Η ταινία δεν είναι «εύκολη». Γι' αυτό άλλωστε πολλοί, κατά καιρούς, έδωσαν πολλές και διαφορετικές ερμηνείες. Μερικοί, μάλιστα, έφτασαν να την ερμηνεύσουν σαν μια μεταφυσική ταινία και μια αλληγορία για την άφιξη του Ιησού, δήθεν! Κάποιοι άλλοι την είδαν σαν μια προκλητική ερωτική ιστορία. Αυτές οι σκόπιμα λαθεμένες ερμηνείες σκοπό έχουν να αποδυναμώσουν πολιτικά την ταινία. Το «Θεώρημα» του Πιερ Πάολο Παζολίνι είναι καθαρό! Τα σχόλια του διανοούμενου Ιταλού αριστερού σκηνοθέτη για την αστική τάξη, αμέσως με την έναρξη της ταινίας, αποδεικνύουν τη θέλησή του να «κατευθύνει» το θεατή προς τα πού να κοιτάξει!

Η παρουσία του «Ξένου», η εισβολή καλύτερα του «Ξένου», μέσα στο αστικό σπίτι - οικοδόμημα, η φιλοσοφία του, ο τρόπος σκέψης του, η συμπεριφορά του γενικά, η ελευθερία του προκαλεί τριγμούς. Τα μέλη της οικογένειας είναι τόσο ευάλωτα, άλλωστε. Ολόκληρη η οικογένεια, άντρες - γυναίκες, υποκύπτουν στη γοητεία του «Ξένου», του παραδίδονται ερωτικά. Σε πολύ λίγο όλη αυτή η γνωστή γυαλιστερή αστική επιφάνεια θα γίνει συντρίμμια. Οταν ο ξένος φύγει, πίσω του δε θα έχει μείνει τίποτα όρθιο! Η παρουσία του ήταν, πράγματι, καταλυτική. Το σπίτι - οικοδόμημα έχει αποσαθρωθεί!

Αλλά το «Θεώρημα» δεν είναι μόνον περιεχόμενο. Είναι και φόρμα! Μια γοητευτική κινηματογραφική φόρμα. Με θαυμάσια φωτογραφία, με πλάνα - κάδρα, πίνακες μοντέρνας αναγεννησιακής ζωγραφικής, με μουσική Μότσαρτ και Μορικόνε! Και, κυρίως, με υπέροχες ποιητικές σιωπές. Θερμή παράκληση: ξεχάστε το κινηματογραφικό fast food. Η πρόσκληση σε «γεύμα» του Παζολίνι απαιτεί όλες τις αισθήσεις σας.

Παίζουν: Τέρενς Σταμπ, Σιλβάνα Μαγκάνο, Μασίμο Τσιρότι, Αλφόνσο Γκάτο, Λάουρα Μπέτι.

Υπάρχουν ταινίες που ο χρόνος δεν τις καταργεί. Σε μερικές, μάλιστα απ' αυτές ο χρόνος τούς προσθέτει. Δεν μπορούμε να πούμε ότι «Ο Τρελός Πιερό» άντεξε και νίκησε το χρόνο, με την έννοια πως η ταινία μάς προβληματίζει βαθιά. Οι χιονοστιβάδες που πέρασαν πάνω μας, και πάνω στη ζωή γενικά, από το 1965 μέχρι σήμερα, αναστάτωσαν τις συνειδήσεις μας, άλλαξαν τις σκέψεις μας και τις αισθητικές μας. Σήμερα, πια, τίποτα δεν είναι και τίποτα δεν μπορεί να περάσει σαν αθώο. Σαν ένα κινηματογραφικό και φιλοσοφικό «παιχνίδι», όπως ο «Τρελός Πιερό». Ο κόσμος έχει «σοβαρέψει»... Ετσι ο Γκοντάρ φαντάζει λίγο «αφελής», λίγο «ξεπερασμένος». Οι, έτσι και αλλιώς, εξεζητημένες, και τότε ακόμα, φιλοσοφικές ανησυχίες του, δε σε αναστατώνουν. Δε βγαίνεις από την αίθουσα με την επιθυμία να τρέξεις στις βιβλιοθήκες όπως, ενδεχομένως, θα έκανες τότε (1965).

Αλλά και η «τεχνική» της ταινίας, η «αποστασιοποιημένη» κάμερα, το σταθερό κάδρο και τα πρόσωπα να μας απευθύνουν κατευθείαν το λόγο, οι φωτεινές ανταύγειες στα παρ-μπριζ των αυτοκινήτων, ο πολύς, σχεδόν ακατάσχετος και ποιητικός έστω λόγος, το «ανατρεπτικό» παίξιμο των ηθοποιών δεν εντυπωσιάζουν. Οι «ταινίες δρόμου» έχουν γίνει, πια, ρεαλιστικές. Το «τοπίο» σήμερα είναι άγριο. Το ζευγάρι, ο Πιερό και η φίλη του (Μπελμοντό-Καρίνα), φαντάζει «ψεύτικο» μπροστά στα αντίστοιχα αμερικάνικα πρόσωπα, σε αντίστοιχες (καλές) ταινίες. (Περισσότερο ψεύτικο απ' ό,τι ο ίδιος ο σκηνοθέτης επιθυμούσε).

Ομως, δεν μπορεί να μη δεις τον «Τρελό Πιερό»! Γιατί η γαλλική νουβέλ βαγκ, και ο Ζαν Λικ Γκοντάρ ειδικά, έχουν προκαλέσει τόσες διαφωνίες. Κανένας, επίσης, δεν μπορεί να αρνηθεί πως ο Γκοντάρ «έπασχε». Μια ζωή «ανησυχούσε». Γύριζε φιλμ που λογοκρίνονταν ή δεν παίζονταν καθόλου. Ακόμα και στον Πιερό υπάρχουν σχόλια για το Βιετνάμ, για τον αμερικάνικο «τρόπο ζωής», για το ιαπωνικό «φαινόμενο», για την Παλαιστίνη και το Λίβανο. Αλλο, βέβαια, αν όλα αυτά έχουν μια «κοσμοπολίτικη» άποψη και ιδεολογία. Εμείς αναφερόμαστε στις προθέσεις του! Μην ξεχνάτε, άλλωστε, πως μόλις τρία χρόνια αργότερα, το Μάη του 1968, αυτές οι «αντιλήψεις», αυτός ο «κοσμοπολιτισμός» για κάποιες ώρες, για κάποιες μέρες, βρήκανε έδαφος στα γαλλικά πανεπιστήμια και στα γαλλικά πεζοδρόμια. Και ύστερα, βέβαια, μια βαθιά σιωπή! Και οι «φιλόσοφοι» εκείνης της περιόδου ή σκόρπισαν ή ενσωματώθηκαν!

Η ταινία έχει καλή φωτογραφία (Πάουλ Κουρτάντ) και θαυμάσια μουσικά κομμάτια γραμμένα ή επιλεγμένα από τον Αντουάν Ντουχαμέλ.

Παίζουν: Ζαν Πολ Μπελμοντό, Αννα Καρίνα, Ντερκ Σόντερς, Ρεϊμόντ Ντεβός κ.ά.