Αυτό το λεωφορείο λίγοι το έχουν πάρει και πολλοί το έχουν δει από μακριά. Είναι ένα λεωφορείο γεμάτο πόθο και πόνο, είναι ένα δραματικό μέσο μεταφοράς που ταλαιπωρεί τους επιβάτες και το τέρμα του είναι εφιαλτικό. Αναφερόμαστε στην ταινία "Λεωφορείον ο πόθος",που θα παρουσιάσει ο ΑΝΤΕΝΝΑ στις 23.30 την Παρασκευή. Μια ταινία βασισμένη στο ομώνυμο αριστουργηματικό θεατρικό έργο του Τένεσι Γουίλιαμς, που είχαμε κάποτε την τύχη να απολαύσουμε με την Βίβιαν Λι και τον Μάρλον Μπράντο, κάτω από το τρομερό σκηνοθετικό βλέμμα του Ελία Καζάν. Εδώ, σ' αυτό το ριμέικ, θα έχουμε την Τζέσικα Λανγκ να ερμηνεύει το ρόλο της τραγικής Μπλανς Ντιμπουά και τον Αλεκ Μπάλντουιν στο ρόλο του άξεστου Κοβάλσκι. Η Μπλανς Ντιμπουά φτάνει στη Νέα Ορλεάνη για να μείνει με την αδελφή της, την καλή Στέλλα, που είναι παντρεμένη με το φτωχό, ζωώδη, αλλά γοητευτικό Στάνλεϊ. Είναι μια γυναίκα ερείπιο, μια ανήμπορη, εύθραυστη ύπαρξη που δεν παραδέχεται το μίζερο παρόν και αναπολεί - το χειρότερο είναι ότι ζει - μέσα στην αίγλη του παρελθόντος. Ο Τένεσι Γουίλιαμς γεννήθηκε το 1911 και πέθανε το 1983. Δίκαια θεωρείται, μαζί με τον Αρθουρ Μίλερ, ως ο σπουδαιότερος Αμερικανός συγγραφέας και πεζογράφος, ως ο κυριότερος εκπρόσωπος της μεταπολεμικής αμερικανικής σκηνής. Είδε το φως της ζωής σε κάποια όχθη του Μισισιπή και μεγάλωσε μέσα σε μια οικογένεια που έπασχε από νευρώσεις. Νευρώσεις που οδήγησαν τον πατέρα του στον αλκοολισμό και την αγαπημένη του αδελφή στο φρενοκομείο. Σε τέτοιο περιβάλλον και με τέτοια προβλήματα φυσικό ήταν οι σπουδές του να είναι ακατάστατες. Για να ζήσει έκανε διάφορες δουλιές, ακόμη και υπάλληλος σε υποδηματοποιείο έγινε, κάτι που σημειώνει με υποδειγματικά τραγικό τρόπο στον "Γυάλινο Κόσμο" του. Η "φωτιά" όμως της πνευματικής δημιουργίας έκαιγε μέσα του και έγραψε μαζί με την Ντόροθι Σατίρο τη φάρσα "Κάιρο, Σανγκάη, Βομβάη" που παίχτηκε το 1935 στο Μέμφις του Τενεσή και από τότε ο νεαρός Τόμας Λάνιερ άλλαξε το όνομά του και έγινε Τένεσι Γουίλιαμς. Τα χρόνια περνούν και ο Τένεσι Γουίλιαμς γράφει, μέχρι το 1943 που υπογράφει ένα συμβόλαιο με τη "Μέτρο Γκόλντιν Μάγιερ",που ο μοναδικός αξιόλογος καρπός του ήταν το έργο "Ο επισκέπτης".Αυτός ήταν και ο πρόδρομος του εξαιρετικού θεατρικού έργου που ακολούθησε, "Ο γυάλινος κόσμος",μια ποιητική, λυρική αναφορά των χρόνων της αθωότητας, των χαμένων χρόνων της νιότης, της αυταπάτης και των ονείρων του Νότου. Η φωτιά παίρνει διαστάσεις πυρκαγιάς που βρίσκεται συνεχώς σε εξέλιξη. Επί δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια η μια επιτυχία διαδέχεται την άλλη με τη μορφή καταιγίδας, μιας και η επιτυχία του συγγραφέα στηρίχτηκε στην αποτυχία και στην καταστροφή των ηρώων του, στην απόγνωσή τους για όσα πόθησαν και δεν απέκτησαν, για όσα θέλησαν να γίνουν και δεν έγιναν. Πολλά έργα του γυρίστηκαν ταινίες, αναφέρουμε μερικές: "Γυάλινος Κόσμος","Λεωφορείον ο πόθος","Τριαντάφυλλο στο στήθος","Λυσσασμένη γάτα","Ξαφνικά, πέρσι το καλοκαίρι","Ο φυγάς","Καλοκαίρι και καταχνιά","Η ρωμαϊκή άνοιξη της κυρίας Στόουν","Γλυκό πουλί της νιότης","Η νύχτα της Ινγκουάνας" και άλλα. Επίσης ο Τένεσι Γουίλιαμς έγραψε το σενάριο της ταινίας του Λουκίνο Βισκόντι "Senso" στα 1953. Ο Γουίλιαμς αναδείχτηκε σ' ένα έξοχο χειριστή του θεατρικού λόγου και τρομερά ευαίσθητος στις τρικυμίες της ανθρώπινης ψυχής, στα πάθη στους πόθους, στα ανεκπλήρωτα όνειρα και στις επιθυμίες των τραγικών του ηρώων. Τα περισσότερα έργα του συγγραφέα έχουν παρουσιαστεί από το "Θέατρο Τέχνης" σε μετάφραση Μάριου Πλωρίτη.

Ποτάμια και θέατρα, λογική και εκτροπή, φυγή και επιστροφή, με λίγα λόγια, αυτά είναι τα θέματα που θα απασχολήσουν τα δυο ντοκιμαντέρ που ξεχωρίσαμε γι' αυτή τη βδομάδα. Από την ΕΤ-1 στις 20.10, την Τρίτη, θα συνεχιστεί η σειρά των δραματοποιημένων ντοκιμαντέρ με το γενικό τίτλο "Επέστρεφε" με τη 7η εκπομπή αφιερωμένη στη "Λάρισα του Κώστα Τσιάνου".Μετά την πτώση της χούντας, εκεί στην αρχή της μεταπολίτευσης, το 1974, πώς περνάν τα χρόνια, λες και ήταν χτες μας φαίνεται, άρχιζε σιγά - σιγά να διαμορφώνεται το αίτημα της πολιτιστικής αποκέντρωσης. Η Αννα Βαγενά, ο Γιώργος Ζιάκας και ο Κώστας Τσιάνος επέστρεψαν στη γενέτειρά τους και ίδρυσαν το "Θεσσαλικό θέατρο".Σήμερα το θέατρο αυτό ζει, βασιλεύει και περιοδεύει, δίνοντας πάντα δείγματα ποιότητας, δυνατής ερμηνείας, σωστού σχεδιασμού, πλούσιου ρεπερτορίου, πειθαρχίας και καλλιτεχνικής έμπνευσης. Ο Κώστας Τσιάνος είναι σήμερα ο βασικός σκηνοθέτης του θεάτρου, του θεάτρου που πάνω από είκοσι χρόνια δίνει το παράδειγμα σε πολλά περιφερειακά θέατρα και όχι μόνον.

Γεννημένος και μεγαλωμένος στη Λάρισα, ο Κώστας Τσιάνος ανασύρει από τη μνήμη όλες τις καταστάσεις, τα γεγονότα, τους ανθρώπους που έζησε στην προσφυγική συνοικία της πόλης, τα Σάλια. Θα μας μιλήσει για τις εμπειρίες του, εμπειρίες που μυρίζουν φαϊ και μουσική, αφού το μουσικό τους στέκι ήταν δίπλα στο μαγειρείο του πατέρα του. Εκεί, οι νεαροί φίλοι του και ο ίδιος"μαγείρευαν" τα καλλιτεχνικά τους μελλούμενα και γύρευαν τον τρόπο να υλοποιήσουν τα εφηβικά όνειρά τους. Ο Κώστας Τσιάνος έγινε από νωρίς βασικό στέλεχος της Δόρας Στράτου και του αλησμόνητου Ροντήρη. Μέσα από αυτή την εκπομπή, περνούν σκηνές μνήμης, σκηνές ευχάριστες, ευτράπελες κι άλλοτε ξετυλίγονται σκηνές δραματικές, σκηνές πικρές, σκηνές ανθρώπινες. Σενάριο - σκηνοθεσία: Λευτέρης Χαρωνίτης.

Δε θα φύγουμε από τη Θεσσαλία, μιας και φτάσαμε ως εδώ με "βάρκα την ελπίδα" του θεάτρου. Θα παραμείνουμε για να παρακολουθήσουμε την 10η εκπομπή της οικολογικής σειράς "Τι είναι η πατρίδα μας".Την Παρασκευή θα παρουσιαστεί "Αχελώος: η εκτροπή της λογικής".Η εκτροπή του Αχελώου εξαγγέλθηκε το 1984. Τα έργα ξεκίνησαν χωρίς τις απαραίτητες οικονομικοτεχνικές και περιβαλλοντικές μελέτες. Το έργο της εκτροπής του Αχελώου έχει στόχο την αύξηση της παραγωγής των αγροτικών προϊόντων στο θεσσαλικό κάμπο. Οι αλλαγές στο διεθνές εμπόριο και στην ευρωπαϊκή αγροτική πολιτική κάνουν αυτή την αύξηση της παραγωγής προβληματική και μάλλον άχρηστη. Από την άλλη όμως μεριά, οι υδάτινοι πόροι της Θεσσαλίας είναι σημαντικοί, αλλά η διαχείριση τους είναι σπάταλη και αναποτελεσματική. Σενάριο: σκηνοθεσία: Αγγελος Κοβότσος.

Ο Τένεσι Ουίλιαμς, Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας και πεζογράφος, είναι από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους της μεταπολεμικής αμερικανικής σκηνής