Οσον αφορά την ηλικιακή οριοθέτηση της νεολαίας, νομίζω ότι είναι αντικειμενική και διαφορετική για τα διάφορα τμήματά της. Ετσι, θεωρώ ότι για τους νέους που μετά το Λύκειο μπαίνουν στην παραγωγή, το πέρασμα στην ώριμη ηλικία γίνεται το πολύ γύρω στα 25 χρόνια τους, ενώ για όσους συνεχίζουν με ανώτερες σπουδές, αυτό σε καμιά περίπτωση δεν ξεπερνάει τα 30 χρόνια. Σε κάθε περίπτωση, το πέρασμα από τη νεανική στην ώριμη ηλικία, είναι κύρια συνάρτηση της εισόδου στην παραγωγική διαδικασία και όχι της δημιουργίας οικογένειας και της απόκτησης παιδιών, γεγονότων τα οποία είναι παρεπόμενα της ωρίμανσης και συμβαίνουν, λόγω της οικονομικής και κοινωνικής καπιταλιστικής σήψης, όλο και αργότερα, χωρίς φυσικά να σημαίνει ότι όταν αυτά συμβαίνουν στα 40 ή τα 45 χρόνια, τότε περνάει και ο νεολαίος στην ωριμότητα. Και φυσικά, τα όρια αυτά καθορίζονται από τις αντικειμενικές συνθήκες και όχι με απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης, όπως αφελώς ή από κακή χρήση της γλώσσας, μας λέει η θέση 1. Αυτά γιατί για να δουλέψουμε σ' ένα τμήμα του λαού, πρέπει πράγματι και να το έχουμε καθορίσει.

Ο καπιταλισμός, αντιλαμβανόμενος το ευάλωτο και την ευπείθεια της νεολαίας, ακολουθεί επιστημονικά μελετημένες μεθόδους χειραγώγησής της, με σκοπό να στερήσει από το επαναστατικό κίνημα την ανανέωσή του, μεταθέτοντας έτσι χρονικά την έτσι κι αλλιώς επερχόμενη ανατροπή του. Στη διαδικασία αυτή έχει συμμάχους τη μοιρολατρία και το συντηρητισμό που ήδη έχει εμφυσήσει στο γενικό πληθυσμό και εργαλείο το σύνολο του εποικοδομήματός του, που περιλαμβάνει ισχυρά πράγματι όπλα, όπως τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του, το αστικό σχολειό, την αστική κουλτούρα που όλο και πιο εύπεπτη γίνεται κατά το σάπισμά της και προσφάτως το ισχυρότερο όλων, την κουλτούρα του καναπέ και της τηλεόρασης.

Το ζήτημα, λοιπόν, της διαπαιδαγώγησης της νεολαίας και συνακόλουθα το πού αυτή θα καταλήξει, αν δηλαδή θα περάσει κατά πλειοψηφία στο επαναστατικό κίνημα ή αν θα χρησιμοποιηθεί για τη διαιώνιση του καπιταλισμού, έχει αντικειμενικά αναχθεί σε κυρίαρχης σημασίας ζήτημα, ζωτικό θα έλεγα και για τα δύο στρατόπεδα. Αντίστοιχα, τα δικά μας όπλα είναι η μαζική και οργανωμένη πάλη και η ελκτική δύναμη των αποτελεσμάτων της, το όραμα της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, η πάλη δηλαδή για την επίτευξη του στρατηγικού μας στόχου και η προπαγάνδιση της δράσης και των στόχων μας, από μας τους ίδιους και από τα λιγοστά ΜΜΕ που διαθέτουμε, μέσω των οποίων πρέπει να περάσουμε στη νεολαία και το λαό τη δική μας, την επαναστατική κουλτούρα. Στο κέντρο της προσοχής μας λοιπόν, εξ αντικειμένου τίθεται η προσπάθεια για την ουσιαστική βελτίωση του επιπέδου, αλλά και του αναπροσανατολισμού του ραδιοφώνου μας (άκουσα από τον «904» τη «λαϊκή» σαβούρα «κάθε δυο και τρεις βδομάδες, κάνω μπούκα στις μπουγάδες»!!!), όπου το πρόγραμμα πρέπει να κατευθύνεται και να καθορίζεται από αρμόδιο κομματικό τμήμα και όχι από τον παραγωγό της κάθε εκπομπής, του εμπλουτισμού των εκπομπών του 902 TV με ζητήματα νεολαίας, αλλά και προώθησης της επαναστατικής κουλτούρας, με προβολές σοβιετικών και προοδευτικών απ' όλο τον κόσμο ταινιών και φυσικά με άμεση διακοπή της τηλεπώλησης μαξιλαριών (!) και μάλιστα σε ώρες μεγάλης ακροαματικότητας. Η ΚΟΜΕΠ είναι πολύ καλό εργαλείο ιδεολογικής παρέμβασης, πρέπει όμως να παρθούν συγκεκριμένα μέτρα διάδοσής της, αφού δεν τη διαβάζουν παρά ελάχιστα κομματικά μέλη, και ακόμα πιο λίγοι νεολαίοι, ενώ ο «Ριζοσπάστης», έκδοση κομματικά άρτια, με εξαίρεση την έλλειψη κριτικής και τη στάση απόστασης στα ζητήματα του διεθνούς κινήματος, δεν είναι σίγουρα το έντυπο μέσο που μπορεί να απευθυνθεί σε πλατιές νεολαιίστικες μάζες. Εδώ ακριβώς προκύπτει η ανάγκη της ανεξάρτητης από το «Ριζοσπάστη» επαναδιακίνησης του «Οδηγητή», μετά από ολοκληρωμένη μελέτη του ιδεολογικού Τμήματος του ΚΣ της ΚΝΕ, για τις μεθόδους πλατιάς διακίνησής του στη νεολαία. Οι εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής», στο λογοτεχνικό τους κομμάτι είναι μονόπλευρα προσανατολισμένες στο αντιστασιακό μυθιστόρημα και πρέπει να εμπλουτιστούν με εκδόσεις των αριστουργημάτων του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, - πολλών από τα οποία έχει παρέλθει χρονικά η υποχρέωση καταβολής πνευματικών δικαιωμάτων για την έκδοσή τους, καθώς και με εκδόσεις κοσμολογίας και αντιθρησκευτικής προπαγάνδας, ικανές να μειώσουν τα ποσοστά των νέων που ικανοποιούνται με τα ανέκδοτα του Χριστόδουλου.

Σε εσωκομματικό επίπεδο, να εφαρμόζεται απόλυτα το άρθρο 44 του Καταστατικού και ιδιαίτερα η παράγραφος β', που αφορά το συντονισμό της κομματικής με την κνίτικη ζωή και δράση. Οπωσδήποτε πρέπει να οριστούν υπεύθυνοι στα κομματικά όργανα για τη δουλιά στη νεολαία, σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορεί να είναι αυτοί οι γραμματείς των οργάνων, «όπως λαθεμένα το θέτει η θέση 18. Επίσης, η ιδεολογική επιτροπή να επεξεργαστεί ένα εξειδικευμένο για τη νεολαία πρόγραμμα αυτομόρφωσης, που σε συνδυασμό με ολοκληρωμένους κύκλους ιδεολογικών μαθημάτων, όχι μόνο θα εξοπλίσει ιδεολογικά τους ΚΝίτες, αλλά και θα βοηθήσει ουσιαστικά την προπαγάνδιση των κομμουνιστικών ιδεωδών στη νεολαία. Επίσης, προκύπτει η ανάγκη για επαναφορά από τις καλένδες όπου έχει παραπεμφθεί και ολοκλήρωσης της συζήτησης για τον υπαρκτό σοσιαλισμό, αφού το ζήτημα αφορά το κεντρικό ιδεολογικό εργαλείο της άρχουσας τάξης στην προσπάθειά της να καθυποτάξει ιδεολογικά τη νεολαία και η δική μας απάντηση για την ώρα είναι ημιτελής και αποτελείται από μισόλογα.

Ουσιαστικής, τέλος, σημασίας ζήτημα, είναι αυτό της κομμουνιστικής οικογένειας, που πολύ σωστά πραγματεύεται ο ΚΝίτης σ. Κώστας Σταματόπουλος στην παρέμβασή του στο διάλογο στις 2/10, όχι όμως και οι θέσεις της ΚΕ. Βασικό καθήκον, όχι μόνο απέναντι στο Κόμμα, αλλά και απέναντι στην ανθρωπότητα και το μέλλον της, είναι το καθήκον του κομμουνιστή να διαπαιδαγωγεί επαναστατικά τα παιδιά και γενικότερα την οικογένειά του και σε δεύτερο επίπεδο το περιβάλλον του, όχι μόνο σαν απάντηση στην καπιταλιστική αντιδιαπαιδαγώγηση, αλλά και σαν συμβολή στο επαναστατικό κίνημα, ζήτημα για το οποίο νομίζω πως απουσιάζει η ιδεολογική - καθοδηγητική κομματική παρέμβαση.

Χρυσόστομος Σ. Χρηστίδης

ΚΟΒ Λογιστών της ΚΟΘ

Η σημερινή νεολαία, όπως και οι προηγούμενες γενιές που γεννήθηκαν και γαλουχήθηκαν στον καπιταλισμό, «κληρονόμησε», χωρίς να το θέλει και την ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση σε αυτήν των θεωριών της αστικής τάξης.

Αυτή η ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση αρχίζει από τις πολύ μικρές ηλικίες, και αναλόγως το «πρόσφορο έδαφος» που βρίσκει, αναπτύσσεται και σε μεγαλύτερες ηλικίες της νεολαίας.

Από το δημοτικό ακόμα μέσα από τη βιβλιογραφική προπαγάνδα η αστική τάξη προάγει τον ατομισμό και την ανταγωνιστικότητα, ενάντια στη συλλογική δουλιά και την ευγενή άμυλα.

Η ιστορία που διδάσκεται, στα παλαιότερα χρόνια, διαστρέβλωνε την αλήθεια, ενισχύοντας με τον τρόπο αυτό τον φόβο στη νεολαία, ενάντια σε κάθε τι το επιστημονικό, τον σοσιαλισμό.

Μέσα από την αστική προπαγάνδα στην εκπαίδευση πέρναγαν και περνούν ό,τι το πιο αντιδραστικό, το πιο απάνθρωπο σύνθημα το «μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό», τη μοιρολατρία που για την άσχημη κατάντια των νέων έφταιγε η κακιά τους μοίρα ή η ατυχία τους. Πέρναγε ο νόμος της ζούγκλας, «ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν», γίνε θηρίο για να επιβιώσεις στον ανταγωνισμό.

Ομως είναι οι άνθρωποι ζώα;

Οι άνθρωποι διαφέρουν από τα ζώα. Το ζώο αντιμετωπίζει παθητικά τη φύση που το περιβάλλει, συνήθως παίρνει ό,τι του δίνουν, βολεύεται όπου και όπως μπορεί.

Ο άνθρωπος από τα υλικά της φύσης δημιουργεί για τον εαυτό του σε μεγάλο βαθμό το περιβάλλον που θα ζήσει.

Αυτό το περιβάλλον η αστική τάξη προσπαθεί να το στρέψει ενάντια στην αρχική φύση και ίδρυση της κοινωνίας.

Ο ατομισμός και οι νέες μορφές «αγκαλιάσματος» της νεολαίας του πιο ευαίσθητου κομματιού της εργατικής τάξης έχει πλέον «εκμοντερνιστεί», η πληροφορική αντί να γίνει προσπάθεια ανοίγματος της σκέψεις της νεολαίας σε νέους ορίζοντες επικοινωνίας προς όφελός της, χρησιμοποιείται για το απόκομμα της νεολαίας από την παρέα, την ομαδική διασκέδαση, τον πολιτισμό και περιθωριοποιεί το νέο μόνο του μπροστά σε μια οθόνη ενός κομπιούτερ, να αναζητά την ψευδαίσθηση του κυβερνοχώρου, της γνωριμίας με το αντίθετο φύλο, ακόμα και την ηδονή. Μια ηδονή ψεύτικη όπως ψεύτικα είναι όλα αυτά που υπόσχεται η αστική τάξη στη νεολαία.

Οι νέες μορφές ταξικής διάκρισης στην Παιδεία - «μεταρρυθμίσεις» τις ονομάζουν οι κυβερνήσεις της άρχουσας ιμπεριαλιστικής και καπιταλιστικής τάξης στη χώρα μας, ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και οι συνοδοιπόροι οπορτουνιστές εραστές του συμβιβασμού του ΣΥΝ - θέλουν να μας πείσουν ότι ο καλός μαθητής είναι από γεννησιμιού του έξυπνος, ενώ ταυτόχρονα κατηγοριοποιεί με τις διάφορες ευέλικτες ζώνες, σχολεία, εκπαιδευτικούς και μαθητές.

Δεν επιτρέπει το δικαίωμα του λάθους, το εξοντώνει, δε δίνει δεύτερη ευκαιρία, δε δημιουργεί προϋποθέσεις ανθρώπινων σχέσεων και διασκέδασης. Προάγει την υποκουλτούρα και το χαβαλέ γιατί δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις.

Η εργαζόμενη νεολαία είναι και η πιο εκμεταλλεύσιμη. Δουλιά χωρίς δικαιώματα, χωρίς ασφάλιση, μαύρη εργασία, προγράμματα STAGE, συμβάσεις εργασίας με όρους εξευτελισμού της προσωπικότητας, όμηροι των εκάστοτε πολιτικών νταβατζήδων και της ΕΕ.

Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΤΑΞΗ!!!!

Είναι ένα σημαντικό κομμάτι της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Είναι σπλάχνο της, ακόμα και οι φοιτητές είναι η αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης.

Το ΚΚΕ, καθοδηγητής της εργατικής τάξης, έχει και την ευθύνη της πολιτικής δουλιάς της νεολαίας.

Δεν είναι αποκλειστική δουλιά της ΚΝΕ.

Κακώς πιστεύω τα παλαιότερα συνέδρια χρέωναν αποκλειστικά στην ΚΝΕ αυτή την καθοδήγηση.

Είναι πρώτα από όλα δουλιά του Κόμματος η ΝΕΟΛΑΙΑ και η ΚΝΕ είναι η νεολαία του Κόμματος και όχι κόμμα της νεολαίας. Αυτή την αντίληψη που γαλουχήθηκε και με ευθύνη του κόμματος παλαιότερα σε ορισμένα στελέχη της ΚΝΕ την πληρώσαμε ακριβά, αφού στελέχη και μέλη της ΚΝΕ, ΟΔΗΓΗΘΗΚΑΝ ΟΠΩΣ ΗΤΑΝ ΦΥΣΙΚΟ ΣΤΟΝ ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΜΟ.

Ποτέ, από την άλλη πλευρά, δε θα πρέπει να κομπλιμεντάρουμε τη νεολαία, όπως κάνει ο ΣΥΝ, που έχει διαχυθεί μέσα σε οπορτουνιστικά σχήματα ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΟΡΟΥΜ κλπ., αποπροσανατολίζοντας τη νεολαία από τον πραγματικό αντίπαλό της τους ιμπεριαλιστές και καπιταλιστές ΗΠΑ και ΕΕ.

Είναι πλέον γνωστό ότι η προσπάθεια χειραγώγησης της νεολαίας από την καταναλωτική μανία και τα αδιέξοδα που οδηγεί η θεωρία της άρχουσας τάξης, της πλουτοκρατίας, ανεργία, παράνομος πλουτισμός, ανταγωνισμός, οδηγεί ένα κομμάτι της νεολαίας, ηλικιακά όλο και πιο μικρό στα ναρκωτικά.

Η παρέμβαση του Κόμματος στις πιο μικρές ηλικίες είναι επιβεβλημένη. Ισως να ήταν λάθος εκτίμηση, ή, αδυναμία στελεχικού δυναμικού η διάλυση των Νέων Πρωτοπόρων που είχαν σημαντική συμβολή στην κοινωνία, στον πολιτισμό, στο σχολείο, στη γειτονιά, στο χωριό και την πόλη.

Πρότασή μου η επαναλειτουργία των Νέων Πρωτοπόρων.

Οι «φωνές» που λένε ότι τάχα η «νεολαία μπορεί να παλέψει από μόνη της», πως δήθεν το «κίνημα της νεολαίας πρέπει να είναι αυτόνομο» ή πως «η πολιτική δεν ταιριάζει στους νέους» ανήκουν στους υπερασπιστές της εκμετάλλευσης του καπιταλισμού. Και γνωρίζουν ότι οι νέοι πάνε με τους καινοτόμους, τους πρωτοπόρους, τους τολμηρούς κόντρα στο ρεύμα. Ετσι λοιπόν τώρα όπως και στις πιο κρίσιμες φάσεις πρέπει να στρατευτούν με το Κόμμα τους, το ΚΚΕ.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΠΟΥ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ, ΣΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ, ΣΤΗΝ ΑΜΑΘΕΙΑ.

Στη χώρα μας νόμος είναι το κέρδος του ιδιώτη, ξένου και ντόπιου επιχειρηματία. Για το κέρδος στο μεγάλο παζάρι της Ευρώπης ξεπουλιούνται σήμερα τα νεανικά όνειρα και δικαιώματα.

Το Κόμμα είναι υποχρεωμένο σήμερα παρά ποτέ να «δει» και να δουλέψει υπεύθυνα τα προβλήματα και τις ανησυχίες της νεολαίας, να μπει μπροστά μαζί με την ΚΝΕ και όχι μόνο η ΚΝΕ, και να καθοδηγήσει τη νεολαία με τα ιδανικά και την ιστορία του κινήματος και του Σοσιαλισμού.

Τιγγινάγκας Γεώργιος

Ιδιωτικός υπάλληλος, πρόεδρος Φιλοπρόοδου Συλλόγου Ανθούπολης