Με το Οσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ οι Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί δημιουργοί του «Καμιά άλλη γη»

Η 25χρονη Μάικι Μάντισον απέσπασε το βραβείο Α' Γυναικείου Ρόλου, ενώ τα υπόλοιπα βραβεία της «Anora» είχαν πάνω τους το όνομα του Σον Μπέικερ, ο οποίος ήταν και ο δεύτερος άνθρωπος στην ιστορία του σινεμά, μετά τον Γουόλτ Ντίσνεϊ, που κέρδισε 4 Οσκαρ σε μια βραδιά. Ο Μπέικερ στην ομιλία του αναφέρθηκε στη σημασία στήριξης των ανεξάρτητων στούντιο και ταινιών, ενώ αναφέρθηκε και στη σημασία της κινηματογραφικής διανομής.

Το «Brutalist» απέσπασε τρία βραβεία, και πιο συγκεκριμένα, ο Εντριεν Μπρόντι το Α' Ανδρικό, 22 χρόνια μετά τον «Πιανίστα», και αυτά για τη Φωτογραφία και τη Μουσική. Το Οσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου πήρε ο Κίραν Κάλκιν για την ταινία «Αληθινός Πόνος» και Β' Γυναικείου Ρόλου η Ζόε Ζαλντάνα για την «Emilia Perez». Η Λετονία κέρδισε Οσκαρ για το εξαιρετικό βωβό φιλμ κινουμένων σχεδίων «Flow».

Το Βραβείο ξενόγλωσσης ταινίας απέσπασε η ταινία «Είμαι Ακόμη Εδώ» του Βάλτερ Σάλες, ο οποίος αφιέρωσε το βραβείο «στη γυναίκα που μέσα σε ένα απολυταρχικό καθεστώς αποφάσισε να μην σκύψει το κεφάλι και να αντισταθεί, την Eunice Paiva, και στις δυο υπέροχες ηθοποιούς που την ενσάρκωσαν, τις Φερνάντα Τόρες και Φερνάντα Μοντενέγκρο».

Το βραβείο Ντοκιμαντέρ απονεμήθηκε στην ταινία «No Other Land» (Καμιά Αλλη Γη), που μιλάει για τη μεγαλύτερη πράξη αναγκαστικής μετακίνησης πληθυσμού στη Δυτική Οχθη από την κατάκτησή της το 1967, τον εκτοπισμό των κατοίκων της Masafer Yatta και την κήρυξη της περιοχής σε ζώνη στρατιωτικής εκπαίδευσης από την ισραηλινή κατοχή. Στα χέρια των Παλαιστίνιων Μπάζελ Αντρα και Χαμντάν Μπαλάλ και των Ισραηλινών Γιούβαλ Αμπραχαμ και Ρέιτσελ Ζορ, η κάμερα λειτουργεί ως όπλο αλήθειας και αντίστασης. Λειτουργεί επίσης και ως εργαλείο μνήμης - απόδειξη ότι τα χωριά αυτά υπάρχουν.

«Πριν από δύο μήνες έγινα πατέρας. Η ευχή μου είναι η κόρη μου να μη ζήσει όσα έζησα εγώ - να μη μεγαλώσει με τον διαρκή φόβο της κατεδάφισης του σπιτιού της, του βίαιου εκτοπισμού. Η κοινότητά μου, η Masafer Yatta, βιώνει αυτή τη σκληρή πραγματικότητα κάθε μέρα. Αλλά δεν σιωπά. Συνεχίζουμε να αντιστεκόμαστε. Καλούμε τον κόσμο να σταματήσει την αδικία. Να βάλει τέλος στην εθνοκάθαρση του παλαιστινιακού λαού», ανέφερε ο Μπάζελ Αντρα και ακολούθησαν οι δηλώσεις του Γιουβάλ Αμπραχαμ, ο οποίος ανάφερε ανάμεσα σε άλλα: «Κάναμε αυτήν την ταινία, Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί, γιατί μαζί οι φωνές μας είναι πιο δυνατές. Βλέπουμε ο ένας τον άλλον. Η φρικτή καταστροφή της Γάζας και του λαού της, που πρέπει να τελειώσει», ενώ επέρριψε ευθύνες και στην πολιτική των ΗΠΑ.

Πρόκειται για καρπό μιας πολύχρονης συλλογής υλικού - συνεντεύξεων από γυναίκες - αφανείς ήρωες των αγώνων του λαού μας κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα.

Το Β' μέρος (1944 - 1959) αναφέρεται στην ιστορική περίοδο που απλώνεται από την Απελευθέρωση και τις 33 μέρες του Δεκέμβρη έως την περίοδο της Λευκής Τρομοκρατίας και την εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Αναδεικνύει την έντονη συμμετοχή των γυναικών στους αγώνες αυτής της περιόδου στην πόλη και στα βουνά, στις φυλακές και τις εξορίες.

Με το τέλος του εμφυλίου, όταν το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και η ΕΠΟΝ είχαν απαγορευτεί, η μόνη οργάνωση που μπορούσε να δρα φανερά είναι η ΠΕΟΠΕΦ (Πανελλήνια Ενωση Οικογενειών Πολιτικών Εξορίστων - Φυλακισμένων), που την αποτελούν οι μανάδες, οι σύζυγοι και οι αδελφές των φυλακισμένων, εξόριστων, καταδικασμένων σε θάνατο και αγωνίζονται για τη σωτηρία τους. «Μαύρες μανάδες με τα μαύρα φουστάνια», κατά τους λόγους του ποιητή, «αφήνουν πίσω τους τη σκόνη καθώς γυρνάνε από του Αβέρωφ ή από του Χατζηκώστα» ή από τα τμήματα των μεταγωγών.

Δέκα οκτώ αγωνίστριες καταθέτουν αυτά που έζησαν από το 1944 έως το τέλος της δεκαετίας του '50. Παρεμβαίνουν οι ιστορικοί Γιώργος Μαργαρίτης, Προκόπης Παπαστράτης, Τασούλα Βερβενιώτη και Λη Σαράφη.

Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι του Λεωνίδα Βαρδαρού.

Μοντάζ: Λεωνίδας Παπαφωτίου, Αγγελική Χατζή.

Ηχος: Αντρέας Γκόβας.

Μουσική: Μιχάλης Γούτης, στίχοι: Αργύρης Χατζηνάκης, τραγούδι: Μίλτος Πασχαλίδης.

Με αφορμή αυτή την αξιόλογη παράσταση, ο «Ριζοσπάστης» απευθύνθηκε στην Μαίρη Ραζή για να μας περιγράψει με λίγα λόγια αυτήν τη θεατρική σύνθεση.

«Φέτος παίζουμε το έργο "Σιωπηλές Κραυγές", σύνθεση θεατρική της Κωστούλας Μητροπούλου και του Γιώργου Νεοφύτου, σε σκηνοθεσία του Σωτήρη Τσόγκα, ο οποίος παίζει στα "Παπούτσια" της Κωστούλας Μητροπούλου τον ρόλο του Ροβεσπιέρου.

Η παράσταση απαρτίζεται από δύο μονόπρακτα, τα "Παπούτσια" της Κωστούλας Μητροπούλου και ένα διαμάντι της κυπριακής δραματολογίας, τον "Μανώλη.....!!" του Γιώργου Νεοφύτου.

Οι ήρωες είναι δύο πρόσωπα που δεν συναντιόνται επί σκηνής. Εχουν όμως κοινές διεκδικήσεις, επιζητούν τη δικαίωση. Οι κραυγές των δύο ηρώων ενώνονται και ζητούν το δίκιο τους. Δεν σιωπούν, σηκώνουν το ανάστημά τους ενάντια στους πολέμους και την αδικία. Η αδικαίωτη μάνα που ο γιος της δολοφονήθηκε μπροστά στα μάτια της από τους φασίστες στο πραξικόπημα στην Κύπρο το 1974, ο ρόλος - σύμβολο έρχεται να θέσει ξανά τα ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα. Στα "Παπούτσια" που παίζει ο Σωτήρης Τσόγκας, ο ήρωας του έργου είναι ένας ηθοποιός που επειδή έχει γεράσει τον διώχνουν από το θέατρο και ρίχνουν φόλα στο σκυλί του και η μεγάλη αγωνία είναι ότι του δίνουν να παίξει τον ρόλο του σκύλου, έτσι δεν φοράει παπούτσια και απελευθερώνεται. Ο ήρωας στα παπούτσια συνομιλεί με τον σκύλο του τον Ροβεσπιέρο και η κα Μαρία με τον γάτο της τον Μανώλη, που είναι προϊόν της φαντασίας της και αντικαθιστά τον γιο της.

Η ατάκα που με συγκλονίζει είναι ότι στο φινάλε του έργου η μαυροφορεμένη μάνα πετάει τα μαύρα και βάζει το φόρεμα που της έχει κάνει δώρο ο γιος της. Φοράει τη χρυσή της καρφίτσα, τα καινούργια της παπούτσια και την καφέ τσάντα της κι έτσι στολισμένη, αγέρωχη με το κεφάλι ψηλά, απευθύνεται στους δικαστές και τους λέει: Δεν ζητώ τον οίκτο σας κύριοι δικαστές, δεν ζητώ τον οίκτο κανενός. Δικαιοσύνη ζητώ για τον φόνο του γιου μου. Απαιτώ να τιμωρηθούν οι δολοφόνοι του γιου μου για να μην ξανάρθουν οι φασίστες.

Το έργο είναι μία σπονδή στα 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Και είναι το μοναδικό έργο που παίζεται στην Αθήνα με αυτό το θέμα».

Παραστάσεις κάθε Δευτέρα στις 8 μ.μ. και Τρίτη στις 9 μ.μ.