"

Την ίδια στιγμή, ο Γ. Δραγασάκης του ΣΥΝ, αφού επανέλαβε την πίστη του κόμματός του στην ΕΕ, στο Μάαστριχτ και στον περιβόητο στόχο της σύγκλισης των κρατών - μελών, ευχήθηκε με το γνωστό γενικόλογο και ασαφή τρόπο, την αναθεώρηση των αυστηρών σημερινών κριτηρίων σύγκλισης. Η απάντηση είχε δοθεί ήδη απ' τους κ.κ. Κολ και Σιράκ την 1.9: "Οι δύο χώρες (Γερμανία - Γαλλία) είναι πλήρως δεσμευμένες να ικανοποιήσουν και να εφαρμόσουν τα κριτήρια του Μάαστριχτ, χωρίς καμιά επιφύλαξη και στην προκαθορισμένη ημερομηνία".

Δυο μέρες αργότερα ο κ. Τσοβόλας σε συνέντευξή του στα "ΝΕΑ", αφού ανέφερε τις γνωστές διακηρύξεις του για στήριξη των μικρομεσαίων και φορολογική δικαιοσύνη, έσπευσε να διευκρινίσει ότι το "πρόγραμμα του ΔΗΚΚΙ είναι συμβατό με την Ευρωπαϊκή Ενωση".

Απέναντι, λοιπόν, σ' έναν πρωθυπουργό που η πολιτική του συμπεριφορά θυμίζει όλο και περισσότερο νομάρχη των Βρυξελλών, τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης θεωρούν αναγκαίο να ρίξουν προεκλογικά ορισμένα άσφαιρα πυρά, ζητώντας βελτιώσεις και "φιλολαϊκές" αλλαγές στην πολιτική που ακολουθείται.

Το πραγματικό όμως ερώτημα είναι το ακόλουθο: Μπορεί ν' ακολουθήσει ριζικά διαφορετική προοδευτική πολιτική, όποιος αποδέχεται την ΕΕ, το Μάαστριχτ και το στόχο της σύγκλισης, την περίφημη ΟΝΕ;

Για μας είναι καθαρό ότι όποιος διακηρύσσει κάτι τέτοιο, είτε έχει μεγάλες αυταπάτες, είτε συνειδητά κοροϊδεύει τον ελληνικό λαό. ΣΥΝ και ΔΗΚΚΙ αποκρύπτουν απ' τον ελληνικό λαό ότι η αποδοχή του Μάαστριχτ και ιδιαίτερα του στόχου και των κοινοτικών κριτηρίων της σύγκλισης, η αποδοχή της περιβόητης ΟΝΕ, καθιστά υποχρεωτική την εφαρμογή σκληρής αντιλαϊκής πολιτική λιτότητας, ανεξάρτητα από προθέσεις, ευχές και διακηρύξεις. Καθιστά αδύνατη την ουσιαστική διαφοροποίηση απ' τη σημερινή κυβερνητική πολιτική.

Και αυτό γιατί τα συγκεκριμένα κριτήρια σύγκλισης αποτελούν ένα ενιαίο δεσμευτικό σύνολο στόχων και ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, που αποκλείουν την εφαρμογή μιας ριζικά διαφορετικής αστικής πολιτικής. Δηλαδή, οι στόχοι και το πλαίσιο λειτουργίας της οικονομίας, που έχουν επιβάλει οι κοινοτικές πολυεθνικές, καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό και τους τρόπους για την επίτευξη αυτών των στόχων, τις πολιτικές επιλογές.

Για παράδειγμα, αν μια κυβέρνηση ήθελε μετεκλογικά να τονώσει την οικονομική ζωή, με την παροχή ουσιαστικών αυξήσεων, θα προσέκρουε στη θέση 1.5 της "Λευκής Βίβλου", σύμφωνα με την οποία "οι κατά κεφαλήν ονομαστικοί μισθοί δεν πρέπει ν' αυξάνονται κατά ποσοστό υψηλότερο του 2% έως 3% ετησίως".

Ομοια προσπάθεια μετεκλογικής τόνωσης της κατανάλωσης και της παραγωγής, μέσω μιας ριζικής μείωσης των επιτοκίων, θα προσέκρουε στο σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών της ΕΕ, που επιβάλλει ουσιαστικά σε κάθε χώρα - μέλος ν' ακολουθεί τα γερμανικά επιτόκια και να στηρίζει το νόμισμά της κρατώντας τα επιτόκια πάνω από συγκεκριμένο ύψος.

Δεν είμαστε οι μόνοι που ισχυριζόμαστε σήμερα κάτι τέτοιο. Η καθηγήτρια Μ. Νεγρεπόντη - Δελιβάνη, υποψήφια σήμερα του ΔΗΚΚΙ, παραδεχόταν σε πρόσφατο βιβλίο της ότι μια πραγματικά ταχύρυθμη ανάπτυξη θα προσέκρουε στο ρυθμό πληθωρισμού που επιβάλλει το Μάαστριχτ.

***

Οπως επίσης είναι βέβαιο ότι όποια κυβέρνηση και αν προκύψει μετεκλογικά, είτε είναι μονοκομματική, είτε συνεργασίας, θα ακολουθήσει απαρέγκλιτα τις κοινοτικές αποφάσεις και συστάσεις για τη σύγκλιση, αφού κανένα απ' τα υπόλοιπα κόμματα δεν είναι διατεθειμένο ν' αντιπαρατεθεί μετωπικά τουλάχιστον με τις επιλογές του Μάαστριχτ.

Αναφερόμαστε στην απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (13.7.94) σύμφωνα με την οποία στη χώρα μας "πρέπει να μειωθεί η σχετική σημασία του αγροτικού τομέα" και να εφαρμοστεί μια νέα βιομηχανική πολιτική, η οποία θα "ευνοεί μια επιλεκτική και όχι κλαδική προσέγγιση", σ' αντίθεση με τις ανάγκες στήριξης των ζημιογόνων κλάδων (π.χ. ναυπηγεία, πολεμική βιομηχανία κλπ.). Αναφερόμαστε στη Σύσταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (com. (96), 211) για την οικονομική πολιτική των κρατών - μελών, με βάση την οποία η χώρα μας οφείλει να συνεχίσει τα μέτρα ιδιωτικοποίησης, να διατηρήσει τη φορολογική πίεση στους μισθωτούς και να διευρύνει τα φορολογικά μέτρα στους μικρομεσαίους, να "διατηρήσει την πολιτική δημοσιονομικής εξυγίανσης που εφαρμόστηκε τα δύο τελευταία χρόνια".

Τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης κρύβουν λοιπόν απ' τον ελληνικό λαό, το τι θ' ακολουθήσει στην πραγματικότητα μετεκλογικά. Κρύβουν επίσης την ουσιαστική τους συναίνεση με την πολιτική που ακολουθείται σήμερα στον τόπο μας.

Συναίνεση που απορρέει απ' την προσήλωση αυτών των κομμάτων στους στόχους σύγκλισης του Μάαστριχτ, η οποία ομολογείται ανοιχτά. Ετσι, ο Δ. Τσοβόλας σε συνέντευξή του στον "Ελεύθερο Τύπο" δηλώνει: "Το ΔΗΚΚΙ προτείνει μια πολιτική που θα στοχεύει στη μείωση των ελλειμμάτων, του δημόσιου χρέους και του πληθωρισμού, αλλά όχι με παρατεταμένη λιτότητα...". Συμφωνεί, δηλαδή, ξεκάθαρα με το πλαίσιο σύγκλισης και προσθέτει την ευχή για ηπιότερους ρυθμούς της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής...

Η ίδια αποδοχή των κριτηρίων σύγκλισης αποτυπώνεται και στο Ανορθωτικό Πρόγραμμα Σύγκλισης του ΣΥΝ, όπου τονίζεται ότι "στο μέτρο που τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, επικεντρώνονται στη συσσώρευση δημοσιονομικών ελλειμμάτων και δημοσίου χρέους, άμεσος στόχος είναι η δημοσιονομική ανόρθωση".

Η αποδοχή του Μάαστριχτ, του στόχου της ΟΝΕ και της "Λευκής Βίβλου", είναι επίσης ένας απ' τους βασικούς λόγους για τους οποίους ο ΣΥΝ δεν μπορεί να καταθέσει καμιά ουσιαστική, ριζική "αναθεώρηση των κριτηρίων". Γιατί κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με αλλαγή των στόχων και της κατεύθυνσης της σύγκλισης, πράγμα αδύνατο στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού οργανισμού των Βρυξελλών και της ταξικής αποστολής του.

Γι' αυτό και οι θολές και γενικόλογες ευχές για "αναθεώρηση" του Γ. Δραγασάκη δε διαφέρουν σε τίποτα από εκείνες τις μικροβελτιώσεις που προτείνει το ίδιο το κοινοτικό κεφάλαιο. (π.χ. ο πρόεδρος της ΦΙΑΤ, κ. Ανιέλι), για τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας, στην επίτευξη συγκεκριμένων στόχων.

***

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν λοιπόν τίποτα να περιμένουν απ' τα κόμματα της κάλπικης αντιπολίτευσης, μικρής και μεγάλης. Πρέπει να στραφούν στη μοναδική δύναμη που αποκάλυψε τον αντιλαϊκό, ουτοπικό και αποπροσανατολιστικό στόχο της ΕΕ για σύγκλιση. Πρέπει να στηρίξουν τη μοναδική δύναμη που αντιπάλεψε τη συντηρητική πολιτική που απορρέει απ' αυτό το στόχο αντικειμενικά.

Πρέπει να δυναμώσουν τη μοναδική δύναμη πραγματικής αντιπολίτευσης μέσα και έξω από τη Βουλή, μετά τις εκλογές. Πρέπει να ψηφίσουν το μοναδικό σημερινό στήριγμα της λαϊκής αντεπίθεσης, να ψηφίσουν ΚΚΕ!

Μάκης ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ