Αναθερμάνθηκε η συζήτηση περί επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα, με αφορμή τα εγκαίνια του νέου Μουσείου Ακρόπολης. Μετά από δημοσιεύματα σε ξένα περιοδικά, που στο πλαίσιο των «ίσων αποστάσεων» ουσιαστικά «καλύπτουν» τη βρετανική πλευρά, ήρθε προχτές η δήλωση της διευθύντριας Επικοινωνίας του Βρετανικού Μουσείου, Χάνα Μπόλτον στο «ΣΚΑΪ», η οποία επανέλαβε την πάγια άρνηση για επιστροφή των Γλυπτών, θέτοντας πάλι ζήτημα ιδιοκτησίας. Συγκεκριμένα, δήλωσε ότι «τα μέλη του ΔΣ του Βρετανικού Μουσείου θα ήταν διατεθειμένα να δανείσουν τα μάρμαρα για τρεις μήνες, αν η ελληνική κυβέρνηση αναγνώριζε ότι ανήκουν στο Βρετανικό Μουσείο και φρόντιζε για την ασφαλή μεταφορά τους». Πρόσθεσε ότι «η ύπαρξη του νέου Μουσείου Ακρόπολης δεν πρόκειται να αλλάξει τις πάγιες βρετανικές θέσεις στο θέμα».

Ο υπουργός Πολιτισμού, Α. Σαμαράς, εξέφρασε ...«χαρά», που το Βρετανικό Μουσείο «με τη χθεσινή του επίσημη ανακοίνωση - προφανώς ενόψει των εγκαινίων του νέου Μουσείου της Ακρόπολης - φαίνεται ότι θέλει να ξεκινήσει τον ουσιαστικό διάλογο για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα»! Εσπευσε, πάντως, να προσθέσει ότι «η κυβέρνηση, όπως θα έκανε και κάθε άλλη ελληνική κυβέρνηση στη θέση της, είναι υποχρεωμένη να απαντήσει αρνητικά στη συγκεκριμένη πρόταση του Βρετανικού Μουσείου. Και αυτό γιατί η αποδοχή της θα ισοδυναμούσε με τη νομιμοποίηση της υφαρπαγής των γλυπτών και τον τεμαχισμό του μνημείου πριν από 207 χρόνια. Αντίθετα, είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε διαπραγματεύσεις ώστε, μέσα από προγράμματα δανεισμού αρχαιοτήτων, να καλυφθεί το κενό που θα αφήσει στο Βρετανικό Μουσείο η οριστική επιστροφή των γλυπτών στο χώρο που ανήκουν».

Το μέρος της δήλωσης που αφορά στο ιδιοκτησιακό καθεστώς θα ήταν θετικό αν η ελληνική πλευρά δεν εξακολουθούσε να «κατευνάσει» τους Βρετανούς με «ανταλλάγματα». Ανταλλάγματα, που ουσιαστικά αποτελούν έμμεση «νομιμοποίηση» του θράσους των μεγάλων μουσείων να θέτουν όρους για αντικείμενα που δεν τους ανήκουν. Πολύ περισσότερο, που αυτό το θράσος ενισχύθηκε από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις, οι οποίες έφτασαν, ακόμη και ανοιχτά, να «προσπερνούν» το ζήτημα της ιδιοκτησίας, αρκεί τα Γλυπτά να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Είναι προφανές ότι όσα ο υπουργός προτίθεται να συζητήσει ως «ανταλλάγματα» θα είναι, επίσης, μεγάλης και μοναδικής σημασίας και αξίας αρχαιότητες, αφού οι Βρετανοί μόνο με τέτοιες θα συμφωνούσαν να καλύψουν τις κενές προθήκες τους. Με ποιο δικαίωμα, λοιπόν, το ΥΠΠΟ δηλώνει για πολλοστή φορά ότι είναι «έτοιμο» να μετατρέψει σπουδαία αρχαιολογικά κειμήλια σε αντικείμενα προς διαπραγμάτευση;

Μετά την παρουσίασή της στην Αθήνα, η έκθεση του Ιδρύματος της ελληνικής Βουλής «Δημοτικά Τραγούδια. Ιστορία - Παράδοση - Ταυτότητα», ταξιδεύει στη Λάρισα. Από σήμερα και έως τις 30/8, φιλοξενείται στη Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας - Μουσείο Γ. Ι. Κατσίγρα (Γ. Παπανδρέου 2). Η έκθεση αναδεικνύει τον τρόπο που τα δημοτικά τραγούδια πλαισιώνουν τα έθιμα και τις τελετουργίες των εποχών του έτους (Δωδεκαήμερο Χριστουγέννων, Αποκριές, κύκλος της άνοιξης και του Πάσχα, θερινό ηλιοστάσιο κ.ά.), αλλά και εκείνα που σηματοδοτούν τις αλλαγές και τα διάφορα στάδια της ζωής του ανθρώπου (γέννηση, παιδική ηλικία, γάμος, ξενιτιά, θάνατος). Ακόμη, παρουσιάζονται τα ποικίλα είδη των τραγουδιών, οι χοροί, και τα μουσικά όργανα που τα συνοδεύουν στα διάφορα μέρη της Ελλάδας, καθώς και οι προσπάθειες καταγραφής, μελέτης και έρευνας της μακραίωνης αυτής λαϊκής παράδοσης. Στα εγκαίνια, θα μιλήσει ο καθηγητής Λάμπρος Λιάβας. Συμμετέχει το Λύκειο Ελληνίδων Λάρισας.

Στο φουαγιέ του «Παλλάς», από 15-19/6 (9μ.μ.) θα παρουσιαστεί το νέο έργο της Αντζελας Μπρούσκου «Reality», σε σκηνοθεσία της ίδιας. Εργο, που καυτηριάζει τη δήθεν «πραγματικότητα», όπως την παρουσιάζουν τα ΜΜΕ και η διαφήμιση. Η παράσταση διαρθρώνεται με επεισόδια, εικόνες, δράσεις, μουσική, συνεντεύξεις ανθρώπων της σόου - μπίζνας, της μόδας, των περιοδικών life style, των «reality shows», της ψυχανάλυσης. Πρόκειται για μια performance, με συμμετοχή έξι ηθοποιών που συναντιούνται σε μία δεξίωση που μοιάζει με τηλεπαιχνίδι. Το φουαγέ του «Παλλάς» μεταμορφώνεται σε χώρο προσδοκίας, όπου τα πρόσωπα πιστεύουν ότι θα εκπληρωθούν τα πιο παράλογα όνειρά τους.

Το έργο είναι ένας λαβύρινθος ερωτήσεων - απαντήσεων, συνταγών, οδηγιών, συμβουλών, όπου το ψέμα και η αλήθεια δεν έχουν σημασία. Οι «παίκτες» εκπαιδεύονται να ζουν τη στιγμή και να ελπίζουν στην τύχη. Ενας κόσμος αυταπάτης και ανταγωνισμού που εκδηλώνεται μέσα από την ελαφρότητα, το σαβουάρ βιβρ, τους κανόνες και τις πεποιθήσεις που επιβάλλει η «κοινωνικότητα» και ο πολιτισμός της κατανάλωσης. Πεδίο σύγκρουσης και αντιφάσεων, της διαφορετικότητας, της δυσκολίας συνύπαρξης, των απόψεων περί σεξουαλικότητας, θρησκείας, ευτυχίας, με τολμηρό χιούμορ. Ενα έργο φτιαγμένο «από τα σκουπίδια της εποχής μας...». Παίζουν: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Μαρία Καλλιμάνη, Γιώργος Νανούρης, Παρθενόπη Μπουζούρη, Αντζελα Μπρούσκου, Μαρία Πανουργιά, Αντρέας Ράμα.