Την ώρα που γινόταν γνωστό ότι η κυβέρνηση έχει συναποφασίσει με τους εταίρους της νέα επίθεση στην εργατική τάξη - με μια ακόμα ομοβροντία αντεργατικών μέτρων, ώστε να γίνει ακόμα πιο φτηνή η εργατική δύναμη - τα συνθήματα των απεργών όχι μόνο δεν είχαν σβήσει από τους δρόμους, αλλά ήδη προπαγανδιζόταν η επόμενη μεγάλη αγωνιστική κινητοποίηση που έχει προγραμματιστεί για τις 10 Μάρτη.

Η επομένη της απεργίας αποκάλυψε ότι οι αστοί, παρά τους λεονταρισμούς τους, έχουν τρομάξει και τρέχουν να προλάβουν το κακό, σπέρνοντας ηττοπάθεια, την ίδια ώρα που προσπαθούν να κάνουν όσο μπορούν πιο ισχυρό το κάστρο τους.

Αναλυτής τους έφτασε να εμφανίζει τους διαδηλωτές να πενθούν, την ώρα που ο κόσμος στο δρόμο φώναζε «μέτωπο λαέ για την εξουσία».

Στο κύριο άρθρο της, η έντυπη ναυαρχίδα της αστικής τάξης εμφανίζει τους διαδηλωτές να παλεύουν για να παραμείνει η χώρα στην ΕΕ. Στο δρόμο όμως, το σύνθημα έλεγε ότι «αυτά τα μέτρα, αυτή η πολιτική, των μονοπωλίων είναι εντολή».

Οι αστοί και τα γνωρίζουν και τα άκουσαν αρκετά βροντόφωνα τα συνθήματα. Απλά, ο χρόνος για την ώρα της κρίσης τους λιγοστεύει.

Μέχρι πρόσφατα, λέγανε ότι το ΚΚΕ είναι απομονωμένο. Τώρα το ρίξανε στο «δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση». Σωστά, το ΚΚΕ δεν έχει πρόταση για τη σωτηρία του καπιταλισμού. Αντίθετα, μέσα στο οργανωμένο λαϊκό κίνημα (αυτό που διαδήλωνε προχτές) προβάλλει - και συναντά όλο και μεγαλύτερη απήχηση - μια πρόταση. Αυτή για τη λαϊκή οικονομία. Την πρόταση, γύρω από την οποία θα γίνει η πραγματική αναμέτρηση.

Οι αστοί γνωρίζουν ότι η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Οτι η πολιτική που στηρίζει τα κέρδη και τα κεφάλαια και η πολιτική που υποστηρίζει αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα και τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης, των ΕΒΕ, της μικρομεσαίας αγροτιάς, της νεολαίας, θα συγκρουστούν.

Ξέρουν ότι η σύγκρουση θα είναι καθαρά ανάμεσα στην πολιτική που υπερασπίζεται την προσαρμογή στις αντιλαϊκές επιδιώξεις της ΕΕ, της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, και στην πολιτική που αναγνωρίζει στον ελληνικό λαό, στον κάθε λαό, το δικαίωμα να αποφασίζει για το ποια ανάπτυξη, γενικότερα, κοινωνική εξέλιξη, τον υπηρετεί και υπερασπίζεται τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του.

Η αστική τάξη γνωρίζει αυτό που μαθαίνει μέσα από την εμπειρία του και ο λαός: Οτι η λύση του οικονομικού προβλήματος για τις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις είναι λύση του προβλήματος της ιδιοκτησίας και βεβαίως λύση του προβλήματος της εξουσίας, προς όφελος του λαού.

Η πρόταση που κάνει πως δε βλέπει ο αστικός Τύπος είναι συγκεκριμένη, έχει θεμέλιό της ότι «η κοινωνική εργασία είναι η μόνη πηγή παραγωγής νέου προϊόντος, επομένως και το αποτέλεσμά της είναι κοινωνικός πλούτος που πρέπει να διανέμεται ανάλογα με την προσφορά εργασίας και τις κοινωνικές ανάγκες».

Αυτή η πρόταση κάνει καθαρό πως δεν υπάρχει σωτηρία για όσους τρέφουν αυταπάτες ότι μπορούν να συμβιώσουν με τα μονοπώλια. Δείχνει τα όρια που υπάρχουν σ' αυτό το σύστημα για κοινωνικές κατακτήσεις, ότι αυτές οι κατακτήσεις θα είναι πάντα πίσω από τις ανάγκες, θα είναι προσωρινές.

Η πρόταση του ΚΚΕ, που προσποιούνται πως αγνοούν οι αστοί αναλυτές, είναι πολύ - πολύ συγκεκριμένη: Προβλέπει «κοινωνική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής στους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας και κεντρικά σχεδιασμένη με κάθετη διακλάδωση οργάνωση / διεύθυνση της παραγωγής που υπηρετεί την κατανομή, με κίνητρο τη λαϊκή ευημερία».

Προβλέπει: «Εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, που ασκείται σε όλη την κλίμακα οργάνωσης / διεύθυνσης της παραγωγής και κατανομής».

Προβλέπει: «Συνεταιριστική οργάνωση εκεί όπου είναι ακόμα περιορισμένος ο κοινωνικός χαρακτήρας της εργασίας, επομένως και η ανάπτυξη των χρησιμοποιούμενων μέσων παραγωγής».

Οι προβλέψεις που περιέχονται στην πρόταση του ΚΚΕ εξειδικεύονται σε μια σειρά ζητήματα. Παράδειγμα: Αναφέρονται σε «συνδυασμένη χρήση κριτηρίων, ώστε ο κεντρικός σχεδιασμός να ανταποκρίνεται στις νέες κοινωνικές ανάγκες, στη σταδιακή εξάλειψη των κληροδοτημένων περιφερειακών ανισομετριών, των κληροδοτημένων προβλημάτων από την ανθρώπινη παρέμβαση στο περιβάλλον». Και διασφαλίζουν ότι θα υπάρχει «προστασία της εγχώριας παραγωγής από τον εξωτερικό καπιταλιστικό ανταγωνισμό. Ειδικά σ' εκείνους τους τομείς όπου υπάρχουν συγκριτικά πλεονεκτήματα, διασφαλίζουν το βιοτικό επίπεδο του λαού, δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας και στηρίζουν πολιτικές απεξάρτησης από ιμπεριαλιστικές ενώσεις και δεσμεύσεις».

Αυτές οι προτάσεις ασφαλώς δε συνιστούν εναλλακτική λύση στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι, όμως, η βάση συσπείρωσης πλατιών εργατικών λαϊκών μαζών, που μέσα από την ίδια την αγωνιστική εμπειρία τους κατανοούν όλο και περισσότερο ότι πρέπει να εγκαταλείψουν τις πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν αυτό το σύστημα. Οτι πρέπει - ανατρέποντας τους σημερινούς συσχετισμούς - να παλέψουν για την ίδια την εξουσία, ώστε να μπορούν να εφαρμόσουν το σχέδιο για τη λαϊκή οικονομία.

Η ρεαλιστικότητα αυτής της πρότασης κρίνεται ήδη θετικά στους δρόμους του αγώνα, εκεί όπου οι οργανωμένες - γύρω από τις ταξικές δυνάμεις - εργατικές λαϊκές μάζες αφυπνίζονται, διαμορφώνουν άλλη συνείδηση.

Αυτό διαπιστώνουν οι αστοί αναλυτές, γι' αυτό μιλάνε για πένθος. Το πένθος της δικής τους τάξης, που κάνει καθαρό ότι δε θα παραδώσει την εξουσία παρά μόνον όταν σαρωθεί...

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: «Απεργιακή λαοθάλασσα» όλη η χώρα με το ΠΑΜΕ.

ΤΑ ΝΕΑ: «Επιμήκυνση της... λιτότητας».

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: «Νέο μαχαίρι στο Δημόσιο» σε επιδόματα και βασικούς μισθούς.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: «Τσεκούρι Νο 4» σε μισθούς, συντάξεις, περίθαλψη.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: «Η Μέρκελ "κουρέλιασε" κυριολεκτικά τον Γιώργο».

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: «Πρόσθετα μέτρα 1,8 δισ. ευρώ κατά το 2011».

ΕΘΝΟΣ: «Δεκάλογος» για 25 δισ. στο «Μνημόνιο 4».

Ο ΛΟΓΟΣ: «Πρόσθετα μέτρα» για να ικανοποιήσουμε την τρόικα.

Η ΑΥΓΗ: «Θηλιά» 50+27 δισ. ευρώ μέχρι το 2015.

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: «Αποτύχαμε» αλλά φταίει ο Χατζηπετρής.

ΑΥΡΙΑΝΗ: «Το κράτος πήγε να αρπάξει» εκβιαστικά την ισχυρότερη ιδιωτική τράπεζα της χώρας.

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: «Σε λουτρό αίματος» η Λιβύη από τον Καντάφι.

«Ο τελικός συμβιβασμός στη Σύνοδο Κορυφής της 25ης Μαρτίου για το "συνολικό πακέτο" φαίνεται ότι θα 'ναι (...) υποδεέστερος των ελληνικών αναγκών! (...) Ο κ. Προβόπουλος το είπε κομψά: "Αν η λύση που θα βρεθεί θα είναι κατώτερη των προσδοκιών, τότε θα πρέπει να περιμένουμε έναν ακόμα πιο σκληρό δεύτερο γύρο από τις αγορές"! Δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε περισσότερο... Εάν τα ενδεχόμενα αυτά επιβεβαιωθούν (...) η ακολουθούμενη "μνημονιακή πολιτική" θα καταστεί σαφές ότι στερείται προοπτικής (...) θα μπούμε σε αναταράξεις, που ίσως μας ωθήσουν σε πρόωρες εκλογές (...) ο κ. Παπανδρέου θα πρέπει να επιλέξει άμεσα μια πιο "σκληρή διαπραγμάτευση" μεγαλύτερων ρίσκων, παρά να αποδεχθεί μια πορεία "αργού θανάτου"» (ο Π. Παναγιώτου στο ΕΘΝΟΣ).

«Σχέδια "πολέμου" για την αντιμετώπιση μιας γενικής απεργίας ετοιμάζει η βρετανική κυβέρνηση. Επιτελική ομάδα υπουργών (...) έχει αναλάβει τη συγκρότηση απεργοσπαστικών μηχανισμών προκειμένου να αποτρέψει την παράλυση του κράτους από ενδεχόμενη μαζική απεργία (...) Γι' αυτόν τον σκοπό, όπως γράφει η εφημερίδα "Ντέλι Μέιλ", ερευνά εξονυχιστικά τις διαθέσεις του προσωπικού (...) και έχει διατάξει τους μάνατζερ των δημόσιων μεταφορών και τα αφεντικά των φυλακών να οργανώσουν απεργοσπαστικές ομάδες (...) από τότε που κυβερνούσαν τη χώρα οι Εργατικοί, που έκοβαν κι αυτοί τις κοινωνικές δαπάνες, οι κοινωνικές υπηρεσίες προειδοποιούσαν από την εφημερίδα "Γκάρντιαν" ότι ήταν θέμα χρόνου να ξεχυθούν στους δρόμους οι ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Και οι μυστικές υπηρεσίες ΜΙ5 και η Σκότλαντ Γιαρντ κατέστρωναν σχέδια για την αντιμετώπιση γενικευμένων κοινωνικών αναταραχών. Από τα χρόνια της Θάτσερ μέχρι σήμερα, η συναίνεση για την καταστολή των εργατικών διεκδικήσεων ήταν διακομματική (...) Η αντίσταση των εργαζομένων στον συναινετικό αυταρχισμό των κυβερνητικών κομμάτων και τις πολιτικές τους είναι πια φανερό πως καλείται να πληρώσει παντού ένα σοβαρό τίμημα. Κάθε νέος ηγέτης παραλαμβάνει από τον προηγούμενο έναν κατασταλτικό μηχανισμό που με τη σειρά του τον επαυξάνει, ώστε να διασφαλιστεί ένα και μοναδικό: πώς αυτή την κρίση θα την πληρώσουν όλοι οι άλλοι εκτός από αυτούς που πλουτίζουν στο Σίτι του Λονδίνου και στη Γουόλ Στριτ» (από τη στήλη «Δρόμοι» του Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ).