Και όμως, έρχονται κάτι στιγμές, που όλοι μαζί δρουν, στο πνεύμα "βάλτε πλάτη γιατί χανόμαστε...". Είναι οι στιγμές, που φαίνεται, όχι μόνο πως βρίσκονται πλέον στην εξουσία πολλούς αιώνες και τα τερτίπια τους, παρά τις προσαρμογές, είναι πάνω - κάτω γνωστά και αναμενόμενα. Οχι μόνο πως οι εσωτερικές αντιθέσεις, τα ξεχωριστά συμφέροντα γεννούν αξεπέραστες, τελικά, δυσλειτουργίες και αντιφάσεις. Αλλά είναι στιγμές, που αποκαλύπτεται πως μπορεί, στα λόγια, να το διακηρύσσουν και σε περιπτώσεις θεωρητικές να πιάνει και τόπο, αλλά, στην πράξη, δε γίνεται ποτέ "να σηκώνεις δυο καρπούζια σε μια μασχάλη".

Είναι γεγονός πως, για να μπορούν να κυριαρχούν, "δασκαλεύουν" ή αφήνουν "ελεύθερους" τους ανθρώπους τους, που χειρίζονται την πολιτική εξουσία να "λένε και κάτι παραπάνω", προκειμένου να εξασφαλίζεται η λαϊκή συναίνεση. Ομως, δε γίνεται ποτέ να είσαι και με το λαό και με τα μονοπώλια, και με το ΝΑΤΟ και την ειρήνη, και με τον εθνικισμό και με τον πατριωτισμό, και με τους Αμερικάνους και την ΕΕ και με τον αγώνα των λαών για ελευθερία...

****

Πολλοί έτρεξαν σ' αυτό το προσκλητήριο της αστικής τάξης να στηρίξουν, όχι την κυβέρνηση, αλλά την ουσία της πολιτικής της. Εκαναν την ανάγκη φιλοτιμία και, ξεπερνώντας ακόμα και ψηφοθηρικούς ενδοιασμούς, προτίμησαν, να περάσουν τώρα τις εξετάσεις στα μεγάλα αφεντικά και μετά βλέπουν για το πώς θα κλείσουν τα μάτια του λαού. Μόνο τις δυο τελευταίες μέρες μπορεί κανείς να μετρήσει το λόγο των Κ. Μητσοτάκη, Γ. Σουφλιά, Δ. Αβραμόπουλου κ.ά., που σχεδόν ομόφωνα ανησυχούν από τις εξελίξεις για το σύστημα και την πορεία προς την ΟΝΕ. Πράγματα, δηλαδή, που, επειδή οι κυβερνητικοί από τις ειδικές συνθήκες είναι στριμωγμένοι και δεν μπορούν να τα μεταχειριστούν τόσο κυνικά, βγαίνουν οι υποτιθέμενοι αντίπαλοι να τα χρησιμοποιήσουν. Ετσι, "καρφώνεται" και ο αληθινός πόνος της αστικής τάξης, αλλά και το γεγονός ότι δεν καίγεται, για το ποιος εκφράζει την πολιτική της και προωθεί τους στόχους της, αρκεί να τους προωθεί... Ολα είναι παιδιά της και την κρίσιμη στιγμή χρειάζονται.

Μάλιστα, αυτοί οι πολιτικοί ξέρουν πως κάτι τέτοιες στιγμές είναι που περνούν τις αληθινές εξετάσεις και καταμερίζονται στους μελλοντικούς τους ρόλους. Αν περάσουν σ' αυτές επιτυχώς, τότε στις άλλες, για παράδειγμα στις εκλογές, διατίθενται και τα μέσα και όλες οι διευκολύνσεις...

****

Δεν ξέρουν ότι κύριος υπεύθυνος της υπόθεσης Οτσαλάν είναι η ουσία της πολιτικής της υποταγής της κυβέρνησης και όχι κάποια πρόσωπα και κάποιοι χειρισμοί; Δεν ξέρουν πως ακριβώς γι' αυτό το λόγο αυτός που "αποσταθεροποιείται", δεν είναι γενικά και αόριστα η "χώρα", αλλά ακριβώς φαίνεται η σαθρότητα αυτής της πολιτικής;

Μιας πολιτικής, που διανοούμενους του επιπέδου μερικών τουλάχιστον της διακήρυξης των 127, θα έπρεπε να τους είχε ανησυχήσει από καιρό τώρα και να είχαν διατυπώσει άλλες διακηρύξεις... Πώς και δεν ανησύχησαν, για παράδειγμα, για την αποσταθεροποίηση που προκαλεί και τους κινδύνους που κρύβει η τόσο μεγάλη υποταγή στα ΝΑΤΟικά σχέδια, που όχι μόνο έχει μετατρέψει τα ελληνικά λιμάνια σε προγεφύρωμα, αλλά δηλώνει και προθυμία σε όλους τους τόνους, για συμμετοχή στον εκβιασμό της Γιουγκοσλαβίας με ελληνικά στρατεύματα;

Ακόμα και αν "κατάπινε" κάποιος την υπόθεση Οτσαλάν, που δεν καταπίνεται, πώς είναι δυνατόν να μη βλέπει το έγκλημα, που γίνεται με αφορμή το Κοσσυφοπέδιο και με τη συνενοχή - συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης; Αυτό δε θίγει πατριωτικά αισθήματα; Δεν ανησυχεί καθόλου; Η, μήπως, επειδή γίνεται "σε γνώση της αστυνομίας", δηλαδή των ΑμερικανοΝΑΤΟικών κύκλων και της ΕΕ, είναι από αυτά που πιστεύουμε πως, όχι μόνο θα τη "σκαπουλάρουμε", αλλά θα βγούμε και με κέρδος; Το όποιο κέρδος ή άδειασμα, όμως, αφορά πάντα την αστική τάξη, που ορέγεται ρόλους στην περιοχή σε βάρος της ειρήνης, των γειτονικών λαών, του Διεθνούς Δικαίου και του ελληνικού λαού.

Αν σε κάποιους από τους υπογράφοντες "δεν πήγε το μυαλό τους", είναι καιρός να πάει, γιατί, αν αφεθεί αυτή η πολιτική που εφαρμόζει τώρα η κυβέρνηση, τότε τα αληθινά δεινά για τη χώρα θα είναι πολύ μεγάλα. Δεν πιστεύουμε πως αρέσει σε κανέναν από αυτούς η συνενοχή και ζητούμε προκαταβολικά συγγνώμη για τους όποιους παρασυρμένους...

Παύλος ΑΛΕΠΗΣ

Και καλά εκείνοι από τους επαγγελματίες πολιτικούς, που, σε τελευταία ανάλυση, δεν έκρυψαν ποτέ πως υπηρετούν τα σχέδια και τα οράματα της αστικής τάξης. Κάποιοι διανοούμενοι, όμως, γιατί κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν; Η, μήπως, πραγματικά δεν καταλαβαίνουν, τουλάχιστον κάποιοι απ' αυτούς, για τίνος "το μύλο κουβαλούν νερό;"

- Στο Δημοτικό Συμβούλιο του Λαυρίου έχουν συζητηθεί αλλεπάλληλες αιτήσεις εταιριών πετρελαιοειδών. Τι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο για το σχεδιασμό της πόλης του Λαυρίου;

- Από ό,τι έχει φανεί μέχρι στιγμής, η πλειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου έχει συνδέσει την προοπτική του Λαυρίου αποκλειστικά με τα σχέδια της κυβέρνησης. Με τα σχέδια, δηλαδή, για εξυπηρέτηση των όποιων αξιώσεων διαφόρων ιδιωτών, που εμφανίζονται ως "επενδυτές" για την περιοχή.Σιγά - σιγά, αποκαλύπτεται η πολιτική των κυρίαρχων δυνάμεων, που έχουν επιλέξει ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης, οραματίζονται για το Λαύριο το ρόλο του Κέντρου Διερχομένων Εμπορευμάτων και Ανθρώπων. Εντάσσουν το Λαύριο, σε έναν ευρύτερο σχεδιασμό της Περιφέρειας Αττικής. Η ανάπτυξη της περιοχής, οι υποδομές, η βιομηχανική ζώνη, η ρύθμιση της γης, ο πολεοδομικός σχεδιασμός, όλα υποτάσσονται σ' αυτόν το ρόλο: Το Λαύριο - πόρτα της Αττικής. Εννοώντας μόνο την ανάπτυξη του λιμανιού, πέρα κι έξω από τις πραγματικές ανάγκες και δυνατότητες της περιοχής.

- Είναι δυνατόν να γίνει τέτοιο λιμάνι στο Λαύριο;

- Οχι. Τόσο η θέση του λιμανιού, όσο και το μέγεθός του δεν επιτρέπουν να γίνει λιμάνι μεγέθους Πειραιά. Επίσης η εγκατάσταση του αεροδρομίου στα Σπάτα επιφέρει κοσμογονικές αλλαγές στην Αττική. Ουσιαστικά, η Αθήνα επεκτείνεται προς τα Μεσόγεια. Το συγκεκριμένο αεροδρόμιο, αν λειτουργεί πλήρως, θα εξυπηρετεί 50 εκατομμύρια επιβάτες το χρόνο και 900.000 εμπορεύματα. Από την πλευρά του, το λιμάνι του Πειραιά έχει φτάσει στα όριά του, και από την άποψη της διακίνησης επιβατών, αλλά και εμπορευμάτων.

Από ό,τι φαίνεται - αφού κανείς δεν μπορεί να ενημερώσει υπεύθυνα από την κυβέρνηση - οι κρατούντες θέλουν να μεταφέρουν στο Λαύριο όλες τις δραστηριότητες, που ενοχλούν την περιοχή του Πειραιά. Επειτα, μπαίνει και το θέμα της τροφοδοσίας του αεροδρομίου με κηροζίνη.

Στο σημείο αυτό του σχεδιασμού, μπαίνουν και οι επιχειρηματίες, που ζητούν να εγκαταστήσουν δεξαμενές πετρελαιοειδών στο Λαύριο, μέσα και έξω από το λιμάνι και κανείς δε διασφαλίζει ότι δε θα διακινούν και κηροζίνη στο μέλλον, αν τους ζητηθεί. Επιπλέον, οι διάφοροι εφοπλιστές, που δραστηριοποιούνται σε εμπορικό, επιβατικό και τουριστικό τομέα, ζητούν από το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας τη χρήση του λιμανιού. Μέσα σ' αυτό το τοπίο και με τη μαζική ανεργία, που υπάρχει, βλέπουμε ότι η ανάπτυξη, όπως τη θέλουν, δεν πρόκειται να υπηρετήσει τους κατοίκους, τους εργαζόμενους και τους άνεργους της περιοχής.

- Τι απαντά σ' αυτούς τους σχεδιασμούς η "Δημοτική Αγωνιστική Συσπείρωση";

- Θέλουμε ανάπτυξη βιομηχανική, που να εξασφαλίζει κάποιες σταθερές θέσεις εργασίας, γιατί μόνο έτσι θα απορροφηθεί μέρος της ανεργίας. Και καθώς ο παράγοντας που θα καθορίσει την ανάπτυξη του Λαυρίου είναι το λιμάνι και έχοντας υπόψη ότι είναι χώρος εργασίας, μέσα στην πόλη, στην καρδιά του εμπορικού κόσμου και ότι το μέγεθός του είναι μικρό, προτείνουμε μια ανάπτυξη, όσο το δυνατόν πιο ισορροπημένη εμπορικά, επιβατικά και τουριστικά. Ετσι ώστε καμία από μόνη της να μην μπορεί να καθορίσει το στίγμα του Λαυρίου και να χωρούν και οι τρεις.

Θέλουμε την ανάπτυξη μικρής ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης και ανάπτυξη μιας"ελεύθερης ζώνης". Στο λιμάνι πρέπει να υπάρξει και ανάπτυξη των αλιευτικών δραστηριοτήτων. Δε θέλουμε να μεταφερθούν οι περιβαλλοντικά οχλούσες δραστηριότητες του Περάματος, ούτε μεγάλος αριθμός επιβατικών πλοίων και εμπορευμάτων. Το Λαύριο δεν μπορεί να εξυπηρετήσει όλες τις ανάγκες της Αττικής.

Ε. Γ.