Είναι φανερό, ότι, η προσυνεδριακή συζήτηση, έχει ενδιαφέρον και βάθος και θα συμβάλλει ουσιαστικά, ώστε το Κόμμα και ο περίγυρός του, να ξεχωρίσουν και να ξεκαθαρίσουν σωρεία θεμάτων, που δεν είχαν αρκετά συζητηθεί πιο πριν.

Εμφανίζεται προβληματισμός για την ταχτική του Κόμματος. Ορισμένοι θεωρούν ότι τραβάμε πολύ μακριά, ότι είμαστε μαξιμαλιστές, ότι δεν μας ευνοεί εκλογικά να θέτουμε τον επαναστατικό μας στόχο στην ημερήσια διάταξη. Τι κακό είχε το παλιό μας πρόγραμμα, λένε, μήπως πέφτουμε στον τροτσκισμό, τον αριστερισμό ή μήπως μας αρκεί ένα «μικρό» κόμμα;

Πρέπει εδώ να σκεφτούμε, ότι αυτά τα ερωτήματα, πηγάζουν ακριβώς από το παλιό πρόγραμμα, από τη θεωρία των σταδίων, και την ηχώ της, το ΑΑΔΜ, αυτή την αρχαία σκουριά που μετέθετε τα επαναστατικά μας καθήκοντα στο μέλλον, ενώ, για το παρόν, προσανατολιζόταν σε συμφωνίες με αστικές δυνάμεις και «κυβερνήσεις της αριστεράς».

Το κύριο ζήτημα στην τακτική του ΑΑΔΜ είναι ότι βασιζόταν σε μη πραγματικές ή σε υπαρκτές αλλά δευτερεύουσες αντιθέσεις. Η ανάλυση του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό, δεν έγινε για τον αντιιμπεριαλισμό, αλλά για να αποδείξει, το αναπόφευκτο των πανεθνικών κρίσεων που προκύπτουν από τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και να προσανατολίσει το επαναστατικό προλεταριάτο να προετοιμαστεί γι' αυτές.

Φυσικά υπάρχει πάντα η ανάγκη να παλεύουμε στα πλαίσια της αστικής κοινωνίας ενάντια στη διαφθορά των συνειδήσεων των μαζών από τις ιμπεριαλιστικές βλέψεις της αστικής μας τάξης, τη συμμέτοχη της σε ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς, δεν είναι όμως ούτε η μόνη, ούτε η κύρια πάλη.

Το μονοπώλιο από την άλλη, είναι ακριβώς η εξέλιξη του καπιταλισμού που κάνει περισσότερο δυνατή και απλή - σε σχέση με την προγενέστερη προμονοπωλιακή εποχή - την απαλλοτρίωση των αστών και τη σοσιαλιστική σχεδιοποιημένη οικονομία. Ο Μαρξ παρατηρούσε τη λειτουργία των ταχυδρομείων, ενώ ο Λένιν πια έβλεπε αυτό το υπόδειγμα σε κάθε τομέα της πραγματικής οικονομίας. Η αντιμονοπωλιακή πάλη είναι πάλη χωρίς περιεχόμενο, πάλη αντιδραστική. Με τον «αντιμονοπωλιακό» αγώνα ασχολούνται οι επιτροπές ανταγωνισμού του κράτους και της ΕΕ, κοροϊδεύοντας τον κόσμο. Δηλαδή εμείς άμα πάρουμε την εξουσία τι θα κάνουμε; Θα μοιράσουμε τα σούπερ-μάρκετ στα μπακάλικα;

Αυτό θυμίζει τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στο «νεοφιλελευθερισμό», που σκεπάζει τη φιλελεύθερη ψυχούλα του. Δε σημαίνει αυτό καθόλου ότι το ΚΚΕ δεν υποστηρίζει τους ατομικούς εμπορευματοπαραγωγούς ή τους αυτοαπασχολούμενους, στις διεκδικήσεις τους ενάντια σε κρατικά μέτρα, που ευνοούν τα μεγάλα συγκροτήματα, ενάντια σε υπερβολικές ή άδικες φορολογικές επιβαρύνσεις κλπ, δείχνοντάς τους όμως ότι η πραγματική αιτία των προβλημάτων τους είναι ακριβώς η εμπορευματική παραγωγή, ο ανταγωνισμός και ότι η λύση για τους εργαζόμενους μικροϊδιοκτήτες είναι «να παρατήσουν την άποψή τους και να περάσουν με την άποψη του προλεταριάτου».

Μήπως όλα αυτά είναι μπλανκισμός, είτε αναδρομική δικαίωση της «ομάδας Γράψα»; Σχετικά με το πρώτο για τους μπλανκιστές να πούμε μόνο ότι αυτοί αρνούνταν την ταξική πάλη και πίστευαν στην επαναστατική συνωμοσία. Ας διαβάζουμε προσεκτικά τον γερο-Ενγκελς, που ήταν ταγμένος στην προλεταριακή ταξική πάλη και σε τίποτα πέρα απ' αυτήν. Οσο για τη «δικαίωση» της ομάδας Γράψα, το ότι τελικά έφυγε από το Κόμμα και στρέφεται εναντίον του δε σημαίνει ότι και στο ζήτημα της αντικαπιταλιστικής πάλης είχε άδικο. Ο Λένιν δεν πέταγε όλο τον Κάουτσκι.

Και αφού ήρθαμε στον Λένιν ως συνήγορο της συμμετοχής του Κόμματος σε «κάποιες κυβερνήσεις μέσα στον καπιταλισμό», είναι αναγκαίο να πούμε ότι τα τσιτάτα, επειδή αποκόπτονται από το κάθε φορά ιστορικό φόντο της πάλης, δεν αποδείχνουν κατι. Από το Μάρτη - Απρίλη του '17 υπήρχε δυαδική εξουσία. Ο Λένιν αυτό που έκανε ήταν να σπρώχνει το σοβιέτ να πάρει όλη την εξουσία αντί να στηρίζει την προσωρινή κυβέρνηση. Την εξουσία!... Oχι «κάποια κυβέρνηση»... Οταν βρεθούμε στο ίδιο ζήτημα μπροστά, ας ρίξουμε τα ίδια συνθήματα, αντί να παρατήσουμε την «κυβέρνηση του βουνού», για την κυβέρνηση Παπανδρέου...

Φυσικά η ζωή έδειξε στην περίπτωση του ΚΚΕ, ότι «κάθε πραγματικό βήμα του κινήματος ισούται με μια δωδεκάδα προγράμματα» και επειδή το ΚΚΕ ήταν πάντα ένα κόμμα του πραγματικού κινήματος, βουτηγμένο στη μουντζούρα του εργοστάσιου, τη σκόνη του γιαπιού και τη λάσπη του χωραφιού, επιβίωσε των θεωρητικών του αδυναμιών και σήμερα μέσα από συλλογικές διαδικασίες παρουσιάζει τις θέσεις του, που στέκονται νομίζω στο ύψος των απαιτήσεων της εποχής και απηχούν το χαρακτήρα του, σαν κόμμα επαναστατικό, διεθνιστικό, κόμμα του προλεταριάτου, κόμμα των μαχών και του ταξικού πολέμου.

Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και η εγχώρια κρατική χρεοκοπία που την ακολούθησε, οδηγούν την αστική μας τάξη σε ολομέτωπη επίθεση, πριν απ' όλα ενάντια στα καταχτημένα δικαιώματα και το μισθό εργασίας των εργατών, αλλά και ενάντια στο επίπεδο διαβίωσης του συνόλου των εργαζομένων τάξεων, φέρνουν ενώπιόν μας ολοζώντανη την αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία και απαιτούν από τη σκοπιά μας επίσης την αντεπίθεση σ' όλη τη γραμμή. Οι Θέσεις βάζουν ακριβώς αυτό το καθήκον και είναι χρέος ολονών μας να δούμε «τι θα κάνουμε». Επρεπε ν' αλλάξουμε τις «παλιές συνήθειες», τα παλιά συνθήματα και τις παλιές μεθόδους. «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά...» αυτό οφείλει να είναι το μοτό της πάλης. Πρεπει να τραβήξουμε τους εργάτες απ' τις υποσχέσεις της επόμενης κυβέρνησης στην πάλη ενάντια σε κάθε αστική κυβέρνηση. Αυτό προσωρινά έχει κόστος π.χ το εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά έτσι είναι στην ταξική πάλη: Αυτό που εμφανίζεται ως ένα βήμα προς τα πίσω, μπορεί ν' αποδειχτεί ένα άλμα προς τα εμπρός.

Είναι πρωταρχικό καθήκον μας, στην παρούσα κατάσταση πραγμάτων, στο ασταθές και διαρκώς μεταβαλλόμενο κοινωνικοπολιτικό σκηνικό, να διαχωρίσουμε με σαφήνεια και ακρίβεια, επιστημονικά, ιδεολογικά, πολιτικά αλλά και πρακτικά την κατεύθυνσή μας, να την υψώσουμε πάνω από την αστική και μικροαστική σούπα, ορίζοντας έτσι σαφώς το είδος των καθηκόντων που στέκονται μπροστά σε κάθε συνειδητό εργάτη: Να ξεχωρίσει τα συμφέροντά του απ' τα αστικά και μικροαστικά συμφέροντα, να ανασυγκροτήσει τα συλλογικά του όργανα, να αναγνωρίσει τις μεθόδους και την αναγκαία επιδίωξη της πάλης του, να μπει επικεφαλής κάθε μαχητικού στοιχείου των άλλων εργαζομένων τάξεων.

Αυτό είναι το καθήκον μας, είναι τεράστιο σαν βουνό, αλλά, γι' αυτό μπήκαμε σ' αυτό το Κόμμα!