Eurokinissi |
Εχει αξία να θυμηθούμε ότι ο πόλεμος βρήκε την ελληνική αστική τάξη χωρισμένη στα δύο. Από τη μια ένα τμήμα της ταυτιζόταν με τους Αγγλο-Γάλλους, το τμήμα αυτό εξέφραζε ο Ελ. Βενιζέλος, και από την άλλη ένα άλλο τμήμα της ταυτιζόταν με τους Γερμανούς, το τμήμα αυτό εξέφραζε το Παλάτι και η φιλοβασιλική πτέρυγα. Και τα δύο είχαν κοινό στόχο την εδραίωση του ρόλου της ελληνικής αστικής τάξης στα Βαλκάνια και την καταρρέουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η αντίθεση αυτή οδήγησε ακόμα και στην ένοπλη σύρραξη ανάμεσα στις δύο αντιμαχόμενες αστικές πλευρές. Πώς κατέληξε το μπλέξιμο της Ελλάδας και του λαού της στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις; Μα με τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Εχει, όμως, και άλλα διδάγματα η Ιστορία του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Πολύ πριν τον πόλεμο, το 1912, στο σοσιαλιστικό συνέδριο της Βασιλείας στην Ελβετία είχαν συγκεντρωθεί τα σοσιαλιστικά κόμματα της Ευρώπης, όπου είχαν διακηρύξει την αντίθεσή τους στον ενδεχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, καλώντας την εργατική τάξη σε ετοιμότητα για τη μετατροπή του πολέμου σε πάλη για τη σοσιαλιστική επανάσταση.
Οταν, όμως, ξέσπασε ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος οι ηγεσίες των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων - που είχαν ισχυρή πολιτική επιρροή - της συντριπτικής πλειοψηφίας των καπιταλιστικών κρατών ταυτίστηκαν με την αστική τάξη της χώρας τους. Εγκατέλειψαν μέσα σε μια νύχτα τις αποφάσεις της Βασιλείας, επικαλέστηκαν το γεγονός ότι η εργατική τάξη δεν ήταν έτοιμη για επανάσταση, βρήκαν διάφορες δικαιολογίες για το ποιανού η νίκη απ' τα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα συμφέρει το εργατικό κίνημα! Πήραν μέρος στις αστικές κυβερνήσεις που διεξήγαγαν τον πόλεμο, ψήφισαν τους πολεμικούς προϋπολογισμούς. Προσχώρησαν στο σοσιαλσοβινισμό! Η πορεία αυτή των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων ήταν αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας, βαθμιαίας πορείας αστικοποίησής τους. Μετατροπής τους, δηλαδή, από εργατικά κόμματα σε αστικά.
Μέσα σε αυτά τα κόμματα διαμορφώθηκαν και δυνάμεις που ενώ κατέκριναν τις σοσιαλιστικές ηγεσίες για προδοσία των αποφάσεων της Βασιλείας, εντούτοις προέβαλλαν γενικόλογα το σύνθημα της ειρήνης, του να σταματήσει ο πόλεμος. Υιοθέτησαν, δηλαδή, μια πασιφιστική στάση προβάλλοντας το δίλημμα: «Ειρήνη ή πόλεμος». Εγκατέλειψαν, όμως, έτσι και αυτές το καθήκον για μετατροπή του πολέμου σε σοσιαλιστική επανάσταση, υποστηρίζοντας ότι πρώτα πρέπει να έρθει η ειρήνη και μετά συζητάμε για την ταξική πάλη. Οι δυνάμεις αυτές σε πολλές περιπτώσεις χωρίστηκαν από τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα κι έφτιαξαν ξεχωριστά, όπως π.χ. στη Γερμανία. Το ρεύμα αυτό χαρακτηρίστηκε «αριστερή σοσιαλδημοκρατία». Στις περισσότερες των περιπτώσεων τα κόμματα αυτά μετά τον πόλεμο και μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση ξαναενώθηκαν με τα κόμματα προέλευσής τους.
Πραγματικά διεθνιστική και επαναστατική στάση κράτησαν μόνο ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι στη Ρωσία, η ομάδα του Κ. Λίμπκνεχτ και της Ρ. Λούξεμπουργκ στη Γερμανία, οι Σέρβοι σοσιαλιστές και οι «στενοί» Βούλγαροι σοσιαλιστές καθώς και μεμονωμένα στελέχη άλλων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Μια σταγόνα δηλαδή στον ωκεανό μπροστά στο διεθνές εργατικό κίνημα. Οι δυνάμεις αυτές απέρριπταν το δίλημμα «ειρήνη ή πόλεμος» και πάλευαν για τη σύνδεση της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με αυτήν για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Κάτι που επιτεύχθηκε τον Οκτώβρη του 1917 στη Ρωσία. Αυτές οι δυνάμεις αποτέλεσαν τη μαγιά για τη συγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και την ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Δεν μπορεί παρά να σκεφθεί κανείς τις σημερινές ιστορικές αναλογίες και διαφορές:
1824 Γεννιέται στη Λευκάδα ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης. Ποιητής και πολιτικός, από τους μεγαλύτερους της Επτανησιακής Σχολής, με βαθιά επίδραση του ποιητικού του έργου στη νεοελληνική λογοτεχνία. Σπούδασε στην Ιόνιο Ακαδημία και ύστερα παρακολούθησε Νομικά στη Γενεύη και την Πίζα. Επηρεάστηκε βαθύτατα από το γαριβαλδινό κίνημα στην Ιταλία. Συμμετείχε στα αστικοδημοκρατικά επαναστατικά κινήματα της Ιταλίας και στη συνέχεια της Ουγγαρίας. Το 1851 επέστρεψε στη Λευκάδα και μετά το θάνατο του πατέρα του πήρε τη θέση του στην Ιόνιο Βουλή μεταπηδώντας στους Ριζοσπάστες. Ορισμένα από τα σημαντικότερα έργα του είναι ο «Καλόγιαννος», όπου υμνεί την αγροτιά, η «Πρωτομαρτιά» και, το πιο σπουδαίο, ο «Φωτεινός», το θέμα του οποίου είναι από μια παλιά εξέγερση κατά των Φράγκων στη Λευκάδα. Ενα πολύ γνωστό επίσης ποίημα του Βαλαωρίτη είναι και ο «Αστραπόγιαννος» (1866).
1922 Πεθαίνει ο Βρετανός (Σκοτσέζος) εφευρέτης του τηλεφώνου, Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ.
1934 Μετά το θάνατο του Χίντεμπουργκ, ο Αδόλφος Χίτλερ ανακηρύσσεται φίρερ (πρόεδρος και πρωθυπουργός ταυτοχρόνως).
1940 Ιταλικό αεροπλάνο βομβαρδίζει ελληνικό περιπολικό σκάφος, ανάμεσα στα νησιά της Αίγινας και της Σαλαμίνας.
1940 Δημιουργείται η Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μολδαβίας.
1944 Ανακοινώνεται απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ, σχετικά με την τρέχουσα πολιτική κατάσταση και τα καθήκοντα του Κόμματος. Η απόφαση καταλήγει στο σύνθημα: «Ολο το Κόμμα σε συναγερμό. Ολοι επί ποδός πολέμου!».
1945 Λήγει στο Πότσδαμ της Γερμανίας η πρώτη μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου Διάσκεψη στην οποία συμμετείχαν οι ηγέτες των ΗΠΑ (Χ. Τρούμαν), της Σοβιετικής Ενωσης (Ι. Στάλιν) και της Βρετανίας (Ου. Τσόρτσιλ).
1945 Πεθαίνει ο Ιταλός συνθέτης Πιέτρο Μασκάνι.
1950 Δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως η απόφαση για τη δημιουργία της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού (ΔΕΗ).
1980 Βομβιστική επίθεση στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια στην Ιταλία έχει ως αποτέλεσμα το θάνατο 85 ατόμων και τον τραυματισμό πάνω από 200. Την επίθεση έκανε η φασιστική οργάνωση «Nuclei Armati Rivoluzionari».
1990 Το Ιράκ εισβάλλει και προσαρτά το Κουβέιτ. Λίγους μήνες αργότερα (τον Γενάρη του 1991) οι ΗΠΑ θα ηγούνταν διεθνούς στρατιωτικής επέμβασης για την «απελευθέρωση» του Κουβέιτ (ουσιαστικά για τον έλεγχο των πετρελαίων της περιοχής), η οποία έμεινε στην Ιστορία ως «Πόλεμος του Κόλπου».