Οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, αναφερόμενες στα ζητήματα Υγείας καθορίζουν τα εξής: α) θέση 63 (σελ. 46): «Η Λαϊκή Συμμαχία...Υπερασπίζεται το δικαίωμα στη δωρεάν Εκπαίδευση, Υγεία - Πρόνοια». β) Στο Σχέδιο Προγράμματος θέση 82 (σελ. 63) αναφέρεται: «Καταργείται η ατομική ιδιοκτησία και η οικονομική δραστηριότητα στην Εκπαίδευση, στην Υγεία - Πρόνοια» και παρακάτω γ) θέση 86 (σελ. 66): «Οργανώνεται από κρατικούς οργανισμούς και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, ινστιτούτα κ.λπ., η επιστημονική έρευνα, η οποία υπηρετεί την προστασία και προαγωγή της υγείας...». Πάνω σ' αυτές τις Θέσεις θα διατυπωθούν παρακάτω ορισμένες σκέψεις.

Πάγια θέση του ΚΚΕ, για την οποία πάλεψαν και παλεύουν χιλιάδες υγειονομικοί και η οποία απηχεί καθολικό αίτημα του ελληνικού λαού, είναι ότι η Υγεία αποτελεί κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα. Στη χώρα μας, οι εξελίξεις στον ΕΟΠΥΥ, οι συγχωνεύσεις νοσοκομείων, η κατάργηση τμημάτων και οι σοβαρές δυσλειτουργίες άλλων στο ΕΣΥ, οι ελλείψεις στη φαρμακευτική περίθαλψη οδηγούν, όσους ασθενείς έχουν κάποια χρήματα, στον ιδιωτικό τομέα και όσους δεν έχουν στην επιδείνωση και ίσως στο θάνατο. Εν τω μεταξύ, χιλιάδες ανασφάλιστοι δεν έχουν καμία δυνατότητα για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Αυτή είναι η ταξική φύση της περίθαλψης στη χώρα μας και γενικά στις καπιταλιστικές χώρες (π.χ. Μ. Βρετανία κ.ά.).

Οι λαϊκές κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας ενάντια σ' αυτές τις αρνητικές εξελίξεις στον τομέα της Υγείας ήταν και είναι πολλές, σχεδόν καθημερινές. Ταυτόχρονα, τα ζητήματα Υγείας αναδείχτηκαν ως πρωτεύοντα από το ΚΚΕ, με επίκαιρες ερωτήσεις στη Βουλή, αποκαλυπτικά άρθρα και μελέτες.

Ορισμένα κοινωνικά φαινόμενα, όπως π.χ. η πείνα (δείκτης της φτώχειας) σε παιδιά στα σχολεία, η αύξηση του AIDS λόγω της πορνείας και των χρηστών ενδοφλεβίων ναρκωτικών, η αναμενόμενη μείωση στο προσδόκιμο επιβίωσης (λόγω των μέτρων σκληρής λιτότητας), η αύξηση των αυτοκτονιών κ.ά, προκαλούν ιδιαίτερη ανησυχία στους επιστήμονες Υγείας. Ολοι παρακολούθησαν με αγανάκτηση το θρίλερ για τις ελλείψεις φαρμάκων, τους ανάλγητους εκβιασμούς των φαρμακευτικών μονοπωλίων (ειδικά κατά την προεκλογική περίοδο) και ιδιαίτερα για τα φάρμακα των καρκινοπαθών, με την ανοχή και τη συνενοχή του κράτους. Ολα τα παραπάνω και η συμπαρομαρτούσα στάση των ηγεσιών των φαρμακευτικών συλλόγων, έφεραν σε απελπιστική κατάσταση τους ασθενείς που αναγκάστηκαν να πληρώνουν εξ ολοκλήρου τα φάρμακά τους. Στο σημείο αυτό, είναι ανάγκη να τονιστεί ότι η μελέτη του πλέγματος Φάρμακο: έρευνα, παραγωγή, έλεγχος, διάθεση, πρέπει να πραγματοποιείται σε βάθος και ολόπλευρα από τους κομμουνιστές, τόσο όσον αφορά στο νομικό καθεστώς, τη δράση των πολυεθνικών και ντόπιων φαρμακευτικών εταιρειών, όσο και στο ρόλο του κρατικού παράγοντα.

Σχετικά με την επιστημονική έρευνα στον τομέα της Υγείας, οι επιστήμονες Υγείας γνωρίζουν από πρώτο χέρι ότι αυτή κυριαρχείται από τις πολυεθνικές. Πολλά θα μπορούσε κανείς να γράψει γι' αυτό το θέμα. Ωστόσο, πολύ περιληπτικά, ας σημειώσουμε το εξής: Παρά τα τεράστια ποσά που υποτίθεται ότι ξοδεύονται για την έρευνα, σοβαρές ασθένειες όπως ο καρκίνος, το άσθμα , αλλά και το κοινό κρυολόγημα παραμένουν χωρίς ίαση. Γιατί; Ο κύριος λόγος είναι ότι η έρευνα κατευθύνεται με βάση το μάρκετινγκ και την αναμενόμενη κερδοφορία και όχι με βάση τις ανάγκες των ασθενών.

Οι λειτουργοί της Υγείας, που εμπνέονται ακόμα από τον όρκο του Ιπποκράτη, αντιμετωπίζουν, καθημερινά, τις ελλείψεις του ΕΣΥ, που καθιστούν το έργο τους δύσκολο έως και επικίνδυνο, τις περικοπές μισθών και εφημεριών, τις ελλείψεις στην εκπαίδευση, την εξάρτηση στην ενημέρωση, την πίεση να συμπληρώσουν τους πόρους τους με το γνωστό «φακελάκι». Πολλοί - νέοι - παραμένουν άνεργοι, ή στην πολύχρονη αναμονή για ειδικότητα κάνουν άλλες δουλειές, ενώ αρκετοί αποφασίζουν να μεταναστεύσουν σε άλλες χώρες, όπου πιστεύουν ότι θα βρουν επιστημονικά καλύτερες συνθήκες εργασίας και αμοιβής. Ετσι, παρατηρείται το εξής αντιφατικό μεν - αλλά σύνηθες στον καπιταλισμό - φαινόμενο: ενώ το κράτος ξοδεύει για την εκπαίδευση π.χ. των γιατρών, αλλά χωρίς σχεδιασμό για την απορρόφησή τους, στη συνέχεια τους αφήνει στην αδράνεια, την ανεργία και την μετανάστευση. Την ίδια στιγμή ολόκληροι πληθυσμοί της υπαίθρου ή της πόλης δεν καλύπτονται από γιατρούς, ενώ και στα νοσοκομεία υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις. Δύσκολη υπόθεση γίνεται και το ιδιωτικό ιατρείο, ιδιαίτερα για τους νέους γιατρούς, όταν δεν εντάσσεται στα πλαίσια μιας οργανωμένης ήδη αλυσίδας του ιδιωτικού τομέα Υγείας, που στις μέρες μας ανθεί και κάνει χρυσές δουλειές.

Οι κομμουνιστές προτείνουν στους προοδευτικούς επιστήμονες Υγείας, που ανήκουν στη μισθωτή εργασία και την αυτοαπασχόληση, να υιοθετήσουν αγωνιστική στάση απέναντι στην κατεδάφιση των δομών ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Να διατηρήσουν την ανεξαρτησία της επιστημονικής τους άποψης, να παλέψουν ενάντια στις δεσμεύσεις από μονοπώλια. Τους προτείνουν ακόμα να μελετήσουν μαζί τους σε βάθος, επιστρατεύοντας τις επιστημονικές τους γνώσεις, τις ρίζες της κακοδαιμονίας με κάθε λεπτομέρεια και να επεξεργαστούν μαζί τους λύσεις για όλα τα προβλήματα σε μια κοινωνία σοσιαλιστική.

Ολοι γνωρίζουν ότι η εξασφάλιση του κοινωνικού αγαθού της Υγείας ξεκινάει από την προστασία του περιβάλλοντος (βλ. νέφος, ρύπανση των υδάτων κ.λπ.), την υγιεινή και ασφάλεια στο χώρο εργασίας, το εργασιακό άγχος, αλλά και το άγχος του ανέργου.

Ποια μέτρα πρέπει να παρθούν για το περιβάλλον, για την πρόληψη των επαγγελματικών ασθενειών, για την περίθαλψη των ανέργων και ανασφάλιστων; Ολα τα παραπάνω και πολλά άλλα ακόμη είναι πεδία στα οποία με προθυμία και ενθουσιασμό πρόσφεραν και προσφέρουν τις γνώσεις τους και τη δράση τους προοδευτικοί επιστήμονες Υγείας, με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές.

Πρέπει, τέλος, να τονιστεί, ότι όχι μόνο η μελέτη των εθνικών συστημάτων Υγείας των χωρών όπου οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός, αλλά και των επιστημονικών τους κατακτήσεων, αποτελούν πολύτιμη πηγή γνώσης για το πώς μπορεί η Υγεία πράγματι να γίνει κοινωνικό αγαθό.

Διαβάζοντας τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο, κάθε καλόπιστος φίλος, οπαδός και μέλος του Κόμματος, διακρίνει και ξεχωρίζει την αξιοποίηση της τεράστιας συλλογικής εμπειρίας του Κόμματος στα χρόνια που κύλησαν από το 18ο Συνέδριο μέχρι και τώρα που γράφτηκαν οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος. Αυτή αποτυπώνεται τόσο στις θέσεις για το πρόγραμμα, όσο και στις προτεινόμενες αλλαγές στο καταστατικό.

Θα έλεγε κανείς γιατί να επανέλθουμε και να ξαναδιατυπώσουμε το πρόγραμμά μας, γιατί να κάνουμε τις όποιες αλλαγές στο Καταστατικό.

Αν το τι θα συζητήσουμε στο συνέδριο του Κόμματός μας ήταν υπόθεση των καναλαρχών, των κονδυλοφόρων και χαρτογιακάδων που είναι στον περίγυρο της αστικής τάξης αλλά και αυτών που ονειρεύονται και επιδιώκουν πάση θυσία να γίνουν διαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος, τότε τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Το 19ο Συνέδριο θα είχε ένα και μοναδικό θέμα: Κόμμα στην υπηρεσία της διαχείρισης και των μίντια.

Στις Θέσεις συσσωρεύονται τα συμπεράσματα από τα δυο πανελλαδικά σώματα που έγιναν και τα οποία μελετήθηκαν και συζητήθηκαν από την πλειοψηφία των μελών του Κόμματος, αλλά και των φίλων και οπαδών.

Ζήσαμε πρωτόγνωρες καταστάσεις, σε περίοδο κρίσης των αγώνων, με τα σκαμπανεβάσματα, με τις διάφορες μορφές υποκατάστατων αγώνων, με την επιχείρηση απεμπόλησης του δικαιώματος και του όπλου της απεργίας. Ζήσαμε πραγματικά μεγάλες σε όγκο, σε κάποιες στιγμές, συγκεντρώσεις της πλατείας χωρίς πολιτικό προσανατολισμό, με συνθήματα αποπροσανατολιστικά, ανούσια, άσφαιρα και ενάντια στο οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα, χωρίς ιδεολογικοπολιτική συνοχή, εκεί που συνυπήρχαν φασιστοειδή, σοσιαλδημοκράτες, διάφοροι οπορτουνιστές και άλλοι, με εργαζόμενους που πρώτη φορά έβγαιναν στο δρόμο, με την πίστη ότι γρήγορα και χωρίς τις πιο ανώδυνες θυσίες θα είχαν αποτέλεσμα. Συναντήσαμε τα αντιΠΑΜΕ μετωπικά σχήματα, όπως το Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων, που αλλού παρουσιάζονται μόνο ως σχήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με άλλες αριστερίστικες ομάδες, αλλού μαζί με αντιεξουσιαστές, αλλού μαζί με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε περιοχές μαζί με τις δυνάμεις και Εργατικά Κέντρα που στηρίζουν την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.

Μετά από τις δύο εκλογικές μάχες σε περίοδο βαθέματος της καπιταλιστικής κρίσης, οι δυνάμεις μας δέχτηκαν ιδεολογικές επιθέσεις από τους οπορτουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από το σύνολο του πολιτικού κόσμου που υπηρετούν τη ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ για τη δήθεν «ενότητα της αριστεράς». Με έντονες ανακατατάξεις στο πολικό σκηνικό.

Οι εκλογικές αναμετρήσεις, επίσης, σε περίοδο έντασης της καπιταλιστικής κρίσης, σημαδεύτηκαν από φαινόμενα εξαθλίωσης των λαϊκών στρωμάτων της πόλης, στα οποία παρέμβαση είχαν, με διάφορους τρόπους, οι ΜΚΟ, Εκκλησία, παραεκκλησιαστικές και παραστρατιωτικές και φασιστικές οργανώσεις.

Είχαμε την εμπειρία από τη συμπεριφορά των μεσαίων στρωμάτων, που έβλεπαν μπροστά τους το γκρέμισμα των ονείρων τους, γιατί πίστευαν ότι είχαν εξασφαλίσει το μέλλον για εκείνους και τα παιδιά τους. Είχαμε την εμπειρία από τη συμπεριφορά των ανέργων, που το προηγούμενο διάστημα είχαν κάποια οικονομική ευχέρεια λόγω της δουλειάς τους. Είχαμε γενικά τη συμπεριφορά από το σύνολο της εργατικής τάξης, της λαϊκής οικογένειας σε συνθήκες βαθιάς παρατεταμένης κρίσης, αλλά και την εκτίμηση για το ιδεολογικό επίπεδο των μελών του Κόμματος, των φίλων και οπαδών, αλλά και της επιρροής του Κόμματος.

Ομως είχαμε και την εκτίμηση, προσωπικά πιστεύω ο καθένας, και για το επίπεδο κάποιων στελεχών και μελών του Κόμματος, πρώην και νυν, που αξιοποιούν τις όποιες επαφές, ή την ιδιότητα ως μέλη του Κόμματος, για να δώσουν πληροφορίες σε ορκισμένους εχθρούς της εργατικής τάξης και του Κόμματος. Αρθρογραφώντας ανώνυμα, σε φυλλάδες, διάφορα σάιτ αγνώστου πατρότητας, που αναπαράγουν και προβάλλουν την κυρίαρχη πολιτική φορώντας τις κουκούλες της ανωνυμίας δήθεν για το καλό του Κόμματος, εξειδικεύουν και προπαγανδίζουν αντεργατικές, αντιλαϊκές κατευθύνσεις της εξουσίας των μονοπωλίων, παρουσιάζοντάς τες σαν φιλολαϊκό μονόδρομο. Πρωτοστατούν στις προβοκατόρικες επιθέσεις ενάντια στο Κόμμα, στο ταξικό εργατικό κίνημα και προτείνουν αλλαγές στις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου για να εδραιώσουν το μετερίζι της αντικομματικής τους δουλειάς που έχουν αναλάβει μέσα στο Κόμμα (ή σαν φίλοι του Κόμματος).

Πολλά θα μπορούσαμε να γράψουμε για την αναγκαιότητα εμπλουτισμού του προγράμματος του Κόμματος σ' αυτό το Συνέδριο, για την τεράστια συσσωρευμένη νέα μας εμπειρία από το 18ο Συνέδριο μέχρι σήμερα.

Οσο για τον Απολογισμό δράσης της ΚΕ νομίζω ότι το κύριο που θα πρέπει να καταλογίσουμε στην ΚΕ, πέρα από όποιες πιθανόν ατομικές αδυναμίες και προβλήματα των συντρόφων που σήκωσαν το βάρος της πρώτης γραμμής, είναι ότι η ΚΕ στάθηκε ο πολιτικός καθοδηγητής του Κόμματος σε κρίσιμες στιγμές για το ταξικό εργατικό κίνημα, για το ίδιο μας το Κόμμα όπως το ονειρευόμαστε όταν δίναμε τη μάχη ενάντια στη διασπαστική, διαβρωτική δουλειά των κάθε είδους οπορτουνιστών που πρωτοστατούσαν με κρυφή και φανερή στήριξη μηχανισμών για τη διάλυσή του και στη διάσπαση στο 13ο Συνέδριο.

Αυτό λοιπόν που πρέπει να κυριαρχήσει στην όποια κριτική και βέβαια καλοπροαίρετη είναι ότι αυτή η ΚΕ μόλις εντόπισε τον κίνδυνο της ιδεολογικής επίθεσης στις γραμμές του Κόμματος, ειδοποίησε τα μέλη του και ότι στην κρίσιμη στιγμή, χωρίς ταλαντεύσεις, είπε ΟΧΙ σε κυβέρνηση διαχείρισης του συστήματος. ΟΧΙ στη διάλυση του ΚΚΕ.

Ημουν σίγουρος γι' αυτό, όμως καμιά φορά περνούσε από το μυαλό μου σαν εφιάλτης, λες να αρχίσουμε πάλι από την αρχή να στήνουμε το Κόμμα; Καθυστέρησε να το αντιληφθεί; Μπορεί. Ομως, σύντροφοι και πραγματικοί φίλοι, οι κομματικές οργανώσεις είναι οι αισθητήρες του Κόμματος, αυτές έπρεπε να μεταδώσουν τα μηνύματα στην Κεντρική Επιτροπή.

Οι ορκισμένοι αντίπαλοι του Κόμματος είχαν επιστρατεύσει όλες τους τις δυνάμεις, φανερές και κρυφές. Ολον τον αστικό Τύπο, από την «Αυγή» μέχρι την «Καθημερινή». Ολα τα κανάλια. Ολα τα σάιτ, δεξιά και «αριστερά», επώνυμα και ορισμένα κρυμμένα στην κουκούλα της ανωνυμίας, ξένα προς κάθε κομμουνιστική ηθική και πρακτική, ασκούσαν με κάθε τρόπο ιδεολογική επίθεση στην επιρροή του Κόμματος, στους φίλους και οπαδούς, στα μέλη και στελέχη του Κόμματος.

Στόχος, η διάλυση του ΚΚΕ. Δεν το πέτυχαν. Η ΚΕ του Κόμματος ήταν αυτή που αταλάντευτα και χωρίς ενδοιασμούς τεκμηριωμένα απαντούσε στις επιθέσεις με όσες δυνάμεις της δίναμε εμείς από τις ΚΟ. Εδινε το παράδειγμα και επιχειρήματα στα μέλη και στελέχη του Κόμματος. Αψήφησε πεισματικά τις όποιες περγαμηνές υπόσχονταν οι διάφοροι καλοθελητές.

Αυτό δεν το συγχώρεσαν και ούτε θα το συγχωρήσουν ποτέ όλοι αυτοί οι άσπονδοι εχθροί και φίλοι του Κόμματος. Ιστορική παρακαταθήκη για την πορεία του Κόμματος θεωρώ τη στάση της ΚΕ που τη συνοψίζω στο Οχι στη διαχείριση της εξουσίας των καπιταλιστών, που ήταν ακόμα πιο ηχηρό στην απόφαση της ΚΕ για τις εκτιμήσεις των δυο εκλογικών αναμετρήσεων. Οτι το Κόμμα σωστά δεν μπήκε σε λογική συζήτησης με τον ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ. στη διερευνητική εντολή. Ακόμα και σαν ελιγμός για το ξεσκέπασμα του τυχοδιωκτισμού του ΣΥΡΙΖΑ θα δημιουργούσε αυταπάτες σε μεγάλη μερίδα φίλων, οπαδών, ακόμα και συντρόφων, θα δημιουργούσε αδιέξοδο στην παραπέρα εξειδίκευση της καθ' όλα σωστής πολικής του Κόμματος, θα ευνούχιζε και θα οδηγούσε σε μαρασμό το Κόμμα.

Στην απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για τα αποτελέσματα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων 6η-5ου και 17ης - 6ου του 2012, ο «Ριζοσπάστης» της 11ης-7ου-2012 στην 4η ενότητα γράφει: «Η ΚΕ δεν ανέδειξε έγκαιρα τον ΣΥΡΙΖΑ ως νέο πολιτικό φορέα της σοσιαλδημοκρατίας με συστηματική προσπάθεια διείσδυσης στον εκλογικό μας περίγυρο».

Αυτό το ζήτημα είναι και το κύριο θέμα με το οποίο καταπιάνομαι στην επιστολή μου αυτή, διακατεχόμενος από δικαιολογημένη αγανάκτηση και πικρία για το πώς είναι δυνατόν εμείς που έχουμε το δίκιο με το μέρος μας να μην μπορούμε να πείσουμε και να πείθουν οι καιροσκόποι και άλλοι λαοπλάνοι. Από την πλευρά μας θεωρώ ότι υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης του επικοινωνιακού μας λόγου.

Αναπτύσσοντας περισσότερο τις σκέψεις μου θα κάνω μία σύντομη ιστορική αναδρομή: Οταν εμφανίσθηκε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Γ. Παπανδρέου το 1974, στην άσκηση κριτικής μας απέναντί του, ήμασταν μετριοπαθείς. Το κριτικάραμε σε επιμέρους ζητήματα τακτικής του και η στάση μας αυτή αιτιολογούνταν με το επιχείρημα, ότι δεν μπορούσαμε από τις πρώτες μέρες της εμφάνισής του και με δεδομένη την αποδοχή που είχε από μεγάλη μερίδα του λαού, να ισχυρισθούμε πειστικά ότι το κίνημα αυτό δεν είναι παρά τροχοπέδη στην πορεία ανατροπής του κεφαλαιοκρατικού συστήματος και ο αρχηγός τους Ανδρέας Γ. Παπανδρέου, πιστός υπηρέτης αυτού (εγώ θα έλεγα και συνειδητός πράκτορας των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής) με επιδίωξη κυρίως την αποτροπή ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος της χώρας μας και την συρρίκνωση του ΚΚΕ - βλέπε λεηλάτηση συνθημάτων μας π.χ. Εξω οι βάσεις των ΗΠΑ, Εξω αττό το ΝΑΤΟ, Εξω από την ΕΟΚ των μονοπωλίων κ.τ.λ

Το αποτέλεσμα της στάσης μας αυτής ήτανε να τρέφει αυταπάτες μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης και του ελληνικού λαού, ότι το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να γίνει σκαλοπάτι, για κοινωνικό μετασχηματισμό, με το λαό στην εξουσία κ.ά. Και έτσι αυτό που στην αρχή είχαμε στα πόδια μας από το 1974 έως το 1981, βρέθηκε μετά στο σβέρκο μας, για είκοσι περίπου χρόνια ως κυβέρνηση, άλλα τόσα χρόνια αντιπολίτευση και τώρα συγκυβέρνηση. Παρενθετικά εδώ θα πρέπει να πω, ότι και ο ελληνικός λαός έχει τις ευθύνες του και δε θα πρέπει να του «χαϊδεύουμε τα αυτιά» κατά το κοινώς λεγόμενο. Αλλωστε τα αποτελέσματα μιας τέτοιας αντιμετώπισης από μέρους μας, εκφράστηκαν με το 4,5% που μας έδωσε στις εκλογές του Ιούνη του 2012.

Ο ελληνικός λαός όσα βιοποριστικά προβλήματα αντιμετωπίζει -κι εγώ μαζί του- δεν οφείλονται σε κατάρα εξ ουρανού αλλά αυτά δεν είναι παρά αποτέλεσμα των πολιτικών του επιλογών και μόνο. Το ΚΚΕ άλλωστε τον προειδοποίησε έγκαιρα πολλές φορές για αυτά που έρχονταν. Είναι καταγεγραμμένο ιστορικά αυτό που είπε η ΓΓ Αλεξάνδρα Παπαρήγα, «ο ελληνικός λαός αν δεν κάνει ένα βήμα μπροστά, θα κάνει πολλά βήματα πίσω» και ο ελληνικός λαός για πολλοστή φορά δεν το έπραξε και τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με όλη αυτή την οικονομική καταστροφή. Εδώ ταιριάζει το αρχαίο ρητό «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός (λαού) σοφού».

Θα πρέπει να του πούμε κάποτε, όπως έστρωσες έτσι να κοιμηθείς και αυτό δεν εννοώ να το κάνουμε προς εγωιστική μας ικανοποίηση αλλά για προβληματισμό και συνετισμό, για το δικό του καλώς νοούμενο και δικαιωμένο ταξικό συμφέρον. Να αποδεχθεί επιτέλους τον πολιτικό του εαυτό.

Σήμερα η ιστορία επαναλαμβάνεται -και σε πολύ χειρότερες οικονομικές συνθήκες- με τη μορφή του ΣΥΡΙΖΑ. Ε, όχι λοιπόν, εμείς δεν πρέπει να αφήσουμε να ξαναγίνει αυτό με το νέο ΠΑΣΟΚ-ο-ΣΥΡΙΖΑ που τώρα εμφανίζεται με νέα πολιτική μάσκα. Να τους ξεσκεπάζουμε σε κάθε ευκαιρία. Να αναφερόμαστε στο πώς δημιουργήθηκε ο τότε Συνασπισμός και στη στάση που κρατήσανε αυτοί οι καιροσκόποι -έχει την ηθική του διάσταση αυτό- απέναντι στο δημιουργό τους, το ΚΚΕ. Να τους βάζουμε μπροστά στη διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος, ή στην ανατροπή αυτού. Αυτό που με άλλα λόγια λέμε: ΜΕ ΤΑ ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ 'Η ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ. Να ξεσκεπάζουμε όχι μόνο τους ΣΥΡΙΖΑίους αλλά και κάθε ιδεολογικό και ταξικό μας αντίπαλο, αναθεωρητές του κομμουνισμού, ψευτοαριστερούς και όποιον άλλον πολιτικό τους εκφραστή, βάζοντάς τους μπροστά σε προτάσεις νομοθετικού έργου προς την κατεύθυνση σύγκρουσης με τα μονοπώλια ντόπια και ξένα και γενικότερα με τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, για να κληθούν -και μ' αυτό τον τρόπο- να διαλέξουν αναγκαστικά, αν θα πάρουν το μέρος των υπηρετών ή των αφεντάδων. Καλούμαστε όλοι μας εδώ και πρώτοι απ' όλους τα ανώτατα στελέχη μας να αποδείξουμε -και είναι το ίδιο σημαντικό- όχι τι είμαστε εμείς, αλλά τι δεν είναι οι άλλοι.

Να βγάλουμε από όλους αυτούς τη γούνα προβάτου με την οποία εμφανίζονται, για να φανεί ο λύκος που κρύβεται κάτω από αυτήν. Να ξεσκεπάζουμε τον υποκριτικό λόγο σε όσους αναφέρονται στην αριστερά και στο σοσιαλισμό - λέξεις που μόνο το ΚΚΕ νομιμοποιείται ηθικά να χρησιμοποιεί καθώς αυτές είναι ταυτισμένες πλήρως με αυτό, γιατί μόνο το ΚΚΕ επιδιώκει την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και αλλαγή των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής με σοσιαλιστικές.

Είναι μια μορφή ιεροσυλίας η χρησιμοποίηση αυτών των λέξεων από όλους αυτούς τους διαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος. Νομικά δεν μπορούμε να τους απαγορεύσουμε να αυτοαποκαλούνται κομμουνιστές οι ριψάσπιδες, οι διάφορες φοιτητο-ομαδούλες, αριστεροί απροσδιόριστης έννοιας και οι "μαϊμού" σοσιαλιστές, κάνοντας χρήση των εννοιών αυτών, αλλά διαλεκτικά πρέπει να είμαστε αμείλικτοι -καμιά ανοχή σε αυτό- γιατί έτσι δημιουργούν σύγχυση στον κόσμο και μας ταυτίζει αυθαίρετα με όλους αυτούς. Αυτές οι έννοιες είναι αξίωμα υπέρ ημών, τελεία και παύλα. Δεν τους αναγνωρίζω το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού -άλλωστε δεν μπορεί να είναι κανείς ό,τι δηλώσει αλλά ό,τι πράττει- και θεωρώ ότι διαπράττουν το λιγότερο το ηθικό αδίκημα εξαπάτησης του ελληνικού λαού.

Να τονίζουμε σε κάθε ευκαιρία ότι δεν υπάρχει πολιτικό κενό στο χώρο της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού της χώρας μας, για να καλύψουν όλοι αυτοί οι τιτλοκάπηλοι, καθώς γι' αυτόν υπάρχει το ηρωικό ΚΚΕ από το 1918. Συνεπώς οι ΣΥΡΙΖΑδες και οι όμοιοι τους ψευτοκομμουνιστές ψευτοαριστεροί και λοιποί, δεν έχουν ως πολιτικοί σχηματισμοί λαϊκό, ταξικό λόγο ύπαρξης. Να πετάξουν τις προσχηματικές πολιτικές τους ταμπέλες και να σωπάσουν.

ΖΗΤΩ ΟΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΟΥ 19ου ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΖΗΤΩ ΤΟ ΗΡΩΙΚΟ ΚΚΕ