Και φέτος, όπως κάθε χρόνο αυτές τις μέρες του Γενάρη, πολλές χιλιάδες Γερμανοί και ξένοι πορεύτηκαν τις προμεσημβρινές ώρες της Κυριακής μέσα από τους κεντρικούς δρόμους του Βερολίνου στους τάφους των δύο μεγάλων Γερμανών επαναστατών - της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ. Τους δολοφόνησαν άγρια οι Γερμανοί αντιδραστικοί στρατιωτικοί ηγέτες σε συνεργασία με την τότε σοσιαλδημοκρατική ηγεσία. Το αν αυτή τη φορά οι πορευόμενοι, με τα κόκκινα γαρίφαλα, τα στεφάνια και τις κόκκινες σημαίες και τα πλακάτ, με τα αντιπολεμικά, αντιμονοπωλιακά και αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα ήταν κάτι λιγότεροι ή περισσότεροι από πέρσι - γύρω στις 100.000 - δεν είναι τόσο αυτό που μετράει. Σημασία έχει ότι και φέτος πορεύτηκαν με θέρμη στην καρδιά και με τη συνείδηση ότι οι δύο σοσιαλιστές και συνιδρυτές του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας είναι δικοί τους, ότι όση προσπάθεια κι αν καταβάλει η αντίδραση, για να οικειοποιηθεί τον έναν απ' αυτούς - τη Ρόζα - ματαιοπονεί, γιατί η μεγάλη επαναστάτρια, παρά τα όποια λάθη της στρατηγικής και τακτικής, έμεινε ο «αϊτός» (κατά τον Λένιν), έμεινε πιστή ως την τελευταία ώρα της ζωής της και γι' αυτό ακριβώς δολοφονήθηκε μαζί με το σύντροφό της στον αγώνα για μια σοσιαλιστική Γερμανία - τον Καρλ Λίμπκνεχτ στις 15 Γενάρη του 1919.

Η ζωή τους, το έργο τους και τα γραφτά τους δεν ανήκουν στα χρονοντούλαπα της ιστορίας. Αν και η εποχή τους είναι σε αρκετά σημεία διαφορετική από τη σημερινή, όμως τα βασικά χαρακτηριστικά του μονοπωλιακού καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού μένουν αναλλοίωτα: Η εκμετάλλευση των ανθρώπων που μοχθούν για να τα βγάλουν πέρα στη ζωή τους, και οι πόλεμοι για νέες αγορές και την υποδούλωση ξένων λαών. Γι' αυτό και η δράση των δύο, και όσα έγραψαν τότε, μένουν διδάγματα και για τους σημερινούς ανθρώπους, σαν αυτούς που μαζί με αντιπροσωπείες των αριστερών κομμάτων συμπορεύτηκαν ή παραβρέθηκαν στους τάφους τους στο Φριντριχσφέλντε του Βερολίνου.

Πώς να μη θυμηθούν και να μην τιμήσουν τον Καρλ τους η εργατιά και οι αγωνιστές της ειρήνης, όταν για παράδειγμα αυτός ήταν ο μόνος σοσιαλδημοκράτης βουλευτής, που ποδοπατώντας την πειθαρχία στην κομματική του ηγεσία καταψήφισε στις 2 Δεκέμβρη 1914 τις πολεμικές πιστώσεις της καϊζερικής κυβέρνησης και βροντοφώναξε: Καταψηφίζω γιατί «πρόκειται για έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο, έναν πόλεμο για την καπιταλιστική κυριαρχία της παγκόσμιας αγοράς, για την πολιτική κυριαρχία σημαντικών οικιστικών περιοχών, για το βιομηχανικό και τραπεζικό κεφάλαιο... Πρέπει να απαιτηθεί μια ταχεία για κανένα (εμπόλεμο) μέρος ταπεινωτική ειρήνη, μια ειρήνη χωρίς κατακτήσεις... Για το προλεταριάτο όλων των χωρών ισχύει ακόμα και σήμερα (μέσα) στον πόλεμο να κάνει σοσιαλιστική δουλιά για την ειρήνη» και η Ρόζα, σαν να ζει ακόμα και να συμμερίζεται την τύχη των σχεδόν πέντε εκατομμυρίων ανέργων τώρα στη Γερμανία, έγραφε το 1910: «Η ανεργία είναι σήμερα σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό ένα μόνιμο καθημερινό φαινόμενο που συνοδεύει την οικονομική ζωή...» (Οι κυβερνήσεις) «περιορίζονται βασικά στο να μετράνε την κάθε φορά κατάσταση του κακού, όπως κάνουν μετρώντας τη στάθμη του νερού σε πλημμύρες και στην καλύτερη περίπτωση παίρνουν καταπραϋντικά μέτρα με τη μορφή υποστήριξης των ανέργων - κυρίως σε βάρος των απασχολούμενων εργατών - για να μειώσουν κάπως τις επιπτώσεις του κακού, χωρίς να κάνουν καμιά προσπάθεια για να εξαλείψουν το ίδιο το κακό». Τα μέτρα των τότε κυβερνήσεων η Λούξεμπουργκ τα χαρακτήριζε «κοινωνικομεταρρυθμιστική υποκρισία», που τελικά οδηγούν τον «άνεργο προλετάριο, που δε χρειάζονται την εργασία του, με τούτο ή εκείνο τον τρόπο γρήγορα ή αργά να "εγκαταλείπει" αυτό τον κόσμο όπως δείχνουν οι αυξανόμενοι αριθμοί των ασθενειών και της παιδικής θνησιμότητας...».

Αυτούς τους δύο δολοφονημένους Γερμανούς κομμουνιστές τιμούν κάθε χρόνο οι χιλιάδες πορευόμενοι στους τάφους τους. Κι αυτό αποδείχνει άλλη μια ψευτιά των πάσης φύσης κονδυλοφόρων του ιμπεριαλισμού ότι οι επίσης εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες της ΓΛΔ τους τιμούσαν επειδή δήθεν «έπαιρναν διαταγές» από το «ανελεύθερο καθεστώς τους»!

Στις 9 Γενάρη 2005 σε πολλές πόλεις της Ρωσίας πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις αφιερωμένες στα 100 χρόνια από τη «Ματωμένη Κυριακή», που σήμανε την έναρξη της 1ης Ρωσικής Επανάστασης του 1905.

Να υπενθυμίσουμε πως τότε, την Κυριακή 9/22 Γενάρη του 1905, πάνω από 140 χιλιάδες εργάτες της Πετρούπολης, με επικεφαλής τους έναν παπά, τον Γκαπόν, που ήταν πράκτορας της Ασφάλειας, ξεκίνησαν από τις εργατικές συνοικίες για τα χειμερινά ανάκτορα. Η πομπή ήταν απολύτως ειρηνική. Πολλοί κρατούσαν στα χέρια τους εικόνες, σταυρούς και φωτογραφίες του Τσάρου, ενώ οι περισσότεροι είχαν γεμάτη την καρδιά τους με την ελπίδα ότι αυτός, ο Ρώσος μονάρχης δηλαδή - τον οποίο θεωρούσαν πατέρα του έθνους - θα τους καταλάβαινε. Δίπλα στις αυταπάτες εκφράζονταν συνδυασμένα και οι επαναστατικές διαθέσεις των μαζών, εκδηλωνόταν η απελπισία, αλλά και η αποφασιστικότητά τους, η προβολή μιας σειράς αιτημάτων, όπως: σύγκληση συντακτικής συνέλευσης, επιβολή δημοκρατικών ελευθεριών, οκτάωρη εργάσιμη ημέρα, σταμάτημα του πολέμου κ.ά. Ομως ο τσαρικός στρατός έπνιξε στο αίμα αυτή τη διαμαρτυρία. Μετά τη «Ματωμένη Κυριακή», σ' ολόκληρη τη Ρωσία απλώθηκε η 1η Ρωσική Επανάσταση γνωρίζοντας έως το 1907 πλήθος από εκρήξεις και υφέσεις, από πλημμυρίδες και άμπωτες που συνοδεύονταν με μεγάλες νίκες, αλλά και οδυνηρές ήττες. Οπως έγραφε ο Λένιν: «Χωρίς τη "γενική δοκιμή" του 1905 θα ήταν αδύνατη η νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917» (Βλέπε «Ρ» 4/2/2001).

Την Κυριακή 9/1/2005 στην πόλη Σολνετσνογκόρσκ, που βρίσκεται στην ευρύτερη περιοχής της Μόσχας, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ) και του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΚΕΚΡ-ΚΚΡ), με την ευκαιρία της παραπάνω επετείου. Η συγκέντρωση, στην οποία έλαβαν μέρος εκατοντάδες κάτοικοι της πόλης, πήρε χαρακτήρα διαμαρτυρίας ενάντια στην αύξηση των τιμολογίων των δημοτικών και δημόσιων υπηρεσιών, όπως κι ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των δημοτικών υπηρεσιών, αλλά και της «δραχμοποίησης» των κοινωνικών προνομιών, που είχαν μεγάλες κατηγορίες και καταργήθηκαν με την αρχή του χρόνου.

Κατά τη διάρκεια της κινητοποίησης οι κομσομόλοι και οι κομμουνιστές από τη Μόσχα και από το Σολνετσνογκόρσκ, έκλεισαν τον πλησιέστερο κεντρικό αυτοκινητόδρομο, για περίπου μισή ώρα, με αποτέλεσμα την επέμβαση ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων. Μετά από συνομιλίες και δέσμευση των εκπροσώπων των τοπικών αρχών πως θα πραγματοποιηθεί συνάντηση αντιπροσωπείας των διαδηλωτών με τον κυβερνήτη της ευρύτερης περιοχής της Μόσχας, οι διαδηλωτές άρχιζαν να διαλύονται. Εκείνη τη στιγμή οι αστυνομικές δυνάμεις προχώρησαν σε συλλήψεις. Συγκεκριμένα συνέλαβαν στελέχη της Ενωσης Κομμουνιστικής Νεολαίας Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΕΚΝΡΟ), που πρόσκειται στο ΚΚΡΟ, της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Ενωσης Νεολαίας (μπολσεβίκων), που πρόσκειται στο ΚΕΚΡ-ΚΚΡ. Μεταξύ των συλληφθέντων ήταν και ο Α. Κριουτσκόφ, Α' Γραμματέας της ΚΟ Μόσχας του ΚΕΚΡ-ΚΚΡ, καθώς και ο Α. Μπάτοφ, στέλεχος της ΕΚΕΝ(μπ), ο οποίος, σύμφωνα με τα λόγια των άλλων κομσομόλων, ξυλοκοπήθηκε άγρια από την αστυνομία, τόσο κατά τη σύλληψη, όσο και κατά τη μεταφορά στο αστυνομικό τμήμα. Οι συλληφθέντες απελευθερώθηκαν τελικά κάτω από τη μαζική απαίτηση των κατοίκων της πόλης Σολνετσνογκόρσκ.

Το απόγευμα της 1^ης Γενάρη σε στρατόπεδο της στρατιωτικής μονάδας 6820, που υπάγεται στη δικαιοδοσία του υπουργείου Εσωτερικών της Ρωσίας στην περιοχή του Κρασναντάρ, έχασε τη ζωή του ο 18χρονος ο Ανατόλι Μπίκοφ, κάτω από «περίεργες συνθήκες», σύμφωνα με το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων «Regnum».

Ο Ανατόλι Μπίκοφ ήταν νεοσύλλεκτος, κι είχε παρουσιαστεί για να υπηρετήσει τη θητεία στα μέσα του περασμένου Δεκέμβρη στη γενέτειρά του, Νίζνι Νόβγκοροντ (Γκόρκι) και στη συνέχεια στάλθηκε για βασική εκπαίδευση στο Κρασναντάρ. Πριν παρουσιαστεί ήταν στέλεχος της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Ενωσης Νεολαίας (μπολσεβίκων), που πρόσκειται στο Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας (ΚΕΚΡ-ΚΚΡ).

Η πρώτη εκδοχή των αρχών για τις αιτίες θανάτου είναι αυτή της «αυτοκτονίας» ενώ έχει κινηθεί ποινική δίωξη προς κάθε κατεύθυνση και διεξάγεται έρευνα.

Τα συλλυπητήρια για το θάνατο του Σ. Μπίκοφ εξέφρασε η Ενωση Κομμουνιστικής Νεολαίας Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΕΚΝΡΦ), που πρόσκειται στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ). Ο Σ. Ντοφγκάλ, Γραμματέας της Οργάνωσης Μόσχας της ΕΚΝΡΦ, με δηλώσεις του σημείωσε πως είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς το ενδεχόμενο της «αυτοκτονίας» για ένα νέο που τόσο ψυχικά όσο και σωματικά ήταν προετοιμασμένος για τη στρατιωτική θητεία και ζήτησε να μην αποκλειστεί το ενδεχόμενο της βίαιης εκπαραθύρωσης του Α. Μπίκοφ για πολιτικούς λόγους, εξαιτίας της πολιτικής στάσης του νεαρού κομσομόλου.