Σε μια περίοδο που όλος ο κόσμος βιώνει τις συνέπειες του πολέμου και τα αποτελέσματα της κρίσης για τους λαούς της Ευρώπης αλλά και της χώρας μας είναι δυσβάσταχτα, με την ανεργία και την ακρίβεια να καλπάζουν, ο κόσμος του αθλητισμού δεν μπορεί να μείνει αδιάφορος, καθώς και στον κλάδο μας η κατάσταση που επικρατεί είναι αποκαλυπτική. Οπως χαρακτηριστικά είπαν οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές της πόλης με την κοινή δήλωσή τους με αφορμή τη δολοφονία του Αλκη, η σήψη της κοινωνίας καθρεφτίζεται στην καθημερινότητά μας και τέτοιες πλευρές εκφράζονται και στον αθλητισμό.

Δεν είναι λίγες οι φορές που με τους αθλητές μας, με συναδέλφους προπονητές, γυμναστές, ανθρώπους που ζουν μέσα από τον αθλητισμό και με μεράκι και κόπο τον κρατάνε ζωντανό, οι συζητήσεις μας καταλήγουν στο «κάθε πέρσι και καλύτερα», «κάτι πρέπει να αλλάξει», «τι μπορούμε να κάνουμε».

Το τελευταίο διάστημα, ιδιαίτερα από την περίοδο της πανδημίας και έπειτα, βγήκαν στην επιφάνεια τα διαχρονικά προβλήματα του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Εντονος είναι ο προβληματισμός και η ανησυχία για τα εκατοντάδες ερασιτεχνικά σωματεία που δεν πληρούν τα κριτήρια της κυβέρνησης για να ενταχθούν στο μητρώο αθλητικών σωματείων, με κίνδυνο να απειλείται ακόμα και η δυνατότητα για αξιοποίηση των εγκαταστάσεων και συνολικά η συνέχιση της λειτουργίας τους, αφήνοντας παράλληλα αθλητές και γονείς στην αβεβαιότητα. Με το κόστος για αθλητισμό κάθε χρόνο να ανεβαίνει, πολλά σωματεία να αναστέλλουν τη λειτουργία τους μην μπορώντας να αντεπεξέλθουν οικονομικά, και παράλληλα το εισόδημα των προπονητών να μην μπορεί να καλύψει ούτε τα βασικά, συνάδελφοι προπονητές οδηγούνται στην απόσυρση, αναγκάζονται να αλλάξουν κλάδο, με τη γνωστή φράση που λέμε μεταξύ μας, «να βρω μια πρωινή δουλειά, κάτι σταθερό κ.τ.λ.».

Παράλληλα, για τον προπονητή, το να ασκήσει το επάγγελμα στο άθλημα που από μικρός αγάπησε, μεγάλωσε παίζοντας, έζησε χαρές και λύπες, αποδεικνύεται πως αποτελεί ένα ακριβό σπορ. Ο προπονητής ποδοσφαίρου, είτε είναι πτυχιούχος ΤΕΦΑΑ είτε όχι, θα αναγκαστεί και φέτος να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη, για να μπορέσει να διατηρήσει την άδεια να μπορεί να ασκεί το επάγγελμά του, πληρώνοντας υπέρογκα παράβολα είτε αφορά την κάρτα πάγκου είτε την άδεια 3ετίας, χωρίς βέβαια να του εγγυάται κανένας από τους φορείς στους οποίους δίνει τα χρήματά του ότι θα βρει δουλειά, ή ότι αυτή θα είναι σταθερή, με μισθό και πλήρη εργασιακά δικαιώματα. Με το πιστόλι στον κρόταφο καλούμαστε να διαλέξουμε ανάμεσα στην ανεργία ή τη φτώχεια, τον γκρεμό και το ρέμα που μας επιφυλάσσουν κάθε φορά κυβερνήσεις, ανεξάρτητες αρχές (ΕΠΟ) και τα εκτελεστικά τους όργανα, στον βωμό της εξυγίανσης του ποδοσφαίρου και της αναβάθμισης του προϊόντος - εμπορεύματος, που κομμάτι τους είμαστε και εμείς οι ίδιοι.

Την ίδια ώρα που τα σωματεία του χωριού και της γειτονιάς φυτοζωούν, μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα συγκρούονται για το ποιος θα βάλει χέρι στη λεία του ελληνικού αθλητισμού, για την παραχώρηση των δημόσιων εγκαταστάσεων, αθλητικών χώρων - φιλέτων, που προσβλέπουν σε τεράστια πεδία κερδοφορίας από την αξιοποίησή τους μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, όπως για παράδειγμα οι αθλητικές Ολυμπιακές εγκαταστάσεις του ΟΑΚΑ. Ούτε ένας χρόνος δεν πέρασε από τους προηγούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες που γνωστοί πρωταθλητές και χρυσοί Ολυμπιονίκες ανέδειξαν την τραγική κατάσταση που βρίσκονται οι αθλητικές εγκαταστάσεις του ΟΑΚΑ στις οποίες προπονούνται και προετοιμάζονται για τις μεγάλες διοργανώσεις. Οχι μόνο για τους ίδιους που είχαν τη δυνατότητα και το θάρρος να το αναδείξουν, αλλά και για χιλιάδες άλλους αθλητές Ομοσπονδιών από δεκάδες αθλήματα που αξιοποιούσαν τις εγκαταστάσεις αυτές.

Οι ελλείψεις σε προσωπικό συντήρησης, η υποχρηματοδότηση, η εγκατάλειψή τους συνολικά από την πολιτεία, δεν αποτελούν φυσικό φαινόμενο ούτε στερούνται αιτίας. Αποτελούν την πολιτική συνειδητής υποβάθμισης του ερασιτεχνικού αθλητισμού που ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις με εμβληματικά νομοσχέδια για το χτύπημα του ερασιτεχνικού αθλητισμού, την υποχρηματοδότηση των Ομοσπονδιών και ερασιτεχνικών σωματείων, τις ελλείψεις σε γήπεδα και ελεύθερους χώρους αθλητισμού. Μόνο για τον δήμο Θεσσαλονίκης, έναν από τους μεγαλύτερους σε πληθυσμό στη χώρα, τα δωρεάν γήπεδα ποδοσφαίρου στα οποία η νεολαία και σωματεία της περιοχής δραστηριοποιούνται και έχουν πρόσβαση για αθλητισμό είναι 2 (Τριανδρία, Μαλακοπή) τα οποία βρίσκονται σε άθλια κατάσταση και κρίνονται επικίνδυνα για την υγεία και ασφάλεια των αθλητών.

Ο κόσμος του αθλητισμού, όμως, δεν συμβιβάζεται και δεν θα σκύψει το κεφάλι στις επιδιώξεις των κυβερνήσεων και των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων που «λυμαίνονται» το ποδόσφαιρο αλλά θα παλέψουμε για αθλητισμό με ποιότητα και αξιοπρέπεια. Η συλλογικότητα, το ομαδικό πνεύμα, η συνεργασία, ο σεβασμός, η ευγενής άμιλλα, ο αγώνας γύρω από κοινό σκοπό, η επιμονή στον στόχο, αξίες και αρετές που από μικροί μάθαμε μέσα από τον αθλητισμό, μένουν ανεξίτηλες και μας συντροφεύουν στην πορεία μας.

Ιδιαίτερα για εμάς τους προπονητές, τους εργαζόμενους στον αθλητισμό, που αγαπάμε την επιστήμη της Φυσικής Αγωγής και κάθε μέρα την εφαρμόζουμε στη ζωή και την καθημερινότητα των ανθρώπων, αγωνιζόμαστε να μεταλαμπαδεύσουμε τις αξίες και τα ιδανικά που προσφέρει ο αθλητισμός στην υπόλοιπη κοινωνία και ιδιαίτερα στη νεολαία. Ο υγιής αθλητισμός που κρατά τη νεολαία υγιή, μακριά από εξαρτήσεις και «οπαδιλίκια», για εμάς, πέρα από στάση ζωής, αποτελεί και οδηγό για κινητοποίηση, διεκδίκηση, συμπόρευση με το εργατικό - λαϊκό κίνημα για να μπουν στο επίκεντρο οι πραγματικές και σύγχρονες ανάγκες του λαού και της νεολαίας στην Υγεία, στην Παιδεία, στον Αθλητισμό - Πολιτισμό, όπως αρμόζει σε έναν άνθρωπο στον 21ο αιώνα.

Ο συντονισμός και η διεκδίκηση όλων των μαζικών φορέων στον χώρο του ποδοσφαίρου, είτε αφορά ΔΣ αθλητικών σωματείων, συλλόγους ερασιτεχνών ποδοσφαιριστών, συλλόγους προπονητών, είναι απόλυτα αναγκαία, εξαιτίας και των συνεπειών του νόμου Αυγενάκη και του υπαρκτού κινδύνου εξαφάνισης αθλητικών σωματείων.

Το άρθρο αναδημοσιεύεται από την ιστοσελίδα «theopinion.gr»