Διαβάζοντας τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο, κάθε καλόπιστος φίλος, οπαδός και μέλος του Κόμματος, διακρίνει και ξεχωρίζει την αξιοποίηση της τεράστιας συλλογικής εμπειρίας του Κόμματος στα χρόνια που κύλησαν από το 18ο Συνέδριο μέχρι και τώρα που γράφτηκαν οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος. Αυτή αποτυπώνεται τόσο στις θέσεις για το πρόγραμμα, όσο και στις προτεινόμενες αλλαγές στο καταστατικό.

Θα έλεγε κανείς γιατί να επανέλθουμε και να ξαναδιατυπώσουμε το πρόγραμμά μας, γιατί να κάνουμε τις όποιες αλλαγές στο Καταστατικό.

Αν το τι θα συζητήσουμε στο συνέδριο του Κόμματός μας ήταν υπόθεση των καναλαρχών, των κονδυλοφόρων και χαρτογιακάδων που είναι στον περίγυρο της αστικής τάξης αλλά και αυτών που ονειρεύονται και επιδιώκουν πάση θυσία να γίνουν διαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος, τότε τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Το 19ο Συνέδριο θα είχε ένα και μοναδικό θέμα: Κόμμα στην υπηρεσία της διαχείρισης και των μίντια.

Στις Θέσεις συσσωρεύονται τα συμπεράσματα από τα δυο πανελλαδικά σώματα που έγιναν και τα οποία μελετήθηκαν και συζητήθηκαν από την πλειοψηφία των μελών του Κόμματος, αλλά και των φίλων και οπαδών.

Ζήσαμε πρωτόγνωρες καταστάσεις, σε περίοδο κρίσης των αγώνων, με τα σκαμπανεβάσματα, με τις διάφορες μορφές υποκατάστατων αγώνων, με την επιχείρηση απεμπόλησης του δικαιώματος και του όπλου της απεργίας. Ζήσαμε πραγματικά μεγάλες σε όγκο, σε κάποιες στιγμές, συγκεντρώσεις της πλατείας χωρίς πολιτικό προσανατολισμό, με συνθήματα αποπροσανατολιστικά, ανούσια, άσφαιρα και ενάντια στο οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα, χωρίς ιδεολογικοπολιτική συνοχή, εκεί που συνυπήρχαν φασιστοειδή, σοσιαλδημοκράτες, διάφοροι οπορτουνιστές και άλλοι, με εργαζόμενους που πρώτη φορά έβγαιναν στο δρόμο, με την πίστη ότι γρήγορα και χωρίς τις πιο ανώδυνες θυσίες θα είχαν αποτέλεσμα. Συναντήσαμε τα αντιΠΑΜΕ μετωπικά σχήματα, όπως το Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων, που αλλού παρουσιάζονται μόνο ως σχήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με άλλες αριστερίστικες ομάδες, αλλού μαζί με αντιεξουσιαστές, αλλού μαζί με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε περιοχές μαζί με τις δυνάμεις και Εργατικά Κέντρα που στηρίζουν την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.

Μετά από τις δύο εκλογικές μάχες σε περίοδο βαθέματος της καπιταλιστικής κρίσης, οι δυνάμεις μας δέχτηκαν ιδεολογικές επιθέσεις από τους οπορτουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από το σύνολο του πολιτικού κόσμου που υπηρετούν τη ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ για τη δήθεν «ενότητα της αριστεράς». Με έντονες ανακατατάξεις στο πολικό σκηνικό.

Οι εκλογικές αναμετρήσεις, επίσης, σε περίοδο έντασης της καπιταλιστικής κρίσης, σημαδεύτηκαν από φαινόμενα εξαθλίωσης των λαϊκών στρωμάτων της πόλης, στα οποία παρέμβαση είχαν, με διάφορους τρόπους, οι ΜΚΟ, Εκκλησία, παραεκκλησιαστικές και παραστρατιωτικές και φασιστικές οργανώσεις.

Είχαμε την εμπειρία από τη συμπεριφορά των μεσαίων στρωμάτων, που έβλεπαν μπροστά τους το γκρέμισμα των ονείρων τους, γιατί πίστευαν ότι είχαν εξασφαλίσει το μέλλον για εκείνους και τα παιδιά τους. Είχαμε την εμπειρία από τη συμπεριφορά των ανέργων, που το προηγούμενο διάστημα είχαν κάποια οικονομική ευχέρεια λόγω της δουλειάς τους. Είχαμε γενικά τη συμπεριφορά από το σύνολο της εργατικής τάξης, της λαϊκής οικογένειας σε συνθήκες βαθιάς παρατεταμένης κρίσης, αλλά και την εκτίμηση για το ιδεολογικό επίπεδο των μελών του Κόμματος, των φίλων και οπαδών, αλλά και της επιρροής του Κόμματος.

Ομως είχαμε και την εκτίμηση, προσωπικά πιστεύω ο καθένας, και για το επίπεδο κάποιων στελεχών και μελών του Κόμματος, πρώην και νυν, που αξιοποιούν τις όποιες επαφές, ή την ιδιότητα ως μέλη του Κόμματος, για να δώσουν πληροφορίες σε ορκισμένους εχθρούς της εργατικής τάξης και του Κόμματος. Αρθρογραφώντας ανώνυμα, σε φυλλάδες, διάφορα σάιτ αγνώστου πατρότητας, που αναπαράγουν και προβάλλουν την κυρίαρχη πολιτική φορώντας τις κουκούλες της ανωνυμίας δήθεν για το καλό του Κόμματος, εξειδικεύουν και προπαγανδίζουν αντεργατικές, αντιλαϊκές κατευθύνσεις της εξουσίας των μονοπωλίων, παρουσιάζοντάς τες σαν φιλολαϊκό μονόδρομο. Πρωτοστατούν στις προβοκατόρικες επιθέσεις ενάντια στο Κόμμα, στο ταξικό εργατικό κίνημα και προτείνουν αλλαγές στις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου για να εδραιώσουν το μετερίζι της αντικομματικής τους δουλειάς που έχουν αναλάβει μέσα στο Κόμμα (ή σαν φίλοι του Κόμματος).

Πολλά θα μπορούσαμε να γράψουμε για την αναγκαιότητα εμπλουτισμού του προγράμματος του Κόμματος σ' αυτό το Συνέδριο, για την τεράστια συσσωρευμένη νέα μας εμπειρία από το 18ο Συνέδριο μέχρι σήμερα.

Οσο για τον Απολογισμό δράσης της ΚΕ νομίζω ότι το κύριο που θα πρέπει να καταλογίσουμε στην ΚΕ, πέρα από όποιες πιθανόν ατομικές αδυναμίες και προβλήματα των συντρόφων που σήκωσαν το βάρος της πρώτης γραμμής, είναι ότι η ΚΕ στάθηκε ο πολιτικός καθοδηγητής του Κόμματος σε κρίσιμες στιγμές για το ταξικό εργατικό κίνημα, για το ίδιο μας το Κόμμα όπως το ονειρευόμαστε όταν δίναμε τη μάχη ενάντια στη διασπαστική, διαβρωτική δουλειά των κάθε είδους οπορτουνιστών που πρωτοστατούσαν με κρυφή και φανερή στήριξη μηχανισμών για τη διάλυσή του και στη διάσπαση στο 13ο Συνέδριο.

Αυτό λοιπόν που πρέπει να κυριαρχήσει στην όποια κριτική και βέβαια καλοπροαίρετη είναι ότι αυτή η ΚΕ μόλις εντόπισε τον κίνδυνο της ιδεολογικής επίθεσης στις γραμμές του Κόμματος, ειδοποίησε τα μέλη του και ότι στην κρίσιμη στιγμή, χωρίς ταλαντεύσεις, είπε ΟΧΙ σε κυβέρνηση διαχείρισης του συστήματος. ΟΧΙ στη διάλυση του ΚΚΕ.

Ημουν σίγουρος γι' αυτό, όμως καμιά φορά περνούσε από το μυαλό μου σαν εφιάλτης, λες να αρχίσουμε πάλι από την αρχή να στήνουμε το Κόμμα; Καθυστέρησε να το αντιληφθεί; Μπορεί. Ομως, σύντροφοι και πραγματικοί φίλοι, οι κομματικές οργανώσεις είναι οι αισθητήρες του Κόμματος, αυτές έπρεπε να μεταδώσουν τα μηνύματα στην Κεντρική Επιτροπή.

Οι ορκισμένοι αντίπαλοι του Κόμματος είχαν επιστρατεύσει όλες τους τις δυνάμεις, φανερές και κρυφές. Ολον τον αστικό Τύπο, από την «Αυγή» μέχρι την «Καθημερινή». Ολα τα κανάλια. Ολα τα σάιτ, δεξιά και «αριστερά», επώνυμα και ορισμένα κρυμμένα στην κουκούλα της ανωνυμίας, ξένα προς κάθε κομμουνιστική ηθική και πρακτική, ασκούσαν με κάθε τρόπο ιδεολογική επίθεση στην επιρροή του Κόμματος, στους φίλους και οπαδούς, στα μέλη και στελέχη του Κόμματος.

Στόχος, η διάλυση του ΚΚΕ. Δεν το πέτυχαν. Η ΚΕ του Κόμματος ήταν αυτή που αταλάντευτα και χωρίς ενδοιασμούς τεκμηριωμένα απαντούσε στις επιθέσεις με όσες δυνάμεις της δίναμε εμείς από τις ΚΟ. Εδινε το παράδειγμα και επιχειρήματα στα μέλη και στελέχη του Κόμματος. Αψήφησε πεισματικά τις όποιες περγαμηνές υπόσχονταν οι διάφοροι καλοθελητές.

Αυτό δεν το συγχώρεσαν και ούτε θα το συγχωρήσουν ποτέ όλοι αυτοί οι άσπονδοι εχθροί και φίλοι του Κόμματος. Ιστορική παρακαταθήκη για την πορεία του Κόμματος θεωρώ τη στάση της ΚΕ που τη συνοψίζω στο Οχι στη διαχείριση της εξουσίας των καπιταλιστών, που ήταν ακόμα πιο ηχηρό στην απόφαση της ΚΕ για τις εκτιμήσεις των δυο εκλογικών αναμετρήσεων. Οτι το Κόμμα σωστά δεν μπήκε σε λογική συζήτησης με τον ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ. στη διερευνητική εντολή. Ακόμα και σαν ελιγμός για το ξεσκέπασμα του τυχοδιωκτισμού του ΣΥΡΙΖΑ θα δημιουργούσε αυταπάτες σε μεγάλη μερίδα φίλων, οπαδών, ακόμα και συντρόφων, θα δημιουργούσε αδιέξοδο στην παραπέρα εξειδίκευση της καθ' όλα σωστής πολικής του Κόμματος, θα ευνούχιζε και θα οδηγούσε σε μαρασμό το Κόμμα.