«Η μισή μας καρδιά μένει στην Παλαιστίνη». Αυτή ήταν η φράση του αποχαιρετισμού. Και δεν ήταν σχήμα λόγου. Δήλωση ήταν για το βάρος των καθηκόντων που απορρέουν από τις δεσμεύσεις που ανέλαβαν εργάτες απέναντι σ' εργάτες, το βράδυ της Δευτέρας, 22 Σεπτέμβρη του 2003, εκεί στη Ραμάλα, στην Παλαιστίνη, όπου 11μελής αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ ολοκλήρωνε την επίσκεψή της στα κατεχόμενα από το Ισραήλ παλαιστινιακά εδάφη. Οι λέξεις, κι ακόμα λιγότερο οι αριθμοί, αδυνατούν να δείξουν στην ωμότητα της πραγματικότητα που βιώνει ένας λαός. Πέντε μέρες μετά τη «γροθιά στο στομάχι», νιώθουμε ακόμα πως ό,τι κι αν κάναμε έως τώρα είναι λίγο μπροστά στη γενοκτονία ενός λαού, του Παλαιστινιακού, που συντελείται υπό τα χειροκροτήματα των Αμερικανών και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Εκεί όπου ένας Ισραηλινός στρατιώτης σακατεύει εφ' όρου ζωής έναν Παλαιστίνιο εργάτη, γιατί έκανε το λάθος να φύγει από το χωριό του, όπου είναι φυλακισμένος, για να πάει στην επίσης παλαιστινιακή πόλη για να δουλέψει.

Από τις συζητήσεις που είχαμε στη Ραμάλα με συνδικάτα των Παλαιστινίων και ειδικότερα με τη Γενική Συνομοσπονδία των εργατών της Παλαιστίνης παραθέτουμε ορισμένα από τα στοιχεία που συγκεντρώσαμε και εκτιμήσεις που ακούσαμε:

Με τιμές Ισραήλ αναγκαστικά στα προϊόντα, διατηρούνται διαφορές 1 προς 3 σε βάρος των Παλαιστινίων στα μεροκάματα και τους μισθούς.

Το '79, η μαύρη εργασία θεσμοθετείται με μια αισχρή συμφωνία μεταξύ υπουργείου Πολέμου και Εργασίας, όπου συμφώνησαν και οι εργατοπατέρες του Ισραήλ. Μ' αυτήν επιτρέπεται στους Παλαιστίνιους να δουλεύουν κανονικά στις ισραηλινές επιχειρήσεις, αλλά μόνο με καθεστώς μαύρης εργασίας και σε δουλιές που δε θέλουν οι Ισραηλινοί (οικοδομές, αγροτική παραγωγή, βαριά βιομηχανία). Επί της ουσίας, μόνο χειρώνακτες. Με πληρωμή μόνο ημερήσια χωρίς άλλα δικαιώματα.

Ταυτόχρονα, τους γινόταν κράτηση 1% από αυτό το πενιχρό μεροκάματο ως εισφορά στα ισραηλινά συνδικάτα, στα οποία όμως δεν τους έδιναν δικαίωμα να συνδικαλιστούν.

Το 1993 καταγράφονται μέσα στο Ισραήλ 200.000 Παλαιστίνιοι εργάτες, απ' αυτούς οι 120.000 πιάνουν δουλιά μέσα από τα επίσημα γραφεία εύρεσης εργασίας, αλλά το 90% πληρώνεται με μισθούς εξαθλίωσης. Ειδικά στην οικοδομή σε ποσοστό 70% των εργατών για 25 μέρες δουλιά πληρώνονταν μισθό που αντιστοιχούσε σε 10-15 μεροκάματα του ανειδίκευτου Ισραηλινού. Το ίδιο ίσχυε και για τα ένσημα με αυτονόητα αρνητικές τις επιπτώσεις στο δικαίωμα συνταξιοδότησης.

Οι Παλαιστίνιοι εργάτες είχαν κρατήσεις 1,5-2% για το Ταμείο ανεργίας. Αλλά τώρα που η ανεργία χτυπάει κόκκινο με 55% στη Δυτική Οχθη και 65% στη Γάζα δεν παίρνουν ούτε δεκάρα.

Υπολογίζεται ότι από το 1993 έως σήμερα περισσότερα από 3 δισ. δολάρια είναι το χρήμα που αντιστοιχεί σ' αυτή την παρακράτηση.

Το Ισραήλ, απαγορεύοντας στους Παλαιστίνιους να κοιμούνται το βράδυ στο Ισραήλ, οδήγησε σε μια κατάσταση όπου, για να πιάσεις δουλιά έπρεπε να ξεκινάς στις 3 το πρωί και να επιστρέφεις στις 8 το βράδυ. Τώρα, με τα μπλόκα, απλά, κανένας δεν μπορεί να πάει να πιάσει δουλιά.

Ετσι όμως 20 και 25 χρόνια δουλιάς πάνε χαμένα. Κανένα δικαίωμα Παλαιστίνιου εργάτη δεν αναγνωρίζεται ως υπαρκτό από τη σημερινή κυβέρνηση του Ισραήλ. Σα να μην πέρασαν πότε από την αγορά εργασίας.

Σα να μη φτάνει αυτό η εργατική τάξη, συνολικά ο παλαιστινιακός λαός, υφίστανται μια ιδιόμορφη γενοκτονία. Νεκροί και ανάπηροι αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Υπολογίζεται ότι περισσότεροι από το 14% του αγροτικού πληθυσμού αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας, εξαιτίας και μόνο του άτυπου χημικού πολέμου. Ο καρκίνος θερίζει.

Η Ενωση των Συνδικάτων της Παλαιστίνης εκτιμά ότι από την κατάσταση με τα μπλόκα και ουσιαστικά με την απαγόρευση εργασίας στο Ισραήλ, η παλαιστινιακή οικονομία χάνει κάθε μέρα 5 εκατομμύρια δολάρια.

Τα μπλόκα εκτίναξαν την ανεργία στα ύψη, καθώς ούτε μέσα στην Παλαιστίνη δεν μπορεί να δουλέψει κάποιος, αφού χωριό με χωριό δεν επικοινωνούν. Το 75% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.

Τα παιδιά, για να βοηθήσουν την οικογένεια αφήνουν τα σχολεία. Ετσι αυξάνεται ο αριθμός των αναλφάβητων με αρνητικές επιπτώσεις στο μέλλον της χώρας που σήμερα διαθέτει τεχνικές σχολές και πανεπιστήμιο, αλλά αύριο;

Η παιδική εργασία υπολογίζεται σε 30.000 άτομα που δουλεύουν όλα στη «μαύρη».

Αν σ' αυτά προστεθούν οι επιπτώσεις από τον εποικισμό, το ράντισμα των δέντρων με δηλητήρια και το ξεχέρσωμα της καλλιεργήσιμης γης, η οικονομία φτάνει στο μηδέν.

Με τον πρώτο εργατικό νόμο της η Παλαιστινιακή Αρχή εξασφάλισε 120 δολάρια επίδομα για 250.000 ανέργους, ενώ άλλοι 300.000 μετέχουν σ' ένα πρόγραμμα διανομής μονάδων τροφίμων (35 δολάρια η μονάδα).

Η αλληλεγγύη οικογενειών που ζουν σε άλλες αραβικές χώρες απαλύνει ορισμένα προβλήματα αλλά είναι μακριά από την κάλυψη των αναγκών.

Μια συμφωνία με το υπουργείο Υγείας οδήγησε σε ένα σύστημα ασφάλισης, χωρίς να καταβάλλονται εισφορές.

Τα μπλόκα έχουν άμεση επίδραση και στη συνδικαλιστική δράση. Ομοσπονδιακές διαδικασίες δεν μπορούν να γίνουν. Μας έλεγαν χαρακτηριστικά ότι έχουν να συναντηθούν με συνδικαλιστές από την Τζενίν τρία χρόνια.

Δραστήριοι συνδικαλιστές είναι στη φυλακή ή έξω από την Παλαιστίνη.

Το χτίσιμο του εργατικού κινήματος σε ταξική - αγωνιστική βάση αναδεικνύεται σε πρώτο στόχο.

Οι συνομιλητές μας κάνουν καθαρό ότι η εμφανιζόμενη αύξηση της συμμετοχής στα συνδικάτα δεν αφορά σε έναν υψηλό βαθμό συνείδησης, αλλά στο γεγονός ότι μέσα από τα σωματεία γίνεται διανομή βοήθειας και παροχών.

Η γυναίκα εργαζόμενη στην Παλαιστίνη είναι αντιμέτωπη με απαγορεύσεις όπως να μην είναι παντρεμένη, να μην έχει παιδιά. Λίγο πριν έπαιρνε το 60% του μισθού του άντρα, τώρα με νόμο παίρνει ίσο μεροκάματο εντός των Παλαιστινιακών εδαφών. Είναι πρώτο θύμα και των μπλόκων. Καθώς πρέπει να γυρνά κάθε μέρα στο σπίτι, αυτό σημαίνει 6 ώρες πήγαινε - έλα για δουλιά. Ο άντρας μένει και μια βδομάδα κοντά στο χώρο που δουλεύει, έστω και παράνομα. Οταν έκλεισαν τα κλωστοϋφαντουργεία στο Ισραήλ οι πρώτες που το πλήρωσαν ήταν οι γυναίκες. Εχασαν και τη δουλιά και τις αποζημιώσεις.

Η φράση «κάθε χωριό και φυλακή» ήρθε να περιγράψει το γεγονός ότι με τα μπλόκα, για μια απόσταση μισής ώρας για τη δουλιά, τώρα χρειάζονται 3 ώρες πορεία μέσα από τα βουνά. Χιλιάδες είναι ήδη στη φυλακή, γιατί αναζητώντας δουλιά περνούσαν απέναντι μέσα από παράπλευρους των μπλόκων δρόμους.

Οι Ισραηλινοί δεν τους σκοτώνουν. Τους σπάνε τα χέρια, τους αφήνουν ανάπηρους για την υπόλοιπη ζωή. Κι αυτό δεν καταγράφεται πουθενά.

Στο εσωτερικό του παλαιστινιακού χώρου το ένα μετά το άλλο τα εργαστήρια κλείνουν. Δεν έχουν πού να πουλήσουν. Ανθούν μόνο όσοι συνεργάζονται με το στρατό κατοχής. Μια ακόμα παρενέργεια, που, όπως μας είπαν, συνδέεται και με το φαινόμενο των χτυπημάτων ακρίβειας σε επιλεγμένους στόχους από τους Ισραηλινούς...

3.500 δίκες για εργατικές διαφορές έγιναν στο Ισραήλ χωρίς να παρίστανται οι ίδιοι οι εργάτες. Καταγράφονται φαινόμενα απαγωγών έξω από την αίθουσα των δικαστηρίων.

Τα αφεντικά δηλώνουν στους δικαστές ότι δεν κάνουν απολύσεις. «Φεύγουν μόνοι τους, δικάστε την κυβέρνηση για την κατάσταση», λένε.

Τα προβλήματα είναι πιο μεγάλα από τις δυνάμεις μας, δηλώνουν οι συνδικαλιστές κι αυτό δεν είναι δικαιολογία.

Χαρακτηριστικό της κατάστασης: Η συνδικαλιστική συνδρομή είναι 5 δολάρια το χρόνο κι όμως δύσκολα συγκεντρώνεται.

Η Γενική Συνομοσπονδία των Εργατών της Παλαιστίνης εδώ και δυο χρόνια δεν έχει επαφή με τους αντιπροσώπους στη Γάζα. Εγκλωβισμένη στη Ραμάλα σε καθεστώς παρανομίας, παρότι μετέχει στην κοινοβούλιο. Τα γραφεία της είναι μόνιμος στόχος των δυνάμεων κατοχής. Ο Ιμπραχήμ Χάιντερ, γενικός γραμματέας της Συνομοσπονδίας, καταγγέλλει ευθέως την αμερικανική κυβέρνηση για πλήρη υποστήριξη της κρατικής τρομοκρατίας που ασκεί το Ισραήλ και ταυτόχρονα σημειώνει πως και η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν κάνει τίποτα για να σταματήσει αυτήν την επιθετικότητα.

Οι Παλαιστίνιοι εργάτες γνωρίζουν πως η λύση δε θα έρθει μόνη της. Κι ακόμα καλύτερα πως η όποια λύση δε θα είναι λύση αν δεν καταγράφεται σ' αυτήν η θέση της εργατικής τάξης. «Ξέρουμε πως και στην Ελλάδα δεν αποφασίζουν οι εργάτες. Αυτό πρέπει να αλλάξει», μας είπε ένας οικοδόμος σε δημόσιο έργο στα περίχωρα της Ραμάλας. Κρατάμε αυτήν την αλήθεια.