Οταν είσαι τέκνο ανθρώπων με πολύπλευρα σπάνιες και υπέροχες ιδιότητες - ανθρώπινες, πνευματικές, καλλιτεχνικές - όπως ήταν ο Γιάννης Ρίτσος και η συντρόφισσα τής ζωής του Φαλίτσα. Οταν οι γονείς σου σε «βύζαξαν» με τη σπουδαία ποίηση, το έμπρακτο ήθος, την περηφάνια, τη σεμνότητα, τα οράματα για το καλύτερο αύριο του ανθρώπου. Με την καλοσύνη, την τρυφερότητα, τη μεγαλοκαρδία, τη συμπόνια, την αλληλεγγύη προς τον πάσχοντα άνθρωπο, την απέραντη αγάπη τους για σένα και για τα παιδιά όλου του κόσμου. Τότε, δεν μπορεί παρά κάποια ώρα, με κάποιο τρόπο, να αναβλύσει από την καρδιά και το μυαλό σου, να αναβλύσει ό,τι «βύζαξες».

Αυτό συμβαίνει με την Ερη Ρίτσου και τα παιδικά παραμύθια της. Μας ξάφνιασε ευχάριστα, αποκαλύπτοντας, με το πρώτο παραμύθι της, «Οι τρεις βασιλοπούλες», ότι γράφει παραμύθια και μάλιστα τόσο όμορφα. Πρόσφατα κυκλοφόρησε, επίσης από τον «Κέδρο», το δεύτερο παραμύθι της, με τίτλο «Η καλή μεγάλη καφετιά αρκούδα βρήκε την ευτυχία», και με εικονογράφηση του Δημήτρη Κάσδαγλη. Ενα παραμύθι συγκινητικό, διδακτικό, που μιλά για τη μεγαλύτερη ευτυχία της γυναίκας. Την ευτυχία που της δίνει το ντάντεμα και το μεγάλωμα ενός παιδιού. Παραμύθι «απόσταγμα» του βαθύτατου μητρικού αισθήματος και της απέραντης τρυφερότητας της Ε. Ρίτσου για τα παιδιά.