Στη γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, με τις διακρατικές ενώσεις (ΕΕ, ΝΑΤΟ κ.λπ.) και το πολιτικό προσωπικό του (όποιο μανδύα και αν φορά σοσιαλδημοκρατικό, νεοφιλελεύθερο, αριστερό κ.λπ., υπηρετώντας το από κυβερνητικές και όχι μόνο θέσεις), προκειμένου να ξεπεραστεί η καπιταλιστική οικονομική κρίση (υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων), η απάντηση δεν είναι άλλη, από αυτήν που το κόμμα μας επεξεργάζεται με τις θέσεις του μπροστά στο 19ο Συνέδριο.

Της καλύτερης προετοιμασίας του και της εργατικής τάξης, για την κατάκτηση της εξουσίας από αυτή, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό, που θα την απελευθερώσει από το σημερινό ζυγό της, απελευθερώνοντας όλες τις κοινωνικές δυνάμεις, παύοντας την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δίνοντας τη δυνατότητα κάλυψης όλων των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών με βάση αυτό το κριτήριο και όχι το κέρδος.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση η Λαϊκή Συμμαχία είναι το προχωρημένο κομμάτι του λαϊκού κινήματος. Παλεύει για όλα (από την οργάνωση της ταξικής πάλης ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα και τα καθημερινά προβλήματα, μέχρι την αποδέσμευση της χώρας από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις με ταυτόχρονη επίλυση του ζητήματος της εξουσίας) και δεν αποτελεί «συγκόλληση» δυνάμεων που γενικά παλεύουν κατά της αντιλαϊκής πολιτικής, μέχρι την έλευση μιας άλλης... κυβέρνησης του κεφαλαίου, με άθιχτη την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Η Λαϊκή Συμμαχία συγκεντρώνει σε κοινό μέτωπο κοινωνικές δυνάμεις (εργατική τάξη, φτωχούς αυτοαπασχολούμενους και αγρότες, το νεολαιίστικο και γυναικείο κίνημα, ανέργους, μετανάστες κ.λπ.), με κοινό πλαίσιο και ξεχωριστά καθήκοντα για κάθε μία, που θα εξελίσσεται σταδιακά και ανοδικά, σε διαδικασία πολιτικής ωρίμανσης και συνείδησης αυτών των δυνάμεων.

Εκ των πραγμάτων, ο ηγετικός - καθοδηγητικός ρόλος του κόμματος στη Λαϊκή Συμμαχία, είναι κομβικός και καθοριστικός. Αποτελεί το «κλειδί» που θα ανοίξει την πόρτα στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της για την κατάκτηση της εξουσίας, βοηθώντας στην αποφυγή των τρικλοποδιών (π.χ. το μασκάρεμα που επιχειρείται σήμερα με την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού) και της πολεμικής (π.χ. ένταση της καταστολής, του αντικομμουνισμού), που θα θέτουν σε κάθε καμπή του αγώνα η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό.

Το Κόμμα μας, αντλώντας δύναμη και γνώση από την 94χρονη πορεία του, τις επεξεργασίες του, ιδιαίτερα από το 1991 και μετά, σε πείσμα όσων περίμεναν να τα διπλώσουμε μετά τις ανατροπές στις χώρες που οικοδομούσαν σοσιαλισμό και το προσωρινό πισωγύρισμα, έρχεται να δώσει ώθηση στο στρατηγικό του στόχο και προσανατολισμό, για την εξέλιξη της κοινωνίας προς τα μπρος, που είναι ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός.

Ο ρόλος του ΚΚΕ στη Συμμαχία, με την οποία δεν ταυτίζεται και δεν ζητά για ένταξη σε αυτή συμφωνία με το πρόγραμμα και το καταστατικό του, είναι πολύπλευρος.

Παλεύει η Συμμαχία να μη χάσει τον αντικαπιταλιστικό, αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα της, να μην πισωγυρίσει από τις ταλαντεύσεις ακόμη και τμημάτων της εργατικής τάξης άπειρων από ταξικούς αγώνες που επηρεάζονται από μικροαστισμούς, όπως της άμεσης λύσης με ένα... ντου, χωρίς επίλυση του βασικού ζητήματος, της εξουσίας και της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, του ποιος θα κάνει κουμάντο στην παραγωγή και για ποιο λόγο.

Στοχεύει να κερδίζει η εργατική τάξη με το μέρος της, όλα τα στρώματα που ταλαντεύονται, στην πάλη για την εργατική λαϊκή εξουσία. Παλεύει να κατανοείται, ότι η Λαϊκή Συμμαχία δεν είναι ένας εκλογικός μηχανισμός, όπως οι πολέμιοι του κόμματος με όποιο τρόπο και αν εκφράζονται θα ήθελαν, αλλά μια κοινωνική συμμαχία, δυνάμεων για έναν κοινό σκοπό.

Ρόλος του κόμματος ή αυτοσκοπός, δεν είναι να αναζητά συνεχώς πολιτικές δυνάμεις που μπορεί να παρουσιάζονται σαν αντιιμπεριαλιστικές ή αντικαπιταλιστικές για την πραγματοποίηση συνεργασιών από τα «πάνω», με σκοπό ένα άλλο μεταβατικό στάδιο πριν το σοσιαλισμό (δηλαδή μιας άλλης αριστερής κυβέρνησης σύμφωνα με τους κάθε λογής οπορτουνιστές που επικαλούνται ακόμη και τους κλασικούς), που δήθεν θα εξασφαλίσει καλύτερες μέρες για τα λαϊκά στρώματα με τα μονοπώλια και την ιδιοκτησία τους στα μέσα παραγωγής άθιχτα. Δηλαδή και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολάκερη...

Αυτό αποτελεί τη δευτέρα παρουσία. Σημαίνει ότι τα μονοπώλια έχουν αποφασίσει να χρεοκοπήσουν, να παραδώσουν οι καπιταλιστές από μόνοι τους τα πλούτη τους, για το συμφέρον των λαών!

Τέτοια παραδείγματα δεν εμφανίζονται πουθενά στην ιστορία, δεν υπάρχουν πουθενά στους κλασικούς, ενώ οι διάφοροι οπορτουνιστές κρύβουν ακόμη και ότι η αστική τάξη ανέτρεψε τη φεουδαρχία με τη δική της επανάσταση. Οσο για τα «παραδείγματα» χωρών που αναφέρουν ότι οικοδομούν το λεγόμενο σοσιαλισμό του 21ου αιώνα (π.χ. στη Λατινική Αμερική), ή ακόμη και τα «πρότυπα» καπιταλιστικής ανάπτυξης (Βραζιλία, Αργεντινή) που επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ, η κατάσταση της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, κάθε άλλο παρά επιβεβαιώνουν τις «θετικές» αναφορές τους.

Σκοπός και ρόλος του Κόμματος στη συμμαχία είναι η αφύπνιση της εργατικής τάξης, να κατανοήσει τη δύναμη που κρύβεται στα χέρια της, ως παραγωγού του πλούτου που σήμερα καρπώνονται μια χούφτα κεφαλαιοκράτες.

Σκοπός και ρόλος του Κόμματος, είναι να αναδείξει στα σύμμαχα στρώματα τα οφέλη που θα έχουν από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε όλα τα επίπεδα, από τα εργασιακά ως την Υγεία, την Παιδεία, τον Πολιτισμό, τον Αθλητισμό που θα παρέχονται πλήρως και δωρεάν για όλους χωρίς κανέναν αποκλεισμό. Ταυτόχρονα, να συμβάλει να αποβληθούν μικροαστικές αντιλήψεις που βοηθούν την αστική τάξη να τα κρατά δεμένα στο άρμα της, για τη διατήρηση της δικής της εξουσίας.

Σκοπός και ρόλος του Κόμματος, είναι να διατηρείται, να ξεκαθαρίζεται η κατεύθυνση της Λαϊκής Συμμαχίας. Δηλαδή, κατάργησης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και της μικρής, κάτι που θα λύσει τα προβλήματα που σήμερα βιώνουν στρώματα με μικροαστικές αντιλήψεις (λόγω και της θέσης τους), που γιγαντώνονται από την όξυνση των παγκόσμιων αντιθέσεων και ανταγωνισμών των μονοπωλιακών ομίλων, στο κυνήγι του μεγαλύτερου κέρδους.

Σκοπός και ρόλος του Κόμματος, είναι να κρατηθεί το μέτωπο ανοιχτό σε κάθε εχθρό - πολέμιο της νέας εξουσίας, που είτε θα την πολεμά με κάθε τρόπο, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, είτε θα φορά την προβιά του «φίλου», υπερασπιζόμενος ταυτόχρονα το ανέφικτο της εργατικής - λαϊκής εξουσίας και οικονομίας. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά, από τη στάση των μενσεβίκων και εσέρων στα σοβιέτ, μέχρι τους πόθους του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα για μια κυβέρνηση των «αριστερών» δυνάμεων.

Σκοπός και ρόλος του Κόμματος, είναι να 'χει την καθοδήγηση να δείχνει το δρόμο για τη νικηφόρα πορεία της Λαϊκής Συμμαχίας, όχι κοιτώντας το συσχετισμό δυνάμεων μόνο στη σημερινή δυσμενή για τα λαϊκά στρώματα εξέλιξη των πραγμάτων, αλλά παλεύοντας για την αλλαγή των συσχετισμών, προετοιμάζοντας το έδαφος να δοθεί η μάχη, να 'ναι νικηφόρα, προς όφελος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Με αυτό τον προσανατολισμό παλεύουμε σήμερα, προετοιμαζόμαστε για να βγούμε πιο δυνατοί, πιο έτοιμοι ως κόμμα και ΚΝΕ, πιο ατσαλωμένοι για την τελική νίκη της εργατικής τάξης.

Η Ελλάδα μας βρίσκεται στην εποχή όπου η αστική τάξη δεν έχει προ πολλού τίποτα πλέον το προοδευτικό να δώσει στην κοινωνία και αναπτύχθηκε πολύ όλα τα τελευταία χρόνια σε βάρος της εργατικής τάξης απομυζώντας τον ιδρώτα της. Κερδοφόρησε επενδύοντας όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και στα Βαλκάνια, στις παρευξείνιες χώρες, στη Βόρεια Αφρική και σε όλο τον κόσμο, συμμετέχοντας σε χρηματιστήρια σε όλο τον κόσμο, φτιάχνοντας καρτέλ, παίρνοντας μέρος σε πολέμους. Βρισκόμαστε και στην Ελλάδα στο τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού, στον ιμπεριαλισμό. Προσφέρει εδώ και πολλές δεκαετίες για την εργατική τάξη και για όλο το λαό πια μονάχα οδύνες.

Η ουσία του ιμπεριαλισμού, τόνιζε ο Λένιν, βρίσκεται στη δύναμη των μονοπωλίων, στη βάση της οποίας ξεδιπλώνεται η τάση της επιθετικότητάς τους προς τα έξω και της αντιδραστικότητάς τους προς τα μέσα.

Είναι δεδομένη η οικονομική (και ως εκ τούτου στρατιωτική) αλληλεξάρτηση των ιμπεριαλιστικών κρατών και η ανισόμετρη ανάπτυξή τους, που δεν είναι κάτι το στατικό, συνεχώς μεταβάλλεται το μέγεθός τους και κατά συνέπεια η δύναμή τους. Οι σχέσεις μεταξύ τους μεταβάλλονται επίσης ανάλογα με τα οικονομικά τους συμφέροντα και την ισχύ τους και είναι ως εκ τούτου υποχρεωτικά ανισότιμες.

Ας πάρουμε το παράδειγμα της Γερμανίας. Αναμφισβήτητα από τα τέλη του 19ου αιώνα είναι κράτος ιμπεριαλιστικό. Η αλληλεξάρτησή της οικονομική, στρατιωτική και πολιτική με άλλα καπιταλιστικά κράτη είναι επίσης γνωστή από παλιά. Η πολιτική της εξάρτηση από τις ΗΠΑ και τη Μ. Βρετανία δεν την έκανε λιγότερο ιμπεριαλιστική. Ηταν ιμπεριαλιστική π.χ. κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου όταν η αμερικάνικη General Motors συνέχιζε απτόητη τις επενδύσεις της στα εργοστάσια στη Γερμανία. Ηταν ιμπεριαλιστική και στην εποχή της «ακμάζουσας» σοσιαλδημοκρατίας του «δημοκρατικού» Βίλι Μπραντ κι ας απέκτησε την πλήρη κρατική της «οντότητα» το 1990 με τη συμφωνία του Βερολίνου. Δεν ήταν λιγότερο ιμπεριαλιστική μέχρι το 1993, που της απαγορευόταν να έχει βομβαρδιστικά μεγάλης αυτονομίας και η οροφή του στρατού και το στρατιωτικό της δόγμα έπρεπε να έχει τη σύμφωνη γνώμη των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας, σαν νικητήριων δυνάμεων του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Δεν ήταν πριν το '96 λιγότερο ιμπεριαλιστική επειδή ίσχυε η συμφωνία για τη μη κατοχή πυρηνικών όπλων. Δεν είναι τώρα λιγότερο ιμπεριαλιστική επειδή στο Ramstein και στο Spangdahlem έχουν οι Αμερικάνοι τις αμερικανικές αεροπορικές τους βάσεις και π.χ. μόνο το 2007 ξόδεψαν γι' αυτές 2,4 δισεκατομμύρια δολάρια. Δεν είναι λιγότερο ιμπεριαλιστική επειδή μονάχα στο Bradenburg (ένα από τα κρατίδιά της) περισσότερες από 60 αμερικανικές εταιρείες επένδυσαν (ανάμεσά τους και γνωστές όπως e-bay, Oracle Internet Salew, Firstand Solar Manufacturing κ.λπ.)*

Επίσης, δεν είναι οι ΗΠΑ λιγότερο ιμπεριαλιστικές επειδή στις ΗΠΑ δραστηριοποιούνται πιο πολλές από ποτέ γερμανικές εταιρείες (870 επιχειρήσεις προερχόμενες μονάχα από τη Ρηνανία - Βεστφαλία απασχολούν περίπου 287.000 εργαζόμενους στις ΗΠΑ, και από τα άλλα κρατίδια παρόμοια)¹ κ.λπ.

Η αλληλεξάρτηση (οικονομική, στρατιωτική και πολιτική) των ιμπεριαλιστικών κρατών, η νομοτελειακή ανισομετρία στην ανάπτυξή τους και η ανισοτιμία στις σχέσεις τους δεν αναιρούν το γεγονός ότι αυτά τα κράτη βρίσκονται στο ιμπεριαλιστικό, στο τελευταίο τους στάδιο καπιταλιστικής ανάπτυξης. Αντίθετα, αυτά είναι στοιχεία και προϋπόθεση της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της ύπαρξής τους. Τα έχουνε ανάγκη. Αυτό ισχύει βέβαια και για την Ελλάδα. Στην Ελλάδα ζούμε την απροσχημάτιστη επέμβαση του κράτους (που είναι το εργαλείο άσκησης της εξουσίας της κυρίαρχης τάξης) υπέρ των μονοπωλίων. Αυτό δεν της το επέβαλε κανείς παρά μονάχα τα συμφέροντα αυτών που κατέχουν τα μέσα παραγωγής στην Ελλάδα, δηλαδή της αστικής τάξης στην Ελλάδα. Και βέβαια έχουμε και στην Ελλάδα ξένες επενδύσεις, όπως και οι Ελληνες καπιταλιστές έχουν σε διάφορες χώρες στο εξωτερικό.

Και αν η οικονομική ισχύς της Ελλάδας, δηλαδή των μονοπωλίων της, είναι μικρή και η στρατιωτική της δύναμη αμελητέα, δεν την εμποδίζει καθόλου να συνεργαστεί και να συμμετέχει και σε πολέμους ακόμα, όπως εξάλλου το έκανε ήδη στη Γιουγκοσλαβία, στον πόλεμο του Κόλπου κ.λπ. (Σ' αυτές όλες τις επιθέσεις είχαμε συνασπισμό επιτιθεμένων, όπου το κάθε μέρος συμμετείχε με τον τρόπο του. Η υπόθεση των συμμαχιών ταλανίζει έτσι κι αλλιώς και την αστική τάξη, δεν αποτελεί μονάχα δικό μας ζήτημα). Σε αυτές όλες τις συνεργασίες που δε γίνεται να είναι ισότιμες ο ισχυρότερος παίρνει βέβαια τα περισσότερα.

Το ζητούμενο για την τάξη μας δεν είναι να διαλέξει και να στηρίξει τον «καλύτερο» καπιταλιστή, να χύσει το αίμα των παιδιών της για οποιονδήποτε επιτιθέμενο ή αμυνόμενο, στον πόλεμό τους της διεκδίκησης της μεγαλύτερης κερδοφορίας, αλλά να πολεμήσει για τα δικά της συμφέροντα, για τη δική της ευημερία, για να πάρει την εξουσία των μέσων παραγωγής που η ίδια χειρίζεται.

Το ερώτημα για τη θέση της Ελλάδας στο σύστημα μπαίνει ξανά και ξανά. Οχι επειδή δεν είναι ξεκάθαρο εδώ και πολλά χρόνια. Οχι επειδή δεν αναλύθηκε, δεν έγινε κατανοητό επαρκώς από τα ντοκουμέντα ή την ανάλυσή του ως τώρα.

Ζητήματα, όπως «είναι η Ελλάδα ιμπεριαλιστική χώρα;» («ωρίμασε» για το σοσιαλισμό; Κι αν ναι με ποιους θα συμμαχήσουμε γι' αυτό; Μήπως χωράει και λίγο από την αστική τάξη στη «συμμαχία»; «Δεν είναι ένα κομμάτι της αστικής τάξης πατριωτικό, αφού πολεμάει τους ξένους ιμπεριαλιστές;», «Να βάλουμε και την πατριωτική αστική τάξη στο μέτωπο ενάντια στην υποδούλωση») όπως και το θέμα της ύπαρξης του Κόμματος (ή αλλιώς της διάχυσής του σε οποιονδήποτε «αριστερό» συνασπισμό διαχείρισης της εξουσίας της αστικής τάξης), θα μπαίνουν και θα ξαναμπαίνουν και είναι ηλίου φαεινότερο ότι μπαίνουν εκ του πονηρού (γιατί απλά είναι από πολλά χρόνια και λυμένα και ξεκάθαρα). Αυτό να μη μας στενοχωρεί.

Το δικό μας πρόβλημα και η αγωνία να είναι με ποιο τρόπο η εργατική τάξη θα αντιληφθεί τον πραγματικό της εχθρό, που είναι η αστική τάξη, ντόπια και «αλλοδαπή», πώς οι εργάτες θα αποκτήσουν την αυτοπεποίθηση και την πίστη για να οργανωθούν αποτελεσματικά και να νικήσουν στην πάλη για την εξουσία στα μέσα παραγωγής.

1. http://germany-usembassy.gov/benchmarks/