Μια με τη μέθοδο της διολίσθησης, μια με τη μέθοδο των μικρών ή μεγαλύτερων παρεμβάσεων, πάντα, όμως, σε αντικοινωνική κατεύθυνση, κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό, τόσο η ΝΔ, όσο και το ΠΑΣΟΚ, με τη συμπαράσταση των μικρών κομμάτων που αναπνέουν από το οξυγόνο τους, να θρέψουν τον ιδιωτικό επιχειρηματικό τομέα υγείας, ενώ αποστέωσαν και εγκατέλειψαν το δημόσιο τομέα στο έλεος του άκρατου ανταγωνισμού και στη λεηλασία των κομματικών και άλλων μηχανισμών.

Η νέα "κεντροαριστερή" κυβέρνηση έβαλε τη δική της αρνητική σφραγίδα σε ό,τι θετικό είχε κατακτηθεί από το συνδικαλιστικό και επιστημονικό κίνημα, σαν υποδομή για την ανάπτυξη ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας. Οχι μόνο δεν έλυσε το πρόβλημα της χρηματοδότησης του δημόσιου τομέα υγείας, αλλά, μέσω των νέων ρυθμίσεων (σφαιρικοί προϋπολογισμοί, διαφοροποιημένο νοσήλιο, δανεισμό κλπ.), επιχειρεί την ενίσχυση των νόμων της αγοράς στη λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων, που αντιστρατεύονται τον κοινωνικό τους χαρακτήρα και τα υπονομεύουν.

***

Οι γονείς καλούνται να πληρώσουν ένα χαράτσι μεγαλύτερο των τριών δισ. κάθε χρόνο για μια σχολική υπηρεσία, που δεν έχει καμία σχέση με τη σύγχρονη αντίληψη, για τη δομή, τη σύνθεση και το ρόλο της σχολιατρικής υπηρεσίας.

Οι δηλώσεις ότι το κράτος δεν αντέχει άλλες κοινωνικές δαπάνες είναι το γεφύρι που περνάνε ουσιαστικοί τομείς του συστήματος υγείας στον ιδιωτικό τομέα, καθώς και το άλλοθι, για να πληρώνουν όλο και πιο πολλά για την υγεία τους οι εργαζόμενοι. Θύματα αυτής της πολιτικής είναι και η μεγάλη πλειοψηφία των γιατρών. Το δημόσιο, όχι μόνον δεν μπορεί να τους εξασφαλίσει αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και αμοιβής, αλλά ούτε καν να απορροφήσει το μεγαλύτερο ποσοστό των γιατρών, οι οποίοι έτσι καταφεύγουν στις ιδιωτικές επιχειρήσεις υγείας, όπου υφίστανται μεγαλύτερη εκμετάλλευση.

***

Το ΙΚΑ, επιφορτισμένο με την περίθαλψη του μισού πληθυσμού της χώρας, στελεχώνεται από γιατρούς, οι οποίοι συνεχώς εξαθλιώνονται, μισθολογικά, επιστημονικά και ηθικά. Παράλληλα, καλείται να πληρώνει αυξημένα νοσήλια, να εκτρέφει τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα, ενώ η αιμορραγία του από τις απλήρωτες εισφορές μεγαλοεργοδοτών συνεχίζεται.

Τι άλλαξε τα τελευταία χρόνια και έχουμε αυτά τα πισωγυρίσματα, στη συγκρότηση ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας, στις εργασιακές σχέσεις των γιατρών και στις συνθήκες εργασίας τους; Γιατί ο ΙΣΑ απεμπόλησε τις ευθύνες του για την προστασία της υγείας του λαού της Αθήνας και τα καλώς νοούμενα συμφέροντα των γιατρών και μετατράπηκε σε έναν γραφειοκρατικό, συντεχνιακό σύλλογο, χωρίς μαζικότητα και καταξίωση; Πού λούφαξαν και με τι συμβιβάστηκαν οι περισσότερες συνδικαλιστικές ηγεσίες των γιατρών; Γιατί η μεγάλη πλειοψηφία των γιατρών τούς ψηφίζει, ενώ παράλληλα τούς αμφισβητεί; Γιατί μια άλλη σοβαρή μερίδα γιατρών επέλεξε το δρόμο της αποχής;

***

Ηταν η μόνη παράταξη, που, μέσα στη λαίλαπα των υποχωρήσεων και του συμβιβασμού, υπερασπίστηκε το χαρακτήρα της υγείας σαν κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα του κάθε εργαζόμενου και όλες τις αξίες που απορρέουν από αυτήν την ιδεολογική και πολιτική επιλογή. Μελέτησε και ανέδειξε, στο μέτρο των δυνάμεών της, τις ολέθριες επιπτώσεις της Συνθήκης του Μάαστριχτ, στην υγεία των εργαζομένων και στην οικονομική, επιστημονική και κοινωνική κατάσταση των γιατρών.

Συχνά, δέχτηκε γι' αυτό την ειρωνεία, αλλά η κρίση, η οποία τσακίζει κόκαλα, κάνει πολλούς γιατρούς σήμερα να μας ακούνε και - γιατί όχι; - αύριο να συστρατευτούν μαζί μας. Πολύ περισσότερο, που τα χρόνια που έρχονται προμηνύουν σοβαρές κοινωνικές εκρήξεις, τέτοιες και τόσες που θα μας εκπλήξουν.

Τα προβλήματα έχουν συσσωρευτεί. Μεγάλες ομάδες γιατρών αναγνωρίζουν τον αρνητικό ρόλο που παίζουν τα μονοπώλια στο χώρο της υγείας. Αναγνωρίζουν πως ο φορολογικός νόμος έχει βάλει στόχο τους μικρής και μεσαίας οικονομικής επιφάνειας γιατρούς. Πως τα λεφτά του ελληνικού λαού, αντί να γίνουν κοινωνικές παροχές, να αναβαθμίζουν τον γιατρό, πάνε ως καταθέσεις στις ξένες τράπεζες.

Η ΔΗΠΑΚ παλεύει να αυξήσει τη δύναμή της σε όλους τους συνδικαλιστικούς και επιστημονικούς συλλόγους. Αυτή τη στιγμή, έχουμε μπροστά μας τις εκλογές του Ιατρικού Συλλόγου Αθήνας και του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου. Επιδιώκουμε να συμβάλουμε στην αλλαγή των συνειδήσεων και της στάσης ζωής των γιατρών. Η αντίληψη που επικρατεί σε αρκετούς προοδευτικούς γιατρούς ότι ο ΙΣΑ αποτελεί ένα συντηρητικό σώμα και δεν έχει νόημα ούτε η συμμετοχή στις εκλογές, ούτε σε άλλες δραστηριότητες, κατά τη γνώμη μας, δεν είναι σωστή και αντιστρατεύεται την αντίληψη που υποστηρίζει την ανάγκη της δράσης των προοδευτικών ανθρώπων, ακόμα και στους πιο συντηρητικούς συνδικαλιστικούς χώρους. Αλλωστε, συντηρητικό σώμα γίνεται ο ΙΣΑ, όσο η αποχή και η αδράνεια των πολλών το επιτρέπουν.

Η αύξηση της δύναμης της ΔΗΠΑΔ, η συντονισμένη δράση, θα αποκαλύπτει πιο εύκολα τους υπεύθυνους, θα συσπειρώνει τους γιατρούς για την αγωνιστική αντιμετώπιση της κατάστασης, η οποία ανοίγει διεξόδους και ενισχύει τις ελπίδες. Η δημιουργία ενός ισχυρού ρεύματος μέσα στους γιατρούς, με αντανακλάσεις και συνεργασία και με άλλους συνδικαλιστικούς και κοινωνικούς φορείς, με στόχο την υπεράσπιση του κοινωνικού χαρακτήρα της υγείας και του δημόσιου τομέα είναι σήμερα πρωταρχικής σημασίας..

Με όσες δυνάμεις έχουμε, προσπαθούμε να επιταχύνουμε αυτή τη διαδικασία. Απευθυνόμαστε στους γιατρούς εκείνους που πουλούν την εργασία τους και την επιστημονική τους γνώση στους επιχειρηματίες υγείας, που δουλεύουν στον εξαθλιωμένο δημόσιο τομέα, που συνθλίβονται στην κρίση του ελεύθερου επαγγέλματος είτε, ακόμα χειρότερα, είναι άνεργοι. Ξέρουμε πως είμαστε στο σωστό δρόμο.

Ξέρουμε πως το δρόμο αυτό, μέσα από δυσκολίες, ιστορικά, πάντα τον ακολούθησαν οι κοινωνικές ομάδες που υφίστανται τις συνέπειες της κρίσης

Μαριάνθη ΑΛΕΙΦΕΡΟΠΟΥΛΟΥ - ΧΑΛΒΑΤΖΗ

Μέλος του ΔΣ του ΙΣΑ

Η νέα "κεντροαριστερή" κυβέρνηση, όχι μόνο δεν έλυσε το πρόβλημα της χρηματοδότησης του δημόσιου τομέα υγείας, αλλά, μέσω των νέων ρυθμίσεων, επιχειρεί την ενίσχυση των νόμων της αγοράς στη λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων, που αντιστρατεύονται τον κοινωνικό τους χαρακτήρα και τα υπονομεύουν

- Επικυρώθηκαν από τη Βουλή οι 151 και 154 Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας, που αναφέρονται στο δικαίωμα των δημοσίων υπαλλήλων να υπογράφουν συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Η επικύρωση είναι αρκετή για την άσκηση του δικαιώματος;

- Μετά από πολλές παλινωδίες η κυβέρνηση τελικά προώθησε στη Βουλή τις 151 και 154 Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας (ΔΣΕ), όπου ομόφωνα επικυρώθηκαν. Πρέπει να πούμε ότι στο όνομα της επικύρωσης αυτών των ΔΣΕ και της θεσμοθέτησης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και για τους δημόσιους υπάλληλους, η κυβέρνηση απ' το '93 ψήφιζε τη σε βάρος μας λιτότητα. "Χρύσωνε" τη λιτότητα με την "αείμνηστη" υπόσχεση, ότι "απ' του χρόνου θα έχετε και σεις οι δημόσιοι υπάλληλοι συλλογικές συμβάσεις εργασίας". Τελικά, έστω και αργά, επικυρώθηκαν αυτές οι ΔΣΕ, που προνοούν ότι και οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν το δικαίωμα να υπογράφουν συλλογικές συμβάσεις και ελεύθερα να συνδικαλίζονται. Επίσης προβλέπουν ότι μέσα σε ένα χρόνο από την επικύρωσή τους, η κυβέρνηση υποχρεούται να ψηφίσει νόμο που θα υλοποιεί αυτά τα δικαιώματα. Τέτοιο νόμο δυστυχώς η κυβέρνηση δεν έφερε, παρ' όλο που πριν δυόμισι χρόνια απέρριψε την επικύρωση που πρότεινε το ΚΚΕ, με το επιχείρημα ότι θέλει να ολοκληρώσει αυτό το δικαίωμα, φέρνοντας και νόμο μαζί με την επικύρωση.

- Το μισό βήμα που έκανε η κυβέρνηση, με τη μη συμπλήρωση της επικύρωσης με νόμο, δημιουργεί ερωτηματικά για τις προθέσεις της;

- Η επικύρωση δεν είναι μόνο μισό βήμα, αλλά είναι και βήμα με απροσδιόριστη και επικίνδυνη κατεύθυνση, με βάση τα όσα είπε η κυβέρνηση στη Βουλή, για το περιεχόμενο που θα έχουν οι συλλογικές συμβάσεις. Καταρχήν για να υπογράψουμε συλλογικές συμβάσεις για το '97, είναι αναγκαίο να ψηφιστεί ο παραπάνω νόμος, πριν υπάρξουν τα τετελεσμένα του κρατικού προϋπολογισμού και της εισοδηματικής πολιτικής. Το πιο σημαντικό είναι το περιεχόμενό του. Θα προβλέπει εκτός από Εθνική Συλλογική Σύμβαση που θα υπογράφεται απ' την ΑΔΕΔΥ και κλαδικές συλλογικές συμβάσεις για τις Ομοσπονδίες; Η η κυβέρνηση θα δεχτεί μόνο την Εθνική Σύμβαση, έτσι ώστε μέσα και από την ελεγχόμενη απ' αυτήν ΑΔΕΔΥ να συνεχίζει τη λιτότητα με τον μανδύα της σύμβασης; Εκτός απ' τα οικονομικά, οι διαπραγματεύσεις θα αφορούν εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα; Αυτά είναι βασικά ερωτήματα που, από την απάντησή τους, θα εξαρτηθεί αν έχουμε ουσιαστικά θετικά βήματα για τους δημόσιους υπάλληλους ή θα έχουμε συνέχιση της κυβερνητικής επίθεσης και με τις συμβάσεις.

- Ποιες είναι οι προτάσεις σας για πραγματικά ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις;

- Απ' το '83, προβάλαμε το αίτημα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, με χαρακτηριστικά που απηχούν τη θέληση και το συμφέρον των εργαζομένων στο δημόσιο. Σ' αυτά τα πλαίσια εμείς καλούμε και σήμερα τους δημόσιους υπάλληλους να αγωνιστούμε για πραγματικές συλλογικές συμβάσεις, χωρίς περιορισμούς και εμπόδια του δικαιώματος της απεργίας σε καμία φάση των διαπραγματεύσεων. Για συλλογικές συμβάσεις οι οποίες δε θα αρχίζουν από μηδενική βάση, σε σχέση με τα ήδη κατακτημένα δικαιώματα, που είναι αδιαπραγμάτευτα. Αμεσα απαιτούμε να ενσωματωθούν τα ποικίλα επιδόματα στους βασικούς μισθούς, έτσι ώστε να ανταποκρίνονται στο πραγματικό κόστος ζωής. Μετά από τη διασφάλιση κάποιων στάνταρ και πάνω απ' αυτή τη διασφάλιση πρέπει να υπογράφονται οι συλλογικές συμβάσεις. Για να τα πετύχουμε όλα αυτά απαιτείται αγώνας, για να μη βρεθούμε προ απροόπτων και γίνει το αίτημά μας για συλλογικές συμβάσεις "μπούμερανγκ" για μας.

Ντ. Ν.