Εννιά χρόνια συμπληρώθηκαν τον περασμένο μήνα από τη σύλληψη και στη συνέχεια τη διεξαγωγή της στημένης και παράνομης δίκης και καταδίκης τους με σοβαρές ποινές φυλάκισης, μέχρι και δις ισόβια, με την κατηγορία, μεταξύ άλλων, της συνωμοσίας και της κατασκοπίας, αλλά και της διάπραξης φόνου. Στο διάστημα αυτό 315 Επιτροπές για την Απελευθέρωση των Πέντε σε 115 χώρες του πλανήτη δραστηριοποιήθηκαν ενεργά για να κάνουν την υπόθεσή τους γνωστή και να «σπάσει η σιωπή» που είχε επιβάλλει η κυβέρνηση των ΗΠΑ στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Σε αυτόν τον αγώνα έχουν ενταχθεί σωματεία, συνδικάτα, νεολαιίστικες, πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις, οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, των γυναικών, κινήματα ειρήνης, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών. Την περασμένη Τρίτη, αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ και ταξικών ομοσπονδιών (των εργαζομένων σε Κλωστοϋφαντουργία, Γάλατα - Τρόφιμα - Ποτά, Νοσηλευτικά Ιδρύματα, Τύπο - Χαρτί, Θέαμα - Ακρόαμα, Φάρμακο, Λογιστών, Οικοδόμων, Συνταξιούχων ΙΚΑ και η Πανελλήνια Ενωση Λιθογράφων) με ψήφισμα που κατέθεσαν στην αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα απαίτησαν να μπει άμεσα τέρμα στην κράτηση των πέντε αγωνιστών.

Νέο κάλεσμα για την απελευθέρωση των πέντε Κουβανών πατριωτών ανακοίνωσε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στην Αβάνα το κουβανικό παράρτημα του Δικτύου της Υπεράσπισης της Ανθρωπότητας. Συγκεκριμένα, ο ποιητής και νουβελίστας, Ρομπέρτο Φερνάντες Ρεταμάρ, πρόεδρος του πολιτιστικού οργανισμού «Σπίτια της Αμερικής» παρουσίασε το κείμενο υπογραφών στον εθνικό και διεθνή Τύπο. Σχεδόν 300 ακαδημαϊκοί και καλλιτέχνες από 30 χώρες έσπευσαν να υπογράψουν το κείμενο ανάμεσα στους οποίους οι κάτοχοι βραβείου Νόμπελ, Αντόλφο Πέρες Εσκιβέλ (Αργεντινή), Ναντίν Γκορντιμέρ (Ν. Αφρική), Ουόλ Σόγινκα (Νιγερία), Ζόρες Αλφιόροφ (Ρωσία). Την υπογραφή του έβαλε και ο Πρόεδρος της Βολιβίας, Εβο Μοράλες, επίσης οι Αμερικάνοι Νόαμ Τσόμσκι, Ντάνι Γκλόβερ και Σίντι Σίχαν (μητέρα σκοτωμένου στρατιώτη στο Ιράκ).

Το κείμενο υπογραφών βρίσκεται στην ηλεκτρονική σελίδα http://www.liberenlos5.cult.cu όπου μπορεί κάθε κοινωνική, νεολαιίστικη, πολιτική οργάνωση, αλλά και ο καθένας μας να εκφράσει την απαίτηση της απελευθέρωσής τους. Μέχρι που γράφονταν αυτές οι λέξεις μέσα σε λίγες ημέρες είχαν υπογράψει συνολικά 2.385 άνθρωποι, ενώ από την Ελλάδα ξεχωρίζει κανείς τον Ελληνοκουβανικό Σύνδεσμο Φιλίας, την Ελληνική Επιτροπή Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης (ΕΕΔΔΑ), την ΚΝΕ, βουλευτές και ευρωβουλευτές του ΚΚΕ, στελέχη και μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ, καθώς και εργαζόμενους, φοιτητές, ανέργους και άλλους.

Η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ η οποία από την πρώτη στιγμή στάθηκε στο πλευρό των «5», πήρε την πρωτοβουλία μαζί με άλλους ευρωβουλευτές να πραγματοποιήσει συνάντηση της Ομάδας Φιλίας και Αλληλεγγύης με το Λαό της Κούβας και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με δύο από τις συζύγους των φυλακισμένων, τον πρέσβη της Κούβας στις Βρυξέλλες και μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου την ερχόμενη Τετάρτη 24 Οκτώβρη κατά τη διάρκεια της Ολομέλειας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο.

Στη συνάντηση θα συμμετέχουν και οι πέντε ευρωβουλευτές της Ομάδας της Ενωτικής Αριστεράς/Βόρεια Πράσινη Αριστερά, Γιώργος Τούσσας (Ελλάδα), Willy Meyer Pleite (Ισπανία), Sahra Wagenknecht (Γερμανία) και Κυριάκος Τριανταφυλλίδης (Κύπρος), οι οποίοι λίγους μήνες πριν ανέλαβαν την πρωτοβουλία και ζήτησαν να επισκεφτούν τους 5 Κουβανούς φυλακισμένους, αλλά οι αρμόδιες αρχές των ΗΠΑ αρνήθηκαν να τους το επιτρέψουν, με τη φαιδρή δικαιολογία ότι δεν τους γνώριζαν προσωπικά πριν την κράτησή τους.

Ολοκληρώθηκαν αυτή τη βδομάδα οι εργασίες του 17ου Συνεδρίου του ΚΚ Κίνας, συνέδριο που χαρακτηρίζεται από τους ίδιους τους Κινέζους ως ιστορικό. Το στίγμα έδωσε η εισήγηση του απερχόμενου γραμματέα της ΚΕ, Χου Ζιντάο, που εστίασε στη λεγόμενη «επιστημονική έννοια της ανάπτυξης ως μέρος της θεωρίας του σοσιαλισμού με κινεζικά χαρακτηριστικά».

Μάλιστα ισχυρίστηκε ότι «μόνο όταν ο μαρξισμός εφαρμόζεται με βάση τις ξεχωριστές συνθήκες σε κάθε χώρα, πετυχαίνει να δείξει στους ανθρώπους την επικαιρότητα, τη δημιουργικότητά του και τη χρησιμότητά του». Ωστόσο η «αρμονική κοινωνία» που επαγγέλλεται το ΚΚ Κίνας, που ηγείται της πορείας οικονομικών μεταρρυθμίσεων, οδήγησε την Κίνα στην καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και έχει δημιουργήσει τεράστιες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες.

Η συνέχιση της πολιτικής ανοίγματος της οικονομίας στη διεθνή καπιταλιστική αγορά (ένταξη στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα), επικροτείται και από συνέδριο και τονίζεται ότι πρέπει να προχωρήσει, με τον ισχυρισμό ότι αυτό θα φέρει ευημερία στον κινέζικο λαό. Ωστόσο είναι γεγονός ότι αυτή η πολιτική δημιουργεί κοινωνική ταξική διαφοροποίηση, η ανεργία ανεβαίνει όπως και η εκμετάλλευση των εργαζομένων που πολλές φορές παίρνει και ασύδοτη μορφή. Αυτή η κατάσταση επιδρά και στις πολιτικές εξελίξεις. Ηδη από το προηγούμενο συνέδριο το ΚΚ Κίνας αποδέχτηκε τη συμμετοχή στις γραμμές του, των καπιταλιστών επιχειρηματιών, που δημιουργούνται στην Κίνα.

Με αυτή την έννοια η εμφάνιση εκμεταλλευτικών κοινωνικών δυνάμεων με πολιτική έκφραση και μέσα στο κομμουνιστικό κόμμα δημιουργεί κινδύνους για τα συμφέροντα του κινεζικού λαού. Και αυτό έχει αντίκτυπο σε όλους τους τομείς της ζωής. Ταυτόχρονα παρά τη «σοσιαλιστική ορολογία» που χρησιμοποιείται από το ΚΚ Κίνας, αυτό που διαπιστώνεται είναι ότι κυριαρχεί η καπιταλιστική επιχείρηση, ενισχύονται η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, οι παραχωρήσεις προς το κεφάλαιο, η ένταση της εκμετάλλευσης μισθωτής εργασίας και το αδυνάτισμα του κεντρικού σχεδιασμού, που είναι απαραίτητο στοιχείο για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Τα προβλήματα των κοινωνικών ανισοτήτων ή πιο συγκεκριμένα όπως κατονομάστηκαν, «της ανισομέρειας στις απολαβές», απασχόλησαν και την κεντρική εισήγηση του Ζιντάο, ωστόσο οι λύσεις που προτάθηκαν δεν αμφισβητούν τον προσανατολισμό στην οικονομία της αγοράς, και θεωρείται ότι πρέπει να υπάρξει «ελεύθερος ανταγωνισμός» και να χτυπηθούν οι «μονοπωλιακές λογικές» και τα «παράνομα κέρδη» για να βελτιωθεί η κατάσταση. Ιδιαίτερη μνεία γίνεται επίσης στα φαινόμενα διαφθοράς στον κομματικό και κρατικό μηχανισμό, που αρχίζουν να παίρνουν διαστάσεις.

Σε σχέση με την «κοινωνική πολιτική που έχει σκοπό να μειώσει σταδιακά τις μεγάλες ανισότητες» υιοθετείται ένα πλέγμα μέτρων για το «σύστημα κοινωνικής ασφάλισης» που θα στηρίζεται στην «κοινωνική ασφάλιση και βοήθεια με μια βασική σύνταξη γήρατος, ένα βασικό σύστημα περίθαλψης που θα είναι ο κεντρικός κορμός αλλά και θα συμπληρώνεται από φιλανθρωπικές προσφορές και τη λεγόμενη εμπορική, δηλαδή ιδιωτική ασφάλιση. Επίσης θα προωθηθεί η πολιτική χαμηλού ενοικίου κυρίως για οικογένειες χαμηλών εισοδημάτων που ζουν στις πόλεις. Ενώ προτείνεται να διατηρηθεί ο δημόσιος χαρακτήρας του συστήματος υγείας, χωρίς ωστόσο να αποκλείεται και η ιδιωτική επιχειρηματικότητα στον τομέα».