Απομένουν μόλις δύο μέρες μέχρι να ολοκληρωθεί η Αποστολή Αλληλεγγύης της ΠΟΔΝ στη χώρα. Ο χρόνος πρέπει να αξιοποιηθεί όσο καλύτερα γίνεται. Να καταγραφούν πλευρές των δύσκολων και ηρωικών αγώνων του λαϊκού κινήματος της χώρας. Και να μεταφερθεί ηχηρό, στις εκατοντάδες χώρες όπου παρεμβαίνει η Ομοσπονδία, το μήνυμα της αντίστασης αλλά και της επιτακτικότητας της αλληλεγγύης σ' ένα λαό που υποφέρει καθημερινά, λόγω των πολύμορφων επεμβάσεων των ιμπεριαλιστών.

Οι γειτονιές της Μπογκοτά είναι ακόμα ερημικές, όταν τα τρία βαν βγαίνουν στο δρόμο.

«Στους ντόπιους είναι γνωστή και ως "κόκκινη Μπιοτά". Γιατί σ' αυτήν την πόλη έχει βαθιές ρίζες τόσο το αγροτικό, όσο και το κομμουνιστικό κίνημα...», τονίζει η Μάιρα. Η 28χρονη δασκάλα που κάθεται δίπλα στον οδηγό κατάγεται από την Μπαρανκίγια, αλλά δουλεύει εδώ και χρόνια στην πρωτεύουσα. «Θα κατέβουμε αρκετά σε υψόμετρο. Στην Μπιοτά κάνει ζέστη κι ας είναι χειμώνας. Είναι το κλίμα τέτοιο...». Η Μάιρα εξηγεί ότι κατευθυνόμαστε προς το νότο. Σε μία από τις πιο εξαθλιωμένες περιοχές της χώρας.

«Εκεί πέρα είναι η Ciudad Bolivar», δείχνει αριστερά. «Πίσω από αυτή την πλαγιά υπάρχει κόσμος που ζει με ένα δολάριο τη μέρα, που ζει μέσα σε "casas de carton" ("σπίτια από χαρτόνι")...» Το μεγάλο υψόμετρο (2. 700 μέτρα) και το τροπικό κλίμα προκαλεί τεράστιες δυσκολίες σε οικογένειες που για να προστατευτούν έχουν τέσσερα κομμάτια τσίγκου ή, στην καλύτερη περίπτωση, δωμάτια χτισμένα με ολόγυμνα τούβλα. Η θερμοκρασία είναι τις περισσότερες μέρες χαμηλή. Οι καταιγίδες είναι πολύ συχνές.

Τα μέλη της αποστολής της ΠΟΔΝ συζητούν με τους αγροτοσυνδικαλιστές

Η οργιώδης βλάστηση μαρτυρά τον άφθονο πλούτο της Κολομβίας. Καφές, κακάο, ζάχαρη, μπανάνες, πατάτες, είναι μερικά μόνο από τα βασικά προϊόντα που παράγει η χώρα. Αυτόν τον πλούτο το λυμαίνεται μια χούφτα μόλις καπιταλιστών. Το 60% των καλλιεργήσιμων εκτάσεων είναι συγκεντρωμένο στα χέρια του 3% των ιδιοκτητών γης. Χιλιάδες αγρότες υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν το κομμάτι γης απ' το οποίο τρέφουν την οικογένειά τους, λόγω των απειλών και των επιθέσεων των παραστρατιωτικών οργανώσεων. Δεν είναι τυχαίο ότι τέτοιες ομάδες έχουν παρουσία ειδικά εκεί όπου βρίσκονται μεγάλες εκτάσεις γης ή υπάρχει βιομηχανική ανάπτυξη. Ουσιαστικά, αναλαμβάνουν να «προστατεύουν» τα συμφέροντα των γαιοκτημόνων ή των εργοστασιαρχών.

Ο βασικός μισθός ενός εργάτη ξεκινά περίπου από 480.000 πέσος (περίπου 240 ευρώ), εξηγεί η Μάιρα. Η ανεργία καταγράφεται επίσημα γύρω στο 20%. Στην πραγματικότητα όμως πλησιάζει το 45%... Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες γης δουλεύουν μέχρι και 10 ώρες τη μέρα, μέσα σε συνθήκες πολύ δύσκολες, με μεροκάματο μόλις, πέντε ή τρία δολάρια. Στις μονάδες της «Chiquita Branch» που εξάγει μπανάνες σε όλη την Κεντρική Αμερική, υπάρχουν καταγγελίες ακόμα και για 12 ώρες καθημερινή δουλειά.

«Εκεί δουλεύουν παιδιά από 10 μέχρι 17 ετών» λέει η Μάιρα

«Το 1948 - 1950 όλη η γύρω περιοχή ήταν γεμάτη φυτείες καφέ που κατείχαν 7 - 8 μεγαλογαιοκτήμονες. Εκαναν εξαγωγές καφέ μέχρι και τη Γερμανία, την Ιαπωνία...»

Ο Π., η Μ. και ο Σ. γνωρίζουν την ιστορία του τόπου πολύ καλά. Οι οικογένειές έχουν παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στους αγώνες των αγροτών στην περιοχή, αλλά και στην ανάπτυξη των κομματικών οργανώσεων του Κολομβιάνικου ΚΚ.

«Οι λατιφουντίστες (μεγαλογαιοκτήμονες) μάζευαν πολλά πλούτη από τη δουλειά των εργατών που, συχνά τους χτυπούσαν... Τα μεροκάματα ήταν πολύ χαμηλά. Τους φέρονταν σα να είναι σκλάβοι. Ζούσαν σε άθλιες συνθήκες. Μαστίζονταν από τις επιδημίες. Τότε δεν υπήρχε ακόμα στην περιοχή παρέμβαση του Κόμματος... Σιγά - σιγά, άρχισε ο αγώνας για καλύτερους μισθούς, για καλύτερα ωράρια, για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Ξεχώρισαν κάποιοι ηγέτες, έπεσαν οι "σπόροι" για να ριζώσει το ΚΚ... Τα χρόνια γύρω στο 1955 το ΚΚ δυναμώνει. Οι κομμουνιστές πρωτοπορούν στην πάλη για να πάρουν οι εργάτες τον έλεγχο της γης.

Οι εργάτες ξεσηκώνονται με όπλα τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν στη δουλειά: φτυάρια, τσάπες. Οι λατιφουντίστες συγκροτούν ένοπλες ομάδες για να συλλάβουν, να διώξουν, να σκοτώσουν τους εξεγερμένους. Οι συγκρούσεις οξύνονται. Το ΚΚ εντοπίζει την ανάγκη να εξοπλιστούν οι εργάτες κι οι φτωχοί αγρότες... Χρησιμοποιούσαμε τότε ένα είδος κοχυλιού σα "χωνί", για να ειδοποιούμε για τον κίνδυνο», εξηγεί ο Π. σχηματίζοντας με τα χέρια του ένα «χωνί».

Με τα απόβλητα των γύρω εργοστασίων γεμίζει το ποτάμι της Μπογκοτά, ένα από τα πιο μολυσμένα της Κολομβίας, εξηγούν οι συνοδοί της αποστολής

Η ανάγκη να αφυπνιστούν και να οργανωθούν στο λαϊκό κίνημα, στο πλευρό της εργατικής τάξης, όλοι οι αγρότες τους οποίους η κυρίαρχη πολιτική απειλεί με αφανισμό μεγαλώνει διαρκώς.

«Τα μέσα έσοδα ενός αγρότη είναι γύρω στις 450.000 πέσος (σ.σ. περίπου 225 ευρώ). Και πρέπει να καλύψει μόνος του όλες τις δαπάνες για το χωράφι. Για το νερό, για να καλλιεργήσει, για όλα. Χώρια τα έξοδα για να ζήσει η οικογένεια... Βλέπεις τους γέρους να περιμένουν να ζήσουν απ' ό,τι θα περισσέψει, αν περισσέψει, απ' τα παιδιά τους. Το κράτος δεν παρέχει καμία σύνταξη στους αγρότες. Πολλοί δουλεύουν ακόμα και στα εβδομήντα τους... Δεν υπάρχει καμιά εγγύηση για το αγροτικό εισόδημα. Τα προβλήματα είναι μεγάλα για μας. Οι τιμές καθορίζονται από το ελεύθερο εμπόριο. Το κόστος παραγωγής μεγαλώνει, αλλά πουλάμε τα προϊόντα όλο και χαμηλότερα. Θα είδατε στη διαδρομή τόσες εγκαταλειμμένες εκτάσεις... Οι νέοι φεύγουν από την επαρχία. Είμαστε εγκαταλειμμένοι...»

Η οργιώδης βλάστηση μαρτυρά τον άφθονο πλούτο της χώρας. Ομως, το 3% των ιδιοκτητών γης κατέχει το 60% καλλιεργήσιμων εκτάσεων

Το Κολομβιάνικο ΚΚ βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της πάλης για την αγωνιστική οργάνωση του λαού (φωτ. από συνάντηση για το αγροτικό κίνημα)

Η Μπιοτά έχει περίπου 15.000 κατοίκους, πολλοί εκ των οποίων κατάγονται από την ντόπια φυλή των Πάντσις, στην πλειοψηφία τους αγρότες και κτηνοτρόφοι.

Τα βαν με τα μέλη της αποστολής σταματούν στο Porto Brasil, μια περιοχή έξω από το κέντρο της πόλης, όπου βρίσκεται η έδρα του τοπικού Συνδικάτου των εργατών γης. Παρά τις αιματηρές επιθέσεις και την άγρια καταστολή που έχει δεχτεί το κίνημα, η περιοχή εξακολουθεί να αποτελεί σημείο αναφοράς για τους αγώνες των αγροτών.

Τα μέλη του συνδικάτου υποδέχονται την αποστολή με εγκαρδιότητα. Και βέβαια, με ζεστό καφέ και «αρέπας» (κροκέτες με αλεύρι καλαμποκιού).

Η προγραμματισμένη εκδήλωση ξεκινά σε λίγο. Πρόκειται για μια περιφερειακή συνάντηση που επικεντρώνεται στην οργάνωση και την ενίσχυση του αγροτικού κινήματος σε ολόκληρη την Κουντιναμάρκα (τον - αντίστοιχο - «νομό» στον οποίο ανήκει η Μπιοτά).

«Ενα μεγάλο εμπόδιο για την προώθηση μιας αγροτικής πολιτικής ευνοϊκής για το λαό είναι τα προγράμματα που σχεδιάζουν οι πολυεθνικές, όπως αυτά για τα βιοκαύσιμα... Χρειάζεται να παλέψουμε ώστε να πραγματοποιηθεί δημοψήφισμα για την καθιέρωση και προστασία του νερού ως φυσικού πόρου και αγαθού...» Παρά το ότι διαβάζει με κάποια δυσκολία, η γυναίκα που παρουσιάζει το σχέδιο δράσης δεν αποσπάται, μένει συγκεντρωμένη στην αποφασιστικότητα που διαπερνά τις προτάσεις. Την προσοχή των μελών της αποστολής τραβάει η νεαρή γυναίκα που συμμετέχει, κρατώντας ένα μωρό ημερών στην αγκαλιά της. Οταν αργότερα όλοι κάθονται να φάνε στην τραπεζαρία, τη γνωρίζουν από κοντά. Τη λένε Κλαούντια κι είναι 19 χρόνων.

Οταν η μικρή από την Μπιοτά μεγαλώσει, θα χρειάζεται να περπατά ακόμα και δύο ώρες για να φτάνει στο σχολείο...

Την ίδια στιγμή που παιδιά 10 και 12 χρόνων βαδίζουν χιλιόμετρα για να βρουν ένα θρανίο κι ένα σχολικό πίνακα, η κυβέρνηση ξοδεύει το 80% των κρατικών πόρων σε στρατιωτικές δαπάνες, για την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας». Η μόρφωση γίνεται προνόμιο για τους λίγους. Εμπόρευμα που αποκτούν όσοι έχουν να πληρώσουν. Για παράδειγμα, στο (ιδιωτικό) «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο» της Μπογκοτά, τα δίδακτρα κυμαίνονται από τρία μέχρι και δέκα εκατομμύρια πέσος (1,5 - 5 εκατομμύρια ευρώ).

Οι επιθέσεις των παρακρατικών ομάδων κάνουν τη ζωή συχνά ανυπόφορη. «Οικογένειες αναγκάζονται να αναζητούν μέρος για να κοιμηθούν στο βουνό, ώστε να μην τις βρουν στα σπίτια τους οι ομάδες. Οι κάτοικοι έχουν συμφωνήσει σε τρόπους ειδοποίησης για να προστατεύονται. Ο ένας ειδοποιεί τον άλλο. Συχνά, στις ομάδες αυτές είναι τα ίδια πρόσωπα που ανήκουν σε τμήματα του εθνικού στρατού. Απλά αλλάζουν περιβραχιόνια...»