Υπάρχει μια αντίληψη για τις κυβερνητικές πολιτικές που εφαρμόζονται στη χώρα μας ότι αυτές σχεδιάζονται στις «Βρυξέλλες» και η κυβέρνηση έχει δήθεν «δεμένα τα χέρια της». Γίνεται δηλαδή μια προσπάθεια να «βγει λάδι» η ντόπια κυβέρνηση. Η αλήθεια, όμως, είναι διαφορετική. Στη χάραξη της πολιτικής της ΕΕ συμμετέχει και συναποφασίζει η εκάστοτε κυβέρνηση και βέβαια είναι υπεύθυνη για την υλοποίησή της. Και οι συνέπειες από τη δράση αυτού του αντιλαϊκού ντουέτου είναι πολλές και σημαντικές και έχουν επίδραση σε κάθε πτυχή της ζωής των μικρών ΕΒΕ και των αυτοαπασχολούμενων. Βασίζονται στο παρακάτω τρίπτυχο που είναι και το επίσημο σλόγκαν της «ευρωπαϊκής προοπτικής». Αυτοχρηματοδότηση - ιδιωτικοποίηση - κατάργηση κάθε πολιτικής αναδιανομής του εισοδήματος υπέρ των λαϊκών στρωμάτων.

Η χρηματοδότηση των μικρών επιχειρήσεων. Η 197ΑΝΕ/78 που παρείχε δάνεια σε μικρές επιχειρήσεις με επιδοτούμενο επιτόκιο και εγγύηση του δημοσίου υπονομεύτηκε από τις τράπεζες και καταργήθηκε οριστικά στις αρχές της δεκαετίας του '90 μετά από παρέμβαση της ΕΕ. Κρίθηκε «αντιαναπτυξιακή» λες και οι μικρές επιχειρήσεις δεν πρέπει ή δεν μπορούν να βοηθήσουν στην ανάπτυξη της οικονομίας. Από εκεί και πέρα οι μικρές επιχειρήσεις έπεσαν στα δίχτυα του τραπεζικού κεφαλαίου με τοκογλυφικούς όρους χρηματοδότησης και δυσβάσταχτες εγγυήσεις. Οι θεσμοί που αναπτύχθηκαν στη συνέχεια ήταν στην ουσία μορφές αυτοχρηματοδότησης. Οι συνεταιριστικές τράπεζες βασισμένες στη λογική «αν θες δάνειο φτιάξε τη δική σου τράπεζα και δανείσου από αυτήν», με περιορισμένη τοπική εμβέλεια που ασφυκτιούν στο περιθώριο μιας τραπεζικής αγοράς έντονα μονοπωλημένης. Οι Εταιρίες Αμοιβαίων Εγγυήσεων (ΕΑΕ) με επίκεντρο την εξασφάλιση των εγγυήσεων βασισμένες στην ίδια λογική, δεν κατάφεραν καν να ξεκινήσουν τη λειτουργία τους. Και πρόσφατα το Ταμείο Εγγυήσεων Μικρών και Πολύ Μικρών Επιχειρήσεων (ΤΕΜΠΜΕ) που προσφέρει εγγυήσεις για ένα τμήμα του δανείου με επιβάρυνση του ήδη υψηλού επιτοκίου κατά 1,5 μονάδα και παραπαίει 2 χρόνια μετά τη θέσπισή του.

Η χωροθέτηση της βιοτεχνίας. Με τον νόμο 2965/01 περί «αειφόρου ανάπτυξης» η βιοτεχνία παραμένει εγκλωβισμένη να ασφυκτιά μέσα στον οικιστικό ιστό σε παράγκες και υπόγεια πολυκατοικιών υποβαθμίζοντας ταυτόχρονα την κατοικία. Σε κατάσταση ομηρίας από τους δήμους που με την αλλαγή των χρήσεων γης έχουν τη δυνατότητα να την εκδιώξουν χωρίς εναλλακτική δυνατότητα μετεγκατάστασης. Τα βιοτεχνικά πάρκα παραμένουν εδώ και 20 χρόνια στα χαρτιά και αν υλοποιηθούν θα είναι αντικείμενο κερδοσκοπίας από το μεγάλο κεφάλαιο στο οποίο έχουν παραδοθεί εκ των πρότερων με τον νόμο 2545/97 για τις βιομηχανικές περιοχές.

Η υγιεινή και ασφάλεια στη βιοτεχνία από όρος ζωής των βιοτεχνών και των εργαζόμενων σε αυτές που απαιτεί την αποφασιστική φροντίδα και τον έλεγχο του κράτους περιορίστηκε σε θέμα εκπαίδευσης και παροχής συμβουλών. Τον πρώτο τομέα λυμαίνονται τα ποικιλώνυμα ιδιωτικά Κέντρα Εκπαίδευσης Κατάρτισης (ΚΕΚ) και το δεύτερο οι διάφορες ιδιωτικές ΕΞΥΠΠ. Και βέβαια με αυτήν την πολιτική οι άθλιες συνθήκες υγιεινής στη μικρή βιοτεχνία δεν έχουν προοπτική βελτίωσης. Τα μόνα που ίσως βελτιωθούν είναι τα οικονομικά του κράτους από τα τσουχτερά πρόστιμα που προβλέπονται και η κερδοφορία των αρμόδιων ιδιωτικών φορέων που κατατρώγουν το εισόδημα των βιοτεχνών.

Το ωράριο λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων έχει γίνει μοχλός αναδιανομής της αγοράς προς όφελος των πολυκαταστημάτων και των σούπερ μάρκετ. Σήμερα το ωράριο περιορίζεται από αποφάσεις των νομαρχιακών συμβουλίων στις 50 περίπου ώρες τη βδομάδα. Αν όμως επεκταθεί στις 67 ώρες όπως προβλέπεται από την Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ 1162/97) ή ακόμα χειρότερα αν απελευθερωθεί πλήρως με κατάργηση και της κυριακάτικης αργίας, όπως επιδιώκουν οι μεγαλέμποροι και οι μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων, οι μικροί και κύρια οι αυτοαπασχολούμενοι έμποροι θα πρέπει να επιλέξουν ανάμεσα στην οικονομική και τη φυσική τους επιβίωση.

Η κοινωνική ασφάλιση των ΕΒΕ οδεύει με ταχείς ρυθμούς προς την πλήρη αυτοχρηματοδότηση, σε εφαρμογή των κατευθύνσεων της ΕΕ, για απόσυρση του κράτους από τη χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης και παράλληλη ενίσχυση του ρόλου των μεγάλων ιδιωτικών ασφαλιστικών επιχειρήσεων. Ετσι από το 45% της κρατικής επιχορήγησης στα ταμεία των αυτοαπασχολούμενων πριν 10-12 χρόνια φθάσαμε στο φετινό 4,5% και ακόμα το κράτος οφείλει 140 δισ. δρχ. από θεσμοθετημένους πόρους. Γι' αυτό οι εισφορές αυξάνονται με διπλάσιους ρυθμούς από τις συντάξεις χωρίς να υπολογίσουμε την κατά 25% εφάπαξ αύξηση των εισφορών με την υποχρεωτική αλλαγή κλάσης πριν από 2 χρόνια. Γι' αυτό η μέση σύνταξη φθάνει τα επίπεδα πείνας των 530 ευρώ. Γι' αυτό οι νέοι ασφαλισμένοι (μετά το 1992) πληρώνουν κατά 50% υψηλότερες εισφορές από τους παλαιότερους.

Αυτές είναι μερικές από τις ιδιαίτερες συνέπειες της πολιτικής της ΕΕ στα μικροαστικά στρώματα της πόλης που φέρουν τη σφραγίδα των ελληνικών κυβερνήσεων. Για να έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα θα πρέπει να προσθέσουμε πλευρές αυτών των συνεπειών που αφορούν το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων όπως για παράδειγμα την ιδιωτικοποίηση της παιδείας, της υγείας, την υποβάθμιση των όρων διαβίωσης κλπ. Και η ψήφος αντίστασης την Κυριακή πρέπει να στοχεύει και ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές και ενάντια στην πολιτική της ΕΕ γιατί «ο ένας κόβει και ο άλλος ράβει» ένα στενάχωρο αντιλαϊκό κουστούμι για το εισόδημα και τα δικαιώματά μας.