Πέρασαν 36 χρόνια από τότε που το «Θέατρο Τέχνης» πρωτοπαρουσίασε τους «Νταντάδες» του Γιώργου Σκούρτη. Εκτοτε ο συγγραφέας έχει μια συνεχή παρουσία στην ελληνική δραματουργία, αφού παίχτηκαν περισσότερα από 20 έργα του, ενώ έχει ολοκληρώσει και άλλα 10 έργα που ακόμη δεν έχουν παρουσιαστεί. Με την ευκαιρία αυτή, το Σάββατο (18/2, 9.15 μ.μ.) θα δοθεί επετειακή παράσταση του τελευταίου έργου του Γιώργου Σκούρτη «Οι ηθοποιοί», που παρουσιάζεται στο θέατρο «Κνωσός», αφιερωμένη στα 36 χρόνια παρουσίας του συγγραφέα στο ελληνικό θέατρο. Στην παράσταση, την οποία θα προλογίσει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, θα παραστούν πολλοί άνθρωποι των γραμμάτων, των τεχνών και της πολιτικής.

Υπενθυμίζεται ότι τους ρόλους ερμηνεύουν ο Χρίστος Τσάγκας (που υπογράφει και τη σκηνοθεσία), η Μαρία Τσακαλίδου και o Δημήτρης Καλαντζής.

Εργο γραμμένο το 2000, «Οι ηθοποιοί» είναι ένα ερωτικό τρίγωνο, μια πραγματική ιστορία πάθους και εκδίκησης. Δυο άντρες και μια γυναίκα, καταραμένοι από μοιραίες πράξεις του παρελθόντος, αποφασίζουν να λυτρωθούν από τα μίση που τους χωρίζουν και μέσα από τη συγχώρεση να πορευτούν εν ειρήνη. Ενα έργο γεμάτο εντάσεις, παγίδες και ξεσπάσματα.

Ενα πολύ καλό έργο, μια ευφρόσυνη σκηνοθετικά και υποκριτικά παράσταση και ο νέος, πολυμελής μάλιστα, εταιρικός θίασος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, «Συν-θήκη», είναι σημαντικοί λόγοι για να δουν οι θεατρόφιλοι, στο θέατρο «Πολιτεία», την «Τραπεζαρία» του Αμερικανού δραματουργού Αλμπερτ Γκέρνι. Στα 1980, με τον 20ό αιώνα να τελειώνει και την αμερικάνικη κοινωνία να μη μοιάζει με εκείνη στα τέλη του 19ου αιώνα, οπότε με έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο «θεμελιώθηκε» η αστική τάξη και από τις αρχές του 20ού αιώνα μπόρεσε να επιβληθεί σε οικονομικο-κοινωνικό επίπεδο με «τράπεζά» της, ο Γκέρνι βλέποντας «τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού» της παλιάς αστικής τάξης να «τρεκλίζουν», έγραψε την «Τραπεζαρία». Καυστικά αλληγορικό το έργο, μέσα από 17 σπονδυλωτές σκηνές, με βασικό μυθοπλαστικό «πυρήνα» την πορεία μιας αστικής οικογένειας και των σύγχρονων διαδόχων της, ανασκοπεί την πορεία της αστικής τάξης στη διάρκεια ενός αιώνα. Ξεκινώντας από την εποχή του μεγαλείου της, με την αναμφισβήτητη εξουσία του πατέρα-αφέντη και «θεμελιωτή» της ισχυρής οικογένειας και επί της κοινωνίας και επί των μελών της οικογένειας γύρω από την «τραπεζαρία» του σπιτιού, και φθάνοντας στους ποικιλόμορφα «τρελαμένους» απογόνους της και στο πέρασμα της «τραπεζαρίας» της παλιάς αστικής τάξης σε χέρια αγοραστών-νέων ιδιοκτητών της. Το έργο με ρέουσα μετάφραση (Θάλεια Σκαρλάτου), λιτά ρεαλιστικό σκηνικό και συμβολικά κοστούμια (Ερση Δρίνη), εκφραστική κινησιολογία (Ζωή Χατζηαντωνίου), αρμόζουσα στη χρονολογική πορεία του μύθου μουσική (Σταύρος Γασπαράτος), σκηνοθετημένο γοργόρυθμα, με προβολή της κοινωνιολογικής αλληγορίας και του καυστικού χιούμορ του συγγραφέα από τον Τάκη Τζαμαργιά, ευεργετήθηκε από τη μεταμορφώσιμη υποκριτική όλων των ηθοποιών στους πολλούς ρόλους που υποδύονται. Επιτυχέστερα μεταμορφώσιμοι είναι οι Δώρα Μαστρομηνά, Μαρία Μακρή, Δέσποινα Πόγκα, Δημήτρης Οικονομίδης. Αξιόλογοι ερμηνευτικά είναι και οι Κώστας Χατζούδης, Χριστίνα Καστανά, Κωνσταντίνος Ζαμπάρας.

Ο έρωτας και η φθορά του, ο γάμος και η εμφανής ή υπόγεια συγκρουσιακή σχέση των δύο φύλων «στοίχειωσε» και τη ζωή και το έργο του Ινγκμαρ Μπέργκμαν. Ο μεγάλος δημιουργός μετέπλασε σε πανανθρώπινα τα δικά του βιώματα, με διάφορες ταινίες του, μεταξύ των οποίων και «Οι σκηνές από ένα γάμο». Με τη θεατρική διασκευή της ταινίας από τον ίδιο τον Μπέργκμαν, μεταφρασμένη πιστά από τον Ζαννή Ψάλτη, ξανάσμιξαν στη σκηνή του θεάτρου «Προσκήνιο», η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και ο Μηνάς Χατζησάββας. Αξιοι, έμπειροι, αισθαντικοί ηθοποιοί και οι δύο, καθοδηγούνται από το λιτού ρεαλισμού σκηνοθετικό μέτρο της Νικαίτης Κουντούρη, η οποία χρησιμοποίησε και κινηματογραφικά πλάνα, που λειτουργώντας «αποστασιοποιητικά» αποκλείουν κάθε μελοδραματισμό. Οι απέριττες ερμηνείες και των δύο, με λεπτές αποχρώσεις, χωρίς υπερβολές - με πιο λιτή και εσωτερική την Καριοφυλλιά Καραμπέτη - ψυχαναλύουν την ανομολόγητα φθειρόμενη συζυγική ζωή, την καθημερινότητα, τις συνήθειες, τις οικογενειακές και κοινωνικές σχέσεις ενός ανδρογύνου, τον «αναζωογονητικό» έρωτα του μεσήλικα συζύγου με μια νέα κοπέλα, την κρυμμένη οδύνη του χωρισμού, τη μοναξιά που επιφέρει, αλλά και τη δύναμη της ανθρώπινης αγάπης και της συνήθειας που γέννησε η μακρόχρονη κοινή ζωή τους. Στο καλό αποτέλεσμα συμβάλλουν το καλαίσθητα μοντέρνο σκηνικό και τα κοστούμια του Γιώργου Πάτσα, οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί του Φίλιππου Κουτσαφτή κι η μελαγχολικών ήχων μουσική επιμέλεια του Δημήτρη Ιατρόπουλου.

«Το καμπαρέ των σκουπιδιών» τιτλοφορεί την κειμενική και σκηνοθετική σύνθεση που παρουσιάζει στο θέατρο «Altera Pars» ο Πέτρος Νάκος. Ο χαρακτηρισμός της σύνθεσης αυτής, από το δημιουργό της, ως «ένα σουρεαλιστικό καμπαρέ», μάλλον μπερδεύει, ως προς τους αισθητικούς όρους, το θεατή που θα δει την εντυπωσιακή - και εντυπωσιοθηρική - παράσταση. Παράσταση μόχθου του σκηνοθέτη μέχρι το στήσιμό της. Προπάντων πολύ κοπιώδης - σωματικά, φωνητικά, υποκριτικά - για τους ηθοποιούς. Παράσταση, που με το προοδευτικό κοινωνιολογικό περιεχόμενό της (περιλαμβάνει και σπαράγματα κειμένων του Μπρεχτ και του Πίντερ) και με τον τίτλο της, παραπέμπει στο προπολεμικό γερμανικό θέατρο-καμπαρέ και στην εμπνευσμένη από αυτό ταινία «Καμπαρέ» (χρησιμοποιεί, μάλιστα, και το τραγούδι-σήμα της ταινίας που τραγουδά ο ηθοποιός που υποδύεται τον κομπέρ), αλλά, η οποία, τελικώς, παρ' ότι ίσως θέλει να τα σχολιάσει, παγιδεύεται, και υπηρετεί από την αρχή έως το τέλος της, την παρακμιακή, διεστραμμένη, παραλογισμένη, σκληρή, αντιαισθητική «αισθητική» των σύγχρονων αμερικανόθρεφτων μουσικο-θεατρικών σόου. «Αισθητική» που δεν «κολλά» αισθητικά και κυρίως θεματολογικά ούτε με τα μπρεχτικά, ούτε με τα πιντερικά «δάνεια», που παρενέβαλε στο κείμενό του ο Π. Νάκος. Παρά την πρόθεσή του να καυτηριάσει τα κοινωνικά και πολιτιστικά «σκουπίδια» της σημερινής, βίαιας, εκμεταλλευτικής καπιταλιστικής κοινωνίας, ο Π. Νάκος έπεσε στην εντυπωσιοθηρική λούμπα τους, χωρίς να κάνει, έστω στο φινάλε της παράστασης, μια μικρή αισθητική ανατροπή-καταδίκη των «σκουπιδιών», ανατροπή αρμόζουσα στον Μπρεχτ, ώστε ο θεατής να μπορέσει να συγκρατήσει το κοινωνικό μήνυμά του. Πάντως ο Π. Νάκος, σκηνοθετικά είναι πολύ ευρηματικός και ικανός να ασκεί και να αποσπά από τους ηθοποιούς το μέγιστο των δυνάμεων και εκφραστικών μέσων τους. Και μόνο για τον ερμηνευτικό μόχθο τους, που αφειδώλευτα υπηρέτησε τη σκηνοθεσία, αξίζουν αναφοράς: Μάριος Συμεωνίδης, Κατερίνα Μπάστα, Αναστάσης Κολοβός, Ηλέκτρα Τριανταφυλλίδη, Στέργιος Ιωάννου, Δημήτρης Καρατζιάς, Δανάη Σδούγκου, Βαγγέλης Χαλκιαδάκης, Αλέξανδρος Κλημόπουλος, Μαρίτα Βλασσοπούλου, Σοφία Γκάτση, Μαρία Γαλάτη. Συντελεστές της παράστασης είναι οι Ελένη Λομβάρδου (μουσική), Δανάη Χατζάκη (σκηνικό), Δέσποινα Χειμώνα (κοστούμια), Μαρίνα Μαυρογένη (χορογραφία), Μιχάλης Μπούρης (φωτισμοί), Θάνος Φατούρος - Καίσαρας Βρεττός - Αλέξανδρος Κλημόπουλος (βίντεο-αρτ).