Η αστική τάξη - και στη χώρα μας - αξιοποιεί ήδη την πρωτιά του «Εθνικού Μετώπου» (Front National - FN) στον α' γύρο των περιφερειακών εκλογών στη Γαλλία για να πείσει για την ανάγκη λαϊκής συναίνεσης στην εφαρμογή των αντιλαϊκών σχεδιασμών της. Τα επιτελεία της, αφενός, εμφανίζουν την ενίσχυση του FN ως κάτι αναπάντεχο που προκαλεί «σοκ», αφετέρου ζεσταίνουν ήδη τις μηχανές πρόσκλησης των λαών στο «αντι-ακροδεξιό», «δημοκρατικό» μέτωπο, που περιλαμβάνει από οπορτουνιστές και σοσιαλδημοκράτες μέχρι φιλελεύθερους και δεξιούς.

Ομως, η «ιστορία» «FN» δεν είναι καινούρια. Πρόκειται για ένα κόμμα που «ανδρώθηκε» πολιτικά με την πολύ συγκεκριμένη στήριξη των «δημοκρατικών» αστικών πολιτικών, που το ενίσχυσαν σταδιακά ειδικά την τελευταία 20ετία (το FN υπάρχει από το 1972), γιατί έτσι εξυπηρετούνταν οι εκάστοτε σχεδιασμοί της γαλλικής πλουτοκρατίας. Σε μια σειρά εκλογικές μάχες, οι «συντηρητικές» δυνάμεις (που σήμερα εκπροσωπούν καταρχήν οι Ρεπουμπλικάνοι του Ν. Σαρκοζί, παλιότερα η παράταξη του Ζ. Σιράκ) είχαν απευθείας συνεργασία με υποψηφίους του FN, όπως για παράδειγμα στις δημοτικές εκλογές του 1998, όπου σε μια σειρά πόλεις επικράτησαν με την ανοιχτή στήριξη υποψηφίων του FN απέναντι στους Σοσιαλιστές. Με τον ίδιο στόχο - της συρρίκνωσης του αντίπαλου πόλου και της ανάδειξης στην εξουσία για να υπηρετηθεί το κεφάλαιο - και το Σοσιαλιστικό Κόμμα (Parti Socialiste - PS) συνέβαλε στην άνοδο του FN. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις υπογραφές που ο Ζαν - Μαρί Λεπέν (τότε ηγέτης του FN) συγκέντρωσε για να καταθέσει υποψηφιότητα στις προεδρικές εκλογές του 2002 στη Γαλλία, περιλαμβάνονταν και εκατοντάδες Σοσιαλιστών. Επιπλέον, στις εκλογές του 2002 (αφού Σιράκ και Λεπέν προκρίθηκαν στο β' γύρο), όλες οι «αριστερές» δυνάμεις, ανάμεσά τους και το μεταλλαγμένο ΚΚ, στρατεύτηκαν τελικά μ' ένα στόμα - μια φωνή πίσω από την υποψηφιότητα του «δεξιού» Σιράκ, που κατά τ' άλλα αντιπάλευαν, στρώνοντας κι έτσι το έδαφος για τα αντιλαϊκά μέτρα που ακολούθησαν, συμβάλλοντας στη μοιρολατρία και τη συντηρητικοποίηση των λαϊκών στρωμάτων. Υπενθυμίζουμε, επίσης, στους «ξεχασιάρηδες» (ΣΥΡΙΖΑ, «Αυγή» κ.λπ.) που κομπάζουν ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ανάχωμα στην ακροδεξιά, ότι πριν την εκλογική άνοδο του Λεπέν στις αρχές του 2000, είχε προηγηθεί η κεντροαριστερή κυβέρνηση με τη συμμετοχή και του Γαλλικού ΚΚ.

Επιπλέον, καινούριες δεν είναι ούτε και οι προτάσεις του FN. Αντίθετα, είναι θέσεις που εκφράζουν ισχυρά τμήματα του γαλλικού κεφαλαίου, γι' αυτό άλλωστε και τις συναντά κανείς πρώτα απ' όλα στα προγράμματα και τις δημόσιες τοποθετήσεις και των Σοσιαλιστών και των Ρεπουμπλικανών. Είναι θέσεις (π.χ. όσον αφορά την παραμονή στην ΕΕ) που ενισχύονται μέσα σε συνθήκες ευρύτερων διεργασιών σε όλη την Ευρώπη, με την άνοδο του λεγόμενου «ευρωσκεπτικισμού» και διάφορα τμήματα των αστικών τάξεων να αναθεωρούν επιλογές και συμμαχίες, ανάλογα με το πώς εκτιμούν ότι θα ευνοηθεί η ανάκαμψη της κερδοφορίας και η υπεράσπιση της θέσης τους σε ένα πλαίσιο οξυνόμενου ανταγωνισμού και αυξανόμενης ανισομετρίας που η βαθιά καπιταλιστική κρίση επιτάχυνε καθοριστικά. Για παράδειγμα, η ίδια η κυβέρνηση των Ολάντ - Βαλς έθετε ζήτημα αυστηρότερου ελέγχου των συνόρων (και πριν ακόμα το μακελειό της 13ης Νοέμβρη, που μετά τους «ήρθε κουτί»...), στο πλαίσιο και της συζήτησης για τη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών. Οπως επίσης, η ίδια η κυβέρνηση θέτει θέμα «χαλάρωσης» του Συμφώνου Σταθερότητας, από τη σκοπιά της πιο ευέλικτης στήριξης των προτεραιοτήτων του γαλλικού κεφαλαίου έναντι των ανταγωνιστών του και πρώτα του γερμανικού. Ακόμα, ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, όπως η «αναθεώρηση» της σχέσης με τη Ρωσία, κυριαρχούν στον προβληματισμό των Γάλλων αστών εδώ και πολύ καιρό. Οι Ρεπουμπλικάνοι προτείνουν ανοιχτά επαναπροσέγγιση με τη Ρωσία, ο ίδιος ο Ολάντ «έτρεξε» και στον Πούτιν για να συζητήσουν τη δημιουργία «ενιαίου μετώπου» συνεργασίας κατά των τζιχαντιστών.

Είναι, λοιπόν, καθαρό ότι το FN εξελίσσεται σε ισχυρή πολιτική δύναμη με τη στήριξη του κεφαλαίου. Αλλο τόσο καθαρό πρέπει να είναι και το ότι, ανεξάρτητα από το τι θα γίνει την Κυριακή (που θα γίνει ο β' γύρος των περιφερειακών εκλογών), το FN ήδη αποτελεί σοβαρό εργαλείο προώθησης των επόμενων αντιλαϊκών σχεδιασμών. Το «δημοκρατικό μέτωπο» στο οποίο βγήκαν κατευθείαν οι Βαλς - Ολάντ και κάλεσαν, προτείνοντας ανοιχτά υπερψήφιση των αντι-FN υποψηφίων, δεν είναι παρά μια προσπάθεια να πειστεί ο γαλλικός λαός ότι οι μόνες «εναλλακτικές» που αιώνια θα έχει, είναι να διαλέγει μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Να διαλέγει μεταξύ όσων χρόνια τώρα κυβερνούν, τσακίζοντας τη ζωή του για λογαριασμό της ίδιας εκμεταλλεύτριας τάξης και όσων τώρα φιλοδοξούν να ανέβουν στην ίδια θέση για να υπηρετήσουν την ίδια τάξη, ακόμα πιο αποφασιστικά και αποτελεσματικά. Μεταξύ όσων παζαρεύουν για λογαριασμό του κεφαλαίου τη συμμετοχή της χώρας στην ιμπεριαλιστική ΕΕ και όσων ψάχνουν και άλλες ιμπεριαλιστικές «παρέες», το ίδιο θανατηφόρες για το λαό.

Η ενίσχυση κομμάτων όπως το FN είναι μέρος της αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού που προχωρά σε διάφορες χώρες, στο φόντο των σοβαρών δυσκολιών που αντιμετωπίζει το κεφάλαιο στο πεδίο της οικονομίας (μετά από μια βαθιά κρίση, σε συνθήκες αναιμικής ανάκαμψης αλλά και ύφεσης σε πολλές περιοχές). Οι εξελίξεις είναι διδακτικές για την ικανότητα των μονοπωλίων να εξασφαλίζουν σε κάθε φάση το κατάλληλο πολιτικό προσωπικό, που θα υπερασπιστεί τα συμφέροντά τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, είτε με «αριστερό» περιτύλιγμα, είτε με «πατριωτικό», είτε με ανοιχτά εθνικιστικό (που σαφώς έχουν διαφορές μεταξύ τους, αλλά είναι το ίδιο επικίνδυνες για το λαό). Είναι ταυτόχρονα διδακτικές για την τεράστια σημασία που έχει η ύπαρξη οργανωμένης επαναστατικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, που να φωτίζει ταξικά τις αιτίες των προβλημάτων, να οργανώνει την αναμέτρηση με τους αληθινούς αντιπάλους του λαού, τα μονοπώλια και την εξουσία τους, τα οποία - όπως όλα δείχνουν - προκειμένου να προστατέψουν τη θέση και την εξουσία τους, δε θα διστάσουν μπροστά σε τίποτα.