Στην εποχή μας - εποχή άλωσης της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, του πλουτοπαραγωγικού πλούτου, του πολιτισμού χωρών και λαών, από τα δειλά και γι' αυτό πιο δολερά όπλα του νεοταξικού κεφαλαίου - «κάθε μέρα χάνεται και μια γλώσσα». Αυτό διαπιστώνουν διεθνείς έρευνες επιφανών γλωσσολόγων, οι οποίοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου της πολιτιστικής ισοπέδωσης και εμμέσως της απώλειας της ελευθερίας του, αλλά και της πολιτιστικής πενίας όλης της ανθρωπότητας. Ο κίνδυνος αυτός -ολοένα και περισσότερο ορατός- αφορά και στη δική μας γλώσσα. Προπαντός στις πανέμορφες διαλέκτους της, τις οποίες οφείλουμε να διαφυλάξουμε στη σημερινή και αυριανή μνήμη και λαλιά μας. Διαφορετικά, όλο και περισσότερο θα «στερεύει» το πολύπηγο «ποτάμι» της πανώριας γλώσσας μας.

Οι σκέψεις αυτές «γενήκανε» διαβάζοντας το 46ο (Νοέμβρης - Δεκέμβρης 2002) και 47ο (Ιανουάριος - Φεβρουάριος) φύλλο της διμηνιαίας εφημερίδας του Συλλόγου Βολιμιατών Ζακύνθου, «Η Φωνή των Βολιμιατών». Για την ποιότητα, σοβαρότητα, τα κείμενα - συνεργασίες διακεκριμένων πνευματικών ανθρώπων - το εύρος των θεμάτων (μορφωτικών, πολιτιστικών, προβλημάτων των χωριών του δήμου Ελατίων, κλπ.), αυτής της εφημερίδας έχουμε ξαναγράψει. Αναφορικά με τα παραπάνω φύλλα σημειώνουμε (με τη σειρά των φύλλων) την ξεχωριστή σημασία: του διαλεκτικά «προφητικού» άρθρο του Ν. Θεοδόση - Φεξούλη «Ο πόλεμος που έρχεται μας αφορά όλους...», του αφιερώματος στα βυζαντινά και μεταβυζαντινά μοναστήρια του δήμου Ελατίων, του άρθρου του καθηγητή του πανεπιστημίου Αθηνών, Παναγιώτη Νούτσου «Για την "τοπικότητα"», του ιστορικού κειμένου για τα χρόνια της κατοχής του Φίλιππου Δ. Δρακονταειδή «Ο "Συντονιστής" καταγόταν από τις Βολίμες».

Ο λόγος, όμως, που αναφερόμαστε σ' αυτά τα δύο φύλλα είναι το ευχάριστο γεγονός ότι σ' αυτά υπάρχουν και κείμενα που διαφυλάσσουν λεκτικούς «ανθούς» της ζακυνθινής διαλέκτου. Λέξεις, φράσεις και εκφράσεις μιας χυμώδους, μουσικής ντοπιολαλιάς, που στο άκουσμά τους ευφραίνεται το αυτί, ο νους και η καρδιά. Αναφερόμαστε σε δύο κείμενα - αναμνήσεις του Γιάννη Σ. Πομόνη - Τσαγκλαρά για τους Μ. Στασινόπουλο, Π. Δελαπόρτα και Γ. Τσουκαλά, καθώς και για τους Βολιμιάτες ναυτικούς και τον τελευταίο «γατζάο» (οξύπρωρο και οξύπρυμνο ιστιοφόρο).