- Τι είναι τα ασφαλιστήρια συμβόλαια, πώς κατακτήθηκαν και τι επιδιώκεται με την αλλαγή τους;
- Η ΛΑΡΚΟ από πολύ παλιά καθιέρωσε ομαδικά ασφαλιστήρια συμβόλαια για το επιστημονικό προσωπικό και τα στελέχη της επίβλεψης. Αυτό το έκανε για να δημιουργήσει "κίνητρα" σε μια ομάδα του προσωπικού, που χρησιμοποιούσε όπως αυτή ήθελε, αλλά και για να τυγχάνει φοροαπαλλαγών. Η πλειοψηφία των εργαζομένων που δεν ήταν ενταγμένη στα ομαδικά ασφαλιστήρια συμβόλαια και όσοι είχαν ενταχθεί, έπαιρναν σαν εφάπαξ ψίχουλα. Μέσα από το σωματείο (στο οποίο τότε την πλειοψηφία την είχε η ΕΣΑΚ) και με αγώνες υποχρέωσαν τη ΛΑΡΚΟ να αλλάξει τους όρους των συμβολαίων υπέρ των εργαζομένων. Ετσι οι εργαζόμενοι με τα εγγυημένα αποθέματα των 850 εκατομμυρίων δραχμών που άφησαν μέσα στο λογαριασμό των νέων συμβολαίων, έπαιρναν σαν εφάπαξ ενάμιση μισθό το χρόνο, συν δύο μισθούς από τα ασφάλιστρα που κατέβαλλε η ΛΑΡΚΟ, με κατάληξη από το 1990 και μετά, το εφάπαξ να φτάσει τους 3,5 μισθούς το χρόνο. Βέβαια, κάτι τέτοιο δεν ήταν αρεστό στη ΛΑΡΚΟ, γιατί με αυτές τις παροχές ο λογαριασμός δε δημιουργούσε πλεόνασμα και έτσι δε δινόταν η δυνατότητα στην επιχείρηση να μειώνει τα καταβαλλόμενα ασφάλιστρα. Γι' αυτό το 1992 η τότε διορισμένη από τη ΝΔ διοίκηση της εταιρίας, άλλαξε μονομερώς και παράνομα τα συμβόλαια, μειώνοντας τις παροχές.
- Ποια είναι η στάση των άλλων παρατάξεων;
- Την παραπάνω εξέλιξη υποστήριξε και η παράταξη της ΔΑΚΕ. Τότε αντιδρούσε η ΕΣΑΚ και η ΠΑΣΚΕ και φυσικά η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων. Οταν έγινε κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ και ανέλαβε νέα διοίκηση στην εταιρία, αυτή η διαδικασία συνεχίστηκε και εξελίχτηκε προς το χειρότερο. Αυτή τη φορά τις διαδικασίες της υπονόμευσης των κατακτήσεων, ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν οι"πράσινες" πλειοψηφίες των σωματείων που ελέγχει η ΠΑΣΚΕ. Ετσι εν αγνοία των εργαζομένων, η ΛΑΡΚΟ και η ασφαλιστική εταιρία ΑΣΠΙΣ (με την οποία συγχωνεύτηκε η ΛΑΪΚΗ) συνέταξαν συμβόλαιο το οποίο μειώνει ακόμα πιο πολύ τις παροχές, αναγκάζει τους εργαζομένους να συμμετέχουν με εισφορά 1% επί του μηνιαίου μισθού τους και δίνει τη δυνατότητα στη ΛΑΡΚΟ να κόβει τα ασφάλιστρα όποτε αυτή θέλει. Από εκεί και πέρα οι "διεκπεραιωτές" ανέλαβαν το... πέρασμά του από τις γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων, όπου, όμως, συνάντησε μεγάλες αντιδράσεις και από τη μεγάλη πλειοψηφία δεν έγινε αποδεκτό. Βέβαια και εδώ η ΠΑΣΚΕ επιχειρεί να το υπογράψει ετσιθελικά, ενώ η ΔΑΚΕ που δε διαφωνεί στη λογική αυτή, επιδιώκει να παραμένει το συμβόλαιο που επέβαλλε η τότε διορισμένη διοίκηση της κυβέρνησης της ΝΔ.
- Τώρα τι προτείνει η ΕΣΑΚ;
- Η μόνη παράταξη που αντιδρά στις αντεργατικές αυτές μεθοδεύσεις είναι η ΕΣΑΚ. Η πρότασή μας συνοψίζεται στα εξής: Να παραμείνουν οι θεσμικοί όροι των συμβολαίων 106 και 108. Να καταβάλλει σταδιακά η ΛΑΡΚΟ το έλλειμμα του λογαριασμού που η ίδια δημιούργησε. Να διατυπωθούν τα μέχρι σήμερα κεκτημένα και στο εξής οι παροχές να δίνονται σύμφωνα με τα καταβαλλόμενα ασφάλιστρα και ό,τι επικρατεί στην αγορά, δηλαδή δύο μηνιαίοι μισθοί το χρόνο. Να μην έχουν συμμετοχή οι εργαζόμενοι με 1% εισφορά, να πληρώνει η ΛΑΡΚΟ τις "βίαιες επεμβάσεις" στο λογαριασμό, όταν αυτές γίνονται από "οικειοθελείς αποχωρήσεις" και όχι με κανονική συνταξιοδότηση.
Γ. Π.
Πριν απ' όλα η υπεράσπιση του λαϊκού εισοδήματος και η διεκδίκηση αποφασιστικής αύξησής του είναι υπόθεση παλλαϊκή. Ενδιαφέρει και τους εργάτες και τα φτωχά και μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού. Γεγονός που σημαίνει ότι η πάλη για το μεροκάματο, για την κοινωνική ασφάλιση, η πάλη γενικά για την απόκρουση αυτής της εισοδηματικής πολιτικής είναι ένα μέτωπο ανοιχτό που φέρνει σε αντιπαράθεση εργοδοσία και κυβέρνηση από τη μια μεριά, με τους εργαζόμενους από την άλλη και βάζει στο επίκεντρο της πάλης την εναντίωση στην πολιτική αύξησης του πλούτου και της φτώχειας. Το ίδιο ισχύει και στο μέτωπο πάλης κατά της ανεργίας, των ιδιωτικοποιήσεων, στην υπεράσπιση του 8ωρου, στη διεκδίκηση του 7ωρου - 5ήμερου κλπ. Αλλά δεν αρκεί αυτό, όσο κι αν η εργατική τάξη βρίσκεται μπροστά στην υπογραφή συλλογικών συμβάσεων. Η ουσία του ζητήματος βρίσκεται στην ανάδειξη, τη ζύμωση και την προπαγάνδιση των αδιεξόδων του καπιταλισμού να λύσει προβλήματα των εργαζομένων, των αυταπατών που σπέρνουν οι δυνάμεις που προπαγανδίζουν και προωθούν πολιτική στα πλαίσια του συστήματος, αλλά και η ανάδειξη των πολιτικών προϋποθέσεων που πρέπει να δημιουργηθούν και που δε θα στέκονται μόνο στην πάλη άμβλυνσης των συνεπειών απ' αυτή την πολιτική, αλλά θα συνδέουν αυτή την πάλη με την προοπτική ανατροπής της. Γεγονός που με τη σειρά του σημαίνει όχι απλά ενότητα δράσης της εργατικής τάξης για τα προβλήματα, όχι μόνο κοινή δράση με τα άλλα λαϊκά κοινωνικά στρώματα, αλλά μέτωπο που θα διεκδικεί πολιτική εναντίωσης στις πολυεθνικές, πολιτική υπέρ των συμφερόντων τους.
Αλλά και στα άλλα μέτωπα, π. χ. της εκπαίδευσης, της υγείας, δεν αρκεί σήμερα η διεκδίκηση της αύξησης των δαπανών, επειδή τις μειώνει ο προϋπολογισμός, όσο σε συνδυασμό μ' αυτό, η υπεράσπιση του δωρεάν και δημόσιου χαρακτήρα τους, η διεκδίκηση συγκεκριμένων αιτημάτων στόχων που να αντιστρατεύονται τον αντιεκπαιδευτικό νόμο, τις αντιλαϊκές νομοθετικές ρυθμίσεις για την υγεία. Το ίδιο ισχύει για όλα τα μέτωπα πάλης που αντικειμενικά ανοίγονται και θα συνεχίσουν. Πάνω σ' αυτούς τους στόχους μπορεί και πρέπει να οικοδομείται η κοινή δράση των εργαζομένων και των φορέων τους, αλλά και η συσπείρωση δυνάμεων για διεκδίκηση πολιτικής που μπορεί να υλοποιεί τέτοιους στόχους. Ετσι θα δημιουργούνται προϋποθέσεις συσπείρωσης των λαϊκών δυνάμεων στην προοπτική του μετώπου της αντεπίθεσης στην πολιτική των πολυεθνικών.
Στέφανος ΚΚΡΗΤΙΚΟΣ
Ο προϋπολογισμός είναι μια ακόμη αφορμή για να τεθούν επί τάπητος οι διεκδικήσεις και τα αιτήματα που αντιπαρατίθενται επί της ουσίας στο σύνολο των μέτρων και της πολιτικής σ' όλους τους τομείς που αυτός θίγει.