Η διεθνούς αναγνώρισης Ελληνογερμανίδα μεσόφωνος Στέλλα Ντουφεξή, μοναχοπαίδι του διεθνώς αναγνωρισμένου Ελληνα θεατρικού σκηνοθέτη Σταύρου Ντουφεξή, «έφυγε» την Τετάρτη 16 Δεκέμβρη στο Βερολίνο, νικημένη από τον καρκίνο. Η Στέλλα Ντουφεξή, γεννήθηκε στη Φραγκφούρτη το 1968, σε οικογένεια καλλιτεχνική, αφού και η μητέρα της διηύθυνε το γραφείο του συνθέτη Χανς Βέρνερ Χέντσε, ενώ θείος της είναι ο μαέστρος Χανς Ντρέβαντζ, για δεκαετίες μουσικός διευθυντής του Ντάρμστατ.

Υπήρξε μια διεθνώς καταξιωμένη κλασική τραγουδίστρια που πορεύτηκε εξίσου εξαιρετικά στην Οπερα όσο και στο λυρικό τραγούδι. «Αυτή η πολυμορφία με γοητεύει», συνήθιζε να λέει «Αγαπώ να εναλλάσσω τα διάφορα γένη της μουσικής και να τα αφήνω να διαχέονται το ένα μέσα στο άλλο». Η Στέλλα Ντουφεξή που στην αρχή της σταδιοδρομίας της έγινε δεκτή παμψηφεί στην Ανωτάτη Σχολή Τεχνών του Βερολίνου, διέπρεψε στα μεγαλύτερα λυρικά θέατρα και τις συμφωνικές αίθουσες όλου του κόσμου. Στην Κρατική Οπερα, στη Φιλαρμονική και Κωμική Οπερα του Βερολίνου, στην Οπερα της Σκοτίας, στο Βίγκμορ Χολ, στο Gran Teatro del Liceu της Βαρκελώνης, στο Grand Theatre de Geneve, στη Βαυαρική Κρατική Οπερα του Μονάχου, στο Theatre de la Monnaie των Βρυξελλών, στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού και το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στην Οπερα της Μόσχας, στην Vlaamse Opera της Αμβέρσας και αλλού. Ως μια από τις πιο περιζήτητες μέτζο σοπράνο των ημερών μας, συνεργάστηκε με ονομαστούς μαέστρους, τον Κλαούντιο Αμπάντο, τον Ιβορ Μπόλτον, τον Γιούκα Πέκα Σάραστε, τον Κριστόφ Εσενμπαχ, τον Κεντ Ναγκάνο και άλλους. Στην Ελλάδα εμφανίστηκε τελευταία φορά το Μάρτη του 2015 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, σε ρεσιτάλ αφιερωμένο σε συνθέτες της ρομαντικής και μεταρομαντικής εποχής, με τίτλο «Ανοιξιάτικη νύχτα», στο πλαίσιο της ετήσιας σειράς «Lied: Φωνή και πιάνο». Τον Οκτώβρη του 2014 η Στέλλα Ντουφεξή ανέλαβε καθήκοντα καθηγήτριας στο Πανεπιστήμιο του Ντίσελντορφ «Ρόμπερτ Σούμαν». Η Στέλλα Ντουφεξή ενέπνευσε, κινητοποίησε, ερέθισε και εκμαίευσε τις ικανότητες και ευαισθησίες των νέων ταλέντων, των μαθητών της στο Πανεπιστήμιο του Ντίσελντορφ.

«Μαζί γεννηθήκαμε πριν από χιλιάδες χρόνια πάνω στη μάνα γη, μαζί ονειρευτήκαμε κάτω από τον ίδιο γκρίζο ουρανό, μαζί βιώσαμε την πανάρχαια αγωνία των ανθρώπων, μαζί αποφασίσαμε να αντιμετωπίσουμε τα αιώνια "γιατί" που τυραννάνε μόνιμα την ψυχή και τη συνείδηση των ανθρώπων».

«Μνήμες της πέτρας και της σιωπής» είναι ο τίτλος της ποιητικής συλλογής του Γιώργου Δ. Μπίμη, που παρουσιάστηκε χτες το απόγευμα στην «Αλκυονίδα», χωρίς εκδότες, μόνο με φίλους, συνοδοιπόρους και συναγωνιστές. Μια εκδήλωση για την ποίηση που έχουμε τόση ανάγκη σήμερα. Για την ανάγκη να ακουμπήσουμε στα ποιητικά εκείνα σύμβολα που είναι ικανά να θρέψουν τις σημερινές και αυριανές νέες γενιές. Στην εκδήλωση παρευρέθηκε και ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας.

Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, παρουσιάστηκαν μελοποιημένα ποιήματα της συλλογής από το συνθέτη και τραγουδιστή Παντελή Θαλασσινό, τη σολίστ κιθάρας Εύα Φάμπα, ενώ συμμετείχαν οι μουσικοί Μανώλης Μητσάκος (φωνή και μπουζούκι) και ο Λάζαρος Σαββίδης (κρουστά). Ποιήματα του ποιητή της αναζήτησης και της ανησυχίας διάβασαν οι ηθοποιοί Βασίλης Κολοβός και Κατερίνα Κουτροκόη.

«"Κατά βάθος, η ποίηση είναι μια ανθρώπινη καρδιά φορτωμένη όλο τον κόσμο", έλεγε ο Νικηφόρος Βρεττάκος. Τέτοια είναι και η ποίηση του Γιώργου Μπίμη. Μια καρδιά φορτωμένη τον πόνο και τα όνειρα όλου του κόσμου. Στην περιπλάνησή της αυτή, η καρδιά αναζητά την ουσία της ύπαρξης διακηρύσσοντας ταυτόχρονα της ιδέες του: "Αύριο τα παιδιά θα 'χουν μια αυλή αδελφέ μου, θα 'χουν ένα δέντρο να ξαπλώνουν στον ίσκιο του... Θα έχουν τη σχολική τους τσάντα, το αλφαβητάρι, θα μάθουν τα πρώτα γράμματα... Αύριο τα παιδιά θα διαβάζουν ποιήματα κάτω από τις αχτίδες του φεγγαριού!" Ο Γιώργος Μπίμης, ποιητής της αναζήτησης και της ανησυχίας, δυναμικός και τρυφερός ανατόμος των ταπεινών αλλά ανυπότακτων ανθρώπων, τολμά, παρατηρεί και ανασυνθέτει τη ζωή», είπε, μιλώντας για το έργο του, η συγγραφέας - δημοσιογράφος Σοφία Αδαμίδου. Ενώ ο ζωγράφος Παναγιώτης (Τάκης) Βαρελάς είπε για τον ποιητή: «Μ' αυτόν τον άνθρωπο είχα την τύχη να περπατήσω μαζί του με κοντά παντελονάκια. Να κοινωνήσουμε από ίδιες αξίες και ιδανικά. Να διαβούμε τους ίδιους δρόμους. Συναντηθήκαμε μετά από 30 χρόνια, όχι γιατί δεν ξέραμε πού να πάμε, αλλά γιατί είμαστε μετανάστες στην ίδια μας την πατρίδα. Ο Γιώργος γεννήθηκε μέσα από μια μήτρα που δούλεψε στα καπνοχώρια και τα γιαπιά (...) γι' αυτό ξέρει για ποιους γράφει, για τους εργαζόμενους, για τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, για τους ανήμπορους, για όσους έχει πνίξει η αδικία. Και μαζί με αυτούς βρίσκεται στους κοινωνικούς αγώνες και πορεύεται μαζί τους». Στο τέλος της εκδήλωσης, ο ίδιος ο ποιητής, αφού ευχαρίστησε όλους τους παρευρισκόμενους, έκλεισε με την ευχή και ελπίδα, όπως είπε, «να ζήσουμε ένα καλύτερο αύριο από αυτή την τραγωδία και τη βαρβαρότητα που ζούμε σήμερα και να συνεχίσουμε να πολεμάμε».