Associated Press

Από τις μεγάλες διαδηλώσεις ενάντια στην κυβέρνηση Πρόντι για την επέκταση της αμερικανικής βάσης στη Βιτσέντζα

--Πώς εκτιμάτε την πολιτική της κυβέρνησης Πρόντι;

-- Η κυβέρνηση Πρόντι διαφέρει απ' αυτή του Μπερλουσκόνι. Αλλά είναι δύσκολο να πεις ποια είναι χειρότερη. Είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Μια κεντροαριστερή κυβέρνηση είναι περισσότερο σε θέση να ελέγχει και να δεσμεύει τα συνδικάτα και τα κοινωνικά κινήματα. Απ' αυτή την άποψη μια κεντροαριστερή κυβέρνηση είναι πιο επικίνδυνη.

-- Ηταν σωστό βήμα η είσοδος του Κομμουνιστικού Κόμματος (της PRC) στην κυβέρνηση;

-- Η είσοδος στην Ενωση (τη συμμαχία της Ελιάς με την Αριστερά) ήταν καταστροφικό λάθος. Ηταν καθαρό ότι η νέα έκδοση της κυβέρνησης Πρόντι θα 'πρεπε να είναι χειρότερη από εκείνη του 1996-'97. Αντί το PRC να συγκεντρωθεί σε μια «φιλική κυβέρνηση», θα 'πρεπε να στηριχτεί σε μια «φιλική αντιπολίτευση» των εργατριών και εργατών. Αν οι εργαζόμενοι τα τελευταία δέκα χρόνια σημείωσαν επιτυχίες, αυτό ήταν με αγώνες στους δρόμους κι όχι με συμμετοχή σε κυβερνήσεις.

-- Πώς εκτιμάτε τη διαγραφή του Φράνκο Τουριλιάτο από το PRC, που απέσχε από την ψηφοφορία της Βουλής για την παραμονή του ιταλικού στρατού στο Αφγανιστάν και συνέβαλε ουσιαστικά στην ήττα του Πρόντι;

-- Αυτός προσπάθησε να είναι η φωνή του αντιπολεμικού κινήματος στη Βουλή. Ψήφισε υπέρ του προϋπολογισμού στη Γερουσία, κατόπιν κατά της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης, αλλά όταν μπήκε το ζήτημα εμπιστοσύνης ψήφισε υπέρ όλης της κυβερνητικής πολιτικής. Πριν λίγες μέρες ψήφισε υπέρ πρόσθετων (νεο)φιλελεύθερων μέτρων. Αυτή η τακτική, μου φαίνεται συγκεχυμένη. Αλλά η διαγραφή από το PRC ήταν ένας φόρος υποτέλειας της κομματικής ηγεσίας στον Πρόντι και την ιταλική αστική τάξη. Στο PRC εμείς ψηφίσαμε κατά της διαγραφής. Πλειοψηφία κατά της διαγραφής πήραν και ψηφίσματα σε εφτά οργανώσεις πόλης του κόμματος.

-- Εσείς και οι σύντροφοί σας στο PRC μπορείτε να επιδράσετε ακόμα σε κάτι;

-- Στο PRC εμείς απαιτούμε την οργάνωση του κοινωνικού αγώνα κατά της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της κυβέρνησης, δηλαδή κατά των περικοπών, των ιδιωτικοποιήσεων και του πολέμου, κι αυτή την πολιτική να ασκούμε με συνέπεια και στη Βουλή. Ακόμα κι αν αυτό θα σήμαινε το τέλος της κυβέρνησης. Αν διαδηλώνεις στο δρόμο κατά της στρατιωτικής βάσης των ΗΠΑ στη Βιτσέντζα και στη Βουλή ψηφίζεις υπέρ, γίνεσαι αναξιόπιστος. Στο κομματικό συνέδριο του PRC υποβάλλαμε έκκληση για τη δημιουργία ενός ενιαίου μετώπου όλων των κριτικών ρευμάτων στο κόμμα. Αυτή (η έκκληση) έχει στόχο να εμποδιστεί η μεταλλαγή σ' ένα σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα.

-- Οι Αριστεροί Δημοκράτες (DS) σχεδιάζουν να ιδρύσουν μ' ένα τμήμα των Χριστιανοδημοκρατών το Δημοκρατικό Κόμμα. Ο Φάουστο Μπερτινότι θέλει να αντιδράσει σ' αυτό με την ίδρυση ενός νέου κοινού κόμματος με το PdCl και την Αριστερά DS. Τι θα σήμαινε αυτό;

-- Αυτό θα μπορούσε να είναι το τέλος της Αριστεράς στην Ιταλία. Το νέο κόμμα δε θα ήταν καν σοσιαλδημοκρατικό, αλλά σοσιαλφιλελεύθερο. Γι' αυτό αγωνιζόμαστε εναντίον αυτού του σχεδίου και απαιτούμε μια ισχυρή αντικαπιταλιστική συμμαχία, που να μετέχει στην κοινωνική αντιπολίτευση και στον ταξικό αγώνα. Μια τέτοια νέα συμμαχία θα μπορούσε να γίνει σημείο αναφοράς της εργατικής τάξης και των κοινωνικών κινημάτων.

-- Πώς είναι τώρα η συνδικαλιστική και η κοινωνική αντίσταση στην Ιταλία;

-- Παρότι η κεντροαριστερή κυβέρνηση είναι σε θέση να ελέγχει τα συνδικάτα, δεν είναι σε θέση να σταματήσει την κοινωνική αντίσταση. Στα τέλη του 2006 έγινε στη Ρώμη μια μεγάλη διαδήλωση εναντίον των επισφαλών θέσεων εργασίας και μια απεργία δασκάλων. Μετά τη μεγάλη διαδήλωση κατά της στρατιωτικής βάσης των ΗΠΑ στη Βιτσέντζα μπορεί να γίνουν κι άλλες απεργίες στο δημόσιο τομέα, μέχρι και γενική απεργία. Αλλά το σημαντικότερο ζήτημα στην κοινωνική πολιτική τώρα είναι το ζήτημα των συντάξεων. Αν ο Πρόντι αποφασίσει μείωση των συντάξεων, ο ταξικός αγώνας θα μπορούσε να περιέλθει ...εκτός ελέγχου. Σ' αυτό θα μπορούσαν να συμβάλουν και οι ιδιωτικοποιήσεις της αεροπορικής εταιρείας «Alitalia», της «Τελεκόμ» κι άλλων δημόσιων ιδρυμάτων.

Αυτό βοηθούσε και τη μεγάλη ανάπτυξη του διεθνούς κινήματος ειρήνης με ποικίλο αλλά σαφή αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό. Η διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, μέσα σε όλα τα διεθνή προβλήματα που δημιούργησε, έγινε αφορμή να διαρραγεί αυτή η σχέση. Τα ποικίλα εσωτερικά κι εξωτερικά προβλήματα κάθε χώρας, φάνηκε να απομακρύνονται από την προηγούμενη άμεση σχέση τους με την ανάπτυξη των πυρηνικών εξοπλισμών.

Οι πυρηνικοί εξοπλισμοί των ΗΠΑ και των ισχυρών συμμάχων της Ευρωπαϊκής Ενωσης πέρασαν ουσιαστικά στο απυρόβλητο, λόγω της προσωρινής κυριαρχίας της νέας τάξης. Τα ιμπεριαλιστικά καπιταλιστικά κράτη όπως π.χ. οι ΗΠΑ απεργάζονται την πυρηνική ομπρέλα «Πόλεμος των Αστρων» σαν λυδία λίθο αντιμετώπισης μιας διεθνούς λαϊκής απειλής.

«Τα πάντα ρει» σε μια νέα τροχιά. Ομως ταυτόχρονα αυτή η τροχιά γίνεται αιτία και αφορμή μιας καθολικής επανεξέτασης των όρων του διεθνούς κινήματος ειρήνης. Διαπιστώσεις ήδη υπάρχουν. Η μια είναι ότι ο ιμπεριαλισμός εξακολουθεί να αναπτύσσει την πολεμική οικονομία και να στηρίζεται σ' αυτή. Αποδεικνύεται ότι αυτό είναι απόρροια της φύσης της καπιταλιστικής οικονομίας παραγωγής ανταλλακτικών αξιών, δηλ. εμπορευμάτων. Ας μην ξεχνιέται ότι τα οπλικά συστήματα είναι τα πλέον ισχυρά εμπορεύματα και δεσμεύουν τις οικονομίες κρατών. Η άλλη είναι ότι όταν το λαϊκό κίνημα ειρήνης εστιάζεται αποκλειστικά στην αντιμετώπιση των πυρηνικών εξοπλισμών κορυφής των ισχυρών, χάνει την επαφή του με τη βάση παραγωγής κι αντιμετώπισης του φαινομένου στην ουσία του. Ομως κι όταν εστιάζεται αποκλειστικά στην αντιμετώπιση των εσωτερικών προβλημάτων, χάνει την επαφή του με την πυραμίδα της ιμπεριαλιστικής εξουσίας που στην κορυφή της βρίσκεται η εσαεί ανάπτυξη των πυρηνικών εξοπλισμών που αποτελούν την ομπρέλα της πυρηνικής απειλής κατά εθνών, κρατών και λαών δηλ. κατά του διεθνούς λαϊκού κινήματος.