«Γιε μου, είχε συναχτεί προψές το βράδι

όλ' η φτωχολογιά μας, η αργατειά μας

οι ματιές τους αστράφταν στο σκοτάδι

σαν κάρβουνα πυρά και τρομερά

κι ανάμεσά τους χτύπαγε η καρδιά μας

γιομάτη εμπιστοσύνη και χαρά

*

Ετσι, καθώς με κλείναν γύρα - γύρα

μορφές που ιδρώσαν, κλάψαν και πασκίσαν,

ψημένες απ' του πέλαου την αρμύρα,

σκαμμένες απ' το κρύο κι απ' το χιονιά,

ένιωσα, τάχα, αδέλφια μου πως είσαν

κ' ήβρα στη σκιά τους ήλιο, απανεμιά

*

Στη μέση της πλατείας κάποιος μιλούσε

δεν ξέρω ποιος, μα ξέρω ότι η λαλιά του

την ίδια την καρδιά μου αντιλαλούσε:

"Μας κλέβουν τον ιδρώ μας, το ψωμί,

για να φτιάξουνε σύνεργα θανάτου,

και βόλια μας πετούν για πλερωμή".

*

Και τότε οι γαλονάδες πέσαν, γιε μου,

κ' είδα να δέρνουν, να τσαλαπατάνε

κ' είδα τη φρίκη ακέρια του πολέμου.

Μας λένε: "οι Τούρκοι, οι Βούλγαροι είναι οχτροί"

μα τους Ρωμιούς, Ρωμιοί να τους χτυπάνε;

Γιε μου, έχεις δίκιο, εχτροί μας είναι Αυτοί».

*

(Από την συλλογή «Πυραμίδες»)