Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι παράλογος. Εχει την αρπαχτική λογική του ιμπεριαλισμού. Αν σε κάποιες περιπτώσεις εμφανίζεται παράλογος είναι γιατί η λογική του λειτουργεί σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη των λαών. Οι δύο διαφορετικές λογικές πηγάζουν από αντίθετα συμφέροντα. Συμφέροντα, που καμία άλλη «τρίτη» λογική δεν μπορεί να μετατρέψει σε «σαλάτα υγιεινής συμβίωσης». Είναι εχθρικές μεταξύ τους. Βρίσκονται σε διαρκή πάλη-πόλεμο, που δε θα σταματήσει, αν δεν εξαλειφθούν εντελώς από προσώπου Γης τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Δηλαδή, αν δεν καταργηθεί το σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Με δεδομένο το σημερινό συσχετισμό δύναμης, ο ιμπεριαλισμός προσπαθεί με ό,τι μέσον διαθέτει, να περνάει τη δική του λογική σαν μοναδική σε όλα τα επίπεδα. Προσπαθεί, να φέρει «τούμπα» την πραγματικότητα και τα δικά του συμφέροντα και δίκαια, να τα παρουσιάσει και σαν συμφέροντα και δίκαια των λαών. Ετσι για παράδειγμα οι ιμπεριαλιστικές άμεσες επεμβάσεις ονομάζονται «επιχειρήσεις για την εγκατάσταση της ειρήνης και της δημοκρατίας» ή οι τρομοκρατικοί νόμοι για την υποταγή των λαών ονομάζονται «αντιτρομοκρατικοί για την ασφάλεια», ή οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, που για να φέρουν κέρδη στο κεφάλαιο οδηγούν εκατομμύρια στην ανέχεια, ονομάζονται «μεταρρυθμίσεις για την ανταγωνιστικότητα»...

Επιχειρούν, να νομιμοποιούν έως και να καθαγιάζουν τα ολοφάνερα εγκλήματά τους βγάζοντας «εκτός νομιμότητας» οτιδήποτε μπορεί να τους σταθεί εμπόδιο για να τα ολοκληρώσουν. Μόνο που αυτό το «οτιδήποτε» είναι ακριβώς η αντίθετη λογική, εκείνη των λαών που αντιστέκονται. Δηλαδή είναι το μοναδικό δίκαιο με τους νόμους της ιστορικής εξέλιξης.

Η περίπτωση της βάρβαρης εισβολής και ληστρικής κατοχής στο Ιράκ αντανακλά αυτή ακριβώς τη σύγκρουση. Δεν υπάρχει έγκλημα, που να μη διέπραξαν και να μη συνεχίζουν, να διαπράττουν οι ιμπεριαλιστές σ' αυτή τη χώρα και θέλουν... να βγουν και από πάνω. Με την τακτική «φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης», δείχνουν σαν ενόχους την ιρακινή αντίσταση και τους ονομάζουν «τρομοκράτες». Λες και ήταν οι αντιστασιακοί, που διένυσαν χιλιάδες μίλια για να μπουν με τα όπλα σε μια ξένη χώρα, να σφάξουν αμάχους και μωρά παιδιά, να ληστέψουν, να βασανίσουν, να βιάσουν και όχι εκείνοι που ακριβώς όπως οφείλουν, προσπαθούν να φέρουν εμπόδια σε όλα αυτά. Εκείνοι, που όχι μόνο έχουν κάθε δικαίωμα αλλά μάλλον ύψιστο μοναδικό καθήκον, με κάθε μέσο, από το να εμποδίσουν τα εγκλήματα των κατακτητών μέχρι να τους πετάξουν οριστικά έξω από τη χώρα τους...

Ενα δικαίωμα - καθήκον, που δεν πρόκειται ποτέ να τους αναγνωρίσουν οι λεγόμενοι διεθνείς οργανισμοί. Αυτοί κόβουν και ράβουν ανάλογα με τους συσχετισμούς της δύναμης. Το δικαίωμα - καθήκον των αντιστασιακών είναι αντικειμενικό, πάντα αντίθετο - εχθρικό στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις.

Φυσικά ο ιμπεριαλισμός μόνο ιμπεριαλιστικά θα μπορούσε να σκεφτεί και να πράξει. Ομως υπάρχει και η χειρότερη εκδοχή. Εκείνη, που δηλώνει ενάντιά του, για να μαζέψει όσους μπορεί πιο πολλούς υπέρ του. Σαν τον παλιό κυνηγό... ρίχνει δίχτυ στο δέντρο και όσα πουλιά μπορεί να μαζέψει, να τα βάλει να κελαηδούν «ενάντια»-υπέρ του ιμπεριαλιστικού σκοπού.

Μια τέτοια εκδοχή είναι εκείνη που ακόμα και τώρα με την πείρα-γνώση τόσων ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων επιμένει στο σύνθημα «Οχι στον πόλεμο και όχι στην τρομοκρατία», ή στο πιο πονηρό «Οχι στον πόλεμο, όχι στη βία». Αν υιοθετείς την εκδοχή της «τρομοκρατίας», για την αντίσταση, έχεις ήδη μπει στο ιμπεριαλιστικό κλουβάκι και ο σκοπός που κελαηδάς είναι απ' αυτούς, που «ανοίγουν» τη μαζική ψυχολογία, για να φτάσουν στην κοινωνική συνείδηση της υποταγής. Κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις πως τρομοκράτες είναι μόνο οι κατακτητές και η αντίσταση εκτελεί το στοιχειώδες χρέος που έχει κάθε άνθρωπος. Να αγωνίζεται με όλα τα μέσα για την ελευθερία του.

Οσον αφορά το «Οχι στη βία», επειδή η εποχή της αφέλειας έχει περάσει αμετάκλητα, το τάχα κυνηγητό της ουτοπίας δεν πείθει ούτε τα μαρούλια... Κανένας απ' αυτούς που το ισχυρίζονται δεν το πιστεύει πραγματικά. Απλά έχει κατά νου την ομαλή χωρίς καμιά αντίσταση εγκατάσταση της κατοχής και προσπαθεί να συνεισφέρει στη νομιμοποίησή της. Με γαρδένιες δε φεύγει ο αδίστακτος κατακτητής δολοφόνος. Ισα-ίσα στρογγυλοκάθεται και απολαμβάνει και τη μυρωδιά...

Για παράδειγμα αυτοί, που ισχυρίζονται τέτοιο πράγμα στο εσωτερικό της κατακτημένης χώρας, είναι οι προσκυνημένοι, που στο όνομα «της μη βίας» συμμετέχουν στους θεσμούς της κατοχής... για να «αντισταθούν» τάχα από τα μέσα. Δηλαδή τι επιδιώκουν να πετύχουν; Μια κατοχή που δε θα φαίνεται απ' έξω και πολύ, για κατοχή; Είναι διαφορετικός ο σκοπός του ιμπεριαλισμού; Αυτό δεν επιδιώκει από την πρώτη στιγμή της επέμβασης; Δεν οδηγεί αυτή η τακτική στη νομιμοποίηση και άρα στη μονιμοποίησή της; Αρα σε πιο απλή γλώσσα τέτοια κηρύγματα δεν είναι τίποτα άλλο από άλλοθι για το προσκύνημα και καθαρή απάτη προς το κίνημα, που αντιστέκεται με όλα τα μέσα που διαθέτει.

Μέρα, που είναι σήμερα, τριβελίζει το μυαλό εκείνο το «Βασίλη κάτσε φρόνιμα...». Τι θα γινόταν, αν εκείνοι οι Βασίληδες είχαν κάτσει φρόνιμα; Πώς θα είχε προχωρήσει η ιστορία, αν δεν είχαν πει στην πιο κρίσιμη στιγμή του αγώνα τους, το «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους»;...

Φυσικά η αντίσταση αποτελείται από κινήματα και ανθρώπους με διαφορετικά συμφέροντα και επιδιώξεις. Επιδιώξεις, που πηγάζουν από αιτίες ταξικές αλλά μπορεί να εκδηλώνονται σαν φυλετικές, θρησκευτικές, ιστορικών διαφορών κ.ά. Αυτό μπορεί να κάνει δύσκολο, για την ώρα τουλάχιστον, το μαζικό οργανωμένο συντονισμό μεταξύ τους.`Η μπορεί, να προκαλεί προβλήματα στις ιεραρχήσεις των στόχων τους. Μπορεί, να τους κάνει ευάλωτους σε προβοκάτσιες από πλευράς του εχθρού, που έχει τα μέσα να σκηνοθετεί μαζικές δολοφονίες αμάχων και να τις φορτώνει στη μια, ή στην άλλη πτέρυγα της αντίστασης, για να δημιουργεί εσωτερική σύγκρουση μεταξύ τους. Αυτή η τελευταία τακτική από πλευράς του εχθρού είναι πρωταρχικό του μέλημα από την πρώτη στιγμή της επέμβασης. Κατανοητή από την πλευρά του...

Οι αδυναμίες της αντίστασης μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις, να οδηγούν ακόμα και σε λάθος χρήση κάποιων μέσων. Ισως, για παράδειγμα, οι επιθέσεις αυτοκτονίας, η υπερβολική θυσία της ανθρώπινης ζωής, να μην είναι ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος. Από την άλλη φυσικά ισχύει και εδώ το «έξω από το χορό...», αφού σε ακραίες περιπτώσεις πολέμου και εφ' όσον έχουν εξαντληθεί όλα τα μέσα, χρέος σου είναι να αντισταθείς με ό,τι έχεις. Ο,τι σου έχει απομείνει. Και στη δική μας ιστορική παράδοση υπάρχουν το Κούγκι και το Αρκάδι...

Είναι άλλο πράγμα, να αγωνιάς-ενεργείς για το πώς θα ξεπεράσει η αντίσταση τις όποιες αδυναμίες της για να γίνει πιο αποτελεσματική και είναι άλλο πράγμα, να διογκώνεις αυτές τις αδυναμίες για να τη συκοφαντήσεις. Να μειώσεις την αλληλεγγύη, που της οφείλουμε.

Αλληλεγγύη, που δεν είναι θέμα «καλής καρδιάς». Είναι συνειδητή απόφαση και χρέος κατεύθυνσης του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Η ιρακινή αντίσταση παλεύοντας για τη δική της υπόθεση, φέρνει ταυτόχρονα εμπόδια στον ιμπεριαλισμό να ολοκληρώσει τα σχέδιά του. Αρα ακόμα και ασυνείδητα δεν αγωνίζεται μόνο για τη δική της υπόθεση αλλά αντικειμενικά για την υπόθεση των λαών όλου του κόσμου. Σε όποιο μέρος της Γης ο ιμπεριαλισμός «τρώει τρικλοποδιά», είναι κέρδος για την υπόθεση των λαών. Μ' αυτή την έννοια, η επιλογή είναι μάλλον απλή για όποιον δεν πάει γυρεύοντας για αποπροσανατολισμούς και έμμεσες «στρατολογίες» σε λάθος στρατόπεδα: «`Η με τους λαούς ή με τον ιμπεριαλισμό».