Στον πάγο της μακρόχρονης λιτότητας και της «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεων έβαλαν για δύο ακόμα χρόνια τα μεροκάματα και τους μισθούς, οι εργοδότες, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και η κυβέρνηση. Κάτω από τους παιάνες της «εργασιακής ειρήνης», την προηγούμενη Πέμπτη, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ μαζί με τους «κοινωνικούς εταίρους» των εργοδοτικών οργανώσεων, συνομολόγησαν μια Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που αποτελεί πρόκληση για την εργατική τάξη της χώρας μας.

ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, ως εντολοδόχοι των κομμάτων τους σφράγισαν μισθούς και μεροκάματα στα όρια που επιτρέπει η υψηλή κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι η αύξηση στο κατώτερο μεροκάματο δε φτάνει ούτε το ένα ευρώ την ημέρα, για το πρώτο 8μηνο του 2004..! Οπως, μάλιστα, ομολόγησαν οι εκπρόσωποι των βιομηχάνων, το συνολικό ετήσιο κόστος για τις επιχειρήσεις τους τη διετία 2004-2005, θα κυμανθεί κάτω από το 5%.

Συγκεκριμένα, το κατώτερο μεροκάματο, από 23,29 ευρώ που ήταν το 2003, διαμορφώνεται στα 24,16 ευρώ την 1/1/2004 και στα 24,95 από 1/9/2004. Αντίστοιχα, ο κατώτερος μισθός από 519 ευρώ το 2003, γίνεται 539,05 ευρώ την 1/1/2004 και 558,33 ευρώ από 1/9/2004. Σε αυτά τα ποσά περιλαμβάνονται και τα 8 ευρώ το μήνα, - σε όσους δεν έχουν συμπληρώσει την πρώτη τριετία - τα οποία υποτίθεται δίνονται για να ενισχυθούν τα κατώτερα όρια. Από τα παραπάνω προκύπτει ότι το κατώτερο μεροκάματο που θα λαμβάνουν οι εργαζόμενοι τους πρώτους οκτώ μήνες φτάνει μόλις τα 24,16 ευρώ μεικτά και ο μισθός τα 539,05 ευρώ. Και από τον Σεπτέμβρη μέχρι τέλος του χρόνου το μεροκάματο που θα ισχύει θα είναι 24,95 ευρώ και ο κατώτερος μισθός 558,33 ευρώ.

Μπορεί να ζήσει μια οικογένεια με τέτοια μεροκάματα; Μπορούν να καλυφθούν οι σημερινές ανάγκες μιας τετραμελούς οικογένειας, ακόμα και αν εργάζονται και οι δύο γονείς; Αυτά τα ερωτήματα δεν ενδιαφέρουν την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, που αντί να «βάλει το κεφάλι κάτω», έσπευσε να πανηγυρίσει, αλλά και να παραπληροφορήσει τους εργαζόμενους για αυξήσεις το 2004 της τάξης του 7,5%...

Ομως, με αλχημείες δεν αλλάζει η σκληρή πραγματικότητα. Με παραπληροφόρηση δεν παραγράφεται το γεγονός ότι και αυτή η Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας ξεπουλήθηκε για λίγα ψίχουλα, πίσω από την πλάτη των εργαζομένων. Αλλωστε, η απλή αριθμητική αποδεικνύει ότι η αύξηση για το 2004 δεν είναι 7,5% που ψευδώς ισχυρίζεται η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, αλλά μόλις το 4,7%. Δηλαδή 4% τους πρώτους 8 μήνες και 2% τους υπόλοιπους 4 μήνες. Σε τέτοιες αυξήσεις έβαλε την υπογραφή της η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, όταν η ίδια υποτίθεται ότι διεκδικούσε 8%. Και όταν μόνο ο επίσημος πληθωρισμός των πρώτων μηνών του έτους (τον Απρίλη ήταν στο 3,2%) έχει ήδη «καταβροχθίσει» αυτές τις αυξήσεις.

Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ προχώρησε στην υπογραφή σύμβασης και για το 2005, όπου οι λεγόμενες αυξήσεις είναι ακόμα χαμηλότερες. Ετσι, το πρώτο 8μηνο το ποσοστό αύξησης είναι μόλις 2,2% και το επόμενο τετράμηνο, δηλαδή από το Σεπτέμβρη του 2005, θα προστεθεί ένα ποσοστό 3,3%. Ομως, επειδή η τελευταία αύξηση μπαίνει μόλις για ένα τετράμηνο, η μεσοσταθμική αύξηση του έτους θα διαμορφωθεί στο 3,4%! Δηλαδή, από 1/1/2005 το κατώτερο μεροκάματο γίνεται 25,50 ευρώ και ο κατώτερος μισθός 570,61. Από 1/9/2005 το κατώτερο μεροκάματο θα διαμορφωθεί στα 26,35 ευρώ και ο κατώτερος μισθός στα 589,44 ευρώ και αυτά μεικτά.

Ηταν τέτοια η πρεμούρα της πλειοψηφίας να παρουσιάσει σημαντικές αυξήσεις, ώστε κατέφυγε σε μια ακόμα λαθροχειρία. Προβάλλει έτσι τον μισθό που θα διαμορφωθεί τον Σεπτέμβρη του 2005 (589 ευρώ) και τον συγκρίνει με αυτόν του 2003, ώστε να δημιουργήσει εντυπώσεις. Πρόκειται για φτηνά κόλπα που δείχνουν τουλάχιστον πανικό. Εμείς μόνο θα σημειώσουμε ότι τα 589 ευρώ μισθό, ο εργαζόμενος θα τα πάρει μετά από 15 μήνες και όχι σήμερα. Τότε όμως η αξία αυτών των χρημάτων θα είναι ακόμα πιο χαμηλή από τα 519 ευρώ που ήταν ο κατώτερος το 2003.

Στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί η αποδοχή από τη ΓΣΕΕ του αιτήματος του ΣΕΒ για μείωση του κόστους των υπερωριών και το δικαίωμα που απέσπασαν οι επιχειρήσεις να διαχειρίζονται πέντε ώρες υπερωρία τη βδομάδα (από 40-45), χωρίς να υποχρεούνται πλέον στην έγκρισή τους από τις αρμόδιες υπηρεσίες.

Οι χιλιάδες συμβασιούχοι που κατέβηκαν στους δρόμους του αγώνα την περασμένη Παρασκευή στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας απαίτησαν απλά και σταράτα: μόνιμη, σταθερή και με πλήρη δικαιώματα εργασία για όλους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Με τον αγώνα τους και το ξεκάθαρο αίτημά τους διέλυσαν τις αυταπάτες που συστηματικά προσπαθούσαν να καλλιεργήσουν η κυβέρνηση της ΝΔ μαζί με το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΝ και τους θιασώτες του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού. Αυταπάτες που συνίστανται σε ισχυρισμούς ότι τάχα με οδηγίες της ΕΕ μπορεί να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα των συμβασιούχων, σε ψεύτικες διακρίσεις και επικλήσεις συνταγματικών κωλυμάτων που στόχο είχαν να γίνει αποδεκτός ο αποκλεισμός της συντριπτικής πλειοψηφίας των συμβασιούχων από το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλιά.

Ομως, όσο σίγουρο είναι ότι ο μέχρι σήμερα αγώνας έχει αφυπνίσει σε σημαντικό βαθμό τις συνειδήσεις των εργαζομένων, άλλο τόσο σίγουρο είναι ότι τα κόμματα του κεφαλαίου και οι πρωταγωνιστές της συναίνεσης και της υποταγής στο συνδικαλιστικό κίνημα θα προσπαθήσουν με καινούρια «επικοινωνιακά κόλπα» να τις υποτάξουν. Την προηγούμενη Πέμπτη η συνάντηση ΓΣΕΕ και υπουργού Απασχόλησης για τους συμβασιούχους στον ιδιωτικό τομέα έδειξε ότι το ρεσιτάλ κοροϊδίας συνεχίζεται. Μετά το Προεδρικό Διάταγμα (ΠΔ) των «εξαιρέσεων» για τους συμβασιούχους στο δημόσιο, κυβέρνηση και συμβιβασμένοι συνδικαλιστές ετοιμάζουν νέο ΠΔ για τον ιδιωτικό τομέα που η ύπαρξή του και μόνο αποτελεί εμπαιγμό. Μάλιστα, οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ εμφανίστηκαν να ζητάνε τάχα κατάργηση της ενοικίασης εργαζομένων. Λες και δεν είναι η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ που το καλοκαίρι του 2001 έβαζε φαρδιά - πλατιά την υπογραφή της στο νόμο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για τη νομιμοποίηση των δουλεμπορικών γραφείων. 'Η δεν είναι η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ που έχει αποσιωπήσει το γεγονός ότι το ΠΔ για το δημόσιο αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο χρήσης «ενοικιαζόμενων» εργατών και από το δημόσιο τομέα. Ενώ κανένας τους δε ζητάει ρητά την κατάργηση του θεσμού των εκτάκτων.

Γι' αυτό η υπόσχεση που δόθηκε την περασμένη Παρασκευή από τα στόματα των συμβασιούχων για συνέχιση και κλιμάκωση του αγώνα πρέπει να γίνει πράξη. Και αυτό απαιτεί να μπουν στο περιθώριο οι εκφραστές της συναίνεσης και της υποταγής. Απαιτεί, ταυτόχρονα, παραπέρα ενίσχυση της γραμμής της ταξικής πάλης που προβάλλει την ανάγκη σύνδεσης του αγώνα για μόνιμη και σταθερή δουλιά με τον αγώνα ενάντια στο σύνολο της αντεργατικής πολιτικής.