Αναθερμάνθηκε η συζήτηση περί επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα, με αφορμή τα εγκαίνια του νέου Μουσείου Ακρόπολης. Μετά από δημοσιεύματα σε ξένα περιοδικά, που στο πλαίσιο των «ίσων αποστάσεων» ουσιαστικά «καλύπτουν» τη βρετανική πλευρά, ήρθε προχτές η δήλωση της διευθύντριας Επικοινωνίας του Βρετανικού Μουσείου, Χάνα Μπόλτον στο «ΣΚΑΪ», η οποία επανέλαβε την πάγια άρνηση για επιστροφή των Γλυπτών, θέτοντας πάλι ζήτημα ιδιοκτησίας. Συγκεκριμένα, δήλωσε ότι «τα μέλη του ΔΣ του Βρετανικού Μουσείου θα ήταν διατεθειμένα να δανείσουν τα μάρμαρα για τρεις μήνες, αν η ελληνική κυβέρνηση αναγνώριζε ότι ανήκουν στο Βρετανικό Μουσείο και φρόντιζε για την ασφαλή μεταφορά τους». Πρόσθεσε ότι «η ύπαρξη του νέου Μουσείου Ακρόπολης δεν πρόκειται να αλλάξει τις πάγιες βρετανικές θέσεις στο θέμα».

Ο υπουργός Πολιτισμού, Α. Σαμαράς, εξέφρασε ...«χαρά», που το Βρετανικό Μουσείο «με τη χθεσινή του επίσημη ανακοίνωση - προφανώς ενόψει των εγκαινίων του νέου Μουσείου της Ακρόπολης - φαίνεται ότι θέλει να ξεκινήσει τον ουσιαστικό διάλογο για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα»! Εσπευσε, πάντως, να προσθέσει ότι «η κυβέρνηση, όπως θα έκανε και κάθε άλλη ελληνική κυβέρνηση στη θέση της, είναι υποχρεωμένη να απαντήσει αρνητικά στη συγκεκριμένη πρόταση του Βρετανικού Μουσείου. Και αυτό γιατί η αποδοχή της θα ισοδυναμούσε με τη νομιμοποίηση της υφαρπαγής των γλυπτών και τον τεμαχισμό του μνημείου πριν από 207 χρόνια. Αντίθετα, είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε διαπραγματεύσεις ώστε, μέσα από προγράμματα δανεισμού αρχαιοτήτων, να καλυφθεί το κενό που θα αφήσει στο Βρετανικό Μουσείο η οριστική επιστροφή των γλυπτών στο χώρο που ανήκουν».

Το μέρος της δήλωσης που αφορά στο ιδιοκτησιακό καθεστώς θα ήταν θετικό αν η ελληνική πλευρά δεν εξακολουθούσε να «κατευνάσει» τους Βρετανούς με «ανταλλάγματα». Ανταλλάγματα, που ουσιαστικά αποτελούν έμμεση «νομιμοποίηση» του θράσους των μεγάλων μουσείων να θέτουν όρους για αντικείμενα που δεν τους ανήκουν. Πολύ περισσότερο, που αυτό το θράσος ενισχύθηκε από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις, οι οποίες έφτασαν, ακόμη και ανοιχτά, να «προσπερνούν» το ζήτημα της ιδιοκτησίας, αρκεί τα Γλυπτά να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Είναι προφανές ότι όσα ο υπουργός προτίθεται να συζητήσει ως «ανταλλάγματα» θα είναι, επίσης, μεγάλης και μοναδικής σημασίας και αξίας αρχαιότητες, αφού οι Βρετανοί μόνο με τέτοιες θα συμφωνούσαν να καλύψουν τις κενές προθήκες τους. Με ποιο δικαίωμα, λοιπόν, το ΥΠΠΟ δηλώνει για πολλοστή φορά ότι είναι «έτοιμο» να μετατρέψει σπουδαία αρχαιολογικά κειμήλια σε αντικείμενα προς διαπραγμάτευση;