Φόρο τιμής στον μαχόμενο κομμουνιστή δημοσιογράφο και για χρόνια πρωτοπόρο συνδικαλιστή του κλάδου Νίκο Καραντηνό, αποτέλεσε η εκδήλωση - βιβλιοπαρουσίαση που οργάνωσε την Τετάρτη το Μορφωτικό Ιδρυμα της ΕΣΗΕΑ. Αφορμή στάθηκε η έκδοση και κυκλοφορία του βιβλίου της Εύας Νικολαΐδου «Εις μνήμην - Νίκος Καραντηνός» από τη «Σύγχρονη Εποχή».

Για το βιβλίο και τον Νίκο Καραντηνό μίλησαν ο Γιώργος Λεονταρίτης, δημοσιογράφος, ο Περικλής Κουρμούλης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και αρχισυντάκτης του «Ριζοσπάστη», ο Θεοχάρης Καραντηνός, δρ. πολιτικός μηχανικός και γιος του Νίκου Καραντηνού και η Εύα Νικολαΐδου, δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου.

Χαιρετισμό απηύθυναν η Μαρία Αντωνιάδου, πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ και του Μορφωτικού Ιδρύματος, ο Θέμης Μπερεδήμας, πρόεδρος της ΕΣΠΗΤ, ενώ δυο λόγια για το πώς έζησε η ίδια τον Νίκο Καραντηνό μετέφερε η δημοσιογράφος Ελένη Τράιου. Στην εκδήλωση, που έγινε στην ΕΣΗΕΑ, παραβρέθηκαν μεταξύ άλλων ο Νίκος Ρεμπάπης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Σωτήρης Τριανταφύλλου, πρόεδρος της ΠΟΕΣΥ, δημοσιογράφοι του «Ριζοσπάστη» και άλλων Μέσων που γνώρισαν τον Νίκο Καραντηνό, αλλά και εργαζόμενοι της ΕΣΗΕΑ που τον έζησαν ως συνδικαλιστή επί σειρά ετών.

Στην ομιλία του, ο Γ. Λεονταρίτης χαρακτήρισε τον Νίκο Καραντηνό «πυλώνα της ΕΣΗΕΑ», με «στέρεα λογική, πείρα και γνώση». Ανέδειξε τη συνέπεια και την εντιμότητά του, που τον έκαναν να αναγνωρίζεται πλατιά από τους συναδέλφους του κλάδου. Οπως είπε, ο Νίκος Καραντηνός ήταν μια προσωπικότητα «με μεγάλη πνευματική καλλιέργεια, αμετακίνητος στις αρχές του, παρά τους κατατρεγμούς».

Διηγήθηκε διάφορα περιστατικά από την περίοδο που συνυπήρχαν ως συνδικαλιστές στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ και έκλεισε την παρέμβασή του ξεχωρίζοντας «την επαναστατική γραφίδα και τον στωικό λόγο του Καραντηνού», που τον κατατάσσουν «σε μια άλλη ράτσα δημοσιογράφων».

Ο Π. Κουρμούλης ανέφερε μεταξύ άλλων ότι ο Νίκος Καραντηνός, «με τη φλογερή του πένα συνδύαζε αρμονικά την κοφτερή ματιά στα γεγονότα από τη σκοπιά των "από κάτω", με έναν συναρπαστικό λυρισμό. Κι έτσι γινόταν έμπνευση για δράση. Δημοσιογράφο τον έκανε η ίδια η ζωή, η στράτευσή του στο κίνημα. Γι' αυτό σε όλη του τη ζωή δεν άλλαξε ποτέ μετερίζι.

Εμεινε αταλάντευτα σταθερός στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, και γιατί όχι, στη σωστή πλευρά της δημοσιογραφίας. Σ' εκείνη τη δημοσιογραφία, όπου η πρώτη ύλη του ρεπορτάζ, του σχολίου, του άρθρου, είναι οι αγωνίες και οι αγώνες του λαού, των εργαζομένων, της νεολαίας. Της δημοσιογραφίας που δεν κάνει εκπτώσεις στο να υπερασπίζεται και να αναδεικνύει το δίκιο από ταξική σκοπιά, με μεγάλο πολλές φορές κόστος για όποιον την υπηρετεί με συνέπεια».

Ευχήθηκε να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο της Εύας Νικολαΐδου και κατέληξε λέγοντας πως θα έχει εκπληρώσει την αποστολή του όταν βρει τη θέση του στη βιβλιοθήκη κάθε νέου δημοσιογράφου.

Ο Θ. Καραντηνός χαρακτήρισε το βιβλίο της Εύας Νικολαΐδου «μια πλήρη και ολοκληρωμένη παρουσίαση του Καραντηνού», για τον οποίο είπε ότι τον καθόρισαν δύο πράγματα στη ζωή και στη σκέψη του: Η παράδοση των επαναστατικών αγώνων του επτανησιακού λαού (ο Ν. Καραντηνός καταγόταν από την Κεφαλονιά), «η ψυχολογία των ποπολάρων», όπως είπε, και η επαφή του με το οργανωμένο λαϊκό κίνημα και τον επιστημονικό σοσιαλισμό.

Στάθηκε ιδιαίτερα στο εύρος της θεματολογίας με την οποία ασχολούνταν ο Ν. Καραντηνός στα γραπτά του και στη μεγάλη απαιτητικότητα που είχε από τον εαυτό του. Διηγήθηκε ορισμένες πιο προσωπικές στιγμές με τον πατέρα του και έκλεισε με τη συγκινητική περιγραφή για το πώς ο Ν. Καραντηνός υπαγόρευσε σ' αυτόν το τελευταίο χρονογράφημά του για τον «Ριζοσπάστη», αφού πλέον δεν μπορούσε να γράψει ο ίδιος.

Ολοκληρώνοντας τη σειρά των ομιλιών, η Εύα Νικολαΐδου είπε ότι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου για τον Καραντηνό είναι πως όσοι γράφουν γι' αυτόν, τον γνώριζαν πολύ καλά και έτσι αποδίδουν με πληρότητα διαφορετικές πλευρές του χαρακτήρα και της ζωής του. Στάθηκε στο ήθος του Νίκου Καραντηνού και στη σημασία που έχει σήμερα να προβάλλονται πρότυπα δημοσιογράφων οι οποίοι δίνουν μάχες για τους αδικημένους.

Το ιστορικό μυθιστόρημα «Ενα μεγάλο βράδυ», που διατρέχει την σύγχρονη Ιστορία του τόπου μας, παρουσιάζεται αύριο Σάββατο στις 20.00 στον ιστορικό χώρο του Σκοπευτηρίου Καισαριανής.

Η ιστορία ξεκινά από την Καισαριανή και τελειώνει εκεί. Από έναν καφενέ της Καισαριανής το φθινόπωρο του 2023. Και στη συνέχεια ένα ταξίδι στον χρόνο, μέχρι την επιστροφή στα χώματα της Καισαριανής.

Μιλώντας για το βιβλίο ο συγγραφέας του, Σπύρος Τζόκας, πανεπιστημιακός, λέει στον «Ριζοσπάστη»: «Το ιστορικό μυθιστόρημα ξεδιπλώνει, μέσα από τη μυθιστορηματική ανασκόπηση της ζωής του που κάνει ο ίδιος ο Ναπολέων Σουκατζίδης στο κελί του, το δράμα του ελληνικού λαού, ξεκινώντας από τους Βαλκανικούς Πολέμους και φτάνοντας στο ξημέρωμα της 1ης Μάη του 1944, οπότε οι Γερμανοί κατακτητές εκτέλεσαν τους 200 κομμουνιστές στην Καισαριανή.

Ενα μαρτυρικό και ατελείωτο βράδυ. Ισως το τελευταίο βράδυ. Ο Ναπολέων καθισμένος στο κρεβάτι του, βυθισμένος στις σκέψεις του. Ξημερώνει η Πρωτομαγιά του 1944 στο Στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Στο κελί του τριγυρνάει ο θάνατος. Μακάβρια παρέα. Και στο μυαλό του όλη του η ζωή σαν κινηματογραφική ταινία. Καρέ - καρέ η ζωή του. Η σύντομη ζωή του. Η δραματική ζωή του, που παρακολουθεί τα συγκλονιστικά γεγονότα της πατρίδας μας στην πολυτάραχη αυτή περίοδο. Πόλεμοι, ξεριζωμός, προσφυγιά, δικτατορίες, εξορία, Κατοχή: Ολα αυτά αντιμετώπισε εκείνη την περίοδο ο ελληνικός λαός.

"Τον άνθρωπο μπορείς αν θες να τον εξοντώσεις, αλλά δεν μπορείς να τον νικήσεις". Η φράση αυτή του Ερνεστ Χέμινγουεϊ κυριαρχούσε στο μυαλό μου όταν σκεφτόμουν τη μορφή του Ναπολέοντα Σουκατζίδη, Το τελευταίο του βράδυ, αυτό που ξημέρωνε η Πρωτομαγιά του 1944, προσπαθεί να συνθέσει το παζλ της σύντομης και ταυτόχρονα λεηλατημένης ζωής του. Αυτό το βράδυ μιλάει με το παρελθόν. Μεταφέρεται στον χρόνο. Στη διαδρομή της Ιστορίας... Από το 1909, όταν γεννήθηκε. Από φύτρα μικρασιατική είναι. Από εκεί ξεκινάει η Ιστορία του.

Η τραγική Ιστορία της πατρίδας μας με φόντο τη διαδρομή ενός προσώπου, ενός τραγικού ανθρώπου. Οι σκηνές από τα βασανιστήρια που υπέστησαν οι αγωνιστές, οι κομμουνιστές, από τους φασίστες, Ελληνες και ξένους, αλλά και από την καθημερινή ζωή μέσα στις φυλακές και τους στόπους εξορίας, είναι ιδιαίτερα σκληρές. Οι φωτεινές εξαιρέσεις, όπως τα συντροφικά γλέντια των κρατουμένων με χορό και τραγούδι, ή το Λαϊκό Πανεπιστήμιο του Δημήτρη Γληνού, μια χαραμάδα ελπίδας στην απάνθρωπη εξορία της Ακροναυπλίας.

"Και πόσο παράξενα αντρειεύεσαι μιλώντας με τους πεθαμένους, όταν δεν φτάνουν πια οι ζωντανοί που σου απόμειναν", λέει ο Γιώργος Σεφέρης.

Θαρρώ πως κάπως έτσι αισθανόμαστε, σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς, όλοι όσοι συμμεριζόμαστε τα ιδανικά, τις αξίες και τα οράματα του Ναπολέοντα Σουκατζίδη, των 200 κομμουνιστών που θυσιάστηκαν στην Καισαριανή για την Ελλάδα και τον λαό της. Ομως για μας "δεν υπάρχουν πιο ζωντανοί από τους πεθαμένους μας".

Οσο η πατρίδα μας μέσα στο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού συστήματος παραμένει εξαρτημένη, όσο εμπλέκεται στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, όσο η εργατική τάξη, το συλλογικό ιστορικό υποκείμενο που επέλεξε να υπηρετήσει με τη ζωή, τη δράση και τον θάνατό του ο Ναπολέων Σουκατζίδης παραμένει τάξη υπάλληλη, όσο μιλούν για κέρδη και ζημιές και όχι για ανθρώπινες ζωές, όσο παραμένει ο φαύλος κύκλος της εκμετάλλευσης και της αδικίας, των πολέμων και της φτώχειας, η ιδεολογία, η θεωρία και η πράξη που γεννάνε Σουκατζίδηδες παραμένουν οι "Μεγάλες Ουσίες" των καιρών, απαντάνε στα μεγάλα αιτήματα των καιρών, γεννάνε τα μελλοντικά μεγάλα κινήματα».