To 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης πριν από λίγες μέρες πέρασε στη σφαίρα των αναμνήσεων.

Ηταν ένα από τα πιο «πολιτικά» φεστιβάλ των τελευταίων ετών, χωρίς όμως να υπάρχει αντίστοιχη επιδίωξη από το ίδιο το φεστιβάλ. Οταν ένας θεσμός δεν παίρνει θέση στη λαίλαπα που μας περικυκλώνει, ουσιαστικά παίρνει θέση, συντάσσεται με την εξουσία. Ηταν άραγε αναμενόμενο, τη στιγμή που συμβαίνει μια κοινώς αποδεκτή γενοκτονία στην Παλαιστίνη, το φεστιβάλ να μην ψελλίσει ούτε μισή κουβέντα, να μην κάνει έστω ένα υποτυπώδες αφιέρωμα σε παλαιστινιακές ταινίες ή έστω σε παλαιστινιακές και ισραηλινές ταινίες για το φλέγον ζήτημα; Κι όμως από τη συνέντευξη Τύπου κιόλας, το φεστιβάλ απαντούσε διαβάζοντας μια κάρτα ότι «στέκεται πάντα στην πλευρά των αδυνάτων και της ειρήνης»... Πώς όμως το φεστιβάλ στάθηκε έμπρακτα στην πλευρά των αδυνάτων, χωρίς να πράξει τίποτα από τα παραπάνω; Ρητορικό το ερώτημα.

Ευτυχώς, στην τελετή έναρξης και λήξης, στην απονομή των βραβείων αλλά και σε διάφορες ομιλίες σκηνοθετών κατά τη διάρκεια των προβολών στην αίθουσα, οι καλλιτέχνες έδωσαν το ιδιαίτερα δυνατό στίγμα τους σχετικά με το ζήτημα. Για το μεγαλύτερο μέρος των εκδηλώσεων αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη «ευθύνονται» οι Filmmakers for Palestine Greece, μια κίνηση ανθρώπων του κινηματογράφου που διεκδίκησε ορατότητα στο παλαιστινιακό ζήτημα στο πλαίσιο του φεστιβάλ. Αλήθεια είναι ότι αντιμετωπίστηκαν με σιωπή από τον ίδιο τον θεσμό, την ίδια στιγμή όμως τόσο σκηνοθέτες όσο και εργαζόμενοι του φεστιβάλ αντιμετώπισαν πολύ θετικά τις πολύμορφες κινητοποιήσεις.

Το φετινό φεστιβάλ ήταν κατά κάποιο τρόπο «μονοθεματικό». Εκτός από το κεντρικό αφιέρωμά του και την απονομή του «Χρυσού Αλέξανδρου» στον Παναγιώτη Ευαγγελίδη, που ήταν αφιερωμένα στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, επίσης η συντριπτική πλειοψηφία των ταινιών αφορούσε ή εκπορευόταν από αυτό το ζήτημα. Ετσι δεν κρατήθηκε μια σχετική ισορροπία με τις υπόλοιπες θεματικές ενότητες και είχαμε πολύ λιγότερες επιλογές ταινιών σχετικά με άλλα ζητήματα.

Κάποιες ταινίες επίσης δεν έτυχαν προβολής διά ζώσης και μπορούσαμε να τις δούμε μόνο στην πλατφόρμα του φεστιβάλ, όπως για παράδειγμα οι «Συνάδελφοι ηρωικοί οικοδόμοι» του Γιάννη Ξύδα, και είναι πραγματικά απορίας άξιο γιατί η τρίτη ταινία του αναγνωρισμένου σκηνοθέτη δεν βρήκε τη θέση της στις αίθουσες του φεστιβάλ. Επίσης, απορίας άξιο είναι γιατί απορρίφθηκε από το πρόγραμμα του φεστιβάλ και η ταινία του καταξιωμένου κινηματογραφιστή Γιώργου Κεραμιδιώτη, «Εβρος, θολό τοπίο», χωρίς καμία απάντηση στον δημιουργό. Εμείς παρακολουθήσαμε την ταινία και τη βρήκαμε εξαιρετική. Ο σκηνοθέτης μέσα από την πολυεπίπεδη κινηματογράφησή του διατρέχει όχι μόνο τη ραγδαία αλλαγή της τοπικής κοινωνίας, τα προβλήματα της αγροτικής παραγωγής, τη στρατικοποίηση της περιοχής και τον φράκτη, αλλά διερευνά και την ανεξιχνίαστη δολοφονία τριών γυναικών προσφύγων πριν κάποια χρόνια, που δεν είδε το φως της δημοσιότητας... Μια αξιόλογη δουλειά στη διακεκαυμένη ζώνη των συνόρων...

Η αίσθηση που αποκομίζουμε όλο και περισσότερο είναι ότι σε αυτό το διεθνές φεστιβάλ έχει πολύ μικρό μερίδιο η σύγχρονη ελληνική δημιουργία ντοκιμαντέρ. Αλήθεια, αναρωτιόμαστε, γιατί δεν υπάρχει έστω ένα ξεχωριστό τμήμα ελληνικών ταινιών, στο σημαντικότερο φεστιβάλ της χώρας μας; Πώς θα μάθουμε ποια ζητήματα απασχολούν τους Ελληνες δημιουργούς τού σήμερα; Πολλά τα ρητορικά ερωτήματα.

Οι μέρες του φεστιβάλ επίσης σημαδεύτηκαν και από την απάνθρωπη επίθεση σε βάρος δύο νεαρών τρανς ατόμων από πολυπληθή ομάδα τραμπούκων, λίγα μόλις μέτρα από την κεντρική αίθουσα του φεστιβάλ, το «Ολύμπιον». Ομως ευτυχώς η αντίδραση και η αλληλεγγύη τόσο των κινηματογραφιστών, όσο και του λαού της Θεσσαλονίκης ήταν άμεση.

Ομολογούμε, τέλος, ότι στην Αγορά του φεστιβάλ για επαγγελματίες συναντηθήκαμε με πολύ ενδιαφέρουσες ελληνικές και ξένες ταινίες. Κλείνουμε με την ευχή να συναντηθούμε σύντομα στις αίθουσες με τις εξαιρετικές ταινίες «Συνάδελφοι ηρωικοί οικοδόμοι» του Γιάννη Ξύδα και «Tack» της Βάνιας Τέρνερ, που σάρωσε, και όχι άδικα, στα βραβεία και ελπίζουμε το επόμενο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ να έχει περισσότερο κοινωνικό σινεμά, γιατί μας λείπει απίστευτα οι δημιουργοί να μιλάνε για τους καθημερινούς ανθρώπους και τα προβλήματά τους.

Την Παρασκευή 29 Μάρτη στις 9.30 το βράδυ η Πολυξένη Καράκογλου μάς υποδέχεται στο μουσικό στέκι «Caja de Musica» (Σινώπης 27, Αθήνα).

Η αγαπημένη μας τραγουδοποιός και ερμηνεύτρια θα παρουσιάσει τραγούδια από το πιο πρόσφατο άλμπουμ της, «Σημεία Στίξης», επίσης από την προηγούμενη δισκογραφική της εργασία, «Πολύχρωμες ζακέτες», από συμμετοχές της, όπως το «Ο άνθρωπος μπορεί», αλλά και επιλογές από την ελληνική δισκογραφία (Θάνος Μικρούτσικος, Μίκης Θεοδωράκης, Μάνος Λοΐζος, Γιάννης Παπαϊωάννου, Νίκος Παπάζογλου, «Χαΐνηδες», «Κίτρινα Ποδήλατα» κ.ά.).

Παίζουν οι μουσικοί Πέτρος Βασιλειάδης (μπάσο), Αλέξανδρος Δερμάνης (κιθάρα), Ντέννις Παναγιωτίδης (τύμπανα) και Μάριος Ιβάν Παπούλιας (βιολί και μπουζούκι), ενώ η ίδια η Καράκογλου παίζει πιάνο και έχει επιμεληθεί το πρόγραμμα.

Τηλέφωνο κρατήσεων: 6945166085

Το εμβληματικό έργο του Γιάννη Μαρκόπουλου «Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», μια λαϊκή λειτουργία για συμφωνική ορχήστρα, μεικτή χορωδία, λυρικούς τραγουδιστές (τενόρο, βαρύτονο, μπασοβαρύτονο) και αφηγήτρια, θεωρείται ένα ορόσημο της σύγχρονης ελληνικής μουσικής.

Το κοινό θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» ζωντανά με τη συμφωνική ορχήστρα και τη μεικτή χορωδία του δήμου Θεσσαλονίκης αύριο, Σάββατο 23 Μάρτη στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, σε μουσική διεύθυνση Αναστάσιου Συμεωνίδη. Η Μαρία Καβογιάννη αναλαμβάνει τον ρόλο της αφηγήτριας, ενώ οι Μάριος Φραγκούλης, Τάσος Αποστόλου και Χάρης Ανδριανός ζωντανεύουν με τις φωνές τους την ποίηση του Διονυσίου Σολωμού.

Ο σπουδαίος συνθέτης από την Κρήτη μελέτησε τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» και δημιούργησε το λιμπρέτο επιλέγοντας μέρη από όλα τα σχεδιάσματα του ποιήματος, πεζά, στίχους και αφηγηματικά μέρη. Η ενασχόληση του Μαρκόπουλου με το έργο του εθνικού μας ποιητή διήρκεσε σχεδόν 10 χρόνια, από τα μέσα της δεκαετίας του '60 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '70, διάστημα που η χώρα ζούσε μεγάλες πολιτικές αναταραχές. Το έργο πήρε την οριστική του μορφή, της «Λαϊκής Λειτουργίας» το 1975, οπότε και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο κοινό, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

«Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» κυκλοφόρησαν σε δίσκο το 1977, με ερμηνευτές τους Νίκο Ξυλούρη, Λάκη Χαλκιά, Ηλία Κλωναρίδη και αφηγήτρια την ηθοποιό Ειρήνη Παπά. Συμμετείχαν η ερασιτεχνική μεικτή χορωδία της Πρέβεζας, σε διδασκαλία Γιώργου Κακίτση, και ορχήστρα 16 οργάνων. Το καλοκαίρι του 1978 ο Γιάννης Μαρκόπουλος διηύθυνε το έργο μπροστά σε κοινό 22.000 ατόμων, που κατέκλυσαν τις κερκίδες του γηπέδου του Παναθηναϊκού και υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό το νέο μουσικό έργο και την είσοδο της ποίησης του Σολωμού στη νεοελληνική μουσική.

Προπώληση: more.com και εκδοτήρια Μεγάρου 2310.895.938.

Η ομάδα «Μικρή Βιομηχανική» παρουσιάζει την παράσταση «Στη μοναξιά της τσιμεντένιας ζούγκλας» στο θέατρο «Τόπος Αλλού» (Κεφαλληνίας 17 & Κυκλάδων, Κυψέλη) κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 8.30 μ.μ.

Εγκλωβισμένοι σε ένα φαντασιακό 1958 με φόντο το Σόχο και το Χάρλεμ, το Μπρονξ και την Κυψέλη, την 5η λεωφόρο και την Πατησίων, το Σέντραλ Παρκ, την πλατεία Βικτωρίας, τους ουρανοξύστες του Μανχάταν και την Ακρόπολη, ο Τζέρι και η Γκιτλ συναντούν ο ένας τον άλλον για να δώσουν τέλος στην αιώνια μοναξιά τους.

Αλλά στη ζούγκλα κατοικούν πολλά θηρία...

Ο πρίγκιπας του σκότους, Μολώχ. Η φάλαινα στη σοφίτα. Το φάντασμα μιας ξεχασμένης πόρνης. Πέρσες λουλουδάδες. Θρυλικοί τζαζίστες. Πίθηκοι νομπελίστες. Φιλόδοξοι ποιητές. Μέντιουμ. Καλικάντζαροι. Κατάσκοποι κομμουνιστές. Χορευτές χωρίς προοπτική. Εκθρονισμένοι βασιλιάδες. Εκπτωτοι χολιγουντιανοί αστέρες. Μαύροι Πάνθηρες. Ασφαιροι καουμπόηδες. Ξιπασμένοι γραφειοκράτες. Τα θηρία αυτά μας διηγούνται τις ιστορίες τους και μας ξεναγούν στη δική τους μοναξιά...

Ενα πρωτότυπο κείμενο... Ιστορίες άλλοτε πραγματικές που συναντώνται καθημερινά στη ζούγκλα της Αθήνας κι άλλοτε καθαρή μυθοπλασία. Παράδοξες, σουρεαλιστικές, συγκινητικές, προσπαθώντας πάντα να αποτυπώσουν τον παραλογισμό της σύγχρονης πραγματικότητας...

Συντελεστές: Κείμενο - σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Τσίτσος. Βοηθός σκηνοθέτη: Αλεξάνδρα Γεωργίου. Σκηνικό - κοστούμια: Αφροδίτη Βραχοπούλου. Πρωτότυπη μουσική: Βιολέττα Σταύρακα, Zemra. Σχεδιασμός φωτισμών: Ευσταθία Δρακονταειδή. Σχεδιασμός αφίσας: Αριάδνη Μιχαηλάρη.

Παίζουν: Αλέξανδρος Τσίτσος, Βιολέττα Σταύρακα.

Προπώληση εισιτηρίων ticketservices.gr.