Σταθμός φιλοδοξεί να είναι το όγδοο συνέδριο της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας που θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα, στα πλαίσια του γιορτασμού της Μέρας της Γυναίκας. Το συνέδριο, που θα γίνει στο Πολεμικό Μουσείο και θα διαρκέσει τρεις ημέρες (8, 9, 10 του Μάρτη) θα έχει για ένα ακόμα λόγο πανηγυρικό χαρακτήρα: Συμπίπτει με την επέτειο των 25 χρόνων ίδρυσης της ΟΓΕ. Με την ευκαιρία αυτή θα έρθουν στην Αθήνα όχι μόνο γυναίκες απ' όλη την Ελλάδα, αλλά θα κληθούν αντιπροσωπείες γυναικείων οργανώσεων από την Κύπρο, τις χώρες των Βαλκανίων και γενικότερα της Ευρώπης, καθώς και εκπρόσωποι της Παγκόσμιας Δημοκρατικής Ομοσπονδίας Γυναικών. Και το πιο ενδιαφέρον: Στα πλαίσια του όγδοου συνεδρίου της, η ΟΓΕ φιλοδοξεί να οργανώσει μια σημαντική σύνοδο με τις ξένες οργανώσεις, με στόχο να συντονιστούν οι δραστηριότητες του γυναικείου κινήματος σ' όλη την Ευρώπη! Γιατί οι καιροί το απαιτούν, καθώς η λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης έχει αρχίσει να σαρώνει τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των γυναικών στην αυγή της νέας χιλιετίας...

Σημαδιακή η εποχή της σύγκλισης του συνεδρίου, που δε θα περιοριστεί στην «ακτινογραφία» της υπάρχουσας κατάστασης.

«Πιστεύουμε, μας λέει η πρόεδρος της ΟΓΕ Καλλιόπη Μπουντούρογλου, ότι σ' αυτό το συνέδριο δεν πρέπει να σταθούμε στις διαπιστώσεις και στις καταγραφές μόνο. Πρέπει ν' απαντήσουμε επιθετικά στις σύγχρονες εξελίξεις. Να διαμορφώσουμε δηλαδή ένα ενιαίο σχέδιο δράσης μας για το σύνολο των ζητημάτων που μας αφορούν και αυτή η επεξεργασία, δεν μπορεί παρά να απαιτεί μια άλλη πολιτική, ένα ανθρωποκεντρικό μοντέλο ανάπτυξης, που θα ανοίγει δρόμους και για την ισότητα των δυο φύλων. Πρέπει πάση θυσία να αναδιατάξουμε τις δυνάμεις μας με ένα καλύτερο συντονισμό σε πανελλαδική βάση με άνοιγμα στις γυναίκες της χώρας μας, με στόχο την όλο και πιο μεγάλη συσπείρωση για όλα όσα τις βασανίζουν».

- Πώς μεταφράζεται συγκεκριμένα αυτό το άνοιγμα;

- Κάθε μέλος της ΟΓΕ - τονίζει η πρόεδρος της οργάνωσης - που είναι γραμμένο σ' ένα σύλλογο θα γίνει ο «τελάλης» των θέσεών μας στις γυναίκες προς τα έξω: Σε χώρους εργασίας, σε λαϊκές αγορές, στις άνεργες, στις αγρότισσες, στις νέες γυναίκες, μέσα στα Πανεπιστήμια - παντού όπου μπορούμε και όπου φτάνει, σύμφωνα με τις δυνατότητές μας, η εμβέλειά μας. Ακόμα περισσότερο, θα έλεγα, πρέπει να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας!

Δεν αρκεί σήμερα να δώσουμε το χαρτάκι με την ανακοίνωσή μας ή τη διαμαρτυρία μας στις γυναίκες και να τελειώνουμε - κάτι που μπορεί να έφτανε παλαιότερα. Σήμερα πρέπει να συναντήσουμε τις γυναίκες, να μιλήσουμε μαζί τους, γιατί είναι ανενημέρωτες και να προσπαθήσουμε να μετατρέψουμε την αγανάκτηση - που υπάρχει, οπωσδήποτε - σε αγωνιστική δράση!

Αυτό το συνέδριο πραγματοποιείται σε μια εποχή που βρίσκει τη χώρα μας μέσα σ' ένα τυφώνα εντατικών αναδιαρθρώσεων στα ασφαλιστικά, στα εργασιακά, στον τομέα της υγείας, στην παιδεία, σε όλα... και σε μια πρωτοφανή επίθεση με την οποία η νέα τάξη πραγμάτων σαρώνει ό,τι κατακτήθηκε μέσα στον αιώνα που αποχαιρετήσαμε. Αλλά και γενικότερα ζούμε μια κρίσιμη εποχή και έξω από τα σύνορα της χώρας μας - με τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία και την ανατροπή του Μιλόσεβιτς, με το Κυπριακό, με το Παλαιστινιακό, το Αιγαίο... Αποδεικνύεται πλέον η κραυγαλέα επέμβαση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην περιοχή και κάνει αβέβαιο το μέλλον της χώρας μας. Ολοι οφείλουμε να πάρουμε θέση και η θέση αυτή θα πρέπει να είναι επιθετική αναδιάταξη των κοινωνικών δυνάμεων.

Αν τώρα λοιπόν, που γίνεται ολομέτωπη επίθεση των ισχυρών σ' όλα τα δικαιώματά μας δε βγούμε επιθετικά μαζί με τις γυναίκες που βασανίζονται, να τις ενημερώσουμε, να τις ευαισθητοποιήσουμε, να τις εμπνεύσουμε την ομορφιά της όρθιας αγωνιστικής στάσης - που εμείς έχουμε γευτεί επί 25 χρόνια - τη στάση της αξιοπρέπειας, του πατριωτισμού και να τις πείσουμε ότι ο μόνος δρόμος για μας είναι αυτός της οργανωμένης πάλης, αν δεν το κάνουμε εμείς αυτό τώρα, αυτό θα σημαίνει ότι έχουμε προδώσει τα 25 χρόνια της πορείας μας...

- Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο θα προωθήσετε τη συνεργασία και με άλλες γυναικείες οργανώσεις;

- Στη συνεργασία γενικά και πάντοτε είναι ανοιχτή η ΟΓΕ και με άλλες γυναικείες οργανώσεις και με άλλους φορείς του μαζικού λαϊκού κινήματος και με άτομα και με προσωπικότητες και στο χώρο της τέχνης και στο χώρο του πολιτισμού.

- Τα τελευταία χρόνια αυτή η συνεργασία απέδωσε καρπούς;

- Σε ορισμένα σημεία ναι, όπως πρόσφατα με το ασφαλιστικό και προηγούμενα με τα ΜΜΕ -ένα ζήτημα στο οποίο πρέπει να επανέλθουμε- και παλαιότερα με την αλλαγή του Οικογενειακού Δικαίου. Αλλά, όμως, μην ξεχνάμε ότι δεν είναι πια το ίδιο τοπίο στις γυναικείες οργανώσεις, όπως ήταν στις προηγούμενες δεκαετίες. Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, να περάσει στο γυναικείο πληθυσμό την άποψη ότι νοιάζεται, ότι φροντίζει για την ισότητα των δυο φύλων κι ακόμα ότι η συμμετοχή των γυναικών στα Κέντρα Λήψης Αποφάσεων (ΚΛΑ), η προώθηση δηλαδή των γυναικών στη δημόσια και κοινωνική ζωή, θα λύσει όλα τα προβλήματα, αυτό είναι κάτι πολύ επικίνδυνο για τον εφησυχασμό των γυναικών. Εμείς πιστεύουμε ότι είναι και ανέξοδο αυτό που κάνει. Η ΕΕ και η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να απαντήσουν, τι θα γίνει με την ανεργία των γυναικών, τι θα γίνει με τη μερική απασχόληση που απλώνει τα πλοκάμια της περισσότερο στο γυναικείο πληθυσμό, τι θα γίνει με τον εξευτελισμό της γυναικείας προσωπικότητας που έρχεται από παντού, τι θα γίνει με τη βία, την κακοποίηση και την πορνεία. Γιατί, έτσι όπως θέτει η ΕΕ τη συμμετοχή των γυναικών στα ΚΛΑ, με τέτοια μονομέρεια, δε λύνονται αυτά τα ζητήματα, οι πολιτικές τα λύνουν, ότι τα άτομα. Η συμμετοχή των γυναικών στα ΚΛΑ είναι, σαν απαίτηση, καταγεγραμμένη στο καταστατικό μας και την παλεύουμε 25 χρόνια. Ομως αυτό είναι άλλο και άλλο να προσπαθούν να πείσουν το γυναικείο πληθυσμό ότι αυτή η συμμετοχή είναι πανάκεια... δεν είναι πανάκεια. Κι αυτό που προσπαθεί να περάσει η ΕΕ, δεν το περνάει ανώδυνα με τις γυναικείες οργανώσεις. Κι εγώ συνεχίζω να το λέω «επιδοτούμενο φεμινισμό», γιατί η ΕΕ επιδοτεί τις γυναικείες οργανώσεις για να τις έχει με το μέρος της και να τις εγκλωβίσει στο αίτημα της συμμετοχής στα ΚΛΑ. Αυτή είναι η δυσκολία μας σήμερα, γι' αυτό λέμε ότι το τοπίο δεν είναι το ίδιο...

- Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει το όγδοο συνέδριο της ΟΓΕ, τι το καινούριο θα έχει σε σχέση με τα προηγούμενα;

- Θα υπήρχε κάτι καινούργιο σ' ένα συνέδριο αν είχαμε λύσει ορισμένα προβλήματα και βάζαμε στόχους για τα παραπάνω. Εδώ, έχουμε δύο θέματα ν' αντιμετωπίσουμε: Ενα, το να κρατήσουμε τις κατακτήσεις μας και δεύτερο να καταπολεμήσουμε το πισωδρόμισμα και να προβάλουμε πώς θα έπρεπε να ήταν σήμερα η γυναίκα του 2000, σε όλα τα επίπεδα, αν ήταν διαφορετικές οι πολιτικές. Και αυτά, τα διεκδικούμε σαν απαιτήσεις, όχι μεμψίμοιρα και μοιρολατρικά... Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο:

Σ' αυτό το συνέδριο, μ' όλο το σεβασμό στο όποιο θρησκευτικό συναίσθημα των γυναικών, φιλοδοξούμε ν' ανοίξουμε και το ζήτημα της επίδρασης της θρησκείας στη συνείδηση των γυναικών.

Αυτό σήμερα μας επιβάλλεται - και γίνεται επιτακτικότερο τώρα, που η ηγεσία της Εκκλησίας παίρνει καθαρά πολιτική θέση για όλα τα ζητήματα: Οχι μόνο για την αναγκαιότητα πρόσδεσης της χώρας μας στο άρμα της ΕΕ, όχι μόνο για τη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και μεγέθυνση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, στην οποία «θα υπάρχει αξιοκρατία». Αυτή η ενασχόληση της ιεραρχίας με τα καθαρά... πολιτικά ζητήματα, θίγει θέματα που μας αφορούν. Για παράδειγμα η συρρίκνωση του όποιου δημόσιου τομέα υπάρχει, είναι πισωγύρισμα για τις γυναίκες, για τη γυναικεία ισοτιμία. Μας επιβάλλεται ν' ασχοληθούμε μ' αυτό το ζήτημα, γιατί υπάρχει επίσης ο φόβος να προετοιμάζεται το έδαφος για οπισθοδρόμηση και σ' αυτά τα λίγα που είχαμε κερδίσει σαν γυναικείο κίνημα. Αυτή η ρότα της ιεραρχίας μπορεί ν' ανοίξει δρόμους για πισωγύρισμα σε εποχές πριν την αλλαγή του Οικογενειακού Δικαίου...

- Πώς νομίζετε ότι μπορούν σήμερα οι νέες γυναίκες να πλησιάσουν το γυναικείο κίνημα;

- Το θέμα της συμμετοχής των νέων γυναικών είναι κάτι που το έχουμε προσεγγίσει από πολλές απόψεις. Αυτές που μας λείπουν κυρίως είναι οι μικρές ηλικίες, είναι οι σπουδάστριες, οι φοιτήτριες.

Νομίζουμε ότι οι νέες γυναίκες για να κατανοήσουν τη δεύτερη θέση τους στις εκμεταλλευτικές κοινωνίες πρέπει πρώτα να κάνουν οικογένεια και να αποκτήσουν παιδιά. Τότε έρχεται ο φόρτος ο μεγάλος και συνειδητοποιούν κάποια πράγματα. Τότε λοιπόν είναι πιο εύκολο να τις πλησιάσεις - γι' αυτό και έχουμε περισσότερες γυναίκες πάνω από τριάντα χρόνων στο γυναικείο κίνημα. Οι νεότερες κοπέλες προτιμούν μεικτά σχήματα του μαζικού κινήματος.

- Χρειάζεται όμως και η συμμετοχή στο γυναικείο κίνημα...

- Βεβαίως και χρειάζεται. Κάναμε και θα κάνουμε οποιαδήποτε προσπάθεια για να προσεγγίσουμε τις νέες γυναίκες. Κι έχουμε πολλά επιχειρήματα για να τις πείσουμε και να τις ελκύσουμε. Πρώτα - πρώτα, η γυναικεία ανισότητα, όπως υπάρχει, αρχίζει από την κούνια - βλέπε εκπαίδευση, βλέπε σχολικά βιβλία, βλέπε αναλφαβητισμό - όπου το μεγαλύτερο μερίδιο είναι των γυναικών - όπου και να πας, θα βρεις την ανισότιμη θέση τους, τη διπλή καταπίεση της γυναίκας. Μήπως στην ανεργία το μεγαλύτερο ποσοστό δεν το 'χουν οι γυναίκες και μάλιστα οι νέες; Ενα τρανό - και επίκαιρο - παράδειγμα είναι ο τομέας της υγείας: Οσο συρρικνώνεται ο δημόσιος τομέας, τόσο πλήττονται οι γυναίκες περισσότερο. Η αναπαραγωγική τους ικανότητα έχει ανάγκη το δημόσιο τομέα, από την εφηβεία ακόμα. Γιατί η νέα κοπέλα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να πάει σε κέντρο οικογενειακού προγραμματισμού, να κάνει σωστή αντισύλληψη, δεν πρέπει να κάνει εκτρώσεις, χρειάζεται να έχει σωστή σεξουαλική ζωή. Ποιος θα νοιαστεί γι' αυτά τα ζητήματα, αν όχι οι γυναίκες πρώτες, ποιος θα παλέψει αν όχι μια γυναικεία οργάνωση; Ποιος θα μιλήσει για τη βία ενάντια στις γυναίκες και το βιασμό, που είναι η ακραία μορφή κακοποίησης της γυναίκας; Αλλωστε, η αναγκαιότητα ύπαρξης του γυναικείου κινήματος είναι δεδομένη - δε δημιουργείται το γυναικείο κίνημα από τα πάνω, δεν το «φυτεύει» κάποιος, δημιουργείται από την αναγκαιότητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, σαν φύλο. Αυτό δε σημαίνει καθόλου ότι μπορεί ποτέ να βρει η γυναίκα στις εκμεταλλευτικές κοινωνίες την ισότιμη θέση της σε όλα τα επίπεδα, αν δεν υπάρξουν ανθρωποκεντρικά μοντέλα ανάπτυξης, αν δεν αλλάξουν οι πολιτικές και η δομή της κοινωνίας. Ωστόσο, και μέσα σ' αυτές τις εκμεταλλευτικές κοινωνίες είναι πολύ σημαντική η ύπαρξη γυναικείων κινημάτων. Εξαρτάται βέβαια από ποια γωνία παλεύεις: αν παλέψεις μόνο το φυλετικό ζήτημα κι έχεις χάσει τον ταξικό προσανατολισμό σου, δε θα κάνεις τίποτα. Πρέπει να τα ισομερίσεις αυτά τα δύο, γιατί έτσι θα πείσεις σαν κίνημα και τις γυναίκες. Γνωρίζοντας λοιπόν το γυναικείο κίνημα ότι δεν πρόκειται να κερδίσει την πλήρη ισότητα σ' αυτή την κοινωνία την εκμεταλλευτική, χρειάζεται να προχωρεί, με μικρά έστω βήματα, ώστε να κερδίζει κάποια ζητήματα προς όφελος των γυναικών. Και η ψήφος των γυναικών στην εποχή που καθιερώθηκε δεν ήταν μικρό βήμα. Και η αλλαγή του Οικογενειακού Δικαίου ήταν ένα σημαντικό βήμα μπροστά, για παραπέρα διεκδικήσεις...».