- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- 16/1/2005
Κυρίως φύλλο- Ενθετο: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Νεολαία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Από μέρα σε μέρα
- Τετρασέλιδα
- Ολες οι στήλες
- Σκίτσα
- Θέατρα
- Κινηματογράφοι
- Τηλεόραση
- Φαρμακεία
- Νοσοκομεία
- Χρήσιμα τηλέφωνα
- Δρομολόγια πλοίων
- Δελτίο καιρού
- Γιατροί
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
Eurokinissi |
Ολα αυτά είναι τα «κίνητρα» που προσφέρει το κράτος για την αντιμετώπιση της υπογεννητικότητας, προσφέροντας σαν εναλλακτική λύση την επιστροφή στο σπίτι και την εξάρτηση για τις νέες γυναίκες.
Ειδικότερα, οι δωρεάν κρατικοί και βρεφονηπιακοί σταθμοί είναι διαχρονικό αίτημα του γυναικείου κινήματος, στο βαθμό που ανακουφίζει την εργαζόμενη γυναίκα από τους διπλούς και τριπλούς της ρόλους, σαν ένα κίνητρο για τη νέα γυναίκα να δημιουργήσει οικογένεια και να γεννήσει παιδιά.
Από το 2001, οπότε η ευθύνη για τους παιδικούς σταθμούς πέρασε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση με ελλειμματικούς πόρους, δημιουργήθηκε μεγάλο πρόβλημα στις λαϊκές οικογένειες που υποχρεώνονται, μαζί με τις άλλες οικονομικές δυσκολίες, να πληρώνουν και τροφεία στους παιδικούς σταθμούς.
Η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας, που για 28 χρόνια αγωνίζεται για την αναγνώριση της κοινωνικής αξίας της μητρότητας, αντιτίθεται κάθετα στο νέο κανονισμό που προτάθηκε από την ΚΕΔΚΕ (Επιτροπή Κοινωνικής Πολιτικής) και προβάλλει τα ακόλουθα αιτήματα:
- Οι παιδικοί και βρεφονηπιακοί σταθμοί να είναι ΚΡΑΤΙΚΟΙ, ΔΩΡΕΑΝ, ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ και ΕΠΑΡΚΕΙΣ, για να καλύψουν τις ανάγκες όλων των εργαζομένων της χώρας.
- Ο ενιαίος φορέας προσχολικής αγωγής να ανήκει στην ευθύνη του υπουργείου Παιδείας και Υγείας, με ενιαίο παιδαγωγικό πρόγραμμα για όλα τα παιδιά της χώρας. ΟΧΙ στην προσχολική αγωγή δύο και τριών ταχυτήτων, όπως ακριβώς μεθοδεύεται και για τα σχολεία.
- Να καταργηθούν τα τροφεία και η δαπάνη για τη μεταφορά των παιδιών.
- Να μη διώχνονται τα παιδιά των γονιών που δεν έχουν να πληρώσουν.
- Ωράριο λειτουργίας που να εξυπηρετεί την εργαζόμενη γυναίκα.
- Να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, ώστε τα ωράρια λειτουργίας των σταθμών να εξυπηρετούν την εργαζόμενη με όποια μορφή απασχόλησης κι αν εργάζεται.
- Θέση στο βρεφονηπιακό και παιδικό σταθμό πρέπει να έχουν και τα παιδιά της άνεργης, της μετανάστριας και της γυναίκας που μεγαλώνει μόνη τα παιδιά της (μονογονεϊκές οικογένειες).
- Μόνιμο και επαρκές εξειδικευμένο προσωπικό για κάθε παιδικό σταθμό. Το προσωπικό των πολλών ταχυτήτων (4ωρο, ΟΑΕΔ, 8μηνη, 2χρονη σύμβαση) βλάπτει την ομαλή ψυχοκοινωνική ισορροπία του παιδιού και την κοινωνικοποίησή του.
- Οι παιδικοί και βρεφονηπιακοί σταθμοί να στεγάζονται σε κτίρια με πρότυπες προδιαγραφές και ανάλογη υποδομή. Κουζίνα για ελεγχόμενης ποιότητας φαγητό και αύξηση των θέσεων εργασίας για όλες τις λειτουργίες του σταθμού. ΟΧΙ στο ενιαίο κέντρο σίτισης και στη διανομή φαγητού που αφήνει προοπτικές και για εισχώρηση ιδιωτικών επιχειρήσεων Catering.
Στην τελευταία από τις γνωστές ετήσιες εκθέσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, όπου εκφέρονται, όπως είναι γνωστό, κρίσεις επί παντός επιστητού, εντάσσονται στα πλαίσια της τρομοκρατικής δραστηριότητας οι διαδηλώσεις που έκανε το ΚΚΕ έξω από ΝΑΤΟικά στρατηγεία! Σε λίγο θα θεωρούνται «τρομοκρατικές» και οι γυναικείες οργανώσεις που θα διαδηλώνουν ενάντια στον πόλεμο και την υποχρεωτική στράτευση των παιδιών μας σε αποστολές εκτός συνόρων - αυτό δεν προωθεί η κυβέρνηση σε πρώτη φάση για τους αξιωματικούς και επαγγελματίες οπλίτες;
Μια παρέμβαση της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας για την ελεύθερη συνδικαλιστική δράση και τον τρομονόμο ήταν κατά κάποιο τρόπο «προφητική». Η παρέμβαση έγινε τελευταία σε ημερίδα του ΠΑΜΕ από τη γραμματέα της ΟΓΕ Ντέπυ Τσακίρογλου:
«Εμείς οι γυναίκες αρνούμαστε:
- να μας θεωρούν τρομοκράτες, γιατί εναντιωνόμαστε σ' αυτούς που θεμελιώνουν την εξουσία τους πάνω στο αίμα των παιδιών μας
- να μας θεωρούν τρομοκράτες, επειδή φωνάζουμε στις διαδηλώσεις: "Γεννάμε τα παιδιά μας να ζουν και ν' αγαπάνε, στο ΝΑΤΟ δεν τα δίνουμε γι' αυτούς να πολεμάνε"
- να μας θεωρούν τρομοκράτες, επειδή διαδηλώνουμε για το δικαίωμά μας στη δουλιά, στην κοινωνική ασφάλιση, στην Παιδεία, στην Υγεία, για τη δημοκρατία στους χώρους δουλιάς
- να θεωρούν τα παιδιά μας τρομοκράτες, όταν κάνουν καταλήψεις στα σχολειά τους, διεκδικώντας το δικαίωμά τους στη μόρφωση
- να μας θεωρούν τρομοκράτες, επειδή θέλουμε να παρέμβουμε καθοριστικά στις εξελίξεις και να μην είμαστε παθητικοί θεατές στο περιθώριο».
«Γιατί σ' εμάς, τις γυναίκες της ΟΓΕ, ένα είναι καθαρό, καταλήγει η Ντέπυ Τσακίρογλου: Οταν οι λαοί ξυπνούν, οι τύραννοι πεθαίνουν!!!».
Φτάνοντας λαχανιασμένος έσκυψε, τράβηξε το πόδι μου και έπιασε την μπάλα, έτοιμος να την πάρει και να φύγει. Είπα να αστειευτώ. Πάτησα με περισσότερη δύναμη πάνω της να τον εμποδίσω. Εκείνος δεν απογοητεύτηκε. Πλησίασε το στόμα του στο πόδι μου και το δάγκωσε. «Ρε», του λέω, «δεν είπαμε να με φας, κιόλας»! Σήκωσε τα μάτια του και με κοίταξε, αφού πρώτα, βέβαια, εκμεταλλευόμενος τη σαστιμάρα μου, άρπαξε στην αγκαλιά του την μπάλα. «Γιατί με δάγκωσες»; ρώτησα. Χαμογέλασε. «Πώς σε λένε»; Ξαναχαμογέλασε. «Να δαγκώνεις ξέρεις, να απαντάς, όμως, τίποτα, ε»! Πάλι χαμόγελο. «Πώς σε λένε»; επιμένω. «Μαμ»! «Πώς»; «Μαμ»!
«Δεν τον βλέπεις, πεινάει», μου λέει η Ελένη, και του κάνει χώρο να κάτσει δίπλα της και απέναντί μου. «Μαμ, λοιπόν»; τον ρωτάω. «Μαμ», μου απαντάει. «Ορίστε, πάρε το πιρούνι μου και φάε. Δικό σου όλο το τραπέζι». Βάζει την μπάλα ανάμεσα στα σκέλια του. Ρίχνει μια ματιά στο πιρούνι. Υστερα απλώνει το χέρι του και πιάνει απ' την ουρά τον πρώτο γαύρο. Υστερα τον δεύτερο, τον τρίτο, τον τέταρτο. Μετά κάνει μια βόλτα από τα κεφτεδάκια, μια επίσκεψη στη φέτα, λίγο αγγούρι... «Δεν είσαι Ελληνας»; τον ρωτάω. «Τσου»! μου λέει τρώγοντας. «Τι είσαι, Πολωνός»; «Τσου»! «Αλβανός»; «Τσου»! «Τούρκος»; «Τσου»! χαμογέλασε πονηρά!
Στο μεταξύ, στην κορύφωση της φασαρίας, μπροστά από τα μάτια μας έχει περάσει μια μικρή... Αστραπή. Και ενώ τα σχόλια, από τα τραπέζια γύρω μας δίνουν και παίρνουν, βλέπουμε τον «Μαμ» να ανεβαίνει την ανηφόρα κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά του την μπάλα και πίσω του την Αστραπή να τον ψέλνει. «Τι έγινε, ρε, "Μαμ"», ρωτάω, «πλακώθηκες»; Ο «Μαμ» χαμογελάει, αλλά η Αστραπή αστράφτει! «Δεν πλακώθηκε ο αδερφός μου, κύριε. Ποτέ δε βαράει πρώτος! Τον κοροϊδεύουν που δεν μπορεί να μιλήσει και τότε τα "παίρνει στο κρανίο". Δίκαιο δεν έχει; Δεν μπορεί να μιλήσει. Αυτός φταίει»;
Η Αστραπή είναι μόλις δέκα χρονών και μιλάει σαν σαράντα! Τέτοια ωριμότητα! Πρέπει να προσέχει τον άρρωστο πατέρα της, την ακόμα πιο άρρωστη μάνα της, τον 6χρονο «Μαμ», που δεν μπορεί να μιλήσει και τη μεσαία αδερφή της, που μοιάζει ιδιαίτερα τρομαγμένη. «Που μένετε»; «Λίγο πιο πάνω». «Δικό σας»; «Δικό μας! Υπόγειο είναι. Μας αφήνουν και μένουμε». «Πώς ζείτε»; «Δε ζούμε, μας δίνουν»! «Ποιοι σας δίνουν»; «Διάφοροι».
Η ιστορία είναι αληθινή! Σας κρύβω τα χειρότερα, δεν έχει νόημα, άλλωστε! Οπως δεν έχει νόημα να πιστεύει κανείς πως, με «Μαραθώνιους» ευσπλαχνίας και «Δημοπρασίες» ευαισθησίας, θα σταματήσουν τα Τσουνάμι να πνίγουν παιδάκια ακόμα και στην καρδιά της Αθήνας. Στο Κολωνάκι.
Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ
