Η Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου «Πρόβα» παρουσιάζει το έργο «Σιωπηλές Κραυγές», μία θεατρική σύνθεση της Κωστούλας Μητροπούλου και του Γιώργου Νεοφύτου, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσόγκα και ερμηνευτές τον ίδιο και την Μαίρη Ραζή.

Με αφορμή αυτή την αξιόλογη παράσταση, ο «Ριζοσπάστης» απευθύνθηκε στην Μαίρη Ραζή για να μας περιγράψει με λίγα λόγια αυτήν τη θεατρική σύνθεση.

«Φέτος παίζουμε το έργο "Σιωπηλές Κραυγές", σύνθεση θεατρική της Κωστούλας Μητροπούλου και του Γιώργου Νεοφύτου, σε σκηνοθεσία του Σωτήρη Τσόγκα, ο οποίος παίζει στα "Παπούτσια" της Κωστούλας Μητροπούλου τον ρόλο του Ροβεσπιέρου.

Η παράσταση απαρτίζεται από δύο μονόπρακτα, τα "Παπούτσια" της Κωστούλας Μητροπούλου και ένα διαμάντι της κυπριακής δραματολογίας, τον "Μανώλη.....!!" του Γιώργου Νεοφύτου.

Οι ήρωες είναι δύο πρόσωπα που δεν συναντιόνται επί σκηνής. Εχουν όμως κοινές διεκδικήσεις, επιζητούν τη δικαίωση. Οι κραυγές των δύο ηρώων ενώνονται και ζητούν το δίκιο τους. Δεν σιωπούν, σηκώνουν το ανάστημά τους ενάντια στους πολέμους και την αδικία. Η αδικαίωτη μάνα που ο γιος της δολοφονήθηκε μπροστά στα μάτια της από τους φασίστες στο πραξικόπημα στην Κύπρο το 1974, ο ρόλος - σύμβολο έρχεται να θέσει ξανά τα ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα. Στα "Παπούτσια" που παίζει ο Σωτήρης Τσόγκας, ο ήρωας του έργου είναι ένας ηθοποιός που επειδή έχει γεράσει τον διώχνουν από το θέατρο και ρίχνουν φόλα στο σκυλί του και η μεγάλη αγωνία είναι ότι του δίνουν να παίξει τον ρόλο του σκύλου, έτσι δεν φοράει παπούτσια και απελευθερώνεται. Ο ήρωας στα παπούτσια συνομιλεί με τον σκύλο του τον Ροβεσπιέρο και η κα Μαρία με τον γάτο της τον Μανώλη, που είναι προϊόν της φαντασίας της και αντικαθιστά τον γιο της.

Η ατάκα που με συγκλονίζει είναι ότι στο φινάλε του έργου η μαυροφορεμένη μάνα πετάει τα μαύρα και βάζει το φόρεμα που της έχει κάνει δώρο ο γιος της. Φοράει τη χρυσή της καρφίτσα, τα καινούργια της παπούτσια και την καφέ τσάντα της κι έτσι στολισμένη, αγέρωχη με το κεφάλι ψηλά, απευθύνεται στους δικαστές και τους λέει: Δεν ζητώ τον οίκτο σας κύριοι δικαστές, δεν ζητώ τον οίκτο κανενός. Δικαιοσύνη ζητώ για τον φόνο του γιου μου. Απαιτώ να τιμωρηθούν οι δολοφόνοι του γιου μου για να μην ξανάρθουν οι φασίστες.

Το έργο είναι μία σπονδή στα 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Και είναι το μοναδικό έργο που παίζεται στην Αθήνα με αυτό το θέμα».

Παραστάσεις κάθε Δευτέρα στις 8 μ.μ. και Τρίτη στις 9 μ.μ.