Μια σκέψη: Ομορφη μέρα η χτεσινή. Ακόμη κι εκεί που έριχνε «καρέκλες» όμορφη ήταν η μέρα. Δεν είναι λίγο χιλιάδες και χιλιάδες να είναι στο δρόμο διαδηλώνοντας ευθέως ενάντια στους καπιταλιστές, όχι μόνο ονομάζοντάς τους, αλλά κάνοντας παντιέρα και το δρόμο που θα τους φέρει σ' έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση.

Δυο εικόνες: Παραμονή Πρωτομαγιάς συζήτηση μ' έναν ξεμοναχιασμένο υπάλληλο, σ' ένα από τα μεγαθήρια του κατασκευαστικού κλάδου. Μια παγωμάρα, «δεν τα 'μαθες, απολύσεις αβέρτα». Και τι θα κάνετε; «Θα δούμε... δεν έχουμε και σωματείο...».

Ανήμερα Πρωτομαγιάς: Ζητάνε στον «902» από την Ερη Ρίτσου να σχολιάσει τον τίτλο ενός άρθρου σε αστική εφημερίδα που διακήρυσσε «ο Ρίτσος δίχως πρόσημο»... Απαντά ευθέως: «Δεν υπάρχει Ρίτσος χωρίς πρόσημο. Ο Ρίτσος ήταν Ρίτσος γιατί ήταν κομμουνιστής. Ακόμα και τον "Ορέστη" δεν θα τον έγραφε αν δεν ήταν κομμουνιστής. Οποιος μιλά για "Ρίτσο χωρίς πρόσημο" είναι ανόητος»...

Οι ανόητοι βέβαια δεν μπορούν να κατανοήσουν τι τους λέει η Ερη. 'Η επειδή γνωρίζουν την αλήθεια παριστάνουν τους ανόητους. Προτιμούμε τη δεύτερη εκδοχή. Γιατί κανένας εκδότης δεν πληρώνει τους δημοσιογράφους που του κάνουν τη δουλειά του, (είναι συγκεκριμένοι αυτοί), για να είναι ανόητοι. Τους πληρώνουν ακριβά όταν μπορούν να παριστάνουν τους ανόητους, για να πλασάρουν την ανοησία μαζικά.

Διά ταύτα: Αυτοί που πείθουν εργάτες να ξεχωρίσουν σε κάποια φάση από την τάξη τους κι ύστερα τους πετάνε σα στημένες λεμονόκουπες κι αυτοί που πλασάρουν «Ρίτσο χωρίς πρόσημο» είναι οι ίδιοι ως τάξη. Είναι αυτοί που πασχίζουν να μην περάσει πλατιά στις συνειδήσεις των εργατών ότι δυο είναι οι κόσμοι και η σύγκρουσή τους διαρκής. Το κεφάλαιο από δω, οι εργάτες από κει.

Κι εκεί, πάνω στην ταξική πάλη, καλούνται να πάρουν θέση και οι διανοούμενοι. Ο Ρίτσος πήρε θέση, «επέλεξε τη Μακρόνησο» είπε η Ερη. Αλλοι;

Ας δούμε δυο ακόμα εικόνες: Στο Σύνταγμα, στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, χιλιάδες εργάτες τραγουδάνε «Επιτάφιο» και «Δραπετσώνα». Στην Κλαυθμώνος η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μαζί με τους εργατοπατέρες και με φόντο τις σημαίες του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ τραγουδάει «γίνομαι ένα με όλους μαζί/ βλέπω να βγαίνουν οι πρώτοι καπνοί/ Θα 'ρθουν μέρες/ άγριες μέρες/ που οι αλήθειες θα σκίζουν σαν σφαίρες...». Θου κύριε... Φαντάζεστε τον Παναγόπουλο σ' ένα τέτοιο σκηνικό; 'Η την Κατσέλη; Αν και ο Χουντής δεν πάει πίσω...

Με τέτοια δεδομένα, μια όμορφη μέρα, η πιο όμορφη μέρα για τους εργάτες, γίνεται σκέτη θλίψη, αν πρέπει να διαβάσεις και τις εφημερίδες της αστικής τάξης. Εκτός κι αν τις δεις σκωπτικά: Βάζεις στη σειρά τα αποκόμματα και προκύπτει συμπέρασμα: Ο δημοκρατικός καπιταλισμός έχει πρόβλημα. Πάνω που βρήκανε ηγέτη και μάλιστα τέτοιον που να ηγηθεί μιας «παγκόσμιας διακυβέρνησης», πάνω που βρήκανε κι αντίπαλο, τους αγώνες που δεν θα έχουν σχέση με «επαναστατικές μετωπικές ρήξεις», ώστε να μπορούν να αντιμετωπιστούν «ιδιοτελή κίνητρα και κυνικότητες» με οικολογική ευαισθησία, αλλά χωρίς τους κακούς οικολόγους που κόβουν ψήφους, ξάφνου διαπιστώνεται ότι τα έρμα συνεχίζουν και ψοφάνε. Ο,τι πάθανε τα δημοσκοπικά ποσοστά του Τσίπρα, το ίδιο πάθανε και του Λαφοντέν. Και τώρα πώς θα στηριχτεί η «παγκόσμια διακυβέρνηση»;

Α, έχουν γνώση οι φύλακες... Δείτε λίγο προσεκτικά το «διάλογο» που συνεχίζεται μεταξύ των ίδιων και των ίδιων: Ο Πάγκαλος είχε πει ότι είμαστε η τελευταία χώρα που έχει κομμουνιστικό κόμμα. Ο Μαρατζίδης λέει ότι είμαστε η τελευταία χώρα που αξίες τύπου λαϊκής δημοκρατίας διαπερνούν το δημόσιο λόγο. Για να συμπληρώσει ο Πρετεντέρης πως μ' αυτές τις ιδέες η ίδια η αστική δημοκρατία βρίσκεται σε κίνδυνο, τόσο που να πρέπει να αναζητηθεί το μείγμα «καταστολής - ανοχής και ενσωμάτωσης». Η μετάφραση παραπέμπει στο «μαστίγιο - καφές - καρότο». Το μαρκάρισμα είναι στενό. Ο Πρετεντέρης γράφει πως το πολιτικό σύστημα έχει κατακτήσει μια «ευρεία σταθερή και ομοιογενή κοινωνική βάση» και ο Καρυπίδης μιλάει για «σταθερή δημοκρατία». Και οι δυο καταλήγουν πως παρ' όλα αυτά χρειάζεται περισσότερη καταστολή. Ο ένας τη ζητάει για να αντιμετωπιστούν οι ιδέες της λαϊκής δημοκρατίας και ο άλλος γενικώς για το έγκλημα.

Εδώ παύεις να διαβάζεις με σκωπτικό τρόπο ό,τι γράφουν και αρχίζεις να παίρνεις τα μέτρα σου...