Το ιστορικό μυθιστόρημα «Ενα μεγάλο βράδυ», που διατρέχει την σύγχρονη Ιστορία του τόπου μας, παρουσιάζεται αύριο Σάββατο στις 20.00 στον ιστορικό χώρο του Σκοπευτηρίου Καισαριανής.

Η ιστορία ξεκινά από την Καισαριανή και τελειώνει εκεί. Από έναν καφενέ της Καισαριανής το φθινόπωρο του 2023. Και στη συνέχεια ένα ταξίδι στον χρόνο, μέχρι την επιστροφή στα χώματα της Καισαριανής.

Μιλώντας για το βιβλίο ο συγγραφέας του, Σπύρος Τζόκας, πανεπιστημιακός, λέει στον «Ριζοσπάστη»: «Το ιστορικό μυθιστόρημα ξεδιπλώνει, μέσα από τη μυθιστορηματική ανασκόπηση της ζωής του που κάνει ο ίδιος ο Ναπολέων Σουκατζίδης στο κελί του, το δράμα του ελληνικού λαού, ξεκινώντας από τους Βαλκανικούς Πολέμους και φτάνοντας στο ξημέρωμα της 1ης Μάη του 1944, οπότε οι Γερμανοί κατακτητές εκτέλεσαν τους 200 κομμουνιστές στην Καισαριανή.

Ενα μαρτυρικό και ατελείωτο βράδυ. Ισως το τελευταίο βράδυ. Ο Ναπολέων καθισμένος στο κρεβάτι του, βυθισμένος στις σκέψεις του. Ξημερώνει η Πρωτομαγιά του 1944 στο Στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Στο κελί του τριγυρνάει ο θάνατος. Μακάβρια παρέα. Και στο μυαλό του όλη του η ζωή σαν κινηματογραφική ταινία. Καρέ - καρέ η ζωή του. Η σύντομη ζωή του. Η δραματική ζωή του, που παρακολουθεί τα συγκλονιστικά γεγονότα της πατρίδας μας στην πολυτάραχη αυτή περίοδο. Πόλεμοι, ξεριζωμός, προσφυγιά, δικτατορίες, εξορία, Κατοχή: Ολα αυτά αντιμετώπισε εκείνη την περίοδο ο ελληνικός λαός.

"Τον άνθρωπο μπορείς αν θες να τον εξοντώσεις, αλλά δεν μπορείς να τον νικήσεις". Η φράση αυτή του Ερνεστ Χέμινγουεϊ κυριαρχούσε στο μυαλό μου όταν σκεφτόμουν τη μορφή του Ναπολέοντα Σουκατζίδη, Το τελευταίο του βράδυ, αυτό που ξημέρωνε η Πρωτομαγιά του 1944, προσπαθεί να συνθέσει το παζλ της σύντομης και ταυτόχρονα λεηλατημένης ζωής του. Αυτό το βράδυ μιλάει με το παρελθόν. Μεταφέρεται στον χρόνο. Στη διαδρομή της Ιστορίας... Από το 1909, όταν γεννήθηκε. Από φύτρα μικρασιατική είναι. Από εκεί ξεκινάει η Ιστορία του.

Η τραγική Ιστορία της πατρίδας μας με φόντο τη διαδρομή ενός προσώπου, ενός τραγικού ανθρώπου. Οι σκηνές από τα βασανιστήρια που υπέστησαν οι αγωνιστές, οι κομμουνιστές, από τους φασίστες, Ελληνες και ξένους, αλλά και από την καθημερινή ζωή μέσα στις φυλακές και τους στόπους εξορίας, είναι ιδιαίτερα σκληρές. Οι φωτεινές εξαιρέσεις, όπως τα συντροφικά γλέντια των κρατουμένων με χορό και τραγούδι, ή το Λαϊκό Πανεπιστήμιο του Δημήτρη Γληνού, μια χαραμάδα ελπίδας στην απάνθρωπη εξορία της Ακροναυπλίας.

"Και πόσο παράξενα αντρειεύεσαι μιλώντας με τους πεθαμένους, όταν δεν φτάνουν πια οι ζωντανοί που σου απόμειναν", λέει ο Γιώργος Σεφέρης.

Θαρρώ πως κάπως έτσι αισθανόμαστε, σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς, όλοι όσοι συμμεριζόμαστε τα ιδανικά, τις αξίες και τα οράματα του Ναπολέοντα Σουκατζίδη, των 200 κομμουνιστών που θυσιάστηκαν στην Καισαριανή για την Ελλάδα και τον λαό της. Ομως για μας "δεν υπάρχουν πιο ζωντανοί από τους πεθαμένους μας".

Οσο η πατρίδα μας μέσα στο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού συστήματος παραμένει εξαρτημένη, όσο εμπλέκεται στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, όσο η εργατική τάξη, το συλλογικό ιστορικό υποκείμενο που επέλεξε να υπηρετήσει με τη ζωή, τη δράση και τον θάνατό του ο Ναπολέων Σουκατζίδης παραμένει τάξη υπάλληλη, όσο μιλούν για κέρδη και ζημιές και όχι για ανθρώπινες ζωές, όσο παραμένει ο φαύλος κύκλος της εκμετάλλευσης και της αδικίας, των πολέμων και της φτώχειας, η ιδεολογία, η θεωρία και η πράξη που γεννάνε Σουκατζίδηδες παραμένουν οι "Μεγάλες Ουσίες" των καιρών, απαντάνε στα μεγάλα αιτήματα των καιρών, γεννάνε τα μελλοντικά μεγάλα κινήματα».