ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

Ζούμε σε μια χώρα που η πρωτεύουσά της έχει το ψηλότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο της Ευρώπης... Κάτω από αυτό το δέντρο ζουν και περιφέρονται άνθρωποι. Ανθρωποι, που είτε ζουν στην Αθήνα, είτε στη Θεσσαλονίκη, είτε στην Κόρινθο, είτε στη Χίο, όταν βρέχει "πνίγονται" σαν τα ποντίκια από τις πλημμύρες. Που όταν κάνει κρύο, και στο Νευροκόπι ζουν με -20 βαθμούς Κελσίου, οι κυβερνώντες από τα κλιματιζούμενα γραφεία τους δεν αποφασίζουν να μειώσουν την τιμή του πετρελαίου θέρμανσης, για να μην πέσει έξω ο προϋπολογισμός τους. Σε αυτή τη χώρα ζουν άνθρωποι που όταν κάνει ζέστη τρέχουν στα νοσοκομεία, γιατί πάνω από το ψηλότερο δέντρο της Ευρώπης υπάρχει νέφος που σκοτώνει και γύρω γύρω υπάρχει τσιμέντο, ενώ τα δάση θυσιάζονται στο βωμό της κυβερνητικής αδιαφορίας και την αχόρταγη όρεξη των καταπατητών.

Κάτω από το ψηλότερο δέντρο της Ευρώπης βρίσκονται άνθρωποι που όταν θέλουν να πάνε σε μια δουλιά στις 9 το πρωί πρέπει να ξεκινήσουν από τις 6, γιατί έτσι λειτουργεί το κυκλοφοριακό σε αυτή τη χώρα, ειδικά στους δρόμους πέραν των βορείων προαστίων... Ζούμε σε μια χώρα, σε ένα κράτος, που οι πολίτες του δεν ξέρουν αν στο επόμενο βήμα τους θα ανοίξει η γη να τους καταπιεί, μαζί με τα περίπτερα της Πανεπιστημίου... Που οι πολίτες του βλέπουν τα παιδιά τους να βουλιάζουν μαζί με το καρυδότσουφλο "Δύστος", αλλά η πλοιοκτήτρια ΑΓΕΤ να βγαίνει στον "αφρό".

***

Ναι, λοιπόν. Ζούμε σε ένα κράτος που πάνω από το πλουμιστό χριστουγεννιάτικο δέντρο του πετούν αεροπλάνα που, όμως, δεν μπορούν να προσγειωθούν με ασφάλεια στα αεροδρόμια, γιατί τα αεροδρόμια δεν έχουν "ραντάρ προσέγγισης". Και όχι μόνο αυτό. Αλλά σε αυτό το κράτος δεν πάει στα χαμένα μόνο η ζωή των ζωντανών. Πάνε στα χαμένα και οι αγνοούμενοι, γενικότερα όσοι μπορεί να κινδυνεύουν, αφού δεν υπάρχουν τα κατάλληλα τεχνικά μέσα για να τους αναζητήσουν μέσα στα συντρίμμια. Συντρίμμια, που κάθε άλλο παρά ανεύθυνη για την ύπαρξή τους είναι η πολιτική των κυβερνώντων. Μια πολιτική, που μπορεί να μη δίνει λεφτά για την αγορά ελικοπτέρων διάσωσης "παντός καιρού", που μπορεί να μην τοποθετεί "ραντάρ προσέγγισης" στα αεροδρόμια, που μπορεί να μη δίνει λεφτά για την εκπαίδευση κατάλληλου προσωπικού για το χειρισμό τους, αλλά κατά τα άλλα είναι "κουβαρντάδικη": Παρέχει στους "πράσινους", "γαλάζιους" και "ροζ" βουλευτές της αυξήσεις ύψους 83%... Παρέχει στους πλουτοκράτες διαγραφές χρεών ύψους τρισεκατομμυρίων. Σε αυτό το κράτος, εκτός από την τιμή να έχει το ψηλότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο της Ευρώπης, ανήκει και η τιμή να έχει στις τάξεις του και την κάστα των καταθετών με τα πιο "φουσκωμένα" θησαυροφυλάκια στις ελβετικές τράπεζες...

***

Η τραγωδία του χαμού του ουκρανικού αεροσκάφους είναι η συμπύκνωση της κραυγαλέας αδιαφορίας προς τον άνθρωπο, ενός κράτους και μιας συγκεκριμένης πολιτικής, που το διαπερνά. Οχι προς όλους τους ανθρώπους. Γιατί υπάρχουν και οι άλλοι. Εκείνοι που πετούν πάνω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο με τα ιδιωτικά τους αεροπλάνα ή με τα κρατικά "Φάλκον". Αυτοί δεν έχουν πρόβλημα. Ανήκουν στην κατηγορία των προστατευόμενων ειδών... Οι ταγοί του εν λόγω κράτους δεν περιορίζονται στην απόσειση από πάνω τους των εγκληματικών ευθυνών, που φέρουν για την κατάσταση που βιώνουν οι πολίτες αυτού του τόπου στα "τυφλά" αεροδρόμια, στην απροσπέλαστη Πατησίων, στο καμένο Σέιχ - Σου. Προκαλούν. Είναι εκείνοι που πάνε να "ισοφαρίσουν" το πρώτο τους έγκλημα με το δεύτερο. Οπως όταν πλημμυρίζουν τα χαμόσπιτα από τις πλημμύρες, επιρρίπτουν τις ευθύνες στους μεροκαματιάρηδες, τους οποίους έχουν ρίξει στη χαμοζωή (επειδή λέει έχτισαν εκτός σχεδίου πόλης, λες και τους προσκάλεσαν εντός σχεδίου και εκείνοι δεν πήγαν...), έτσι και τώρα. Τώρα διαπρέπουν στην εγκληματική επιχείρηση μετάθεσης των ευθυνών στους κατοίκους της Περαίας, επειδή, λέει, δεν άφησαν να τοποθετηθεί το ραντάρ! Ετσι λέει ο κύριος Μαντέλης, πριν επιχειρήσει να τα συμμαζέψει ο κ. Ρέππας, για να συνεχίσουν να δρουν ασυμμάζευτοι οι διάφοροι Κακαουνάκηδες, που λένε ό,τι και ο κύριος Μαντέλης...

***

Οι επικεφαλής αυτού του κράτους είναι οι ίδιοι, που ομιλούν και πολιτεύονται με σταθερή πυξίδα το "λιγότερο κράτος". Και όταν λένε "λιγότερο" δεν εννοούν, βέβαια, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, ούτε τη δύναμη της εξουσίας, αλλά κυρίως τις κοινωνικές δαπάνες και ό,τι έχει σχέση με τις συνθήκες ζωής των εργαζόμενων. Και πράγματι, λίγο λίγο, το λιγοστεύουν τόσο αυτό το κράτος, που κοντεύουν να το κάνουν ανύπαρκτο... Το λιγοστεύουν τόσο, που όταν πριν μερικούς μήνες χρειαζόταν ειδικός αφρός για να προσγειωθεί στο αεροδρόμιο του Ελληνικού το "Ντορνιέ", ο αφρός είχε... περικοπεί. Το κόβουν φέτες και το πουλούν στα αφεντικά τους, τους περιβόητους "ιδιώτες", για να μπορούν οι τελευταίοι να κερδοσκοπούν ασύστολα, χωρίς τη διαμεσολάβηση του κράτους, του κράτους τους. Ετσι γίνεται και στην πρώην ΕΣΣΔ, όπου η πάλαι ποτέ κραταιά της αεροπορική εταιρία έχει χωριστεί σε "300 κομμάτια" και έχει γίνει κτήμα κάποιων κεφαλαιοκρατών, μετατρέποντας τα αεροπλάνα της σε αιωρούμενα φέρετρα...

Αυτό το κράτος, το ελληνικό, και αυτή η κυβέρνηση, όλες οι κυβερνήσεις που ακολουθούν την πολιτική που όλα τα ζυγίζει στη ζυγαριά του κέρδους, που πίσω από τα λαμπυριστά χριστουγεννιάτικα δέντρα επιχειρεί να κρύψει το δάσος της αντιλαϊκής πολιτικής της, είναι ένοχοι. Είναι ένοχοι γιατί, όπως σε δυο γραμμές σημείωσε χτες το ΚΚΕ, γι' αυτούς "η ανθρώπινη υπόσταση δεν έχει την παραμικρή αξία". Και δε θα αποκτήσει ποτέ αξία ο άνθρωπος, όσο αυτό το κράτος και αυτή η πολιτική δεν πληρώνουν το τίμημα για τα συντρίμμιαπου προκαλούν. Και το τίμημα είναι η δική τους συντριβή.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η τραγωδία του χαμού του ουκρανικού αεροσκάφους είναι η συμπύκνωση της κραυγαλέας αδιαφορίας, που επιδεικνύει απέναντι στον άνθρωπο, ένα συγκεκριμένο είδος κράτους και ένα είδος συγκεκριμένης πολιτικής που το διαπερνά. Των υποταγμένων στην υπηρεσία των συμφερόντων των λίγων

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΑΤΙΣΤΑΤΟΥ, ΜΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Οι Προγραμματικές Συμφωνίες

- Οι προγραμματικές συμφωνίες συμφέρουν ή όχι την ελληνική οικονομία και τους εργαζόμενους;

- Οι Προγραμματικές Συμφωνίες μπορεί να είναι θετικές για μια ανάπτυξη σε όφελος των εργαζομένων, κάτω από ορισμένες όμως προϋποθέσεις. Αυτές οι προϋποθέσεις είναι: Να παράγονται τα προϊόντα στη χώρα μας. Να εξασφαλίζεται σημαντική εγχώρια προστιθέμενη αξία, δηλαδή το μεγαλύτερο μέρος της αξίας τους να δημιουργείται στην Ελλάδα. Να δημιουργούνται θέσεις απασχόλησης, να αναβαθμίζεται τεχνολογικά η χώρα μας. Ακόμα, θα πρέπει οι τιμές αγοράς των προϊόντων να μην είναι σκανδαλωδώς υψηλές και, πάντως, η όποια διαφορά τιμής από τιμές ξένων προϊόντων, να αντισταθμίζεται από το γενικότερο συμφέρον της οικονομίας μας. Στις Προγραμματικές Συμφωνίες πρέπει ακόμα να προτιμούνται επιχειρήσεις που δεν αποτελούν απλά παραρτήματα πολυεθνικών και μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να σταματήσουν τη λειτουργία τους, και μάλιστα ιδιαίτερη προτίμηση πρέπει να υπάρχει σε επιχειρήσεις του δημόσιου τομέα. Με τις Προγραμματικές Συμφωνίες, ελληνικές επιχειρήσεις είναι δυνατό να προγραμματίζουν καλύτερα την παραγωγή τους, να μειώσουν τις τιμές, αφού έχουν μακροχρόνια εξασφάλιση παραγωγής, να βελτιώσουν τεχνολογικά τα προϊόντα τους, αλλά και τις μεθόδους παραγωγής.

- Ποια εμπειρία υπάρχει μέχρι σήμερα από Προγραμματικές Συμφωνίες;

- Με την προστασία παλιότερα της ελληνικής βιομηχανίας, αλλά και με τις Προγραμματικές Συμφωνίες δημιουργήθηκαν και στηρίχτηκαν ολόκληροι κλάδοι παραγωγής. Το δημόσιο και οι ΔΕΚΟ, με αυτές τις μεθόδους, μπόρεσαν να στηρίξουν την ελληνική βιομηχανική και βιοτεχνική παραγωγή. Βέβαια, πολλές από τις Προγραμματικές Συμφωνίες αποτελούσαν σκανδαλώδη εύνοια για το μεγάλο κεφάλαιο και ουσιαστικά δεν ωφελούσαν το λαός μας. Μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα ας μην ξεχνάμε ότι τίποτα δεν είναι όπως θέλουμε. Ομως, το συνολικό αποτέλεσμα ήταν καλύτερο από την εισαγωγή ξένων προϊόντων. Βέβαια, σήμερα η ΕΕ, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των μεγάλων πολυεθνικών μονοπωλίων της, δε δέχεται την ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής μας, μέσα από Προγραμματικές Συμφωνίες μόνο με ελληνικές επιχειρήσεις. Ετσι τα πλεονεκτήματα που έχουν οι Προγραμματικές Συμφωνίες για το λαό μας και την εθνική οικονομία χάνονται.

- Γιατί γίνεται τώρα αυτή η φασαρία για τις Προγραμματικές Συμφωνίες;- Οπως είπα προηγουμένως η ΕΕ απαγορεύει από 1/1/98 τη σύναψη ΠΣ, όπως εφαρμόζονταν στη χώρα μας. Για να γίνει μια Προγραμματική Συμφωνία με συμφέροντες όρους (ας μην ξεχνάμε ότι κάθε Προγραμματική Συμφωνία συνήθως φτάνει αρκετά δισ. δραχμές), χρειάζεται πολύς χρόνος για την εξέταση των όρων της. Ομως, για πολλά χρόνια οι Προγραμματικές Συμφωνίες είχαν αδρανοποιηθεί. Ετσι φτάσαμε σήμερα με την απαγόρευση της ΕΕ να γίνεται προσπάθεια να κλείσουν δουλιές τρισεκατομμυρίων, μέσα σε λίγες βδομάδες. Ολοι οι "λάτρεις" της ΕΕ δε διαμαρτύρονται για την απαγόρευσή τους, αλλά άλλοι όπως το ΠΑΣΟΚ, σπεύδουν με αδιαφανείς διαδικασίες να εξασφαλίσουν τους προστατευομένους τους, ενώ η ΝΔ διαμαρτύρεται, γιατί φαίνεται ότι δε συμμετέχει στο "παιχνίδι". Ο ΣΥΝ, όπως συνήθως, γενικολογεί και μιλάει απλά για την αδιαφάνεια. Κανένας, όμως, δε μιλάει για το κύριο, που είναι η αύξηση της εξάρτησης από τις Βρυξέλλες και η ακόμα μεγαλύτερη δυσκολία, για την ανάπτυξη της παραγωγικής βάσης της χώρας μας.

Γ. ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ