«...Σε λίγο τα σχολεία μας θα γράφουν "Coca - Cola"», είναι ένα από τα συνθήματα που ακούγονταν στις κινητοποιήσεις μαθητών, γονιών, εκπαιδευτικών, δίπλα στις διεκδικήσεις για αύξηση της χρηματοδότησης στο ύψος των αναγκών, για ολόπλευρη μόρφωση, διαβλέποντας και καταδικάζοντας την πολιτική που σπρώχνει τα σχολεία στην αγκαλιά των «χορηγών», που ανοίγει τις πόρτες τους στις επιχειρήσεις για να παρέμβουν άμεσα στο περιεχόμενο της μόρφωσης και στις συνειδήσεις των παιδιών. Σήμερα, για την ακρίβεια από το 2012, υπάρχουν σχολεία που φέρουν τη «σφραγίδα» της συγκεκριμένης πολυεθνικής, χωρίς βέβαια να είναι η μοναδική που αναπτύσσει τέτοια δραστηριότητα στο χώρο της Εκπαίδευσης. Ο λόγος για το πρόγραμμα «Το σχολείο που Θέλεις» της «Coca - Cola», που από την εταιρεία πλασάρεται ως «μια δράση για τη νέα γενιά και για ένα καλύτερο μέλλον». «Το πρόγραμμα "Το Σχολείο που Θέλεις" προβλέπει την επιχορήγηση επισκευαστικών και βελτιωτικών εργασιών σε σχολικά κτίρια και υλοποιείται με μεγάλη επιτυχία από το 2012, στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, σε συνεργασία με τις τοπικές αρχές. Μέχρι σήμερα, μέσα από μία επένδυση που ξεπερνά το 1,1 εκατομμύριο, έχουμε ανακαινίσει 13 σχολεία σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, βελτιώνοντας την εκπαιδευτική εμπειρία 4.500 μαθητών κάθε χρόνο!», αναφέρει η εταιρεία στην ιστοσελίδα της.

Πατώντας πάνω σε πραγματικές ανάγκες, σε προβλήματα που έχει συσσωρεύσει η χρόνια υποχρηματοδότηση, σε μία στρατηγική που θέλει τα σχολεία ανοιχτά στις επιχειρήσεις, που ανάγει τη χορηγία σε σημαντικό συντελεστή και στο χώρο της Εκπαίδευσης, οι επιχειρήσεις βρίσκουν το έδαφος να μπαινοβγαίνουν στα σχολεία. Και όσο βαθαίνει η υποβάθμιση, όσο μειώνεται η απαιτητικότητα στις διεκδικήσεις των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, τόσο ευκολότερα οι πολυεθνικές εμφανίζονται ως ο «από μηχανής θεός» που θα δώσει λύση σε οξυμένα προβλήματα, με τις ευλογίες του κράτους και με την ανοχή, αν όχι την ενεργό στήριξη μεγάλης μερίδας των γονέων. Είναι χαρακτηριστικό πως το πρόγραμμα έχει δημιουργήσει συνθήκες ανταγωνισμού ανάμεσα στα σχολεία, για το ποιο θα επικρατήσει, με καμπάνιες στις οποίες επιστρατεύονται και οι μαθητές, προκειμένου να εξασφαλιστεί ο απαραίτητος αριθμός ψήφων που θα κρίνει ποιο σχολείο θα εξασφαλίσει την πολυπόθητη ανακαίνιση. Μετατρέπονται έτσι γονείς και μαθητές σε ζωντανοί διαφημιστές της πολυεθνικής και του ...φιλανθρωπικού της έργου, προκειμένου το δικό τους σχολείο να κερδίσει την ανακαίνιση. Συμπρωταγωνιστές και ιδιαίτερα χρήσιμοι, ώστε να γίνει πράξη αυτή η χορηγία, αποδεικνύονται δημοτικές αρχές που παίζουν με ευχαρίστηση το ρόλο του πλασιέ της πολυεθνικής και υποδεικνύουν τα υποψήφια σχολεία προς ανακαίνιση και πελατεία της πολυεθνικής.

Πρόκειται για ένα από τα πολλά παραδείγματα της λεγόμενης «Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης», στο πλαίσιο της οποίας μονοπωλιακοί όμιλοι αναλαμβάνουν όλο και πιο συστηματικά δράσεις για την κάλυψη μέρους των οξυμένων αναγκών σε διάφορους τομείς, στην προκειμένη περίπτωση στην Εκπαίδευση. Τα οφέλη, βέβαια, είναι πολύ περισσότερα από το κόστος, που είναι ψίχουλα μπροστά στα τεράστια κέρδη τους, αφού το ύψος της χορηγίας επιστρέφει πολλαπλάσιο μέσα από μέτρα που οι κυβερνήσεις προωθούν «ντε φάκτο» για λογαριασμό τους, όπως τις φοροαπαλλαγές, τις ελαστικές μορφές απασχόλησης κ.λπ. Ενώ συμβολή στην κερδοφορία τους έχει και η διαφήμιση που γίνεται σ' αυτές τις εταιρείες, μέσα από τις χορηγίες και τα προγράμματα που αναλαμβάνουν. Μάλιστα, το σχολείο είναι προνομιακός χώρος για τέτοιου είδους «ευεργεσίες», καθώς συνθλίβεται κυριολεκτικά κάτω από βάρος της υποχρηματοδότησης, κάτι που κάνει περισσότερο «καλοδεχούμενες» τέτοιες παρεμβάσεις, αλλά και συγκεντρώνει μικρές ηλικίες, στις συνειδήσεις των οποίων το κεφάλαιο επιδιώκει σταθερά να παρεμβαίνει.

Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, οι εργαζόμενοι γονείς χρειάζεται να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Να αποτελέσει η στάση τους και η οργανωμένη παρέμβαση, μέσα και από τους Συλλόγους Γονέων, μάθημα διεκδίκησης στα παιδιά. Οι χορηγοί δεν είναι ούτε «εύκολη» ούτε «λύση» στα προβλήματα στέγασης και υποδομών των σχολείων. Πάει πολύ, δε, εταιρείες που κλείνουν και ανοίγουν τα εργοστάσιά τους ανάλογα με τα κέρδη τους, που τσακίζουν τους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων, να εμφανίζονται ως «κοινωνικά ευαίσθητες» για τα παιδιά του λαού! Δεν γίνεται από τη μια να βάφουν τα σχολεία των παιδιών και από την άλλη να αφήνουν τους γονείς τους χωρίς δουλειά, και να απαιτούν και την ευγνωμοσύνη τους από πάνω! Δεν είναι δυνατόν οι γονείς να συμβιβαστούν με τη λογική των «τυχερών» σχολείων και των «τυχερών» μαθητών, που επιλέχθηκαν να ανακαινιστούν με χρήματα της πολυεθνικής, αλλά να διεκδικήσουν το καθολικό δικαίωμα των παιδιών, να κάνουν μάθημα ισότιμα σε ασφαλή σύγχρονα σχολικά κτίρια, με αποκλειστική ευθύνη και εποπτεία από το κράτος.