Με αφορμή τα στοιχεία για την ανεργία, πρωί - πρωί χτες, αναπτύχθηκε τηλεοπτικά μια λογική τούμπανο. Αφού, λέει, οι 950.000 καταγεγραμμένοι άνεργοι προέρχονται από τον ιδιωτικό τομέα, τότε πρέπει να γίνουν απολύσεις στο Δημόσιο. Γιατί; Γιατί, λέει, για κάθε έναν δημόσιο υπάλληλο που δεν απολύεται, απολύονται 4 από τον ιδιωτικό τομέα. Γιατί; ξαναρωτάς. Γιατί, λέει, για να πληρωθούν οι μισθοί στο Δημόσιο, επιβάλλονται ισοδύναμα μέτρα, δηλαδή φόροι στον ιδιωτικό τομέα που αναγκάζεται να κάνει απολύσεις.

Στο σημείο αυτό σπας την τηλεόραση.

`Η, οργανώνεσαι για να ανατρέψεις τους δυνάστες που τόσο ξεδιάντροπα, την ώρα που φοροαπαλλάσσουν τους καπιταλιστές, τολμάνε να βάζουν εργαζόμενους να φαγωθούν μεταξύ τους με μια «λογική» που ξεπερνά το παράδειγμα του «όργανο μπουζούκι, όργανο αστυφύλακας, μπουζούκι ο αστυφύλακας».

Απαιτείται παγερή αδιαφορία απέναντι στην κυβερνητική προπαγάνδα και τα παπαγαλάκια της.

Με το προχώρημα της μέρας, τα τηλεγραφήματα έδειξαν ότι τα πράγματα πάνε από το καλό στο καλύτερο στο σύνολο του καπιταλιστικού κόσμου.

Το Διεθνές Γραφείο Εργασίας διαπιστώνει επιβράδυνση της ανάκαμψης, πάνω που όλοι μιλούσαν για σημάδια ξεπεράσματος της κρίσης και στην «Ισκρα» του Λαφαζάνη ήδη παρουσιάζεται αρθρογραφία, σύμφωνα με την οποία «δεν υπάρχει καπιταλιστική κρίση».

Ποιος θυμάται ότι το ΚΚΕ εκτιμούσε από καιρό ότι η όποια ανάκαμψη έρθει θα είναι αναιμική;

Σημασία τώρα δεν έχει σε ποια φάση βρίσκεται ο καπιταλισμός, συνεχίζει η κρίση, που συνεχίζει ή είναι σε φάση ανάκαμψης όπως κάποιοι πάνε να πούνε. Το αποτέλεσμα της εξέλιξής του, όμως, είναι γνωστό: Αύξηση των ανέργων, φτηνότερη εργατική δύναμη, εξάπλωση της φτώχειας, Υγεία - Παιδεία μόνο για όσους έχουν να πληρώσουν.

Αποτελέσματα που κάνουν προφανή την υπεροχή του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, έναντι του καπιταλισμού που βιώνουμε.

Η ανακοίνωση, πάντως, διαφόρων στατιστικών έχει και μια άλλη ανάγνωση: Η αστική τάξη πουλάει φόβο. Κοίτα τη Βουλγαρία, δες την Ιταλία. Ακου τη βόμβα, μέτρα τους ανέργους. Λούφαξε.

Χρειάζεται αντίστροφη ανάγνωση.

Κοίτα, άκου, σκέψου γιατί συμβαίνουν, πώς δε θα συμβαίνουν. Για να καταλήξεις στο παλιό αλλά αποτελεσματικό: Να μην αρκείσαι στην περιγραφή της κατάστασης, αλλά να την αναλύεις, για να οργανώσεις την ανατροπή της.

Από μόνη της δεν αρκεί η οργάνωση. Οργανωμένοι είναι και οι εργαζόμενοι στο Μετρό αλλά δυο μέρες τώρα βλέπουν το δίκιο τους να κυλιέται στη λάσπη. Με πλαστά στοιχεία, η κυβέρνηση τους εμφανίζει όχι μόνο προνομιούχους, αλλά και καταχραστές δημοσίου χρήματος.

Η απατεωνιά βγάζει μάτι: Βάζει στη ζυγαριά τους εργαζόμενους που αναγκαστικά έχουν ρεπό την Κυριακή και τους εμφανίζει σαν απεργούς που δε δηλώνουν απεργία και πληρώνονται κανονικά.

Η κυβέρνηση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο λέγοντας ότι οι εργάτες έχουν δίκιο. Απέναντί της πρέπει να βρει ένα μέτωπο που όχι μόνο θα αρνείται την ισοπέδωση των πάντων προς τα κάτω αλλά και θα προβάλλει το δικαίωμα να επιστρέφει στους εργαζόμενους ο παραγόμενος πλούτος.

Οσο η πάλη εγκλωβίζεται σε νομικές διαδικασίες και εκτονώνεται μέσα από κοινοβουλευτικές αυταπάτες ότι αλλάζοντας κυβέρνηση αλλάζει και η ζωή με τους δυνάστες να παραμένουν στην εξουσία, ο πόλεμος είναι χαμένος.

Οσο η κουβέντα αφορά στη νομιμότητα όπως αυτή προσδιορίζεται από την αστική τάξη, επίσης η μάχη είναι χαμένη.

Ο υπέρτατος νόμος τους, το Σύνταγμα, επιβάλλει να έχουν όλοι δουλειά, αλλά ενάμισι εκατομμύριο είναι οι άνεργοι και αυξάνονται.

Το Σύνταγμα μιλάει για δωρεάν Παιδεία αλλά χιλιάδες παιδιά πετάγονται έξω απ το σχολείο. Το Σύνταγμα μιλάει για εξασφάλιση της υγείας, αλλά οι άνθρωποι πεθαίνουν γιατί δεν μπορούν να περάσουν την πόρτα του νοσοκομείου.

Η αστική τάξη, το Σύνταγμα, το μεταχειρίζεται μόνο όταν πρόκειται να φιμώσει τον απέναντι με κείνες τις διατάξεις του που κατοχυρώνουν τα υπέρτατα δικαιώματα της αστικής τάξης, με πρώτο αυτό του «επιχειρείν». Συνταγματικά χαρακτηρίζουν «δικαίωμα στην εργασία» την απεργοσπασία.

Απέναντι στους νόμους που διαμορφώνονται από συσχετισμούς υπέρ της αστικής τάξης, η εργατική τάξη έχει να αντιτάξει μόνο το νόμο του δίκιου της που, για να γίνει πράξη, απαιτεί να έχει και την εξουσία. Αυτήν την εξουσία κανείς δε θα της την παραδώσει. Για να την πάρει, απαιτείται να γκρεμίσει κάθε τι σάπιο που προηγείται.

Για να γίνει αυτό, απαιτείται να έχει Κομμουνιστικό Κόμμα που δε θα ασχολείται με το αν αποπάτησε η φοράδα στο σαλόνι της αστικής δημοκρατίας, αλλά θα κάνει τα πάντα για την οργάνωση της ταξικής πάλης έτσι που να γίνει ανατροπή και νέος κόσμος. Αυτό είναι και το αντικείμενο της συζήτησης ενόψει του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΠΡΟΩΘΟΥΝ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ - ΨΙΧΟΥΛΑ μετά από 40 χρόνια δουλειά

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Αλίμονο αν αρρωστήσεις

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Πάγωσαν την Ελλάδα αλλά τα ταμεία δεν γέμισαν

Η ΕΛΛΑΔΑ: Τα νέα όρια ηλικίας για σύνταξη από το ΙΚΑ

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ: Εντολές για την επιτάχυνση των αποκρατικοποιήσεων

Η ΑΥΓΗ: Σε τιμή ευκαιρίας η δημόσια περιουσία

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Εφεραν φόρους 879 εκατ. οι ιδιώτες ελεγκτές

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Δάνεια ευκαιρία για δεύτερη ρύθμιση

6 ΜΕΡΕΣ: Κατοχικός Γενάρης

ΤΑ ΝΕΑ: 1.500.000 όμηροι στους δρόμους της Αθήνας

ΕΘΝΟΣ: Ζεστό χρήμα σε 500 επαγγέλματα από ΕΣΠΑ

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: Διάκριση εξουσιών

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Βενιζέλος ο Μέγας

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Είχαν ρουκέτα στην επίθεση κατά ΝΔ

«Οσο περισσότερο οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί υπενθυμίζουν - με τον τρόπο που κρίνουν πρόσφορο κάθε φορά - στον ΣΥΡΙΖΑ ότι η ανέλιξή του στο αστικό πολιτικό σκηνικό και, πολύ περισσότερο, η αναβάθμισή του σε διαχειριστή της αστικής εξουσίας περνάνε μέσα απ' την πλήρη αποσαφήνιση της πρότασής του, την αποψίλωσή της από κάθε ίχνος ρητορείας ενάντια στον πυρήνα της στρατηγικής των μονοπωλίων, έστω και για λόγους δημαγωγίας και ψηφοθηρίας, τόσο περισσότερο ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ ανταποκρίνεται και προσαρμόζεται ακόμα και σε φραστικό επίπεδο. Αυτό επιβεβαιώνουν οι συναντήσεις του ΣΥΡΙΖΑ πότε με τον Σόιμπλε και πότε με το ΔΝΤ, οι κομπασμοί ότι τον αναβάθμισαν σε συνομιλητή τους. Παρακάμπτοντας το γεγονός ότι κάτι τέτοιο δε θα ήταν δυνατόν αν δεν είχε προηγουμένως εγκαταλείψει ακόμα και τις κορόνες ενάντια στα μνημόνια, πίσω από τις οποίες άλλωστε ήθελε να κρύψει τον ίδιο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, που γεννά μνημόνια και μέτρα. "Σίγουρα οι Γερμανοί άκουσαν με ανακούφιση τη δήλωση Τσίπρα ότι "δεν θα σταματήσουμε την προσπάθεια για δημοσιονομική σταθεροποίηση", ότι "στόχος είναι τα πρωτογενή πλεονάσματα", διαπιστώνει η "Αυγή της Κυριακής", επιβεβαιώνοντας τα παραπάνω. Προηγουμένως, είχαν ακούσει με ευαρέσκεια την απάντηση στο ερώτημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να ασκήσει διαχείριση εντός του καπιταλιστικού συστήματος: "Εντός του συστήματος, προφανώς. Αυτό είναι το διακύβευμα σήμερα για την ελληνική οικονομία και την ελληνική κοινωνία" (Γ. Σταθάκης, ΝΕΤ). Για να το πετύχουν αυτό, θα συνεργαστούν και με όσους ως τα χτες ξόρκιζαν δημαγωγικά, προκειμένου να ψαρέψουν στα θολά νερά της λαϊκής δυσαρέσκειας. Οπως, για παράδειγμα, με την Μέρκελ, αφού σύμφωνα με τον Γ. Μηλιό, που κλήθηκε να απαντήσει σχετικά, "οι κυβερνήσεις πάντα συνεργάζονται μέσα στο πλαίσιο των θεσμών της Ενωσης".

Οσο για την κατηγορία ότι άλλα λέει στα μπαλκόνια κι άλλα στα σαλόνια, η απάντηση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αποστομωτική και εξαιρετικά αποκαλυπτική: "Αν αφήσουμε στην άκρη την αυτονόητη διαφορά ύφους που επιβάλλει το πλαίσιο της συζήτησης κάθε φορά (μόνο άσχετοι μιλάνε ακριβώς το ίδιο ανεξάρτητα από το πλαίσιο) το πραγματικό ζήτημα έχει να κάνει με την πολιτική ουσία". Για τα μονοπώλια η διαχείριση της εξουσίας τους, και μάλιστα σε περίοδο οξύτατης κρίσης, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Πριν την αναθέσουν στον οποιονδήποτε πρέπει να είναι απολύτως βέβαιο ότι δε θα διακινδυνεύσει ούτε η πλέον αμελητέα πλευρά της στρατηγικής ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας τους, που περνάει πάνω απ' τα ερείπια των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).