Λαϊκές ελευθερίες. Δυο λέξεις που έχουν κοστίσει ανθρώπινες ζωές, αγώνες, βασανιστήρια, αίμα... Δυο λέξεις που αποτελούσαν και αποτελούν την ουσία της ζωής. Μιας ζωής που κυλάει καθημερινά και διαχέεται μέσα σε χιλιάδες μικροπράγματα, έχει, όμως ανάγκη να αναπνέει. Αυτή η αναπνοή ακούει στο όνομα Λαϊκές Ελευθερίες.

Πολλές εξουσίες έπλεξαν βρόχους στο λαιμό τους. Θηλιές που έγιναν αγχόνες για όσους «δε συνεμμορφούντο προς τας υποδείξεις», αλλά και για εκείνους που απαιτούσαν μιαν άλλη κοινωνία, όπου οι λαϊκές ελευθερίες θα ήταν κατοχυρωμένες, όπου η «ανάσα» τους δε θα αμφισβητούνταν συνέχεια.

Ομως ποια «ανάσα» έχει σήμερα ο εργάτης του εργοστασίου - γκέτο; Ο συνταξιούχος που βλέπει τους κόπους μιας ζωής να γίνονται στάχτη σκορπισμένη στον αέρα; Ο φοιτητής, ο μαθητής που έχει επενδύσει σε μια παιδεία που τον... παραμορφώνει; Ο αγωνιστής που έχει να αντιμετωπίσει δίκες, τρομοκρατία κι ένα πλέγμα νόμων που πνίγει την πολιτική δράση; Ο πρόσφυγας που περιμένει το πολιτικό άσυλο, τρέμοντας μήπως και βρεθεί από... εκεί που ήρθε; Ο μετανάστης που αντί για τη χώρα της επαγγελίας, βρήκε τη γη του έρποντος ρατσισμού και της στυγνής εργοδοτικής εκμετάλλευσης; Ο καθημερινός πολίτης που, για να βγάλει το ψωμί του «πρέπει να πιει φαρμάκια πολλά», που, κάθε μέρα, αδειάζουν στο μυαλό του τον οχετό μιας καταναλωτικής πληροφόρησης, η οποία πασχίζει να του δώσει την ψευδαίσθηση της ευτυχίας;

Σήμερα η «ανάσα» αντιμετωπίζει τον πολιορκητικό κριό αυτών που έχουν μάθει να ζουν κλέβοντας τον αέρα των άλλων. Το κάστρο της μόνο με ένα τρόπο μπορεί να αντέξει. Με τον αγώνα και την αλληλεγγύη. Σίγουρα κανένας δεν μπορεί να υποχρεώσει τον οποιοδήποτε να κάνει κάτι γι' αυτό. Μπορεί να ζήσει χωρίς να συμμετέχει σε αυτόν τον αγώνα. Οπως, όμως, και πολλοί άλλοι κάνουν τη συνειδητή τους επιλογή που είναι να υπερασπίσουν την «ανάσα» τους. Γιατί είναι δικιά τους. Γιατί δεν τους τη χάρισε κανείς. Γιατί δεν είναι διατεθειμένοι να τη δώσουν σε κανένα. Η «Δημοκρατική Συσπείρωση για τις λαϊκές ελευθερίες και την αλληλεγγύη», που συγκροτήθηκε πρόσφατα, απλώνει ήδη τη δράση της σ' όλα τα ανοιχτά μέτωπα που αιτιολογούν τον τίτλο της. Ο «Ρ» σταθερά προσανατολισμένος όχι μόνο στην υπεράσπιση των λαϊκών ελευθεριών, αλλά και στην προβολή της ανάγκης για ανάπτυξη της λαϊκής αλληλεγγύης συνεχίζει και με αυτό το Κυριακάτικο αφιέρωμά του τη στήριξη αυτής της προσπάθειας.

Το πλέγμα των αντιδραστικών νόμων και πρακτικών γίνεται «στενότερο». Η υπάρχουσα κατεστημένη τάξη πραγμάτων γίνεται αυταρχικότερη. Την κατάσταση περιγράφει ο Νίκος Τσιούνης, μέλος της συντονιστικής επιτροπής της «Δημοκρατικής Συσπείρωσης για τις Λαϊκές Ελευθερίες και την Αλληλεγγύη». Διέξοδος θα είναι, για μια ακόμα φορά, η ανάπτυξη της πάλης του λαϊκού κινήματος.

«Είναι γνωστό ότι και αυτά, τα έστω, κουτσουρεμένα δημοκρατικά δικαιώματα και οι ελευθερίες στην Ελλάδα, ήταν αποτέλεσμα σκληρών αγώνων και ενός συγκεκριμένου συσχετισμού δυνάμεων. Σχεδόν πάντοτε οι κυβερνήσεις, εκτός από την τρέχουσα νομοθεσία για το ζήτημα αυτό, διατηρούσαν στο οπλοστάσιό τους αντιδραστικά νομοθετήματα ανώμαλων εποχών. Ετσι ακόμη και σήμερα, βλέπουμε να διατηρούνται και ανάλογα να χρησιμοποιούνται, νομοθετήματα της μεταξικής περιόδου, των κατοχικών κυβερνήσεων, της εμφυλιοπολεμικής περιόδου, ακόμη και της απριλιανής δικτατορίας».

«Σήμερα το ντόπιο, το ξένο πολυεθνικό κεφάλαιο και οι διάφοροι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, προκειμένου να διασφαλίσουν την εφαρμογή της αντιλαϊκής τους πολιτικής, να προλαμβάνουν και να καταστέλλουν τις λαϊκές αντιδράσεις, ενισχύουν το αυταρχικό νομοθετικό οπλοστάσιο, οικοδομούν μηχανισμούς συνεργασίας και καταστολής του λαϊκού κινήματος.

Συγκεκριμένα την τελευταία πενταετία, πλάι στους υπάρχοντες μηχανισμούς καταστολής, εθνικούς ή υπερεθνικούς, οι κυβερνήσεις - άσχετα από προσχήματα - συγκροτήθηκαν, ή βρίσκονται στο στάδιο συγκρότησης και ανάπτυξης η ΕΥΡΟΠΟΛ, η Ευρωαστυνομία, η βαλκανική αστυνομία, οι πολλαπλές δυνάμεις ταχείας επέμβασης κ.ά. και υιοθετήθηκαν ή και εφαρμόζονται και συμφωνίες όπως είναι η Σένγκεν, ο ν. 2472/97 για το φακέλωμα, ο νόμος για τις ιδιωτικές αστυνομίες (seciurity), για τη δημοτική αστυνομία, τους ειδικούς φρουρούς, τους συνοριακούς φρουρούς κ.ά., μηχανισμοί οι οποίοι έχουν και το χαρακτήρα καταστολής των λαϊκών αγώνων. Ακόμη ετοιμάζονται νέοι πιο αντιδραστικοί νόμοι, όπως οι αλλαγές στο νομοθετικό πλαίσιο για την "αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και του οργανωμένου εγκλήματος" - διάβαζε την επιβολή της τρομοκρατίας στο λαϊκό κίνημα - ο νόμος για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, η εξαγγελία περιορισμού των διαδηλώσεων και ποιος ξέρει τι άλλο ακόμη. Ιδιαίτερη αναφορά, κατά τη γνώμη μας, πρέπει να δοθεί στον νέο υπό προώθηση στη Βουλή τρομονόμο και ιδίως για τους παρακάτω λόγους:

- Ο νόμος αυτός έρχεται μετά από απαίτηση και επιβολή, θα μπορούσαμε να πούμε, των ΗΠΑ. Σημειώνουμε ότι κατά καιρούς και στελέχη αυτής της κυβέρνησης διαλαλούσαν σε όλους τους τόνους, ότι το νομοθετικό οπλοστάσιο για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας είναι υπεραρκετό.

- Ο νόμος αυτός έχει σαν σκοπό την καταστολή του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, την επιβολή της αυθαιρεσίας από τις κατασταλτικές δυνάμεις και στην ουσία την κατάργηση όλων των δικαιωμάτων και των ελευθεριών για όσους δε συμμορφώνονται «προς τας υποδείξεις».

Τέλος, δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας, όπως και η μέχρι σήμερα εμπειρία μάς δείχνει, ό,τι δε θα μπορούν να το αντιμετωπίσουν διαφορετικά θα το βαφτίζουν τρομοκρατία και τότε θα έχουν το ελεύθερο καλλιέργειας κλίματος τρομοκρατίας και αυθαιρεσίας. Ακόμη και το φιλειρηνικό κίνημα της χώρας μας, από την επίσημη κυβέρνηση των ΗΠΑ, αλλά και έμμεσα από τα ντόπια φερέφωνά τους, χαρακτηρίστηκε σαν τρομοκρατικό».

«Μπροστά στην απαράδεκτη για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες κατάσταση, ήρθε να ταράξει τα νερά η "Δημοκρατική Συσπείρωση για τις Λαϊκές Ελευθερίες και την Αλληλεγγύη", στην οποία συσπειρώνονται δυνάμεις από διάφορους πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους. Σήμερα υπάρχει πράγματι η δυνατότητα, αν συσπειρωθούμε όλοι όσοι συμφωνούμε στους βασικούς άξονες της διακήρυξής της και οι οποίοι θα αναπτυχθούν στη μεθαυριανή συνέντευξη Τύπου που οργανώνει, να χτίσουμε το δικό μας μέτωπο επίθεσης σε αυτήν την επίθεση. Η ευρύτητα των ατόμων και των απόψεων που εκφράστηκαν και στην ιδρυτική της σύσκεψη, αλλά και των υπογραφών που συγκεντρώνονται, δείχνει ότι σήμερα υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να πετύχουμε το στόχο μας. Το λαϊκό κίνημα πρέπει να αναπτύξει την πάλη του για την απόκρουση αυτών των σχεδίων».

Αν κάπου βρίσκει την αποθέωσή της η περιστολή έως και εξαφάνιση στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων, αυτός ο χώρος είναι οι σύγχρονες «γαλέρες» όπου οι εργαζόμενοι, μ' όποια εργασιακή σχέση, συνεχίζουν ακατάπαυστα να παράγουν υπεραξία. Ο Γιάννης Σταυρόπουλος, μέλος της Γραμματείας του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου, με λίγες κουβέντες ορίζει τα πράγματα:

«Στην πλειοψηφία των χώρων εργασίας ακόμα κι αυτή η κουτσουρεμένη αστική δημοκρατία σταματά στις πύλες, έξω από αυτούς. Μέσα στην επιχείρηση είναι υπό συνεχή διωγμό τα ατομικά και δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων.

"Σεκιουριτάδες", κάμερες, εργοδοτικοί μηχανισμοί και παρεμβάσεις, απειλές και απολύσεις, διαμορφώνουν το "κατάλληλο κλίμα". Οι εργαζόμενοι σε αρκετές περιπτώσεις υποχρεώνονται να δεχτούν ως "εκπροσώπους" τους ανθρώπους των εργοδοτών. Οι συνθήκες εργασίας σε πολλές περιπτώσεις είναι επικίνδυνες για ατυχήματα ή για επαγγελματικές ασθένειες.

Ομως οι κυβερνήσεις του δικομματισμού θεωρούν υπερβολικά ικανοποιητικό το σημερινό πλαίσιο δημοκρατικών - συνδικαλιστικών δικαιωμάτων στους χώρους εργασίας. Οταν σε αρκετές περιπτώσεις η κοινή δράση των εργαζομένων ξεπερνά τα όρια που θέλουν οι εργοδότες και οι κυβερνήσεις, τότε επιστρατεύονται τα ΜΑΤ και τα δικαστήρια που κηρύσσουν μονίμως παράνομες τις δίκαιες κινητοποιήσεις».

- Τι κάνει το συνδικαλιστικό κίνημα για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης;

- «Κόντρα στον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό που αξιοποιεί τις εργοδοτικές παρεμβάσεις και την τρομοκρατία, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα προσπαθεί να διαμορφώσει μιαν άλλη κατάσταση. Να γίνουν σεβαστά τα ατομικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα. Κεντρικός στόχος είναι τα συνδικάτα και οι εργατικές επιτροπές, όπως υγιεινής, ασφάλειας της εργασίας, να παίζουν το ρόλο τους, να εκπροσωπούν τα πραγματικά αιτήματα των εργαζομένων, να ξεσκεπάσουν την εργοδοτική τρομοκρατία. Βασικό μέλημα είναι η συσπείρωση όλων των εργαζομένων γύρω από τα δημοκρατικά συνδικαλιστικά δικαιώματα».

- Τι πρέπει να κάνει η Δημοκρατική Συσπείρωση για τις Λαϊκές Ελευθερίες και την Αλληλεγγύη;

-«Χρειάζεται να αναδείξει αυτά τα ζητήματα, να τα φέρει στο κέντρο της προσοχής όλης της ελληνικής κοινωνίας, της Βουλής, των μέσων ενημέρωσης. Να σταθεί κοντά με τις οργανώσεις και τους διωκόμενους συνδικαλιστές και εργαζόμενους για να έχει αποτελέσματα, για δημοκρατία σε τόπους εργασίας. Να παίρνει κεντρικές ή επιμέρους πρωτοβουλίες, π.χ., σε τόπους εργασίας, σε δίκες κατά απεργών κλπ.

Εχει, δηλαδή, σημαντικό ρόλο να παίξει αυτή η συσπείρωση. Το ότι συγκεντρώνει ένα τόσο ευρύ φάσμα προσωπικοτήτων και κοινωνικών εκπροσώπων τής επιτρέπει να δρα αποφασιστικά και αποτελεσματικά».

Στο πιο ευαίσθητο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, στο κομμάτι αυτό που σήμερα στερείται - ή, μάλλον, του στερούν - ακόμη και στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, στους οικονομικούς και πολιτικούς μετανάστες, αναφέρεται ο Χρήστος Καράτσαλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Μετανάστευσης της ΚΕ.

Ο Χρ. Καράτσαλος στέκεται ιδιαίτερα στο ισχύον νομικό πλαίσιο, στο νομοσχέδιο για τους μετανάστες που ήδη κατατέθηκε στη Βουλή από την κυβέρνηση, αλλά και στην πρακτική των κρατικών αρχών που δημιουργούν ένα εξαιρετικά αρνητικό κλίμα σε βάρος των μεταναστών. Θεωρεί, δε, ως μόνη λύση την αλληλεγγύη και τη συμπαράσταση όλου του ελληνικού λαού απέναντι σ' αυτούς τους ανθρώπους, τονίζοντας πως σήμερα υπάρχει ανάγκη για κοινούς αγώνες, «αφού αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα απ' όσα μας χωρίζουν»...

Κατ' αρχήν, ο Χρ. Καράτσαλος υπενθυμίζει πως η Ελλάδα ήταν χώρα μεταναστευτική. Από τις αρχές, όμως, της δεκαετίας του 1970 ήρθαν στη χώρα μας 55.000 μετανάστες από την Αίγυπτο, ενώ στη δεκαετία του 1980 ήρθαν από τις Φιλιππίνες - κυρίως για οικιακοί βοηθοί - άλλα 40.000 - 45.000 άτομα. «Ωστόσο με την ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών άρχισαν να έρχονται μαζικά μετανάστες, ιδίως από γειτονικές χώρες, που έπαψαν να φυλάνε τα σύνορά τους. Ετσι, στο 2000 βρίσκονται στην Ελλάδα πάνω από 800.000 άτομα, που τους καλοκαιρινούς μήνες με τους "εποχιακούς" μετανάστες φτάνουν στο 1,3 εκατομμύρια», λέει χαρακτηριστικά.

Για το νομικό πλαίσιο, ο υπεύθυνος του Τμήματος Μετανάστευσης της ΚΕ υπογραμμίζει πως στην Ελλάδα νόμος για τους μετανάστες, ουσιαστικά, δεν υπήρχε. Ετσι, έγινε ένας, το 1991, «που αντιμετώπιζε και δεν αντιμετώπιζε τα ζητήματα». Επιπλέον, υπενθυμίζει, το προεδρικό διάταγμα του 1997 για τη λεγόμενη πράσινη κάρτα παραμονής και εργασίας, που δημιούργησε κι άλλα προβλήματα με την αντιφατικότητα του. «Η πρακτική των αρχών στηρίζεται σ' αυτήν την αντιφατικότητα, ώστε να κρατάει όλους τους μετανάστες σε μια διαρκή προσωρινότητα, που δημιουργεί φοβίες και, ουσιαστικά, αφαιρεί τις δημοκρατικές ελευθερίες τους. Εύκολα, γίνονται συλλήψεις και απελάσεις. Αρκεί να μη θίγονται οι εργοδότες, που οι αρχές στηρίζουν. Κι αυτό, παρότι τους είναι γνωστό ότι πολλά εργοστάσια δουλεύουν με αλλοδαπούς μετανάστες, με χαμηλά μεροκάματα, χωρίς ένσημα (με αποτέλεσμα να βουλιάζουν τα ασφαλιστικά ταμεία). Οπως, επίσης, τους είναι γνωστό πως καταπατούνται τα δικαιώματα αυτών των ανθρώπων για κατοικία, πολιτισμό, υγεία, παιδεία», επισημαίνει. Μάλιστα, αναφέρεται και σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις από πλευράς εργοδοσίας, αφού υπήρξαν αφεντικά που για να μην πληρώσουν τους αλλοδαπούς εργάτες, τους κατήγγειλαν στην αστυνομία σαν λαθρομετανάστες και απελάθηκαν!

Οι μετανάστες, λοιπόν, βρίσκονται ανυπεράσπιστοι στις διαθέσεις των κυβερνώντων, που εκφράζουν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης στη χώρα μας. Το εργατικό κίνημα της χώρας μας τι κάνει γι' αυτό; «Παρά τις προσπάθειες της άρχουσας τάξης να το μπολιάσει με το ρατσισμό, αλλά και την ξενοφοβία, οι ταξικές δυνάμεις βρέθηκαν αλληλέγγυοι με τους μετανάστες και στα ζητήματα των απελάσεων και σε ζητήματα παιδείας, υγείας, πολιτισμού, αυτοοργάνωσής τους, εισδοχής τους στα συνδικάτα κ.ά. Προπαντός, όμως, ύψωσαν ανάστημα στην αντιμετώπιση της υπερεκμετάλλευσής τους. Ετσι πολλοί μετανάστες πληρώνονται σήμερα με τις συλλογικές συμβάσεις, μπαίνουν τα ένσημά τους και, γενικά, για ίση εργασία δίνεται ίση αμοιβή. Ομως συνολικά στα ...συνολικά δικαιώματα οι μετανάστες είναι πίσω», δηλώνει ο Χρ. Καράτσαλος. Και εξηγείται: «Με ιδιαίτερη έμφαση η κυβέρνηση υλοποιεί μια πολιτική ενάντια στο εργατικό κίνημα της χώρας και θέλει να χρησιμοποιεί τους μετανάστες σαν μέσο για να χτυπήσει τα δικαιώματα των Ελλήνων εργατών».

Αναφερόμενος, τέλος, στο νέο νομοσχέδιο που προωθεί αυτές τις μέρες η κυβέρνηση για τους μετανάστες, ο Χρ. Καράτσαλος τονίζει: «Απ' το σχέδιο φαίνεται ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο θα είναι ιδιαίτερα αντιδραστικό. Δημιουργεί νέα δουλεία, με αφεντικό τώρα τον εργοδότη, που θα έχει όμηρο τον μετανάστη στη δουλιά του, όσο τον θέλει, και μετά θα τον διώχνει. Καταργεί οποιοδήποτε δικαίωμα ανθρώπινο (συζυγικό βίο, παιδιά, υγεία, κατοικία, πολιτισμό κλπ.). Επίσης, διά νόμου και βίας, θέλει να κάνει χαφιέ όλους τους δημόσιους υπαλλήλους, τους γιατρούς των νοσοκομείων, δασκάλους και καθηγητές, αλλά και ιδιώτες που νοικιάζουν ένα σπίτι αν δεν καταδώσουν τον λαθραίο μετανάστη»... Λύση απέναντι σ' αυτήν την κατάσταση υπάρχει; «Μόνο οι αγώνες μας», απαντά.

«Στον "πόλεμο της ειρήνης και της δημοκρατίας", μόνο ένας είναι οπλισμένος. Αυτός που κρατά στα χέρια του την ενημέρωση του λαού». Με αυτά τα λόγια, η Σοφία Βούλτεψη, μέλος της διοίκησης της ΕΣΗΕΑ, με παρέμβαση που έκανε στην ιδρυτική συγκέντρωση της Δημοκρατικής Συσπείρωσης, έδωσε το στίγμα της κατάστασης που επικρατεί σήμερα στα ΜΜΕ. Μια κατάσταση όπου κυριαρχεί μια ειδησεογραφική χαβούζα, δήθεν πλουραλιστική, γεμάτη από ειδήσεις και πληροφορίες ελεγμένες και κατάλληλα φιλτραρισμένες από τα κυρίαρχα κέντρα εξουσίας. Αυτά που κατασκευάζουν ειδήσεις και έχουν μετατρέψει την ενημέρωση και σε εργαλείο της επιχειρηματικής δραστηριότητάς τους. Παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα από αυτήν την παρέμβαση που είναι χαρακτηριστικά της κατάστασης:

«Ο έλεγχος της ενημέρωσης καθίσταται δυνατός με τον έλεγχο της ροής των πληροφοριών, τον έλεγχο της ποσότητας και της ποιότητας τους, τη χειραγώγηση, την κατάργηση της αντικειμενικότητας, την άλλοτε επιλεκτική και άλλοτε εναλλακτική ενημέρωση, τη συχνά γκαιμπελικού τύπου προπαγάνδα». Ετσι καθίσταται δυνατή η διά της διαπλοκής απόκτηση οικονομικής ισχύος.

Στη χώρα μας «ο νόμος επιβάλλει την υποχρεωτική ονομαστικοποίηση των μετοχών των τηλεοπτικών σταθμών, απαγορεύει τη συμμετοχή σε περισσότερες από μια εταιρίες που κατέχουν άδεια λειτουργίας σταθμού και, κυρίως, απαγορεύει σε πρόσωπα ή εταιρίες που αναλαμβάνουν έργα ή προμήθειες από το δημόσιο να κατέχουν άδεια τηλεοπτικού σταθμού» ανέφερε στην εισήγησή της η Σ. Βούλτεψη. Ομως οι νόμοι παραβιάζονται βάναυσα. «Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ένα όργιο παράνομης επιχειρηματικής δραστηριότητας, που ουδεμία σχέση έχει με τη βασική και μοναδική αποστολή του Τύπου και των άλλων μέσων ενημέρωσης της κοινής γνώμης, που είναι η αντικειμενική και πλουραλιστική ενημέρωση της κοινής γνώμης και η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Με αυτόν τον τρόπο η ενημέρωση, το ύψιστο και πολύτιμο αυτό αγαθό, δεν εξαρτάται πλέον από την ελεύθερη ροή των πληροφοριών και την αντικειμενική προβολή και αξιολόγηση των ειδήσεων, αλλά και από τις ορέξεις και τις διαθέσεις των αδηφάγων οικονομικών συμφερόντων».

Η εισηγήτρια ξεχώρισε σε δυο κατηγορίες τους εκπροσώπους των οικονομικών συμφερόντων. Στους εργολάβους των δημόσιων έργων που χρησιμοποιούν τα μέσα ενημέρωσης που κατέχουν παράνομα για να εκβιάζουν το κράτος και σε αυτούς που δε συναλλάσσονται με το δημόσιο, αλλά χρησιμοποιούν τα μέσα ενημέρωσης που έχουν στην κατοχή τους για τη διαγραφή ή το πάγωμα των χρεών τους. Φυσικά, το κράτος είναι υποδουλωμένο στα συμφέροντά τους.

«Το μεγαλύτερο θύμα αυτής της συναλλαγής είναι η αντικειμενικότητα και η ελευθεροτυπία», υπογράμμισε. «Η κατάργηση της αντικειμενικότητας - και επομένως και η παραπληροφόρηση - είναι πλέον αυταπόδεικτη. Δεν περιορίζεται μόνο στον αποκλεισμό μη αρεστών στο οικονομικό - πολιτικό κατεστημένο προσώπων και απόψεων. Εχει οδηγήσει και σε μια υπερενημέρωση, χωρίς ειδήσεις, στη δημοσιογραφία του μπουντουάρ, στο κουτσομπολιό, στη μετατροπή της ειδησεογραφίας σε μια απέραντη χωματερή, μέσα στην οποία οι ρακοσυλλέκτες του οικουμενικού χωριού αγωνίζονται να ξεχωρίσουν τις πραγματικές ειδήσεις από τις κατασκευασμένες».

Ολα αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα αποτελούν κομμάτι της ψηφίδας του «οικουμενικού χωριού». Κομμάτι «της επιβολής ενός παγκόσμιου μοντέλου δημοκρατίας», όπου θα επικρατεί ένας παγκόσμιος, ομοιογενής τρόπος σκέψης.

Οπως τόνισε η Σ. Βούλτεψη, η τεχνοκρατική καταστολή αποτελεί το πιο αποτελεσματικό μέσο επιβολής της νέας τάξης. Και δε θα έφερνε σπουδαία αποτελέσματα στους αρχιτέκτονές της, αν δε συνοδευόταν από την τεχνοκρατική και καθοδηγούμενη υπερενημέρωση και την επιλεκτική μετάδοση των πληροφοριών.

Συνέντευξη Τύπου διοργανώνει την ερχόμενη Τρίτη η «Δημοκρατική Συσπείρωση για τις Λαϊκές Ελευθερίες και την Αλληλεγγύη». Η συνέντευξη θα γίνει στις 12 το μεσημέρι στα γραφεία του Δικηγορικού Συλλόγου της Αθήνας. Μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής θα αναπτύξουν τους βασικούς άξονες της διακήρυξης. Αυτοί είναι: η αντιμετώπιση του πλέγματος των αντιδραστικών νόμων και πρακτικών, της έντασης της καταστολής, της ασυδοσίας της κυβέρνησης και των μεγάλων συμφερόντων στον τομέα της ενημέρωσης, η υπεράσπιση της δημοκρατίας στους εργασιακούς χώρους, η αλληλεγγύη στους πολιτικούς πρόσφυγες και στους μετανάστες.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Γιώργος ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ, Μπέρρυ ΤΣΟΥΓΚΡΑΝΗ