Του Δημήτρη Γεωργοπάλη από την «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ»

Ελα, όμως, που παιδιά και γονείς το είδαν αλλιώς. Μέτρησαν, δηλαδή, πόσο κοστίζει να τρως σουβλάκια στην Πρέβεζα για ένα πτυχίο χωρίς αντίκρισμα και απλά δεν κατέθεσαν καν μηχανογραφικό, ή, όταν το κατέθεσαν, επέλεξαν μια σχολή που είναι τουλάχιστον κοντά στο σπίτι.

Τα 'χει αυτά η αγορά. Ο έμπορας ποτέ δεν ξέρει ότι θα πουλήσει. Εκτός κι αν είναι πολυεθνική που έχει φροντίσει πριν βγάλει το εμπόρευμα στο μεϊντάνι, να έχει εκπαιδεύσει κατάλληλα και τους πελάτες που θα σπεύσουν να αγοράσουν.

Πάμε γι' άλλα, στα ίδια δηλαδή, απλά με άλλη οπτική: Αρχίζει ο χορός των βουβαλιών στη Μαύρη Θάλασσα και κλαίνε οι κροκόδειλοι. Μένουν απούλητα τα σουβλάκια στη Φλώρινα, χορεύουν απ' τη χαρά τους τα κοράκια. Και οι δύο κόσμοι έχουν κοινό παρονομαστή: το καπιταλιστικό κέρδος. Για τους ιμπεριαλιστές ο χορός των βουβαλιών στη μικρή λίμνη της μαύρης θάλασσας, είναι μια σύντομη παράσταση στο διαρκές γιορτάσι των κερδών τους. Για τους κροκόδειλους που προσμένουν να αρπάξουν κάνα κομμάτι που θα περισσέψει απ' το τραπέζι, το κλάμα είναι δεύτερη φύση τους. Για τους μικρομεσαίους ψηφοφόρους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στην επαρχία που τους είπαν «θα σας φέρουμε εδώ Αθηναίους να τους τα πάρετε», είναι πράγματι ένα πρόβλημα τα σουβλάκια που θα μείνουν απούλητα. Για τον φροντιστηριάρχη όμως που βλέπει 60.000 υποψήφιους πελάτες να του χτυπούν την πόρτα σαν αποτέλεσμα της φετινής σφαγής για τα ΑΕΙ - ΤΕΙ, χαράς ευαγγέλια η όλη εξέλιξη. Επιτέλους μπορεί να προβάλει την πραμάτεια του με αξιώσεις και την ελπίδα ότι όλο και κάτι θ' αρπάξει απ' τα κομμάτια των παιδιών που βγήκαν από την κρεατομηχανή των εξετάσεων.

Ασχετο (1): Ποιος θυμάται τι έγραφαν πάνω τους τα τανκς που έκαναν απόβαση στο Λιτόχωρο και έφευγαν προς το βορρά; KFOR. Που σημαίνει Στρατιωτική Δύναμη Κοσσόβου. Τότε μόνοι τους οι κομμουνιστές έδωσαν τη μάχη για να μην περάσει ο εχθρός.

Ασχετο (2): Λέγανε και ξαναλέγανε οι κοσμοπολίτες πως το έθνος -κράτος τέλειωσε, είναι αχρείαστο και καλούσαν σε υποταγή στον πολιτισμό που παράγουν οι διεθνικές καπιταλιστικές ενώσεις. Ωσπου ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός φέρνει τα πράγματα ξανά εκεί όπου εχθρός αναγορεύεται το τελειωμένο χτες, και σήμερα υπαρκτό, έθνος - κράτος.

Οταν η ελευθερία του ενός καπιταλιστή δεν επιτρέπει στον άλλο να είναι ελεύθερος πέρα από τα όρια της γεωγραφίας που ορίζει, έρχεται ξανά η δημοσιογραφία να πείσει πως ο νέος εχθρός δεν είναι πια οι τρομοκράτες αλλά τα έθνη - κράτη που αρνούνται τον «δυτικού τύπου φιλελευθερισμό». Εχουν θράσος; Οχι, απλά είναι κυρίαρχοι και επιβεβαιώνουν πως η ελευθερία είναι ένα παράξενο πράγμα. Την επικαλούνται όταν πρόκειται για τη δική τους ελευθερία να εκμεταλλεύονται ανθρώπους και γη. Και βλέπουν την παραβίασή της όταν άλλοι καπιταλιστές βάζουν συρματόπλεγμα στο οικόπεδο.

Από τον καιρό του Λένιν είναι καθαρό πως ο αγώνας των εργατών στην εποχή που ήδη ο καπιταλισμός έχει περάσει στο ιμπεριαλιστικό στάδιο, δεν μπορεί παρά να έχει αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Χρειάστηκαν μόνο λίγα χρόνια μετά την αντεπανάσταση για να προβάλει και πάλι γυμνός ο βασιλιάς. Ολα δείχνουν μετωπική σύγκρουση. Κι όλοι θα κριθούν από τη θέση που θα πάρουν έγκαιρα σ' αυτό το μέτωπο. Ξακαθαρίζοντας πριν απ' όλα τα μετόπισθέν τους. Ηδη οι καπιταλιστές οργανώνουν κάτι παράξενες ασκήσεις αντιμετώπισης του εσωτερικού εχθρού...