«Ζούμε ιστορικές στιγμές, που επιβάλλουν ψυχρή και σταθερή αντιμετώπιση. Οι υπερβολές και οι συναισθηματικές εξάρσεις δεν εξυπηρετούν πάντοτε το εθνικό συμφέρον, όσο κι αν τις έχει ''ανάγκη'' ένας σκληρά δοκιμαζόμενος λαός» (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ). «Η Λευκωσία πρέπει τώρα να δράσει με σύνεση, με ψυχρή λογική, χωρίς συναισθηματισμούς. Και η Αθήνα βεβαίως να προσφέρει τη βοήθεια και τις καλές υπηρεσίες. Ο ελληνισμός δεν έχει περιθώρια για νέες εθνικές καταστροφές» (ηλεκτρονικό ΒΗΜΑ).

Η επίκληση της «ψυχρής λογικής», της «σύνεσης» και το όχι στις «υπερβολές» και τις «συναισθηματικές εξάρσεις» των δύο «ναυαρχίδων» της πληροφόρησης της αστικής τάξης κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Η αστική τάξη της χώρας γνωρίζει πως οι τελευταίες εξελίξεις στην Κύπρο δε θα αφήσουν ανεπηρέαστη τη ζωή του κυπριακού λαού, που τον περιμένουν αβάσταχτα βάσανα. Γνωρίζουν, επίσης, πως η ένταση της επιθετικότητας του μεγάλου κεφαλαίου, της ΕΕ και της συγκυβέρνησης, κατά των εργαζομένων της χώρας μας θα έχει ως συνέπεια την αντίδρασή τους. Γνωρίζουν πως και αγώνες θα αναπτυχθούν και στο στόχαστρό τους θα έχουν την ίδια την αντιλαϊκή πολιτική.

Γι' αυτό και - σε αυτήν την κρίσιμη καμπή - κάνουν στην άκρη τις όποιες αντιπαραθέσεις έχουν μεταξύ τους και μιλούν ως «συλλογική φωνή» της αστικής τάξης - «χρειάζεται ψυχραιμία», «συλλογική φωνή» - με δύο παραλήπτες: Πρώτα, την ίδια την κυβέρνηση, την οποία καλούν να πράξει με τον ίδιο τρόπο. Δεύτερον, τον ίδιο το λαό. Μέσω της προπαγάνδας, επιδιώκουν ο λαός να θεωρήσει ως δικό του πρόβλημα το πρόβλημα που έχει η αστική τάξη. Και ως εκ τούτου, να πράξει και αυτός με την ίδια ...«σύνεση και ψυχραιμία». Ομως, οι εργαζόμενοι δεν έχουν ανάγκη από «σύνεση» για τη συνέχιση της σφαγής τους. Εχουν ανάγκη από οργανωμένη, συνειδητή και ταξικά οργανωμένη πάλη, που θα ανοίξει το δρόμο για ριζικές αλλαγές.