Σαρωτική νίκη πέτυχε στις τουρκικές εκλογές της περασμένης Κυριακής το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), του Ρ. Τ. Ερντογάν (46,7%) σε ένα κλίμα ιδιαίτερης πόλωσης, τρομοκρατίας και πελατειακών σχέσεων, με τα ψευτοδιλήμματα να κυριαρχούν. Η προπαγάνδα που διεξήχθη, εστιάζοντας στο αν οι Τούρκοι ψηφοφόροι θα έπρεπε να επιλέξουν μεταξύ «θρησκευτικού» και «κοσμικού - στρατιωτικού» κράτους, αποπροσανατόλισε από τα ουσιαστικά λαϊκά προβλήματα. Ο μύθος της «ευρωπαϊκής» μετάλλαξης της Τουρκίας και η απειλή για αποσταθεροποίηση της χώρας, που σηματοδοτήθηκε και από την ισχυρή υποστήριξη τόσο των χρηματοοικονομικών κύκλων της χώρας, αλλά και την παρασκηνιακή στήριξη της ΕΕ, στο πρόσωπο του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος κρίθηκε ως «βολικότερος διαπραγματευτής», στην παρούσα χρονική στιγμή, από το στρατιωτικό κατεστημένο της χώρας, τον ανέδειξαν «θριαμβευτή»... Δείχνουν επίσης ότι η Τουρκία σήμερα αναδεικνύεται σε σημαντικό κομμάτι στο «ψηφιδωτό» των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

Το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP), του Ντενίζ Μπαϊκάλ, θεωρήθηκε ως ο εκπρόσωπος της αστικής τάξης, του δικαστικού και στρατιωτικού κατεστημένου, ο οποίος αν εκλεγόταν θα παρέσερνε τη χώρα σε αναχρονιστικές πολιτικές, που θα έβλαπταν την οικονομία.

Πρέπει, ωστόσο, να σημειωθεί ότι στις βασικές τους θέσεις, επί των ιδιωτικοποιήσεων και της προώθησης της κερδοφορίας του κεφαλαίου σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, τα δύο κόμματα δε διαφέρουν ουσιαστικά. Υποστηρίζουν την ανταγωνιστικότητα της αγοράς, τις ιδιωτικοποιήσεις, τη γιγάντωση της οικονομίας, την ελαχιστοποίηση των υποτυπωδών κοινωνικών παροχών, ενώ κανείς από τους δύο δεν τάσσεται ενάντια στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ και στη συστράτευση με τις πολιτικές επιλογές των ιμπεριαλιστικών κέντρων, στα οποία η Τουρκία διαδραματίζει ουσιαστικό ρόλο, που μελλοντικά θα ενισχυθεί, ενόψει και των σχεδίων για τη «Νέα Μέση Ανατολή»...

Το ΑΚΡ στήριξε την προεκλογική του προπαγάνδα «πουλώντας» ένα «λαϊκό» προφίλ στους ψηφοφόρους, πλασάροντας ταυτότητα ανάλογη των σύγχρονων προτύπων των δήθεν «σοσιαλιστικών» κομμάτων της Δύσης. Χρησιμοποίησε στο έπακρο το ψευτοδίλημμα «στρατός ή ισλάμ», ανασκευάζοντάς το βάσει των συμφερόντων του. Δήλωνε, δηλαδή, ότι το ΑΚΡ είναι ένα φιλελεύθερο κόμμα, που δεν απαγορεύει και δεν επιβάλλει τη θρησκεία, ή τρόπο ζωής και προωθεί δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, υπερασπιζόμενο την «ευρωπαϊκή» προοπτική της Τουρκίας. Διόγκωσε δε όσο μπορούσε περισσότερο το «στρατιωτικό βέτο» στην υποψηφιότητα Γκιουλ για την Προεδρία, που εκφράστηκε με την επιλογή των βουλευτών του CHP να απουσιάσουν από την ψηφοφορία και την απόφαση του Δικαστηρίου να ακυρώσει την εκλογική διαδικασία, γιατί δεν παρέστησαν τα 2/3 των μελών της Εθνοσυνέλευσης, καλώντας το λαό να αποφασίσει πάνω στο ψευτοδίλημμα ποιος θέλει να τον κυβερνά, το «βαθύ κράτος» και η οικονομική ελίτ ή ένα «φιλελεύθερο - φιλολαϊκό» πολιτικό κόμμα...

Ο Ερντογάν εμφανιζόταν καθ' όλη την προεκλογική περίοδο ως ο θεματοφύλακας της σταθερότητας της οικονομίας, επομένως και της χώρας, οδηγός του άρματος του «εκσυγχρονισμού». Αναλυτές και λοιποί εκλογολόγοι δεν παρέλειπαν να αναφέρουν σε κάθε ευκαιρία ότι αν δεν έβγαινε ενισχυμένος από τις εκλογές και δεν κατάφερνε να κερδίσει την απόλυτη πλειοψηφία, προκειμένου να σχηματίσει μία ισχυρή κυβέρνηση, στη χώρα θα επικρατούσε αστάθεια και η πολιτική κρίση θα βάθαινε επικίνδυνα, με αποτέλεσμα να μην ολοκληρωθούν οι «απαραίτητες» μεταρρυθμίσεις, που στοιχειοθέτησαν και το «θαύμα της τουρκικής οικονομίας».

Ο Ντενίζ Μπαϊκάλ και το CHP, από την άλλη, κατέφυγαν σε ακρότητες, με την υπονόμευση της προεδρικής εκλογής να καταλογίζεται σε βάρος τους ως κίνηση αποσταθεροποίησης, ακολουθώντας μία νεοφιλελεύθερη και άκρως εθνικιστική προεκλογική προπαγάνδα. Εμφανίστηκε ως εκπρόσωπος του χάους, απέναντι στη «σταθερότητα», που κόμιζε ο Ερντογάν.

Σε αυτό συντέλεσε και η ανοιχτή στήριξη του κόμματος των «κεμαλιστών» στο Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (ΜΗΡ), του Ντεβλέτ Μπαχτσελί, στο κόμμα που εκφράζει τους «Γκρίζους Λύκους» και συγκεντρώνει στις γραμμές του πρώην βασανιστές και ακροδεξιά στοιχεία, που πολλές φορές έχουν κατηγορηθεί για δολοφονίες ανθρώπων του πνεύματος και προοδευτικών στοιχείων, με τελευταίο τον δημοσιογράφο αρμενικής καταγωγής Χραντ Ντινκ. Στις τάξεις των εθνικιστών το CHP είδε πιθανούς συμμάχους στην αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης Ερντογάν, που θα στέκονταν στο πλευρό του σε έναν ενδεχόμενο εκβιασμό για το χρίσμα του Προέδρου.

Μία βδομάδα μετά την αναμέτρηση, πολλοί ζητούν την παραίτηση Μπαϊκάλ, ενώ άλλοι χρεώνουν τη νίκη του ΑΚΡ στην... αγραμματοσύνη των Τούρκων!

Ωστόσο, διαψεύστηκαν στην πορεία, καθώς οι εθνικιστές μπήκαν μεν στη Βουλή και απέτρεψαν το ΑΚΡ από τη συγκέντρωση των 2/3, που θα του χάριζε παντοδυναμία, όμως δήλωσαν ότι δε θα σαμποτάρουν την προεδρική εκλογή και θα παραστούν στην ψηφοφορία, ακόμα και αν δεν υποστηρίξουν τον υποψήφιο του Ρ. Τ. Ερντογάν, δίνοντάς του ουσιαστικά εξ αρχής ψήφο εμπιστοσύνης. Μία κίνηση που ερμηνεύεται, αν αναλογιστεί κανείς ότι και το ΜΗΡ δε διαφοροποιείται από τις τάξεις των κομμάτων της αστικής τάξης, ότι στη δεδομένη περίπτωση επέλεξε να συμπράξει με τον «δυνατό».

Το Κουρδικό Κόμμα Δημοκρατικής Κοινωνίας επέλεξε να κατεβάσει τους υποψηφίους του ως ανεξάρτητους στις επαρχίες, αίροντας έτσι το φράγμα του 10%, όπου είχε δύναμη, εκλέγοντας πάνω από 20 βουλευτές.

Το μόνο κόμμα που ανέδειξε τον ταξικό χαρακτήρα της ψήφου, διαφοροποιήθηκε σε επιχειρηματολογία και επέλεξε να θίξει τα ουσιαστικά προβλήματα, εντοπίζοντάς τα και αποκαλύπτοντάς τα, ήταν το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας (ΤΚΡ), με τη στήριξη του Πατριωτικού Μετώπου. Η μοναδική ουσιαστική προοπτική για τους λαϊκούς αγώνες που θα ξεσπάσουν στη γειτονική χώρα.

Σε ανακοίνωσή του για τα αποτελέσματα των εκλογών το ΤΚΡ, μεταξύ άλλων, σημειώνει: «Είναι φανερό ότι οι νικητές των εκλογών του Ιούλη είναι οι τυχοδιώκτες και οι ιμπεριαλιστές. Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει το γεγονός ότι τόσο τα τρία κόμματα που κέρδισαν εκπροσώπηση στο Κοινοβούλιο όσο και κάποια άλλα που δεν τα κατάφεραν, στην πραγματικότητα συμβιβάστηκαν». Σημειώνει δε τα κοινά χαρακτηριστικά των τριών κομμάτων, που πρεσβεύουν τις ίδιες αρχές, και δεσμεύεται να συνεχίσει να στηρίζει με συνέπεια και μαχητικότητα τους λαϊκούς αγώνες και τις διεκδικήσεις.

Οπως ανέφερε στον «Ρ» ο ΓΓ του ΤΚΡ, Κεμάλ Οκουγιάν, η προσπάθεια να παρουσιαστεί στο διεθνή Τύπο η νίκη Ερντογάν ως νίκη του «ισλάμ» κατά της «κοσμικότητας» είναι φαιδρή. Απέδωσε δε τη μεγάλη διαφορά στο γεγονός ότι το CHP εμφανίζεται στη συνείδηση των Τούρκων ως εκπρόσωπος της πλουτοκρατίας, οδηγώντας τις μάζες στο ψέμα του ΑΚΡ.

Το ΤΚΡ διεξήγαγε την προεκλογική του εκστρατεία σε συνθήκες τρομοκρατίας, αποκλεισμού από τα ΜΜΕ, αλλά και ενός άκρως αντιδημοκρατικού εκλογικού συστήματος, που καθιστά απαγορευτική την είσοδο στη Βουλή όποιου κόμματος δεν καταφέρει να σπάσει το φράγμα του 10%, ενώ επιτρέπει την είσοδο σε ανεξάρτητους, που δεν υφίστανται περιορισμούς και πολλές φορές εκλέγονται με λιγότερες ψήφους απ' ό,τι συγκεντρώνουν τα κόμματα στις διάφορες επαρχίες.

Κατάφερε δε με ένα ευρύ ψηφοδέλτιο, 550 υποψηφίων σε 85 επαρχίες, στο οποίο συμμετείχαν 208 εργάτες - συνδικαλιστές, να αυξήσει οριακά τη δύναμή του, φτάνοντας το 0,22%, με 77.654 ψήφους (2.500 ψήφους περίπου παραπάνω από την προηγούμενη φορά), γεγονός ιδιαίτερα σημαντικό, αν αναλογιστεί κανείς τις επικρατούσες συνθήκες και την ισορροπία του μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας, δεδομένου ότι είναι μόλις οι δεύτερες εκλογές όπου του επιτρέπεται η συμμετοχή...