ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΤΗ ΦΩΤΙΑ

ΕΘΝΟΣ: ΕΒΓΑΛΕ ΠΙΣΤΟΛΙ η Αγκυρα στο Αιγαίο

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Φονική εμπλοκή στο Αιγαίο

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΔΕΝ ΕΦΕΡΕ ΚΡΙΣΗ

ΤΟ ΒΗΜΑ: Σύγκρουση στον αέρα, ψυχραιμία στο έδαφος

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: ΣΥΓΚΡΟΥΣΤΗΚΑΝ και έπεσαν στη θάλασσα

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΣΤΟ ΠΑΡΑ 5΄ αποφύγαμε τη σύρραξη

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΗΓΩΝ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΟΝ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

Η ΧΩΡΑ: Ανησυχία για κλιμάκωση της κρίσης

ΤΑ ΝΕΑ: Τσαμπουκάς Τούρκων με μήνυμα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: ΠΟΛΕΜΙΚΟ θρίλερ για 30΄

Η ΑΥΓΗ: Προαναγγελθείσα τραγωδία

Ο ΛΟΓΟΣ: Limit down στο Αιγαίο

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Οι ξένοι επέστρεψαν και συστήνουν αγορές

«Πώς να ξεπλυθείς απ' όλον αυτόν τον πολτό που κολλάει στο δέρμα σαν το μαζούτ στον κορμοράνο. Χιλιάδες τραπέζια τετράγωνα, στρογγυλά, μακρόστενα, γυάλινα, ξύλινα, πλαστικά, από γρανίτη, τιτάνιο, πλέξι, αυτόφωτα, γυαλιστερά, ματ, τικ, τραπέζι οβάλ, τραπέζι τρίγωνο, τραπέζι τραπέζιο και γύρω-γύρω όλοι κι ακόμα πιο πολλοί. Κι άντε πάλι το φουστάνι, η φωνή, το κοινό, το τραγούδι, τα τέρατα, ο Ρουσόπουλος, οι γειτονικές χώρες, το τηλεβότινκ, τα παιδιά που είναι πια το αγοραστικό κοινό, οι μεγάλοι που δεν αγοράζουν CD, οι μικροί που θέλουν το τέρας το ξεδοντιασμένο, με το κεφάλι το χωμένο στο υδροχλωριούχο κάλιο, οι μεγάλοι που το ρίξανε καριέρα-ρούχο-μάσα και αορίστως τρέντι, άνθρωπος είμαι. Επεσα. Πώς το λένε; Λύγισα. Ηθελα κάπως να ξεπλυθώ απ' όλη αυτή τη λάσπη. Στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, στις παρέες, στα σπίτια, στα ρεπορτάζ που σου χτυπάν την πόρτα. "Τη γνώμη σας παρακαλώ, για το βράδυ στο δελτίο. Γιατί χάσαμε κύριε Φασουλή;". "Δυστυχώς φεύγω αυτή τη στιγμή και θα χάσω το αεροπλάνο". "Να έρθουμε στο αεροδρόμιο για ένα βιντεάκι να 'χουμε εικόνα να προβάλουμε το βράδυ;". Δεν υπερβάλλω ο διάλογος είναι όπως ελέχθη ακριβώς.

***

Ηθελα λίγο αέρα, λίγο ν' αλλάξω την ανάσα μου, λίγο να μείνω ακόμα σ' αυτό το κανάλι, θα πνιγώ. Δεν αντέχω όλους μας που πιστεύουμε πως επειδή ειρωνευόμαστε τη Γιουροβίζιον, είμαστε και πνευματικοί άνθρωποι. Ανοίγω τον Αλεξανδρινό. Διαβάζω το ένα μετά το άλλο. Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Σαν να 'χουν σκουριάσει οι κλειδώσεις του μυαλού, σαν να 'χει κλείσει σφιχτά τα φύλλα η καρδιά.

***

Ξαφνικά στη σελίδα 83, A΄ τόμος, διαβάζω:

Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα,/ Που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου (...)

***

Ντύνομαι, βάζω γυαλιά, κατεβαίνω και χάνομαι στην Αθήνα, τέλος του '70. Χαράματα. Μια μεγάλη παρέα τραγουδάμε αγκαλιασμένοι στον περιφερειακό του Λυκαβηττού. Οι φωνές πνίγονται στο πρωινό αγιάζι. Ανάμεσα Υμηττό και Πεντέλη χαράζει τις πρώτες αχτίνες του το '80. Μέχρι το 2006 έχουμε ακόμα... πολύ καιρό. Πααααραπολύ καιρό... συνεχίζουμε και τραγουδάμε... Το τραγούδι χάνεται στην αυγή...» (ο Σταμάτης Φασουλής στα ΝΕΑ).