Μεγάλο μέρος του Προσυνεδριακού Διαλόγου αναλώθηκε στο πόσο μικρό ήταν το ποσοστό του Ιουνίου. Κοιτώντας λίγο μακρύτερα από το δάχτυλό μας, και δεδομένης της απελπιστικής κατάστασης του εργατικού - κομμουνιστικού κινήματος στην Ευρώπη, το ποσοστό στην πραγματικότητα ίσως ήταν μεγάλο...

Δεν θέλω να πω ότι όλα είναι καλώς καμωμένα, ή ότι δεν μας ενδιαφέρει η εκλογική μάχη. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι, όταν δεν προχωράς αρκετά γρήγορα σε μια ανηφόρα, η λύση σίγουρα δεν είναι να αλλάξεις προορισμό και να κουτρουβαλήσεις προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Πέρα από τα εκλογικά σκαμπανεβάσματα, το Κόμμα έχει κάνει επί χρόνια σημαντική ποιοτική δουλειά. Ο μέχρι σήμερα Προσυνεδριακός δεν αντικατοπτρίζει, ευτυχώς, την εικόνα των Οργανώσεων. Γιατί εκεί, τα συντριπτικά ποσοστά αποδοχής των Θέσεων από τη βάση, απορρίπτουν την εικόνα μιζέριας και γκρίνιας για αλλαγή στρατηγικής. Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση ότι το ΚΚΕ πρόλαβε έγκαιρα να δημιουργήσει μια ακόμα γενιά κομμουνιστών που δε θα συμβιβαστεί, ούτε θα συνθηκολογήσει μπροστά σε οποιονδήποτε αρνητικό συσχετισμό. Στην καρδιά του Κόμματος, στη βιομηχανία, τα εργατόπαιδα και οι άνεργοι δε συζητούν για φανταστικούς πολιτικούς συμμάχους, ούτε για μεταβατικά προγράμματα σωτηρίας του συστήματος τη στιγμή που οι καπιταλιστές τους στραγγαλίζουν και οι συμβιβασμένοι εξαργυρώνονται.

Οι αντίπαλοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι ΚΚΕ δε σημαίνει απλά ένα ποσοστό, αλλά συνδυάζεται με την ικανότητα να συσπειρώνουμε στους χώρους δουλειάς και στα μέτωπα πάλης πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις. Ποιος δε νοιώθει καθημερινά στο πετσί του ότι το «πολύ» 27% του ΣΥΡΙΖΑ ζυγίζει στην πραγματική ταξική μπαλάντζα πολύ ελαφρύτερα από το 4,5% του ΚΚΕ; 'Η μήπως θα συγκριθούμε με τη ΔΗΜΑΡ και τους ΑΝΕΛ, που ακαριαία παύουν να υπάρχουν με το που κοπεί το καλώδιο της τηλεόρασης;

Σήμερα, το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο θα ήταν να γίνουμε ουρά της σοσιαλδημοκρατίας, οι αγαπημένοι των εργοδοτών, όπως έπραξαν οι ομοϊδεάτες του ΣΥΡΙΖΑ σε Ιταλία - Γαλλία.

Και αφού διέλυσαν τα εκεί ΚΚ, ο εργατόκοσμος τώρα δήθεν «εκφράζει τη δυσαρέσκειά του» ψηφίζοντας τον Μπερλουσκόνι και τον μπάρμπα-Μπρίλιο (ή κάπως)...

Ας αφήσουν τα τσιτάτα περί Ενιαίου Μετώπου από Συνέδρια του 1922 (!) και ας μας πούνε σήμερα με ποιες πολιτικές δυνάμεις θα έπρεπε να συμμαχήσουμε. Το «Μέτωπο» ήταν προσπάθεια μιας μεταπολεμικής - μετεπαναστατικής εποχής, το οποίο εντέλει δε δικαιώθηκε στη ζωή και δεν έφερε νίκες. Αν ωστόσο επιμείνουμε στο δικό τους κόσμο των ατυχών αναλογιών, θα έπρεπε να θυμηθούμε ότι ουδέποτε ο Λένιν μπήκε στην κυβέρνηση «σωτηρίας» του «Τσίπρα» - Κερένσκι.

Σήμερα, μια συμμαχία με αριστερούς τύπου Κουβέλη «από τα πάνω», απλά θα αδρανοποιούσε απηυδισμένους εμάς τους «από τα κάτω».

Τόσα χρόνια στο εργατικό κίνημα, εκείνοι που τώρα παρουσιάζονται ως φίλοι, το μόνο που έκαναν ήταν να μαχαιρώνουν πισώπλατα: υπέρ των «καλών» ιδιωτικοποιήσεων, υπέρ της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας (με μειώσεις μισθών και απολύσεις - τι να κάνουμε), υπέρ της καταλήστευσης των αποθεματικών και της δημιουργίας ιδιωτικών ταμείων, υπέρ της «απελευθέρωσης» της ενέργειας (με τα ληστρικά τιμολόγια που όλοι ξέρουμε). Οταν εμείς καταγγέλλαμε τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό που προωθούσε το πλαίσιο της εργοδοσίας μέσα στις γραμμές των εργαζομένων, αυτοί το μόνο που έκαναν ήταν 10 βήματα διαγώνια και πίσω από τη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ.

Αναγνωρίζω ότι τον Ιούνιο ήταν φυσιολογικό ένας κόσμος στραγγαλισμένος οικονομικά και υπό πίεση, να αναζητούσε την άμεση λύση, κάνοντας ότι δεν βλέπει από πού έρχονται και πού πηγαίνουν οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι δυνατόν όμως τόσους μήνες μετά, άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι είναι κομμουνιστές να συντηρούν ακόμα ψευδαισθήσεις; Ας ξεκολλήσει η βελόνα από τις εκλογές και ας δούμε με ποιο τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διαφημίσει την πραμάτεια του (περί επιχειρηματικότητας, επενδύσεων, κερδοφορίας) σε όλες τις εργοδοτικές ενώσεις. Και μέσα στις ΗΠΑ, ο Τσίπρας τα έδωσε όλα: αποποιήθηκε το «σκίσιμο της δανειακής σύμβασης», «την έξοδο από την Ευρωζώνη». Ζήτησε να υπερβούμε «σκιές και προβλήματα του παρελθόντος», εκθειάζοντας το μοντέλο Ομπάμα ως προοδευτική λύση στην κρίση!

Αυτό στη γλώσσα μου λέγεται σκοταδισμός. Να κάνεις δηλαδή ότι δεν βλέπεις ότι το «πρότυπο» Ομπάμα δεν έχει αφήσει ιμπεριαλιστική για ιμπεριαλιστική επέμβαση που να μην έχει υποκινήσει προκειμένου να διατηρήσει αγορές, πρώτες ύλες και περιθώρια κέρδους. Και μέσα στις ΗΠΑ, να μην αναγνωρίζεις τη βαθιά ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας, με 12 εκατομμύρια δηλωμένους ανέργους, 50 εκατομμύρια ανασφάλιστους, 40 εκατομμύρια που ζητιανεύουν δελτία τροφίμων και 7 ολόκληρα εκατομμύρια φυλακισμένων ή σε αναστολή...

Κύριοι, ο καπιταλισμός έχει πάψει να αποτελεί δύναμη προόδου. Για τον εργάτη, δεν έχει σίγουρα «λύσεις» και το ξέρετε. Κανένα μείγμα διαχείρισης σε ΕΕ - ΗΠΑ - Ιαπωνία δε στοχεύει εκεί. Η αποφασισμένη εδώ και χρόνια ευρωπαϊκή πολιτική απαιτεί ραγδαίες μειώσεις μισθών και κατάργηση δικαιωμάτων προκειμένου να ανταγωνισθεί τα υψηλότερα ποσοστά κέρδους σε Κίνα, Ινδία, ΗΠΑ κλπ.

Η λογική του «να σώσουμε το σύστημα», οι συμμαχίες με αστικά κόμματα, η αποποίηση της παράδοσης των σοσιαλιστικών κατακτήσεων, έχουν στερήσει την ευρωπαϊκή εργατική τάξη από την αναζήτηση ενός διαφορετικού δρόμου ανάπτυξης. Οι αστοί φροντίζουν μέσω των ΜΜΕ να επιβάλλουν το δικό τους οπτικό πρίσμα και γι' αυτό μέσω των επιχειρήσεων σπρώχνουν εκατομμύρια διαφήμισης... όχι φυσικά στον «Ριζοσπάστη» (όπου κάποιοι «πρώην» προσφεύγουν στην ΕΣΗΕΑ γιατί έπαψε να τους κόβει αρκετά κουπόνια ο άνεργος οικοδόμος ή μεταλλεργάτης!!!).

Ο τεράστιος διαφημιστικός τζίρος δεν γίνεται από αφελείς που πετάνε τα λεφτά τους στα σκουπίδια, αλλά γίνεται για τον έλεγχο της σκέψης του καταναλωτή και ψηφοφόρου. Η ζωή επιβεβαιώνει ότι το εκλογικό σώμα άγεται και φέρεται ακριβώς πάνω στην εκάστοτε γραμμή των ΜΜΕ: Καραμανλής, αποχή, Παπανδρέου, πλατείες, «νέα» κόμματα, τώρα Σαμαράς, αύριο ίσως Τσίπρας.

Σε έναν κόσμο που βασιλεύει το κάλπικο, κάποιοι θαυμαστές των Ολάντ και Ομπάμα, ευτελίζουν τα ονόματα Ισκρα και Πράβντα προκειμένου να εξαπατήσουν ψηφοφόρους...

Το «μικρό» ΚΚΕ ωστόσο μένει στη γραμμή της αλήθειας: δεν μπορείς σήμερα να κάνεις «εθνικοαπελευθερωτικό» αγώνα κατά της τρόικας, χωρίς πρώτα να συγκρουστείς με τα ντόπια αφεντικά. Αυτοί κάνουν κουμάντο, αυτοί καθοδηγούν υπουργούς και βουλευτάδες. Αυτοί μας έμπασαν στην ΕΕ και έφεραν την τρόικα (για να γίνει η ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών, να ενισχυθούν οι επιχειρήσεις και να σταθεροποιήσουν την πολιτική τους εξουσία).

Το ελληνικό κεφάλαιο βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξης - δεν είναι ψωροκώσταινα. Οι Ελληνες αστοί (π.χ. τα αφεντικά μας στην ενέργεια, οι εφοπλιστές, τραπεζίτες και μεγαλοκατασκευαστές) δεν έχουν γράψει ούτε μία απουσία στα ιμπεριαλιστικά προσκλητήρια ΝΑΤΟ και ΕΕ. Τώρα τα δίνουν όλα για να ρεφάρουν στο παιχνίδι των ελληνικών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων αγκαλιά με ξένα μονοπώλια.

Το ΚΚΕ ήδη προειδοποίησε: Δεν πρόκειται για «πανηγύρι» όπου όλοι θα κερδίσουμε στήνοντας και από ένα Ντέρικ εξόρυξης. Εδώ θα πέσουν κορμιά, από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και μεγάλες πολυεθνικές και στο τέλος θα την πληρώσει ο πιο αδύναμος.

Νομίζω ότι τόσα εκατομμύρια ώρες τούρκικης σαπουνόπερας δεν θα πάνε χαμένα. Το τηλεοπτικό δάκρυ έχει μια παράξενη γεύση προοικονομίας για τα χαμένα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Ψηλά τη σημαία σύντροφοι.

Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος αντανακλούν την ωρίμανση του Κόμματος, «κουμπώνουν» με τις εξελίξεις, τα σύγχρονα δεδομένα και προσανατολίζουν σωστά το Κόμμα. Ενσωματώνουν γόνιμα προηγούμενες επεξεργασίες, αξιοποιούν για τη διαμόρφωση της στρατηγικής τα συμπεράσματα που προκύπτουν από εξελίξεις στο διεθνές πεδίο, φυσικά την πείρα από την ίδια τη δράση του Κόμματός μας.

Σε μια περίοδο που επιβεβαιώνονται περίτρανα τα ιστορικά ξεπερασμένα όρια του καπιταλισμού, το ΚΚΕ οφείλει να εξοπλιστεί με στρατηγική που θα ανταποκρίνεται στην ανάγκη ανατροπής του. Το πρόγραμμα είναι «ευαγγέλιο» για όσο καιρό βρίσκεται σε αρμονία με τα δεδομένα με βάση τα οποία διαμορφώθηκε, τα προηγούμενα προγράμματα του Κόμματος άλλαξαν υπό το φως νέων δεδομένων, νέων συνθηκών, νέων επεξεργασιών, ωρίμανσης του Κόμματος. Σήμερα απαιτείται ένα πρόγραμμα που θα μας βοηθήσει να αρθούμε στο ύψος των αναγκών, των απαιτήσεων, των σύνθετων καθηκόντων που η πραγματικότητα θέτει ενώπιόν μας και το σχέδιο προγράμματος πιστεύω ότι υπηρετεί αυτό το στόχο.

Δε συμφωνώ με την κριτική που ασκείται ότι το προηγούμενο πρόγραμμα εγκαταλείφθηκε δίχως να υλοποιηθεί. Αυτό συνέβη με όλα τα προηγούμενα προγράμματα του Κόμματος. Αλλαξαν, εκσυγχρονίστηκαν, όταν αυτό απαίτησαν οι νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν, όταν η συλλογική σκέψη του Κόμματος έκανε ένα βήμα μπροστά και απ' τη νέα θέση μπορούσε να διακρίνει ζητήματα δυσδιάκριτα ως τότε που απαιτούσαν νέες απαντήσεις, δοσμένες πάντα απ' τη σκοπιά της κοσμοθεωρίας μας.

Στην προβληματική που αναπτύσσεται γύρω απ' τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο ανακύπτουν ζητήματα που θα έπρεπε -κατά την ταπεινή μου γνώμη- να είναι λυμένα. Λέγοντας ιμπεριαλισμός εννοούμε μονοπωλιακός καπιταλισμός ή μία - δύο ισχυρότερες οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά χώρες; Θεωρώ ότι η απάντηση που δίνει κανείς σ' αυτό το ερώτημα είναι κρίσιμη καθώς είναι φανερό σε ποια κατεύθυνση οδηγεί η μία και σε ποια η άλλη.

Οταν αναφερόμαστε στο μονοπώλιο, το οριοθετούμε αυστηρά σαν το απόλυτο κακό, το μόνο αντίπαλο, σε αντίθεση με τμήματα της αστικής τάξης που μπορεί να είναι και δυνάμει σύμμαχοι σε ορισμένα ζητήματα; Οποιοσδήποτε εργάτης σε μια επιχείρηση που μακράν απέχει απ' το να χαρακτηριστεί μονοπώλιο, αλλά που στηρίζεται στην εκμετάλλευση μισθωτής εργασίας, που ενδεχομένως «τρέφεται» από ισχυρότερες επιχειρήσεις του κλάδου όπου δραστηριοποιείται, είναι σε θέση να διαβεβαιώσει ότι δεν υστερεί καθόλου σε επιθετικότητα, το αντίθετο συμβαίνει. Ο αντίλογος ότι δεν είναι όλα τα τμήματα της αστικής τάξης το ίδιο, είναι δεκτός αν εννοεί ότι δεν έχουν όλα τα τμήματα της αστικής τάξης τις ίδιες βλέψεις ως προς τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους, δε βλέπουν όλα προς την ίδια κατεύθυνση ως προς τη διασφάλισή τους. Γι' αυτό και ο ανταγωνισμός ανάμεσά τους. Είναι όμως όλα, δίχως εξαίρεση, το ίδιο απέναντι στην εργατική τάξη, στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Είναι αντίπαλος ανεξάρτητα απ' τις διαφορές και τις αντιθέσεις μεταξύ τους.

Οταν μιλάμε για κυβέρνηση όπως κι αν αυτή χαρακτηριστεί, αριστερή, δημοκρατική, αντιιμπεριαλιστική, λαϊκής σωτηρίας κ.ά., εννοούμε στο έδαφος της αστικής εξουσίας και με την Ελλάδα βαθιά ενσωματωμένη σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις και οργανισμούς όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ; Αυτός είναι ο βέβαιος δρόμος για το πέρασμα του ΚΚ στην ανυπαρξία ως τέτοιου. Για την ένταξή του στο μπλοκ των δυνάμεων της αστικής διαχείρισης. Η εμπειρία το αποδεικνύει, πέρα και έξω από προθέσεις. Και μάλιστα σε περιόδους πολύ πιο ευνοϊκές για το κομμουνιστικό και κατ' επέκταση το εργατικό λαϊκό κίνημα. Μια τέτοια επιλογή θα έκανε το ΚΚΕ τον ιδανικό αυτόχειρα. Πέραν της μοιραίας εγκατάλειψης της στρατηγικής του, θα αποτελούσε κατραπακιά για το εργατικό λαϊκό κίνημα που θα έκανε χρόνια να σηκώσει κεφάλι. Οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες θα απογειώνονταν και ταυτόχρονα η λογική της ανάθεσης που σκόπιμα και συστηματικά καλλιεργήθηκε στο λαό και απ' την οποία το κίνημα υποφέρει.

Εκτός αυτού όμως ακόμα και η σκέψη για συνεργασία με πολιτικές δυνάμεις αυτόματα γεννάει το ερώτημα; Με ποιες; Υπάρχει σήμερα έστω και μία που θα μπορούσε να συμπορευτεί με το ΚΚΕ ή το ΚΚΕ να συνεργαστεί μαζί της; Αν είμαστε ειλικρινείς μία απάντηση θα δώσουμε στο ερώτημα αυτό. Και θα είναι ένα κατηγορηματικό όχι. Αν σκεφτόμαστε υποθετικά, για το ενδεχόμενο ύπαρξης τέτοιων δυνάμεων στο μέλλον, είναι προφανές ότι δεν ταιριάζει σε κομμουνιστές η διαμόρφωση της στάσης τους στο σήμερα με γνώμονα μια υπόθεση εργασίας που πιθανόν να μην επαληθευτεί ποτέ. Ακόμα όμως κι αν υπήρχαν και πάλι στις κοινωνικές δυνάμεις θα έπρεπε να επικεντρώσουμε. Είναι τα πόδια που θα μας πάνε εκεί που θέλουμε, χωρίς αυτά δεν μπορούμε να κάνουμε ρούπι.

Εδώ είμαστε λοιπόν. Στο μέσο μιας βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης. Οπου όλοι μάχονται με όλους, μονοπώλια με μονοπώλια, αστικά κράτη με άλλα αστικά κράτη και ταυτόχρονα όλοι μαζί μάχονται εναντίον του λαού. Η δική τους πρόταση για το αύριο είναι ξεκάθαρη. Η δική μας πρέπει να είναι το ίδιο καθαρή. Ακόμα κι αν στην παρούσα φάση η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, δεν είναι αποφασισμένα να την υιοθετήσουν. Τα σφυριά όλα να χτυπάνε για τη σφυρηλάτηση της συμμαχίας τους, γιατί αυτή και μόνο μπορεί να αντιπαρατεθεί νικηφόρα με την αστική εξουσία. Για την ανάπτυξη της αντικαπιταλιστικής πάλης που θα έχει καθαρή την προοπτική της οικοδόμησης της λαϊκής εξουσίας.

Μέσα στο κίνημα σε κάθε μάχη που δίνεται και τέτοιες μάχες δίνονται καθημερινά, ακατάπαυστα για την υπεράσπιση και του ελάχιστου που κατακτήθηκε με την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών, ζυμώνουμε την πρότασή μας, δείχνουμε την κατεύθυνση που πρέπει να πάρει η πάλη και την προοπτική που πρέπει να έχει για να λυθεί οριστικά και αυτό το συγκεκριμένο πρόβλημα και όλα τα άλλα.

Πάνω σ' αυτό μπορούμε να συζητήσουμε πολύ, ακόμα και να διαφωνήσουμε για τον τρόπο που θα προσεγγίσουμε, θα πείσουμε κάθε έναν που έχει θέση στη λαϊκή συμμαχία. Για το πώς θα εμπνεύσουμε στο λαό πίστη στη δύναμή του, πώς θα αναζωογονήσουμε την ελπίδα για μια άλλη προοπτική, για το πώς η δράση μας θα απαλλαγεί από αδυναμίες, για το πώς θα απαγκιστρωθούμε από τρόπους δουλειάς που δεν αποδίδουν και θα περάσουμε σε ένα άλλο επίπεδο παρέμβασης, πιο αποτελεσματικής, ιδεολογικής και πολιτικής. Η συζήτηση αυτή όμως για να έχει νόημα πρέπει να εκκινά απ' την παραδοχή ότι ανήκουμε σε Κόμμα επαναστατικό, ότι στόχος μας είναι η συντριβή του καπιταλισμού, όχι η διαχείρισή του.

Τέλος, επειδή σε τέτοιες συνθήκες ο χρόνος αποκτά πυκνότητα, επειδή οι εξελίξεις μπορεί να είναι ραγδαίες και ενδεχομένως εξαιρετικά επικίνδυνες για το σύνολο του λαού, είναι αναγκαίο το Κόμμα να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα, όσα περνάνε απ' το χέρι του, ώστε να πετύχουμε το μέγιστο δυνατό βαθμό ετοιμότητας απέναντι σε κάθε ενδεχόμενο. Σε μια τέτοια περίπτωση πολλά θα κριθούν απ' τη δική μας αντίδραση, το περιεχόμενό της και την αμεσότητά της.