Πρωτεργάτης αυτής της προπαγάνδας αναδεικνύεται το κόμμα του Συνασπισμού, συνεπικουρούμενο από μερίδα του Τύπου. Ο ΣΥΝ χρησιμοποιεί μια οδηγία - ευχολόγιο, όσον αφορά τους συμβασιούχους, για να εξωραΐσει τον αντεργατικό χαρακτήρα της ΕΕ και ταυτόχρονα να συγκαλύψει τη συναίνεσή του στην κατάργηση του 8ώρου και την εφαρμογή στη χώρα μας των αποφάσεων της ΕΕ για τη μερική απασχόληση.

Ο ΣΥΝ ισχυρίζεται (Δελτίο Τύπου 12/4) ότι η οδηγία 1999/70 της ΕΕ υποχρεώνει τα κράτη - μέλη της να μετατρέψουν τις διαδοχικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου σε συμβάσεις αορίστου χρόνου. Σε μια προσπάθεια να εκμεταλλευτεί ψηφοθηρικά τις χιλιάδες των συμβασιούχων κατέθεσε Ερώτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ζητώντας τη μονιμοποίηση των αναπληρωτών εκπαιδευτικών με βάση την οδηγία της ΕΕ (Δελτίο Τύπου 10/4, Συνέντευξη τύπου 27/5).

Το ψέμα όμως, λέει ο λαός μας, έχει κοντά ποδάρια... Η συγκεκριμένη οδηγία, που αποτελεί συνέχεια των αντεργατικών αποφάσεων της ΕΕ, δεν υποχρεώνει, ούτε καν προτρέπει, τη μονιμοποίηση ούτε μισού συμβασιούχου, αλλά αντίθετα αναζητά ένα πλαίσιο «καλύτερης» εφαρμογής της εργασίας με σύμβαση ορισμένου χρόνου.

Ας δούμε συγκεκριμένα τι είναι και τι προβλέπει η οδηγία 1999/70 της ΕΕ:

Η σχετική οδηγία «Συμφωνία πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου» αποτελεί υιοθέτηση από το Συμβούλιο της ΕΕ (28/6/99 στο Λουξεμβούργο) της σχετικής συμφωνίας - πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου που συνάφτηκε στις 18/3/99 από: α) Την Ενωση των Συνομοσπονδιών της Βιομηχανίας και των εργοδοτών της Ευρώπης (UNICEF), β) την Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Συνδικάτων (τη γνωστή ξεπουλημένη CES) και γ) το Ευρωπαϊκό Κέντρο Δημοσίων Επιχειρήσεων (CEEP).

Η συμφωνία αυτή, που στη συνέχεια έγινε οδηγία της ΕΕ, φέρει δηλαδή τη σφραγίδα του Συνδέσμου Βιομηχάνων της Ευρώπης. Αυτό και μόνο θα ήταν αρκετό να διαλύσει το μύθο της φιλεργατικής οδηγίας.

Στην εισαγωγή της οδηγίας τονίζεται ότι το Συμβούλιο της ΕΕ εξέδωσε την οδηγία «εκτιμώντας, μεταξύ άλλων, τα εξής»: «Στα συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Εσσεν υπογραμμίστηκε η ανάγκη λήψης μέτρων για την αύξηση σε ένταση της απασχόλησης στο πλαίσιο της ανάπτυξης, κυρίως μέσω ελαστικότερης οργάνωσης της εργασίας, η οποία ικανοποιεί τόσο τις επιθυμίες των εργαζομένων όσο και τις απαιτήσεις του ανταγωνισμού». Και παρακάτω: «Το ψήφισμα του Συμβουλίου, της 9ης Φλεβάρη 1999, καλεί τους κοινωνικούς εταίρους σε όλα τα ενδεδειγμένα επίπεδα, να διαπραγματευτούν συμβάσεις για τον εκσυγχρονισμό της οργάνωσης και εργασίας, συμπεριλαμβανομένων διευθετήσεων για ευέλικτη εργασία, με σκοπό να γίνουν οι επιχειρήσεις παραγωγικές και ανταγωνιστικές και να επιτευχθεί η απαραίτητη ισορροπία μεταξύ ευελιξίας και ασφάλειας».

Το Συμβούλιο ξεκαθαρίζει ότι η συμφωνία υιοθετείται ως οδηγία της ΕΕ μέσα στα πλαίσια των αποφάσεων της (π.χ. του Εσσεν) για ανάπτυξη των ελαστικών - ευέλικτων μορφών απασχόλησης.

Ας έρθουμε τώρα να δούμε τι περιλαμβάνει η συμφωνία που στη συνέχεια υιοθετήθηκε, ως οδηγία 1999/70 του Συμβουλίου της ΕΕ:

Στο προοίμιο της «Συμφωνίας - πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου» οι «κοινωνικοί εταίροι» συμφωνούν και τονίζουν:

Πρώτη παράγραφος: «Η συμφωνία - πλαίσιο (...) σηματοδοτεί μια ακόμη συμβολή προς την επίτευξη καλύτερης ισορροπίας μεταξύ ευελιξίας στο χρόνο εργασίας και ασφάλειας για τους εργαζόμενους».

Δεύτερη παράγραφος: «Αναγνωρίζουν επίσης ότι οι συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου ανταποκρίνονται, σε ορισμένες περιστάσεις, στις ανάγκες τόσο των εργοδοτών όσο και των εργαζομένων».

Το σημείο 7 στο κεφάλαιο «Γενικές παρατηρήσεις» της συμφωνίας (οδηγία 1999/70) είναι αποκαλυπτικό, καθώς εκτιμά ότι: «η χρήση συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου βάσει αντικειμενικών λόγων είναι ένας τρόπος για να προληφθεί η κατάχρηση (σσ στο πλαίσιο της οικονομίας της αγοράς είναι προφανές ότι «αντικειμενικοί λόγοι» είναι αυτοί που αυξάνουν τα κέρδη των Βιομηχάνων). Πιο αποκαλυπτικό για τον αντεργατικό χαρακτήρα της οδηγίας είναι το σημείο 8, στο οποίο νομιμοποιείται πλήρως η σύμβαση ορισμένου χρόνου από τους «κοινωνικούς εταίρους» και την ΕΕ. Αναφέρει συγκεκριμένα: «Οι συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου αποτελούν χαρακτηριστικό στοιχείο της απασχόλησης σε ορισμένους τομείς, επαγγέλματα και δραστηριότητες που μπορεί να εξυπηρετεί και τους εργοδότες και τους εργαζόμενους». Είναι φανερό, από τα πιο πάνω, ότι νομιμοποιούν πλήρως την εργασία με σύμβαση ορισμένου χρόνου αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στους εργοδότες να ορίζουν αυθαίρετα τα πεδία και τις προϋποθέσεις εφαρμογής της.

Ας έρθουμε τώρα στην ίδια τη συμφωνία μεταξύ των βιομηχάνων και των υπαλλήλων τους στη ΣΕΣ και κυρίως στη ρήτρα 5, την οποία επικαλείται ο ΣΥΝ για να αναπτύξει την όλη φιλολογία περί οδηγίας, που υποχρεώνει, δήθεν, να μονιμοποιηθούν οι κάθε είδους συμβασιούχοι:

«Μέτρα για την αποφυγή κατάχρησης (ρήτρα 5).

1. Για να αποτραπεί η κατάχρηση που μπορεί να προκύψει από τη χρησιμοποίηση διαδοχικών συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου, τα κράτη - μέλη, ύστερα από διαβουλεύσεις με τους κοινωνικούς εταίρους σύμφωνα με την εθνική νομοθεσία, συλλογικές συμβάσεις, η πρακτική ή/και οι κοινωνικοί εταίροι, όταν δεν υπάρχουν ισοδύναμα νομοθετικά μέτρα για πρόληψη των καταχρήσεων, λαμβάνουν κατά τρόπο που να λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες ειδικών τομέων ή/και κατηγοριών εργαζομένων ένα ή περισσότερα από τα ακόλουθα μέτρα:

α) αντικειμενικούς λόγους που να δικαιολογούν την ανανέωση τέτοιων συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας, β) τη μέγιστη συνολική διάρκεια διαδοχικών συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου, γ) τον αριθμό των ανανεώσεων τέτοιων συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας.

2. Τα κράτη - μέλη ύστερα από διαβουλεύσεις με τους κοινωνικούς εταίρους ή/και οι κοινωνικοί εταίροι καθορίζουν όταν χρειάζεται υπό ποιες συνθήκες οι συμβάσεις ή σχέσεις εργασίας ορισμένου χρόνου: α) θεωρούνται «διαδοχικές», β) χαρακτηρίζονται συμβάσεις ή σχέσεις αορίστου χρόνου».

Δηλαδή, συμφώνησαν ότι πρέπει να ληφθούν κάποια μέτρα για τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, ώστε να αποφευχθούν οι καταχρήσεις. Η συμφωνία (η οδηγία δηλαδή) προβλέπει μάλιστα ότι οι «κοινωνικοί εταίροι» μπορούν και από μόνοι τους να πάρουν τα μέτρα που αναφέρονται στη ρήτρα 5. Το στοιχείο αυτό, καθώς και οι προαναφερόμενες υπογραμμίσεις απαλείφτηκαν από το δελτίο Τύπου της 10/4 του ΣΥΝ (κρίσιμο είναι η απάλειψη της φράσης «σύμφωνα με την εθνική νομοθεσία») σε μια προσπάθεια να συγκαλύψει το πραγματικό περιεχόμενο της οδηγίας και να ψαρέψει στα θολά νερά.

Η ρήτρα 5 και ολόκληρη η οδηγία αναφέρουν γενικόλογα κάποια μέτρα - προϋποθέσεις για την εφαρμογή της σύμβασης εργασίας ορισμένου χρόνου. Η οδηγία αποφεύγει να κάνει συγκεκριμένο έστω και ένα μέτρο και τα παραπέμπει όλα σε διαβουλεύσεις ανάμεσα στα κράτη - μέλη και τους «κοινωνικούς εταίρους». Τονίζεται δε (ρήτρα 5) ότι τα όποια μέτρα - προϋποθέσεις ληφθούν, πρέπει να είναι σύμφωνα με την εθνική νομοθεσία και να λαμβάνουν υπόψη τις ανάγκες ειδικών τομέων!

Στόχος της οδηγίας είναι να παρθούν κάποια μέτρα - προϋποθέσεις για την καλύτερη εφαρμογή της εργασίας με σύμβαση ορισμένου χρόνου και όχι μέτρα - προϋποθέσεις για την απαγόρευσή της ή τη μονιμοποίηση του συμβασιούχου.

Τα δε μέτρα που αναφέρονται στη ρήτρα 5 και αν ακόμη καθοριστούν - οριοθετηθούν, αφορούν στο πώς θα εφαρμοσθεί η σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου και όχι στο πώς ένας συμβασιούχος θα μονιμοποιηθεί. Αλλωστε, αν τα κράτη της ΕΕ, οι βιομήχανοι της Ευρώπης, που υπογράφουν τη συμφωνία, ήθελαν εργαζόμενους με μόνιμη σταθερή εργασία, μπορούσαν να το πράξουν και με την υφιστάμενη νομοθεσία, χωρίς να χρειάζεται γι' αυτό ολόκληρη οδηγία.

Η λαθροχειρία του ΣΥΝ δεν μπορεί να ξεγελάσει και να παγιδεύσει κανένα συμβασιούχο εργαζόμενο, αφού η οδηγία 1999/70: α) Πουθενά δεν απαγορεύει την εργασία, με σύμβαση ορισμένου χρόνου, αλλά αντίθετα τη νομιμοποιεί με διάφορα προσχήματα (π.χ. ανάγκες ειδικών τομέων κλπ). Το δε πλαίσιο, που προτείνει στα κράτη και τους «κοινωνικούς εταίρους» να λάβουν, είναι κυριολεκτικά λάστιχο. β) Πουθενά η οδηγία δεν υποχρεώνει κανένα εργοδότη να μονιμοποιήσει τους συμβασιούχους ή έστω να μετατραπεί η σύμβασή τους σε αορίστου χρόνου. Ούτε θέτει τις προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο στο μέλλον.

Αρα προς τι η όλη φασαρία από το ΣΥΝ και το μπλοκ της υποταγής στη ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ για μια συμφωνία των Ευρωπαίων βιομηχάνων με τους ρεφορμιστές της CES; Η ανάγκη για ψήφους δεν είναι αρκετή για να ερμηνευτεί η στάση του ΣΥΝ.

Για μια ακόμη φορά το κόμμα αυτό αποκαλύπτει τον ιδιαίτερο ρόλο που παίζει στον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων και στην προσπάθεια ενσωμάτωσής τους στο «μονόδρομο» της ΟΝΕ και σε λογικές της ταξικής συνεργασίας.

Στην ουσία το ζήτημα της οδηγίας 1999/70 της ΕΕ ανέδειξε για άλλη μια φορά τη σύγκρουση των δύο γραμμών στο συνδικαλιστικό κίνημα και στο πεδίο της πολιτικής γενικά. Από τη μια η γραμμή της συναίνεσης, της στήριξης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και της αντεργατικής πολιτικής της ΕΕ και η οποία περιορίζεται στη διαχείριση της κατάστασης και καλλιεργεί αυταπάτες για επιμέρους βελτιώσεις και από την άλλη η ταξική γραμμή της σύγκρουσης και ανατροπής της παραπάνω πολιτικής. Η γραμμή της συναίνεσης και της διαχείρισης, αφού λέει ΝΑΙ στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, λέει ΝΑΙ στις συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου, προτείνει, υποκριτικά, βελτιώσεις ενώ η ταξική γραμμή απορρίπτει κάθε ελαστική μορφή εργασίας και υπερασπίζεται τη μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους τους εργαζόμενους και διεκδικεί αγωνιστικά την κατάργηση της εργασίας με σύμβαση ορισμένου χρόνου.

Τα πυροτεχνήματα και τα τερτίπια του ΣΥΝ θα πέσουν στο κενό. Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν καλά ότι η κατάργηση κάθε ελαστικής μορφής εργασίας, η εξασφάλιση μόνιμης και σταθερής εργασίας για όλους (και στους συμβασιούχους ορισμένου χρόνου) θα είναι αποτέλεσμα των σκληρών ταξικών αγώνων και σύγκρουσης με το «μονόδρομο» της ΟΝΕ.