Την Τετάρτη εγκαινιάζεται το ριζικά ανακαινισμένο βιβλιοπωλείο του εκδοτικού που, και με αυτόν τον τρόπο, δικαιώνει πλήρως τον τίτλο του
Αυτή η πρόσκληση δεν είναι τυπική. Η «ΣΕ» δρα σε ένα εχθρικό περιβάλλον που χαρακτηρίζεται αφ' ενός από το απογοητευτικό επίπεδο αναγνωσιμότητας - αποτέλεσμα και αυτό του διαχρονικού φόβου του συστήματος για ένα λαό πραγματικά μορφωμένο - αφ' ετέρου, από το δυσμενές πλαίσιο που δημιουργεί η εντεινόμενη συγκεντροποίηση του εκδοτικού κεφαλαίου. Το οποίο κυριαρχεί μέσω των ΜΜΕ και των γιγαντιαίων βιβλιοπωλείων - «σούπερ μάρκετ» και προσανατολίζει σε ακίνδυνους - για το σύστημα - δρόμους τη λαϊκή συνείδηση, συσσωρεύοντας ταυτόχρονα τεράστια κέρδη.
Ο «Ρ» παρουσιάζει σήμερα μια «εικονική» ξενάγηση στον όμορφο, ζεστό και λειτουργικό νέο χώρο συνομιλώντας - εν μέσω των πυρετωδών προετοιμασιών για τα επίσημα εγκαίνια - με την Καίτη Φειδάκη, διευθύντρια της «ΣΕ», τον Τάσο Δημητρούκα, υπεύθυνο του βιβλιοπωλείου και τον Γιάννη Σκυλλά, υπεύθυνο του εκδοτικού.
«Ο χώρος ανακαινίστηκε ριζικά», λέει ο Γιάννης. «Εγινε πιο λειτουργικός και, ελπίζουμε, καλαίσθητος. Το βιβλιοπωλείο βρίσκεται 22 χρόνια στη σημερινή του θέση. Ο χρόνος δημιουργεί φθορά, πέρα από το ότι δεν μπορούσε πλέον να είναι λειτουργικό. Από τους πάγκους, τις προθήκες, το φωτισμό, μέχρι τη διάταξη των βιβλίων. Για παράδειγμα, το παιδικό βιβλίο βρισκόταν στο πατάρι. Η καθημερινότητα έδειξε ότι δε λειτουργούσε καλά αυτό. Είναι διαφορετικό να μπαίνεις σε έναν ενιαίο χώρο και να βλέπεις όλες τις κατηγορίες των βιβλίων. Τώρα και το παιδικό βιβλίο είναι σε έναν ενιαίο χώρο. Τα βιβλία είναι τοποθετημένα σε κατηγορίες, ώστε ο κόσμος να μπορεί να προσανατολίζεται πιο εύκολα. Υπάρχει ήδη μια προθήκη με τις νέες εκδόσεις της "ΣΕ" και θα προστεθεί και ένας πάγκος. Η τοποθέτηση γίνεται κατά θεματολογία, αλλά υπάρχει και "ομαδοποίηση" κατά εκδοτικούς οίκους για τη διευκόλυνση του κοινού».
«Γίνεται μια προσπάθεια να μεγαλώσει η διάθεση του κόσμου για μελέτη και διάβασμα», συμπληρώνει η Καίτη. «Ο κόσμος έχει ενθουσιαστεί. Τα σχόλια ήταν θετικότατα, γεγονός που υπογραμμίζει και δικαιώνει τελικά αυτήν την προσπάθεια. Το εντελώς καινούργιο είναι ο χώρος στο πατάρι που φιλοδοξούμε να προσελκύσει τον κόσμο που θέλει να διαβάσει και να πιει καφέ σε ένα φιλόξενο και οικείο χώρο. Θα γίνονται εκδηλώσεις και παρουσιάσεις βιβλίων. Για να δώσουμε τη δική μας διάσταση για το τι σημαίνει πολιτισμός απέναντι στην κυρίαρχη αντίληψη».
Ο Τάσος υπογραμμίζει την «ικανοποίηση που βλέπουμε στον κόσμο που γνώριζε το βιβλιοπωλείο στην προηγούμενη μορφή του. Προσπαθούμε να φέρουμε τον κόσμο πιο κοντά στην πρότασή μας για το βιβλίο που είναι και η ουσία της όλης υπόθεσης. Βάζουμε ουσιαστικά ένα "στοίχημα" με τον εαυτό μας. Η διαμόρφωση του παταριού είναι και ένα κίνητρο. Μπορούμε να ανοιχτούμε περισσότερο και σε άλλα πράγματα, που λόγω της προηγούμενης διαμόρφωσης ήταν απαγορευτικά».
Για το πατάρι η σκέψη ήταν παλιότερη και δεν έχει να κάνει με τη «μόδα» των βιβλιοπωλείων - καφενείων. Ο Γιάννης σημειώνει ότι ειδικά σε κάποιους μεγαλύτερους ανθρώπους έμενε η ανάμνηση των παλιών βιβλιοπωλείων - στεκιών και αυτό ζητούσαν και για τη «ΣΕ». Αλλά το αν θα γίνει στέκι εξαρτάται βέβαια από τον κόσμο. «Κατ' αρχήν σίγουρα είναι θετικό που έχουμε την υποδομή να κάνουμε εκδηλώσεις και παρουσιάσεις που πριν ήταν πολύ δύσκολο να βρεθεί. Από αυτή τη δραστηριότητα μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για να λειτουργήσει και ως στέκι».
Αλλωστε, η «ΣΕ» έχει κατακτημένη μια ουσιαστική και όχι πελατειακή σχέση με το κοινό της. «Σε μας η σχέση με πολλούς ανθρώπους είναι και προσωπική» λέει ο Τάσος. «Πολύς κόσμος ζητάει τη γνώμη μας για τα βιβλία. Ερχονται νέοι άνθρωποι και μας ρωτούν από τι να ξεκινήσουν. Είναι αξιοσημείωτο ότι πολλοί ψάχνουν βιβλία για την Αντίσταση και τον Εμφύλιο που δεν τα βρίσκουν πουθενά. Οχι μόνο εκδόσεις μας αλλά και βιβλία παλιών, κυρίως, εκδοτών που αναρωτιούνταν για το αν ακόμη υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουν τέτοια βιβλία». «Σήμερα υπάρχει ένα κοινό που αναζητά. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι εκδόσεις μας έργων των Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν έχουν από τις καλύτερες πωλήσεις».
Η διαφορετική αντίληψη της «ΣΕ» εκφράζεται και στον ευαίσθητο χώρο του παιδικού βιβλίου. Επιμένει στην ποιοτική διάσταση των εκδόσεών της έστω κι αν το κόστος ανεβαίνει. «Χρησιμοποιούμε ζωγράφους για την εικονογράφηση» σημειώνει ο Γιάννης. «Προσφέρουμε, δηλαδή, ένα πρωτότυπο έργο τέχνης στο παιδί. Αλλοι προτιμούν μια εικονογράφηση τύπου "κόμικς". Αυτό βέβαια έχει και τη δυσκολία του. Γιατί το παιδί έχει συνηθίσει στην "ψηφιακή" αισθητική. Εμείς επιμένουμε στο περιεχόμενο και στο διαφορετικό αισθητικό αποτέλεσμα».
Με το δημοτικό όλοι ελπίζουμε να τα καταφέρουμε. (Με το νηπιαγωγείο έχουμε αποτύχει. Μια πηγαίνει, μια δεν πηγαίνει. «Είμαι κουρασμένη», λέει και τελείωσε). Από καιρό τώρα, λοιπόν, έχουμε αρχίσει τον αγώνα για το πρώτο της πραγματικό σχολείο (δημοτικό). Ούτε στο χορό πάει, παρότι ήταν επιλογή της. Ολη η οικογένεια, λοιπόν, έχει πέσει επάνω της, για να την προετοιμάσει για το δημοτικό. Από αυτήν την προσπάθεια έχουμε κιόλας τα πρώτα θετικά σημάδια. «Θα πάω», μας λέει. «Θα πάω γιατί μου αρέσει η Νίτσα (μια δασκάλα που γνωρίζει και ελπίζει - και εμείς ελπίζουμε - να είναι η δική της δασκάλα).
Ξέρω, δεν μπορείτε να καταλάβετε, γιατί δεν έχετε δει τη Θύελλα νευριασμένη! «Αυτά είναι σαχλαμάρες», φώναξε! «Μου ζητάτε να λερώσω τα χέρια μου! Και μετά να τρίβω, να τρίβω! Αυτά δεν είναι ζωγραφική είναι ηλιθιότητες! Βλακείες! Εγώ δε μαυρίζω το δάκτυλό μου»!
«Ε, πώς δε βουτάς, γλυκιά μου», της λέει η μάνα της, ενώ παράλληλα την τραβάει μαλακά προς τις μελάνες και τις άσπρες κόλλες. «Ολοι βουτήξαμε! Ακόμα και ο νουνός, που σ' αγαπάει»! «Κανένας δε με αγαπάει, αφού μου ζητάτε να λερώσω τα χέρια μου! Και γιατί, παρακαλώ, να τα λερώσω; Για να φτιάξω αυτή τη σαχλαμάρα;». Μιλώντας πιάνει την πρώτη κόλλα με το πρώτο αποτύπωμα και τη σκίζει! «Είναι ζωγραφιά αυτή»; ρωτάει και σκίζει το δεύτερο αποτύπωμα. «Αυτό εγώ δεν καταδέχομαι να το κάνω»! ολοκληρώνει και σκίζει και το τρίτο αποτύπωμα.
Πράγματι τα «βιομετρικά διαβατήρια» που ζητάει η Ευρωπαϊκή Ενωση, στο εξής θα βγαίνουν από τη βάση δεδομένων που δημιούργησε η ΕΕ, τη μεγαλύτερη βάση δεδομένων που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Η ΕΕ, αυτή η Σπιναλόγκα, αυτή η σύφιλη του φιλελευθερισμού, στον «κοινό αγώνα της» με την άλλη μεγαλύτερη αρρώστια, την Αμερική, και με πρόσχημα «την πρόληψη της τρομοκρατίας», υποχρεώνουν τα κράτη να προσαρμόσουν τις νομοθεσίες τους και στη συνέχεια αυτά να υποχρεώσουν τα εξάχρονα παιδιά να καταγράψουν τα αποτυπώματά τους! Τα αποτυπώματά τους που δεν αλλοιώνονται, σε αντίθεση με τα άλλα χαρακτηριστικά των παιδιών που αλλοιώνονται με το χρόνο (πρόσωπο, κλπ.). Αυτή η βιομετρική καταγραφή γίνεται στο πλαίσιο της θέσπισης ακόμα αυστηρότερων αντιτρομοκρατικών νόμων!
«Εγώ, δεν υπογράφω», φωνάζει η Θύελλα που κρυφάκουγε και τραβάει με δύναμη το τραπεζομάντιλο με τις μελάνες και τα χαρτιά και τα σκορπάει στο χαλί και στο πάτωμα. «Εγώ δεν υπογράφω», ξαναλέει δυνατά και χώνεται στο δωμάτιό της, βροντώντας την πόρτα! Η Θύελλα, σας βεβαιώνω, δε θα υπογράψει!