Με αφορμή την πολυδιαφημιζόμενη αναγγελία "διακαναλικής έρευνας" των καναλιών, που αφορά στην είσπραξη και διαχείριση των πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων, πέντε Οργανισμοί Συλλογικής Διαχείρισης με ανακοίνωσή τους προς τον Τύπο θέτουν κάποια ερωτήματα, τα οποία υπογράφουν από κοινού οι πρόεδροί τους. Οι Οργανισμοί αυτοί είναι: Μουσικών "Απόλλων" (Γρηγόρης Λαμπριανίδης), Ηθοποιών "Διόνυσος" (Δημήτρης Παπαμιχαήλ), Τραγουδιστών "Ερατώ" (Δήμητρα Γαλάνη), Δημιουργών Θεατρικών και Οπτικοακουστικών Εργων (Μιχάλης Παπανικολάου), Εργων Εικαστικών Τεχνών και των Εφαρμογών τους (Χαράλαμπος Δαραδήμος).

Για τα ερωτήματα αυτά υπάρχουν ασφαλώς εύλογες απαντήσεις για όσους γνωρίζουν ότι τα κανάλια, υποσχόμενα να καταδείξουν "τους ενόχους" από τη "νομή" των πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων, προσπαθούν να αποποιηθούν των ευθυνών τους και να αποκρύψουν την παρανομία τους. Ενώ τα κανάλια εξακολουθούν να κερδίζουν δισεκατομμύρια από την καθημερινή προβολή καλλιτεχνικών έργων παλαιότερων παραγωγών, αλλά και παλιότερων σίριαλ, που επαναλαμβάνονται κάθε καλοκαίρι εδώ και πέντε χρόνια, δεν αποδίδουν τα νόμιμα δικαιώματα στους δικαιούχους.

Θα είχε ενδιαφέρον, όμως, αν τα κανάλια απαντούσαν στις ερωτήσεις που θέτουν οι πέντε παραπάνω Οργανισμοί: Γιατί τα κανάλια θέλουν να προκαλούν σύγχυση και πεπλανημένες εντυπώσεις στην κοινή γνώμη; Γιατί ταυτίζουν τους αυτοδιαχειριζόμενους - μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης δημιουργών, καλλιτεχνών και παραγωγών με τον ένα κερδοσκοπικό οργανισμό, ο οποίος αποτελεί μοναδικό φαινόμενο στην Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ενωση; Αραγε, δε γνωρίζουν την τεράστια διαφορά τους, όταν οι μεν λειτουργούν νομιμότατα βάσει του Ν.2121/93 και ο άλλος με ευθύνη της πολιτείας λειτουργούσε και συνεχίζει να λειτουργεί, όπως λειτουργεί; Γιατί δεν κατονομάζουν πρόσωπα και γεγονότα; Γιατί τα κανάλια αποσιωπούν το γεγονός ότι μέχρι σήμερα δεν έχουν καταβάλει ούτε μια δραχμή στους χιλιάδες δημιουργούς και καλλιτέχνες - μέλη των οργανισμών- ενώ εισπράττουν μυθικά ποσά από τις διαφημίσεις, εκμεταλλευόμενοι τα έργα τους; Ποιοι κρύβονται πίσω από την όψιμη έρευνα και από οφειλέτες προσπαθούν να εμφανιστούν ως τιμητές;

Ο ΝΟΤΗΣ ΠΕΡΓΙΑΛΗΣ μας έστειλε και δημοσιεύουμε την ακόλουθη επιστολή: "Λυπάμαι που είμαι αναγκασμένος να απασχολήσω την εφημερίδα σας για ένα προσωπικό μου ζήτημα, που όμως δεν είναι μόνο προσωπικό, αλλά αγγίζει κάποια καινούρια ήθη στη σημερινή καλλιτεχνική μας ζωή, σ' αυτή την αντιανθρώπινη πόλη που λέγεται πρωτεύουσα.

Λοιπόν, παρακολούθησα την τηλεοπτική σειρά "Ψίθυροι καρδιάς" του κ. Μανουσάκη. Καλή δουλιά, μόνο που μου θύμιζε έντονα το θέμα, την ατμόσφαιρα και όχι μόνο, του θεατρικού μου έργου, "Το κορίτσι με το κορδελάκι". Το "Κορίτσι", αν ξέρετε ή αν θυμάστε, παίχτηκε από το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη κάμποσες φορές, σε πάρα πολλές παραστάσεις στην Αθήνα, στον Πειραιά, στη Θεσσαλονίκη και από άλλους θιάσους, σ' όλη την Ελλάδα. Πέρσι, το καλοκαίρι, ήτανε να το παίξουν τσιγγάνοι στην Αγία Βαρβάρα, με σκηνοθεσία του Δ. Παπαγιάννη. Οι τσιγγάνοι ήτανε ενθουσιασμένοι, γιατί στο έργο βρίσκανε κάτι από τη δική τους ζωή. Δυστυχώς, αυτό το ενδιαφέρον πείραμα, δεν έγινε.

Να, όμως, που βρέθηκαν κάποιοι έξυπνοι σεναριογράφοι και σκάρωσαν κάτι ανάλογο για την ΤV. Βέβαια, δεν αντέγραψαν σε λεπτομέρειες το έργο μου, αλλά πήρανε τα ουσιαστικά, βασικά στοιχεία, στη δομή και στην εξέλιξη του έργου, μεταφέροντάς τα στα σημερινά δεδομένα. Δηλαδή: α) "Το κορίτσι με το κορδελάκι" αναφερόταν στο τέλος του εμφύλιου, όταν πολλοί κυνηγημένοι από τις επαρχίες (τρομοκρατία) ήρθαν στην Αθήνα να γλιτώσουν. Το πρόβλημα της στέγης φοβερό. Πήγαν, λοιπόν, έξω απ' την πόλη και έστησαν πρόχειρα παράγκες, με τσίγκους και λαμαρίνες στα χωράφια, και δουλεύανε στους σκουπιδότοπους. Μ' άλλα λόγια, ήταν οι τσιγγάνοι της εποχής εκείνης (Βίοι παράλληλοι).

β) Στα χωράφια αυτά όμως, υπάρχει ένας ιδιοκτήτης. Ο "Κύριος" της γης, που με τους διάφορους δούλους του, κλπ., προσπαθεί να διώξει τους παρείσακτους. Στους "Ψίθυρους καρδιάς" έχουμε τον ανάλογο κύριο ΥΠΟΥΡΓΟ, που με τους διάφορους υποτακτικούς του, προσπαθεί να διώξει τους τσιγγάνους για να στήσει εκεί μια επιχείρηση. Ο άλλος, θα τα έκανε οικόπεδα. (Βίοι παράλληλοι και "εκσυγχρονισμός" εδώ). γ) Εχουμε και στις δύο περιπτώσεις ένα συγκλονιστικό έρωτα. (Πάθος, περιπέτεια κλπ. Διαφορετική εξέλιξη, διαφορετικές εποχές). δ) Και φτάνουμε στο φινάλε. Στο "Κορίτσι με το κορδελάκι" γκρεμίζονται οι παράγκες, όχι βέβαια με μπουλντόζες αλλά με αξίνες και λοστούς. (Δεν είχαμε εξελιχτεί ακόμα!). Την εντολή εκεί, τη δίνει ο "Κύριος" της γης με τη φράση: "Να γκρεμιστούν οι παράγκες τώρα κιόλας!". Στους "Ψίθυρους καρδιάς" την εντολή τη δίνει ο κύριος Υπουργός, με τη φράση: "Να γκρεμιστούν τώρα!". (Τι λεκτική σύμπτωση!..). Ας είναι... Γκρεμίζονται οι μισές παράγκες των τσιγγάνων και ο... Γλαρός λέει στην τσιγγανούλα: "Τι λες: Ξαναδοκιμάζουμε απ' την αρχή;". Αισιόδοξο τέλος. Ολοι ευχαριστημένοι, μικροαστοί, μεγαλοαστοί, πλουσιοτσιγγάνοι και μόνο η φτωχολογιά των τσιγγάνων δεν είδε τον εαυτό της εκεί μέσα! Εδώ, το "Κορίτσι με το κορδελάκι" δεν έχει καμιά σχέση με τους "Ψίθυρους καρδιάς". Το "Κορίτσι" πεθαίνει στο τέλος. Το έργο είναι τραγωδία. Οποιος θυμάται τον Κατράκη στο φινάλε του έργου, δεν μπορεί να ξεχάσει το θρήνο του πάνω στο πεθαμένο κορίτσι. Ελεγε μόνο μια μικρή φράση: "Κορίτσι μου... Ας το χτίζαμε στη θάλασσα το σπίτι μας!". Τι ήταν αυτό... Σειόταν και βογκούσε όλο το θέατρο! Αλλά ήταν ο Κατράκης! Σίγουρα οι θεατές του, το βράδυ μετά την παράσταση, θα κοιμόντουσαν πιο λίγο και θα σκεφτόντουσαν πιο πολύ!

Γράφω αυτό το γράμμα όχι για να κατηγορήσω το έργο του κ. Μανουσάκη, κάθε άλλο. Ο κ. Μανουσάκης κατάφερε να ζωντανέψει ένα σενάριο που τρίκλιζε και του έδωσε πνοή, ρυθμό, ατμόσφαιρα. Οι ηθοποιοί του ήταν άψογοι. Οσο για μένα, προσπαθώ να προστατέψω το έργο μου από τους λογής λογής πειρατές του πνευματικού και καλλιτεχνικού χώρου...

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία

Νότης Περγιάλης".